อาหารเย็น 1

เหตุการณ์ทั้งหมดจบลงภายในเสี้ยววินาที..ราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันร้ายของใครหลายๆคน..

“ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..เมื่อกี้เด็กนั่นโผล่มาแล้วไปโผล่อีกที่นึงด้วยความเร็วที่... ”

“ หัวหน้าเมื่อกี้มัน.. ”

“ อืมชั้นเห็นแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่เด็กนั่นเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่ไม่ใช่มนุษย์ปกติจะทำได้เพียงชั่งพริบตาก็สับลงที่ท้ายทอยของคนร้ายอย่างแม่นยำราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป!!.. ”

หัวหน้าบอดี้การ์ดร่างกายสูงใหญ่ล้ำสันเอ่ยขึ้น..

“ แต่เรื่องแบบนั้นใครๆก็ทำ.. ”

“ ผิดแล้ว..การที่จะสับสันมือลงบนท้ายทอยให้อีกฝ่ายสลบนั้นเป็นเรื่องยากมากสำหรับคนธรรมดาทั้งการลงแรงและโอกาสในการใช้.. ”

ฟางเทียนเดินกลับมาพร้อมกับแตะไหล่ของหัวหน้าบอดี้การ์ดคนนั้นเบาๆ..

“ เมื่อกี้สมมุติว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้..ตรงที่เกิดเรื่องทั้งนายและคุณหนูของนายคงจะ...ไม่ต้องให้ชั้นพูดต่อนายก็คงเข้าใจในความหมายวงกว้างละนะ...เอาละงั้นชั้นขอยืมตัวคุณหนูของพวกนายไปก่อนก็แล้วกัน.. ”

เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็จับมือเสี่ยวหยินเดินฝ่าวงล้อมบอดี้การ์ดก่อนจะเดินตรงไปยังร้านเสื้อผ้าระแวกใกล้ๆ..

“ เสี่ยวหยิน..อย่าถามอะไรทั้งนั้นชั้นก็แค่ช่วยเธอเพราะว่าชั้นติดหนี้เธอที่มาช่วยเลือกเสื้อผ้าเท่านั้น!! ”

เสี่ยวหยินยังคงตกตะลึงและความสุดยอดของเด็กหนุ่มตรงหน้า..

“ ไม่สำคัญยังไงนายก็คือคนที่ช่วยชั้นเอาไว้..ตรงนี้ตะหากที่สำคัญ ”

ฟางเทียนและเสี่ยวหยินต้องเดินไปหาร้านที่ไกลออกไปเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้คนขายโดยรอบวิ่งหนีหายกันไปหมด..

“ หัวหน้าให้เราติดตามคุณหนูไปต่อไหม? ”

เมื่อหัวหน้าบอดี้การ์ดได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้าเหนื่อยหน่าย ออกมา..

“ ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วตราบใดที่คุณหนูอยู่กับเด็กนั่น..คุณหนูจะไม่มีทางเป็นอะไรอย่างแน่นอน..อีกอย่างติดต่อนายท่านชั้นจำเป็นต้องรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น..แล้วก็ลากตัวคนร้ายจับมัดไว้แล้วส่งให้ตำรวจ..ที่เหลือเก็บกวาดพื้นที่โดยรอบ.. ”

“ รับทราบ!! ”

............................................................................

ไม่นานฟางเทียนและเสี่ยวหยินก็เลือกซื้อเสื้อผ้าเสร็จเวลาประมาณ5 โมงเย็นพอดี..

“ ขอบใจเธอมากนะ..ถ้าไม่มีเธอชั้นก็คงเลือกซื้อเสื้อผ้าสวยๆแบบนี้ไม่ได้แน่เลย ”

“ แปลกคนนะนายนะ..ฟางเทียนนายเป็นคนช่วยชีวิตและลูกน้องของชั้นไว้นะ..อีกอย่างถ้าชั้นจะขอตามไปที่บ้านนายด้วยได้ไหม? ”

เด็กหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตบเบาะหลังของจักรยานสนิมคันเก่า..

“ บ้านชั้นมันเล็กนะ..ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนบ้านของเธอหรอก..อ้อดีเลยเลี้ยงข้าวเธอตอบแทนด้วยก็แล้วกัน ”

“ ได้ชั้นรับคำเชิญชวนนั้น ”

ฟางเทียนปั่นจักรยานโดยมีสาวงามนั่งซ้อนท้ายในที่สุดก็มาถึงบ้านของฟางเทียนซึ้งระยะทางก็ไม่ได้ห่างจากมหาลัยเท่าไหร่นัก..

“ ฟางเทียนนายเก่งขนาดนั้นทำไมไม่เรียนต่อในมหาลัยละ?อีกอย่างควรมสามารถทางกายของนายก็สุดยอดไปเลยนะ ”

ฟางเทียนนำจักรยานมาจอดไว้ใต้ต้นไม้หน้าบ้านก่อนจะเอ่ยขึ้น..

“ ไม่มีเงินเรียนต่อ นี้คือเหตุผลแรกแต่ถึงยังไงชั้นก็ไม่กลับไปเรียนแล้วหละ..ชั้นต้องดูแลน้องแล้วก็แม่ ”

เสี่ยวหยินได้ยินได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ..

“ แม่..หลิน พี่กลับมาแล้ว!! "

ตึง ตึง ตึง

เสียงใครบางคนกำลังรีบวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว..

“ นี้พี่หายไปไหนมาทั้งวัน? ไหนว่าไปสมัครงานไงแล้วงานเป็นไงบ้างแล้ว... ”

ฟางหลินเมื่อเห็นเสี่ยวหยินก็ตกตะลึงในความสวยทั้งผิวที่ขาวเนียบดุจหิมะ เส้นผมสีเงินทอประกายดวงตาสีฟ้าคราม..

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะพี่ชื่อเสี่ยวหยิน..พี่เป็นเพื่อนของฟางเทียนเธอคงจะเป็นน้องของฟางหลิน..เรียกชั้นว่าพี่สาวก็ได้นะ ”

ออร่าความงดงามเฉิดฉายทิ่มแทงดวงตาของฟางหลินอย่างเต็มที่..

“ นี้พี่มีเพื่อนที่สวยขนาดนี้ด้วยเหรอ!!! เอ่อ..พี่ของหนูอาจจะทำตัวผิดแปลกแล้วก็งี่เง่าไปบ้างแต่อย่าถือสาพี่บ้าๆของหนูเลยนะคะ.. ”

ฟางหลินก้มหัวรัวๆให้เสี่ยวหยิน..ฟางเทียนได้แต่ยิ้มแห้งๆเท่านั้น..

“ พอแล้ว..เอ้านี้พวกเสื้อผ้าของแม่แล้วก็ของหลิน..1ทุ่มเราจะไปร้านอาหารกันแล้วก็เสี่ยวหยินจะไปกับพวกเราด้วยส่วนเรื่องรถอืมม.. ”

“ ใช้รถบ้านของชั้นก็ได้1ทุ่มชั้นจะให้คนขับรถมารับที่นี่ ”

ฟางเทียนได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มในทันที..

“ ตามนั้นเลยขอบใจเธอมากนะเสี่ยวหยินชั้นติดหนี้เธออีกแล้ว ”

ฟางหลินเอียงคอพลางทำสีหนน้าสงสัย..

“ คนขับรถ? ”

....................................................................

ณ คฤหาสน์ตระกูลหวัง

“ เรื่องที่พูดมาเชื่อได้แค่ไหน? ”

“ นายท่านผมและลูกน้องทั้งร้อยคนเห็นเหมือนกันหมดเด็กนั่นไม่ใช่เด็กธรรมดาอย่างแน่นอน!! ”

ชายวัยกลางคนกำลังพูดคุยกับหัวหน้าบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม..

“ ตอนนี้ลูกสาวของชั้นอยู่กับเด็กนั่น..ตามสืบข้อมูลของเด็กนั่นตั้งแต่เกิดแล้วมารายงานชั้นได้ยินไหม!! ”

“ ทราบแล้วครับนายท่าน !! ”

ชายวัยกลางคนเดินมาใกล้หน้าต่างก่อนจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า..ด้วยแววตาที่มีอารมณ์หลากหลายแฝงอยู่ภายใน

“ หรือเด็กนั่นจะเป็น..... ”

จบ..