เกมรักรอยสวาท

“น้องคะ น้อง”

“คะ?” รัตนาวดีหันไปตามเสียงเรียกของรุ่นพี่คนหนึ่ง เธอเป็นคนค่อนข้างสวย แต่งตัวเก่ง แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาเช่นนี้ สีผมของอีกฝ่ายเป็นสีน้ำตาลทองม้วนเป็นลอนตามสมัยนิยม

“น้องชื่ออะไรคะ พี่ชื่อพี่เจี๊ยบนะคะ” พิจิตรายิ้มหวานส่งมาให้

“ชื่องามค่ะ” รัตนาวดีตอบออกไป เธอเป็นแค่น้องปีหนึ่งไม่กล้าแข็งข้อกับพี่ๆ รุ่นพี่เข้ามาทักทายดีๆ เธอก็ควรจะตอบดีๆ ด้วย

“ชื่อน่ารักจัง รู้ไหม เพื่อนพี่คนโน้นน่ะชอบน้องนะ” พิจิตราชี้ไปยังกลุ่มของตน รัตนาวดีมองตามเห็นผู้ชายที่บอกว่าชอบเธอท่าทางดูนักเลง วางก้ามใหญ่โตอย่างไรไม่รู้

“เขาให้พี่มาถามชื่อน้องและขอเบอร์โทรด้วย” พิจิตรารีบบอก

“เอ่อ...” รัตนาวดีอึกอัก

“จริงๆ พี่ไม่อยากมาขอให้หรอกนะ เพราะเพื่อนพี่คนนี้นิสัยเสียมากๆ เลยจ้ะ”

“คะ” รัตนาวดีมองคนตรงหน้างุนงง ตกลงจะมาเชียร์เพื่อนหรือจะมาถล่มกันแน่ แต่ถึงอย่างไรเธอก็อยากเรียนหนังสือมากกว่าจะมีแฟน เพราะคิดว่าการเรียนสำคัญที่สุด

“เพื่อนพี่คนนี้ชื่อพี่ธีจ้ะ แบดบอย เจ้าชู้ คาสโนว่า มีสาวๆ ล้อมหน้าล้อมหลังไม่หยุด แถมยังฟันแล้วทิ้งด้วย”

“คะ!” รัตนาวดีฟังแล้วตกใจ รีบส่ายหน้าไปมา เธอไม่อยากให้แม้แต่เบอร์โทร ทั้งยังไม่อยากรู้จักอีกด้วย

“พี่ถูกชะตากับน้องมากๆ เลยอยากเตือนเอาไว้ แต่พี่ก็แกล้งทำทีมาขอเบอร์น้องให้เพื่อนพี่นะ แต่พี่จะบอกเขาว่าน้องปฏิเสธโอเคไหม หรือน้องจะให้เบอร์เพื่อนพี่”

“ไม่ค่ะ” รัตนาวดีส่ายหน้ายิก

“ดีแล้วล่ะค่ะ น้ำตาจะได้ไม่เช็ดหัวเข่า พี่เตือนเพราะเป็นห่วง ไม่อยากให้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ขนาดพี่เองมันยังไม่เว้น”

“เพื่อนพี่นิสัยไม่ดี เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ แต่ที่บ้านรวยไง พ่อแม่ตามใจเลยนิสัยเสียแบบนี้”

“พี่ช่วยไปบอกเพื่อนพี่ด้วยนะคะว่างามไม่สนใจเรื่องมีฟงมีแฟนหรอกค่ะ งามอยากจะตั้งใจเรียนมากกว่า” เธอสอบติดคณะบริหารธุรกิจ คิดว่าตลาดแรงงานต้องการและหางานทำได้ง่าย ถ้าเรียนจบไปจะได้เลี้ยงดูมารดาคนเดียวให้สบายได้ ทุกวันนี้ท่านต้องนั่งเย็บผ้าหลังขดหลังแข็ง แถมยังมีโรครุมเร้าอีก เธอพยายามหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียนหรือทำในวันหยุดเพื่อแบ่งเบาภาระ แต่ในเศรษฐกิจเช่นนี้ข้าวของแพงเหลือเกิน ประหยัดยังไงก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง

“ได้สิจ๊ะ แล้วพี่จะบอกให้ น้องไปเถอะ” พิจิตรายิ้มหวานให้อีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปยังกลุ่มเพื่อนของตน

“ว่าไงเจี๊ยบ” ธีรกรเอ่ยถาม เขาไม่เคยถูกตาต้องใจผู้หญิงคนไหนมากมายแบบนี้มาก่อน น้องปีหนึ่งที่แสนน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย หน้าตาจิ้มลิ้มทำให้เขาเกิดชอบพอขึ้นมาอย่างง่ายดาย

“เสียใจด้วยจ้ะ เขาบอกว่าไม่ชอบนาย แถมยังบอกว่ารังเกียจเสียด้วย ขาอ่อนเขาก็อย่าหวังได้เห็น”

“เฮ้ย!” เพื่อนในแก๊งอุทานพร้อมๆ กันก่อนจะหัวเราะกันยกใหญ่ ธีรกรรู้สึกเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก เกิดมายังไม่เคยโดนปฏิเสธมาก่อน มีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้ เขาไม่เคยเป็นฝ่ายรุกผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่หล่อนกลับปฏิเสธเขาอย่างไม่มีชิ้นดี

“เฮ้ย! ไอ้ธี แกก็มีผู้หญิงเยอะแยะ อย่าไปสนใจเลยว่ะ” พิพัฒน์ตบบ่าเพื่อน

“คนอย่างกูมีเหรออยากได้แล้วไม่ได้”

“เขาไม่ชอบก็ยังจะไปตอแย ไม่เสียศักดิ์ศรีหรือไง” พิจิตราพูดขึ้น ก่อนส่ายหน้าไปมาทำท่าทีระอา

“กล้าดียังไงมาปฏิเสธคนอย่างฉัน” ธีรกรหน้าชาเพราะสายตาเพื่อนๆ รู้สึกเหมือนโดนหยามชัดๆ เขาไม่เคยโดนปฏิเสธ และรับไม่ได้จริงๆ

“มีคนปฏิเสธถึงกับรับไม่ได้เลยเหรอวะแก” คมสันต์หัวเราะร่วน

“ฉันไม่ได้จะจีบเล่นๆ แต่คนนี้จะจีบจริงๆ มันถูกตาต้องใจ” ธีรกรพูดจริงจัง

“เขาบอกว่าไม่ชอบคนเจ้าชู้ เขารังเกียจ กลัวติดเอดส์ตาย อย่าได้ไปเฉียดใกล้เขาหรือยุ่งกับเขาเลย เขาขอร้อง แทบจะกราบฉันเลยรู้ไหม” พิจิตราพูดเสียงจริงจัง

“โหย! แรงอะ กล้าดียังไงมาว่าไอ้ธีแบบนี้” มัณฑนาร้องเสียงหลง

“มันจะมากไปแล้ว” ธีรกรโมโหแทบควันออกหู เพื่อนๆ ทุกคนเงียบกริบ ก่อนที่เขาจะลุกหนีออกจากกลุ่มเพื่อน

“อ้าว... ไอ้ธีโมโหหนีกลับบ้านไปแล้ว” เพื่อนๆ อ้าปากค้างเมื่อจู่ๆ ธีรกรก็ลุกหนีไปเสียดื้อๆ

“งั้นฉันไปด้วยดีกว่า” มัณฑนายักไหล่แล้วลุกจากโต๊ะ คมสันต์เลยรีบถือหนังสือให้และตามแฟนสาวไปทันที คมสันต์จีบมัณฑนาตั้งแต่ปีหนึ่งจนขึ้นปีสาม หญิงสาวเห็นความเสมอต้นเสมอปลายและความจริงใจของอีกฝ่ายเลยยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนด้วย