ตอนที่ 4

ชายหนุ่มขบกรามแน่น เพื่อเก็บกดอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้

“เปล่าครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณคิดว่าเจนผิด ต่อไปเจนจะไม่ยุ่งวุ่นวายอีก” พูดจบ เธอเชิดหน้ามองวิวนอกกระจกแทนการมองหน้าคนรัก

เดชาธรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขับเคลื่อนรถไปตามเส้นทาง โดยไม่เอ่ยคำพูดใดออก เพราะไม่อยากกวนอารมณ์แฟนสาวให้ขุ่นมากกว่าเดิม

ปัง!

ประตูรถปิดลง หญิงสาวกระแทกส้นเท้าเข้าสู่ตัวบ้าน คนเป็นพ่อยืนมองสีหน้าเครียด เห็นแฟนลูกยกมือไหว้

“สวัสดีครับคุณพ่อ” เดชาธรสีหน้าเครียด มองบิดาแฟนแววตาหม่น

“ทะเลาะกันมาอีกแล้วเหรอ”

“ก็... นิดหน่อยน่ะครับ” เขาบอกเสียงเบา

“คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ยัยเจนไม่เคยโกรธเราได้นานหนิ” น้ำเสียงติดประชด ทำเอาคนฟังรู้สึกเปล่งหู แต่จำต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้

เขายิ้มเจือนๆ “คราวนี้อาจโกรธนานก็ได้นะครับ”

หัถวิทย์ยกท่อนแขนกอดอก

“ถ้าเราคิดว่าไม่ไหวทำไมไม่เลิกกับยัยเจนไป หรือยังกอบโกยไม่พอ”

คนฟังชะงักขบกรามแน่น เจนนรีเป็นผู้หญิงสวย สมบูรณ์แบบทั้งชาติตระกูลการศึกษา มีแค่นิสัยเท่านั้น ที่ยากเกินใครจะรับได้ เพราะถูกเลี้ยงดูมาตามใจเลยเอาแต่ใจตัวเองสุด แถมไม่สนใจใครหน้าไหนด้วย

“ผมไม่เคยทำแบบที่คุณพ่อพูดเลยนะครับ” เขาปฏิเสธ

หัถวิทย์หัวเราะในลำคอ

“อย่าให้ต้องงัดหลักฐานมาเลย ยัยเจนเป็นคนทำอะไรเปิดเผยไม่ปกปิด หลักฐานการใช้จ่ายหาง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก”

สีหน้าชายหนุ่มเผือดลง

“ถ้าไม่ได้รักยัยเจน ก็เลิกกันไปซะ อยากได้เท่าไหร่ค่อยมาตกลงกับฉัน มันง่ายกว่าไหม”

“ผมรักเจน คุณพ่อกำลังเข้าใจผิดนะครับ!” เดชาธรรีบบอกจนลิ้นแทบพันกัน

“จะเข้าใจผิดหรือถูก อีกหน่อยก็คงรู้เอง” จบคำพูด ชายกลางคนเดินกลับเข้าบ้านตนเอง แล้วระบายลมหายใจ

เขาไม่ว่าอะไรหากลูกจะมีคนรัก แต่ไม่ใช่กับคนแบบเดชาธร หวังกอบโกยไม่มีความจริงใจ ยัยเจนเป็นคนใจใหญ่ ใช้เงินโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ทำให้ถูกคนแบบนี้หลอกได้ง่าย ซึ่งเรื่องนี้เขาเองก็จนใจ

รถเคลื่อนออกจากคฤหาสน์ มือหนาทุบพวงมาลัยด้วยความคับแค้นใจ ก่อนเหยียบคันเร่งทะยานไปยังไนท์คลับแห่งหนึ่ง บรรยากาศค่อนข้างดี เพราะมีแต่ผู้ดีไฮโซเข้ามาใช้บริการ เดชาธรทิ้งกายลงบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์

“ขอวอดก้า”