อาหารเย็น 2 จบ

“ โห่วพี่นี้มันของแพงทั้งนั้นเลย..พี่ไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะเนี้ย..อีกอย่างชุดพวกนี้มันพึ่งจะออกมาเองหนูเห็นในทีวี ”

ฟางหลินเอ่ยพลางมองดูเสื้อผ้าด้วยแววตาเป็นประกายถึงแม้ฟางหลินจะประหยัดและเสียดายเงินแค่ไหนแต่ยังไงชุดพวกนี้ก็เป็นสิ่งที่ตนนั้นต้องการอยู่ลึกๆภายในจิตใจ..

“ นี้ลูกเอาเงินมาจากไหนซื้อของพวกนี้..”

ฟางเทียนเข้าไปกอดผู้เป็นแม่พร้อมกับกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย..

“ แม่วันนี้..เป็นวันพิเศษของแม่เงินมันก็แค่เศษกระดาษเท่านั้น..ความสุขของแม่ตะหากที่สำคัญที่สุดแม่กับหลินไปแต่งตัวได้แล้ว..เดี๋ยวจะมีรถมารับเราตอน1ทุ่ม ”

ฟางเทียนกล่าวพล่างพยามผลักฟางหลินและผู้เป็นแม่ให้เข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า..

“ แล้วของพี่ละ? ทำไมมีแต่ของหนูกับแม่”

ฟางหลินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยากจะอธิบาย..

“ ไม่จำ... ”

“ วางใจได้ชุดของฟางหลินอยู่กับพี่สาวนี้แหละ..เอ้าไปเปลี่ยนชุดซะใกล้ได้เวลาแล้ว”

เสี่ยวหยินยื่นถุงสีน้ำตาลเข้มให้กับฟางเทียนพลางกระพริบตาหนึ่งข้าง..

“ นี้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ”

“ เอาน่า..ถือซะว่าเป็นการตอบแทนฟางเทียนนายก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว ”

ฟางเทียนรับรู้ได้ถึงจิตใจที่ดีของเสี่ยวหยินก่อนจะรับเสื้อผ้ามาแล้วก็ทำการขอบคุณ..ในใจของเสี่ยวหยินนั้นยังคงจำภาพติดตาเมื่อตอนนั้นได้เป็นอย่างดี..

ทั้งคำพูดทั้งท่าทางราวกับเป็นละคนเมื่อครู่ราวกับพญามัจจุราชแต่ยามนี้มาในโหมดเทพบุตรซะงั้น..

“ ฟางเทียนนายเป็นใครกันแน่..ทั้งแม่แล้วก็น้องของนายไม่เหมือนคนทั่วไปแม้แต่น้อยทั้งผิวพรรณ การพูดการจา การแสดงออกราวกับถูกฝึกมาอย่างดี..เหมือนกับชั้น!! ”

เสี่ยวหยินได้แต่คิดแล้วก็ทอนหายใจ..แม้จะสงสัยไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา...

ผ่านไปไม่นานทั้งฟางเทียนแม่และน้องสาวต่างออกมาพร้อมกันสร้างความตกตะลึงให้กับเสี่ยวหยินเป็นอย่างมาก..

“ พี่วันนี้หล่อไปเลยนะเนี่ย..ดูสิๆๆๆชุดหนูสวยไหม? ”

ฟางเทียนลูปหัวน้องสาวของตนพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆให้...

“ สวยมากเลยหละ..แม่ก็ด้วย งั้นก็..เสี่ยวหยินพวกเราพร้อมแล้ว ”

ฟางเทียนหันไปพูดกับเสี่ยวหยินที่กำลังแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างบอกไม่ถูก..

“ นี้มันไม่ใช่ครอบครัวธรรมดาทั่วไปแล้ว!! ชุดที่เลือกซื้อถึงแม้จะมีความสวยงามและเอกลักษณ์ภายในตัว..แต่หากคนใส่ไม่มีราศีมันก็แค่นั้น..แต่นี้ชุดที่ทั้งสามคนใส่กลับทำให้ดึงความหล่อ..ความสวย..ออกมาราวกับผู้มีชาติตระกูลเจ้าแม่แฟชั่นอย่างชั่นดูคนไม่เคยผิด!!! ”

เสี่ยวหยินจับจ้องไปที่ฟางหลินอย่างไม่ละสายตาสลับกับมองฟางเทียน..

“ เส้นผมสีดำดวงตาสีฟ้าครามของผู้เป็นพี่...กับเส้นผมสีเงินดวงตาสีฟ้าครามของผู้เป็นน้องที่เหมือนกับเรา..สองคนนี้เหมาะกับการเดินแฟชั่นเป็นคู่!! ”

เสี่ยวหยินได้แต่คิดในใจแล้วก็ตื่นเต้น..

“ ฮัลโหลๆๆๆๆได้ยินที่ชั้นพูดไหมเสี่ยวหยิน เธอได้ยินที่ชั้นพูดไหม? ”

ฟางเทียนโบกมือผ่านตาของเสี่ยวหยินเพื่อเรียกเพราะเห็นว่าเสี่ยวหยินเงียบผิดปกติ..

“ อ้ะ..เปล่าไม่มีอะไรรถมาแล้ว..แล้วก็น้องฟางหลินนี้คือเบอร์โทรติดต่อของพี่นะถ้ามีปัญหาติดต่อมาหาพี่สาวคนนี้อย่าได้เกรงใจละ ”

ฟางหลินขอบคุณก่อนจะรับเศษกระดาษที่มีเบอร์ของตนใส่ไว้..เมื่อทุกคนออกมาก็ต้องตกใจกับรถสีดำคันยาว..

“ นะ..นี้มันรถลีมูซีน!! ”

ฟางหลินหันไปมองเสี่ยวหยินด้วยแววตาที่ตกตะลึง..

“ อย่าบอกนะว่า... ”

“ ไปกันได้แล้ว..ขึ้นมาหลินแล้วก็แม่ด้วย ”

ฟางเทียนดันหลังผู้เป็นน้องให้เข้าไปในรถ..พร้อมกับจับมือผู้เป็นแม่..

“ หนูหยินคงจะรวยมากแน่ๆเลยป้ารู้สึกเกรงใจจัง ”

แม่ของหางเทียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงถ่อมตน..นี้ยิ่งทำให้ตอกย้ำความชัดเจนขึ้นไปอีก..

“ อย่าเกรงใจเลยคะ..คุณป้า.. ”

ตลอดทางเสี่ยวหยินก็พูดถูกอกถูกใจกับแม่ของฟางเทียนเป็นอย่างมากจนในที่สุดลีมูคันสีดำก็หยุดวิ่ง..

“ ถึงแล้วละ... ”

................................................................................

ณ คฤหาสน์ตระกูลหวัง...

“ นายท่าน..แปลกมากข้อมูลของเด็กคนนี้ถูกลบไปเกือบหมดแล้วตั้งแต่10ปีที่แล้วไม่สามารกู้คืนกลับมาได้...อีกอย่างที่น่าแปลกใจคือ.. ”

“ คืออะไร? ”

ผู้นำตระกูลหวังกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม..

“ ข้อมูลทั้งหมดที่เหลืออยู่ล้วนถูกป้องกันด้วยระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาและเป็นระบบรักษาความปลอดภัยเดียวที่ทำเช่นนี้ได้!! ”

“ นี้จะบอกว่าเด็กนั่น...”

“ ใช่ครับ..กองทัพกำลังปกปิดบางอย่างอยู่!! ”

จบ...