ตอนที่ 3 ขอบใจ

เราแทรกพูดขึ้นมาทันทีโดยไม่มองไปที่พี่ทะเลเลยแม้แต่น้อย เราจำได้ว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนโดนหักหลังยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ทำไมละน้องเม ป๊าว่าอยู่ที่นี่ก็ดีนี่นา เพราะหนูก็ติดพี่ทะเลมากไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่ค่ะ น้องเมจะกลับบ้าน และน้องเมจะไม่มาที่นี่อีก เพราะน้องเมมีพี่ชายแค่คนเดียวคือพี่รามคนอื่นไม่ใช่พี่น้องเม”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เราพูด และเราก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย จนป๊ากับแม่ต้องพากลับกรุงเทพ และเราก็ไม่เคยไปที่ทะเลนั่นอีกเลย จะไปก็แค่ภูเก็ตไปเยี่ยมคุณย่ากับคุณทวดเท่านั้น ป๊ากับแม่จึงเลือกที่จะพาพวกพี่ทะเลมาหาเราที่บ้านแทน ก็แค่เดือนละครั้ง แน่นอนว่าเราไม่เต็มใจที่จะลงมาเจอแต่ตอนนั้นเรายังเด็กแม่จึงบังคับเราลงมาได้ แม่พยายามถามเรานะว่าโกรธอะไรพวกพี่ทะเล เราก็บอกท่านว่าเราไม่ได้โกรธ แต่เราเกลียด ก็เท่านั้นเอง จนมา 5 ปีหลัง เราเลือกที่จะหนีเลย ไม่เจอเลยจะดีที่สุด เราบอกแล้วไง ว่าพี่ทะเลจะเสียใจที่ทิ้งเราแบบนั้น ต้องเสียใจที่ผิดสัญญา

“จะมาอะไรกันนักหนา จะกลับมากันทำไม จะมาทำไมกันอีก”

เรานั่งกอดเขาอยู่ที่ข้างเตียงท่ามกลางข้าวของที่เกลื่อนกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด ทำไมไม่ตายๆกันให้หมดไปเลยนะ

เราตื่นมาแต่เช้า เพื่อที่คนทำความสะอาดจะได้เข้าไปเก็บข้าวของเราที่กระจายเต็มห้อง ส่วนเราก็ลงมาข้างล่างด้วยชุดนอนที่เว้าทั้งหน้าและหลัง ก็อยู่บ้านอ่ะ ใครจะทำไม แต่จะว่าไปวันนี้เราว่างจริงๆนะ ไม่รู้จะไปไหนเลย เราว่าหากาแฟกินซักแก้วท่าจะดี

“นี่ มีใครอยู่บ้าง เอากาแฟมาให้หน่อยดิ๊”ปวดหัวชะมัดเลย อ่ะ รู้งี้ไม่ร้องไห้ซะก็ดี ร้องทีไรปวดตาปวดหัวตลอด ว่าแต่ กาแฟจะได้กินมั้ยเนี้ยวันเนี้ย

“ไม่ได้ยินเหรอ บอกว่าเอากาแฟมาให้หน่อย มีใครอยู่มั้ย” ตอนนี้ตะโกนลั่นบ้านละ อรกนิดจะอาละวาดแล้วด้วย

“น้องเมเพิ่งตื่นไม่ใช่เหรอ จะกินกาแฟอีกทำไม กินนมดีกว่านะ” เสียงนี้มันคุ้นๆนะ อย่าบอกนะว่าเป็น เรารีบหันไปมองทันที และก็ใช่จริงๆด้วย

“นี่นาย นายทะเล นายมาได้ไงอ่ะ ทำไมยังไม่กลับไปอีก หรือว่าจะมาอ้อนขออะไรแม่อีก ได้ที่ที่เหนือไป 2000 ไร่ยังไม่พอรึไง”

ให้ตายเหอะยิ่งเห็นหน้ายิ่งเกลียดหยักกว่าเดิมไปอีก

“พี่รอเจอน้องเมต่างหาก”

“รอเจอฉันเหรอ แต่ฉันไม่อยากเจอนาย จบนะ”

“เดี๋ยวซิน้องเมฟังพี่ก่อน”

นายทะเลเอื้อมือมาจับแขนเรา แต่มือโคตรแม่นอ่ะ จับแผลที่เราทำกระจกบาดตัวเองได้พอดีเป๊ะโคตรเจ็บ

“โอ้ยยย จะจับทำไมเนี้ย”เราร้องเสียงหลงเลยทำให้นายทะเลมีท่าทีตกใจ

“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ น้องเมไปโดนอะไรมา”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้ปะ มันเรื่องของฉัน”

“แต่แผลมันใหญ่นะ มาพี่ทำแผลให้น้องเมดีกว่า”

เราปัดแขนนายทะเลออก ก่อนที่จะพยายามผลักนายทะเลให้ออกห่างจากตัวเรา เพราะเรารู้ว่าขืนอยู่ใกล้กันนานกว่านี้น้ำตาเรามาแน่ๆ เราหันหลังให้นายทะเลทันที อย่าร้องนะเมขลา เธอต้องเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ให้กับคนผิดสัญญาคนนี้เป็นอันขาด

“อ้าว น้องเม จะไปไหนลูก แล้วทำไมใส่ชุดนอนแบบนี้ลงมาคะ”ป๊าเดินมาเจอเราะพอดี แต่พอป๊าเห็นน้ำตาเราที่ค่อยๆไหลลงมาป๊าก็ชะงักไปเลย

“งั้นขึ้นห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“ค่ะป๊า”

เรารีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง พร้อมกับทำลายข้าวของที่แม่บ้านพึ่งจะมาเก็บกวาดไปอีกครั้ง และนั่งร้องไห้เหมือนเดิม อย่างกับทุกอย่างมันไม่ได้ผ่านไปเลย มันเหมือนเมื่อคืนทุกอย่าง

เราค่อยๆลืมตาตื่นพร้อมกับตาที่บวมเป่ง ให้ตายเหอะ ทำไมรู้สึกเจ็บแผลจัง เรามองไปยังแขนที่โดนกระจกบาด มันเริ่มแดงแล้ว สงสัยจะอักเสบ สงสัยต้องทำแผล ซะแล้ว เราจึงเดินออกจากห้องมาเพื่อหาอุปกรณ์ทำแผล และพอหาเจอเราก็เอามันเดินกลับเข้าห้องมา ตอนนี้เดินก็ต้องระวังนะ เพราะกระจกอีกอันเราทำแตกไปอีกแล้ว แต่ระหว่างที่ทำแผล ใจเราก็นึกถึงหน้านายทะเลนะ ทำไมต้องมาทำดีกับเราทั้งๆที่เราก็พยายามไล่แล้ว หรือว่าเราต้องด่าให้มันมากกว่านี้นะ คิดไปคิดมาก็ปวดหัว ไหนจะปวดแผลอีก เราจึงนอนเล่นมือถือแทนการคิดเรื่องไร้สาระ แต่ยังไม่ทันจะเล่นอะไรมากเลย หนิง เพื่องสาวอีกคนที่เป็นลูกสาวนายพลก็โทรมาหาเรา เราก็ไม่ค่อยอยากรับหรอกนะ เพราะเรารู้ไงว่าคนพวกเนี้ย ไม่ได้จริงใจเลยซักนิด แต่ก็คบไว้อย่างงั้นแหละเพราะยังไงคนอย่างเราก็ต้องมีหมาไว้รายล้อมถูกมะ

“ว่าไงหนิง”เรากดรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆดั่งนางพญาที่อยู่เหนือกว่าคนชั้นล่างๆพวกนี้

“เมขลา เธอนะมีงานทำไมไม่ชวนพวกเราบ้างเลยอ่ะ”

“งานอะไร ฉันไม่มีงาน ฉันนอนอยู่บ้าน”

“อ้าวก็งานเปิดตัวโรงพยาบาลใหม่ของแม่เธอไง เห็นว่าเปิดในกรุงเทพนี่แหละ งานเปิดตัวอลังการมากๆเลยนะ พ่อฉันก็ได้การ์ดเชิญด้วย” อะไรวะ โรงพยาบาลใหม่เหรอ ใจนี่ร้อนรุ่มๆ ทำไมเราไม่รู้เรื่องเลย

“ไหนส่งสถานที่มาให้ฉัน แล้วพวกเธอก็เตรียมตัวเลย เดี๋ยวฉันไปรับ”

“ได้จ้ะ เดี๋ยวฉันกับยายกุ้งจะรอนะ”

เราไม่รู้หรอกนะว่างานที่ยายหนิงบอกมันคืองานอะไรกันแน่ เพราะปกติถ้ามีงานอะไรคุณนายอาทิตย์จะต้องบอกเราทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เปล่าเลย เราไม่ได้รับรู้ว่าจะมีงานเลยซักนิด แบบนี้ต้องสืบ เราเลยค่อยๆเดินลงไปข้างล่างเพื่อหาเหยื่อซักคนที่เราจะเอามาเค้นความจริง แต่ทุกคนกลับหายไปกันหมด แม้แต่นมอวบของเราก็หายไป นี่แสดงว่ากลัวมาเจอเราซินะ ฮึ่ยยยย โมโหแล้วนะ

“อ้าวคุณหนู ยังไม่ได้ไปอีกเหรอคะ” เสียงใครบางคนคุยกับเรา เราจึงหันไปมอง แต่เด็กคนนี้ที่เราเห็นทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ

“เธอเป็นใคร”

“หนูเป็นคนใช้คนใหม่ค่ะ เพิ่งมาทำได้ 1 อาทิตย์” 1 อาทิตย์เอง สงสัยเรามัวแต่ไปเที่ยวละมั้งถึงไม่เคยเจอ

“งั้นเหรอ” งั้นก็ยายนี่แหละเหยื่อชั้นดีของเรา

“ค่ะ”

“งั้นฉันถามอะไรหน่อยซิ ทำไมบ้านเงียบขนาดนี้ เขาหายไปไหนกันหมด”

“อ๋อ ทุกคนไปงานกันหมดค่ะ วันนี้มีงานเปิด โรงพยาบาลใหม่ค่ะ เห็นว่าคุณผู้หญิงเปิดให้คุณน้ำค่ะ หนูยัง งงอยู่เลยนะคะที่คุณหนูเมขลายังไม่ไปงาน”

แบบนี้นี่เอง ถึงว่าทุกคนถึงไม่บอกเรา อย่างนี้ก็ได้ซิ เดี๋ยวเจอกัน

“ขอบใจ ไปบอกลุงยุทด้วย ฉันจะใช้รถ”

“ค่ะคุณหนู”