ตอนที่ 5

บาเทนเดอร์วางตรงหน้าเขาทันที ชายหนุ่มยกขึ้นมากระดกดื่มด้วยความหงุดหงิด เสียงฝีเท้าดังเบื้องหลัง ร่างอรชรหย่อนกายลงตรงเก้าอี้ข้างๆ เดชาธรเหลือบมองสาวลูกครึ่งดวงตาสีฟ้าอ่อน ผมสีน้ำตาล ผิวขาว คิ้วบาง จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากหนาอวบอิ่ม ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงนั่งไขว่ข้างหันมายิ้มบางๆ เมื่อเธอยกเครื่องดื่มขึ้น

“ชนกันหน่อยไหมคะ” เธอเป็นคนเริ่มทักทาย

เขายกแก้ววอดก้าขึ้น

“ได้สิครับ”

แกร๊ง!

แก้วชนกัน เขายกดื่มรวดเดียวจนหมด เช่นเดียวกับหญิงสาวแปลกหน้า หมดแล้วเธอยิ้มกว้าง แล้วยื่นมือมาเพื่อให้อีกฝ่ายจับ

“ฉันชื่อแอนเดรียค่ะ”

“ผมเดชาธร” เขาจับตอบ

มือนุ่มนิ่มทำเอาหัวใจชายสั่นระรัว กลิ่นน้ำหอมสุดเซ็กซี่ลอยแตะจมูก เพราะวอดก้าหรืออารมณ์เหงากันแน่ทำให้ความรู้สึกต้องการพลุ่งพล่านโจนทยานขนาดนี้

เธอยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาอีกฝ่ายส่งมา

“ฉันเห็นคุณมานั่งคนเดียว แฟนไม่มาด้วยเหรอคะ”

คนถูกถามชะงักเล็กน้อย แล้วยิ้ม

“ไม่มาครับ ผมกับเขามีปัญหากันนิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันดื่มเป็นเพื่อนนะคะ พอดีฉันเองก็ไม่มีเพื่อนมาด้วยเหมือนกัน” เธอรีบอาสา

เขาพยักหน้าช้าๆ “ได้สิครับ”

แก้วถูกชนหลายต่อหลายครั้ง คนดื่มเริ่มดวงตาพร่ามัว จากรักษาระยะห่างกลับเข้าใกล้กันมากขึ้น เดชาธรโอบร่างอรชรกลมกลึงเอาไว้ แล้วพาเดินออกนอกร้าน จนกระทั่งถึงรถตัวเอง วางเธอไว้ตรงเบาะหน้าคู่คนขับ แล้วเคลื่อนรถไปยังคอนโด

เขาจอดรถตรงลานกว้าง แล้วพยุงร่างอรชรมาขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องพักตนเอง เมื่อมาถึงแอนเดรียถูกจับนอนบนเตียงกว้าง แล้วห่มผ้าให้พร้อมสรรพ เดชาธรหันหลังเพื่อเดินกลับทว่าข้อมือแกร่งกลับถูกรั้งไว้อย่างรวดเร็ว สีหน้าของคนเมากลับดีขึ้นราวกับปาฏิหาริย์ เธอปลดสายชุดเดรสออกจนมันร่นอยู่ตรงเอวเผยให้เห็นทรวงอกคู่งามพอดีมือ

คนมองชะงักกลืนน้ำลายลงคอ

“คุณทำอะไรแอนเดรีย รู้ไหมว่ามันไม่ควร” เขาพยายามข่มอารมณ์ตนเอง อีกทั้งเตือนสติเพื่อนใหม่

เธอเม้มริมฝีปากอย่างเชิญชวน

“ฉันรู้ว่าทำอะไรอยู่ ว่าแต่คุณล่ะเดช คุณกล้าหรือเปล่า” ดวงตาเย้ายวนจ้องมองไป เห็นท่าทีอีกฝ่ายกำลังอดทน เธอรู้ดีว่าเขาคงทนได้ไม่นาน

ความอดทนขาดผึ่งเมื่ออีกฝ่ายเชิญชวน ร่างอรชรถูกดันให้เอนลงบนฟูก มือหนาบีบเคล้นทรวงงามอย่างกระหาย

“อืม..” ริมฝีปากอวบอิ่มถูกรุกรานอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวแทบไม่ทันตั้งรับ