ตอนที่ 2 จะกลับบ้าน

เราเกลียดคนพวกนั้น เกลียดที่สุด เราไม่อยากเห็นหน้าใครซักคน เพราะยังไง ทุกคนกับเรามันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนั้น

“เมขลามานี่ซิลูก มารู้จักกับพี่ๆของลูกกัน”

นั่นคือครั้งแรกที่เราได้เห็นพี่ชายต่างสายเลือด เราอายุ 5 ขวบ แม่กับป๊าพาเราไปที่หมู่บ้านทะเล ที่พวกพี่ๆอยู่ เราดีใจมากๆ เพราะการมีพี่ชายเยอะเป็นอะไรที่ดีมากๆ ก็เพราะเราเป็นน้องสาวคนเดียวยังไงละ เรารักพวกพี่ๆมากและติดมากด้วยเช่นกันแม่จึงพาเราบินไปหาพวกพี่ๆ 2 อาทิตย์ ต่อครั้ง ทุกเดือนไม่เคยขาด จนพวกเราสนิทกัน จนผ่านไปอีก 5 ปี เราขออนุญาติไปอยู่ที่หมู่บ้านชายทะเลในช่วงเวลาปิดเทอม ซึ่งแม่ก็อนุญาตินะเพราะเราติดพี่ชายทั้ง 3 มากๆ โดยเฉพาะพี่ทะเล ที่ดูแลเราดีราวกับเราเป็นเจ้าหญิงเลย ส่วนพี่รามสูรก็ได้มีเพื่อนเล่นแถมยังได้เล่นน้ำทะเลทุกวันอีกต่างหาก

“อ้าว เด็กๆ มานี่ซิลูก มานี่”

จู่ๆวันนึงแม่ก็เรียกพวกเราให้ไปหา เราที่ขี่หลังพี่ทะเลอยู่จึงค่อยๆลงมายืนที่พื้น และมองไปด้วยความสงสัย

“ทุกคน ต่อไปนี้เราจะมีสมาชิกใหม่นะ นี่คือ น้ำวารี เป็นลูกอีกคนของป๊ากับแม่ และจะมาเป็นน้องสาวของลูกๆอีกคน ดีใจมั้ยเม หนูจะมีพี่สาวแล้วนะ”

เราจำได้ว่าตอนนั้นเราหุบยิ้มทันที ดีใจตรงไหน เราไม่เคยอยากได้พี่สาวหรือน้องสาวเลยซักนิด แต่ดูเหมือนยายพี่น้ำวารีจะดีใจมากๆที่ได้แย่งพี่ชายทั้ง 4 ของเราไป

เราเริ่มซึมลงเรื่อยๆเพราะทุกอย่างที่เราเล่น ยายพี่น้ำจะมาแย่งเอาไป เราจึงเลือกที่จะเงียบเพราะๆไม่อยากสร้างปัญหาให้พวกพี่ๆไม่สบายใจ

“ทำไม มานั่งซึมตรงนี้ละน้องเม”พี่ทะเลเดินมานั่งข้างๆเรา

“พี่ทะเลสนใจน้องเมด้วยเหรอคะ”

“สนซิ มีอะไรรึเปล่า บอกพี่มาเหอะพี่เป็นพี่ชายของน้องเมนะ”

เราหันไปมองพี่ทะเลก่อนจะมองไปที่ทะเลอีกครั้ง

“พี่ทะเลจะรักคนอื่นมากกว่าน้องเมมั้ยคะ”

“หมายถึงใคร น้ำเหรอ”

“อืม”

เราพยักหน้าหงึกๆ พี่ทะเลจึงเอามือมาลูบหัวเราเบาๆ บอกเลยถึงเราจะเป็นเด็กมากแต่เราก็สัมผัสได้ถึงความรักที่พี่ทะเลมีให้เราจริงๆ

“คิดมาก ใครจะไปรักคนอื่นมากกว่าน้องสาวตัวเองละ พี่ไม่มีวันรักใครมากกว่าน้องเมเเน่นอน”

“จริงเหรอคะ”

“จริงซิ”

“งั้นสัญญากับน้องเมนะ”

“อืม”

พี่ทะเลเกี่ยวก้อยสัญญากับเรา ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า นั่นคือคำสัญญาที่มีดวงอาทิตย์เป็นพยาน และเราก็เชื่อว่าพี่ทะเลจะทำตามสัญญาแน่นอน

ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้น ทุกเรื่องของพี่ทะเล เราจะมาก่อนเสมอ เราจึงเริ่มกลับมาร่าเริงได้อีกครั้งเพราะพวกพี่ๆทำกับเราเหมือนเดิมทุกอย่าง แค่มีพี่น้ำแทรกเข้ามาเฉยๆ แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหา เพราะยังไงพวกพี่ๆก็เป็นของเราอยู่แล้ว

“เมหยุดก่อน จะไปขี่จักรยานเหรอ พี่ไปด้วยซิ”เราที่กำลังจะขี่จักรยานไปหาพี่ทะเลที่เล่นกันอยู่ทางด้านโน้น ก็หยุดรถทันที แต่ก็ไม่ได้สนใจนะ ไม่ให้ไปซะอย่างใครจะทำไม

“ก็เอาจักรยานคันอื่นไปซิ คันนี้ของเม”

“พี่กลัวอ่ะ ให้พี่ไปด้วยนะ”

“กลัวอะไรบ้าป่าว”

“พี่อยากไปกับน้องเมมากกว่า พี่ไปด้วยนะ นะน้องเม” ทำหน้าตาน่าสงสารเป็นรหมาหงอยเลย ชิ น่ารำคาญชะมัด

“ก็ได้ แต่เมจะขับเองนะ”

“จ้ะ”

เราจำได้ว่าเราขับจักรยานเก่งมากนะ ไม่เคยล้มเลยซักครั้งเลย แต่วันนั้น รถมันส่ายมากๆ และที่รถมันส่ายก็เป็นเพราะยายพี่น้ำนี่แหละที่นั่งไม่นิ่งเลย

“นี่นั่งเฉยๆได้ปะพี่น้ำ รถมันส่ายแล้วเนี้ย”

“ก็พี่คันขานี่นา”

“เดี๋ยวก็รถล้มหรอก”

“เมก็ขับดีๆซิ”

เราพยายามบังคับแฮนรถแล้ว แต่รถมันกลับตกหลุมทำให้ทั้งเราและพี่น้ำกลิ้งไปคนละทิศละทางเลย เรารู้สึกเจ็บที่ขานะ แต่ก็พยายามขยับตัว พวกพี่ทะเลจึงพากันวิ่งเข้ามา พี่รามสูรถึงตัวเราก่อน ส่วนพี่ทะเลถึงตัวพี่น้ำก่อน เพราะยายพี่น้ำมีเลือดออกที่หัวเต็มเลย ที่จริงเราตกใจมากนะที่เห็นเลือดเยอะแบบนั้น แต่เราก็เจ็บเหมือนกันปะ

“น้ำ เป็นอะไร ทำไมเลือดออกที่หัวแบบนี้”

“น้องเมนะคะขี่จักรยานพาน้ำมา แล้วขับไม่ดี รถเลยล้ม หัวน้ำน่าจะกระแทกกับหิน”

“ไปหาหมอก่อนนะมาขี่หลังพี่ ส่วนรามพาน้องเมตามมานะ”

พี่ทะเลกำลังจะให้พี่น้ำขี่หลัง ไม่ได้ หลังนั้นเป็นของเราแค่คนเดียว เราไม่ยอมให้ใครขี่เด็ดขาด อะไรที่เป็นของเรา เราจะไม่แบ่งใครทั้งนั้น

“อย่านะ อย่าให้ขี่หลังนะ นั่นที่ของน้องเม” เราจำได้ไม่มีลืมเลยว่าเราร้องไห้โวยวาย เพราะหลังของพี่ทะเลเป็นของเราแค่คนเดียว และมันไม่ควรมีคนอื่นได้ทำแบบเราด้วย

“น้องเม พี่จะพาน้ำไปหาหมอก่อนนะ”

“ไม่เอา อย่าไปนะคะ พี่ทะเลสัญญาแล้ว ว่าจะไม่เห็นคนอื่นดีกว่าน้องเม”

“แต่น้องเมไม่เป็นอะไรเลยนี่นา เดี๋ยวพี่กลับมารับนะ พี่สัญญา” สัญญาอีกแล้ว ทำไมอ่ะก็สัญญาว่าจะไม่เห็นคนอื่นดีกว่าเรา แล้วนี่จะมาสัญญาอะไรอีก

“อย่าไปนะคะ เพราะน้องเมก็เจ็บเหมือนกัน”

“แต่น้องเมเลือดไม่ออกเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวพวกพี่พาน้ำไปก่อน ส่วนน้องเมขี่หลังรามไปนะ”

“พี่ทะเล พี่ทิวฟ้า พี่พายุ ถ้าพี่เดินออกไป ฮือออ .. พี่จะต้องเสียใจ เพราะพี่ผิดสัญญากับน้อง พี่จะต้องเสียใจ โดยเฉพาะพี่ทะเล พี่ต้องเสียใจแน่ๆ”

แล้วทุกคนว่ามันเป็นยังไงต่อหลังจากนี้ ก็ตามนั้นแหละ เราขี่หลังพี่รามสูรไป และไอ้ที่เห็นว่าเราไม่เป็นอะไรนะ ไม่ใช่เลย ถึงแม้เลือดเราจะไม่ออก แต่ขาเราหักเพราะไปฟาดกับก้อนหิน ส่วนพี่น้ำ แค่หัวแตกนิดเดียวเย็บ 2 เข็มก็กลับบ้านได้แล้ว เราถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลในเมือง คุณย่ากับคุณชวดตกใจมากที่รู้ว่าเราขาหัก ส่วน ป๊ากับแม่ก็มาหาเราภายในเวลาไม่นาน เราถูกหมอจับใส่เฝือก เพราะขาหัก แต่ไอ้แผลที่ขานะมันสู้แผลที่ใจไม่ได้เลยซักนิด พี่ทะเล ที่ตอนนั้นบอกว่าเราไม่เป็นอะไรมองมาที่เราตาละห้อยเลย

“ทะเล ทำไมทำหน้าแบบนั้นละลูก น้องปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องคิดมาก”

ป๊าดึงพี่ทะเลเข้ามากอดเอาไว้ แต่สายตาพี่ทะเลกลับมองมาที่เราจุดเดียวเลย

“ผมขอโทษครับป๊า ที่ผมดูแลน้องไม่ดี แม่กับป๊าให้น้องอยู่ที่หมู่บ้านทะเลต่อได้มั้ยครับ ผมกับทิวฟ้า พายุ จะดูแลน้องเอง รับรองว่าน้องหายทันก่อนเปิดเทอมแน่นอน”

“เอางั้นเหรอลูก ถ้าทะเลดูแลน้องได้ แม่ก็อนุญาติ”

“ไม่อยู่ค่ะ น้องเมไม่อยู่น้องเมจะกลับบ้าน”