คำเตือนจากมัจจุราช

“ นะ..นี้มัน ดาบเคี้ยวกระต่ายแสงจันทร์!! ”

ผู้จัดการร้านคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกตะลึงพลางกับสลับมองหน้าฟางเทียนกับไอเทมชิ้นนี้..

“ ทำไมครับ? มันขายไม่ได้ราคาหรือราคามันไม่ดีพอที่จะเอาลงมาขายได้เหรอครับ ”

ฟางเทียนแปลกใจกับทีท่าที่โอเวอร์เกินไปของผู้จัดการร้านสุดพิลึกคนนี้..

“ มะ..ไม่ใช่ครับคุณลูกค้านี้มันเป็นไอเทมระดับแรร์เลยนะครับ..อีกอย่างเกมนี้เป็นเกมที่มีเปอร์เซ็นต์การดรอปของอาวุธและอุปกรณ์ต่ำมาก..แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีเลย..ตามข้อมูลในระบบของมันราคาของดาบเล่มนี้อยู่ที่..ประมาณสามแสนหยวน!! ” ( ประมาณหนึ่งล้านสามแสนบาท)

ฟางเทียนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะนึกตื่นเต้นกับจำนวนเงินมหาศาลเช่นนี้..เสี่ยวหยินแอบมองหน้าจอข้อมูลของ ผู้จัดการร้าน..

ซึ้งมันจะมีชื่อผู้เล่นแนบพร้อมมาด้วย..

“ นายคือฟางเทียนจริงๆด้วย!! ”

เสี่ยวหยินกล่าวขึ้นก่อนจะจ้องมองไปยังฟางเทียนที่แสดงสีหน้าไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น..

“ ก็แค่ชื่อเหมือนกันเอง..จำผิดรึป่าว? ”

“ ชื่อเหมือนบ้านนายซิ..เกมนี้เป็นเกมที่ห้ามตั้งชื่อซ้ำกันทุกคนจึงมีชื่อเฉพาะเป็นของตัวเอง..ฟางเทียน ”

ผู้จัดการร้านเองก็ไม่ทันได้สังเกตุได้แต่ตกตะลึงกับไอเทมชิ้นนี้..

“ อ่าาา..ก็ได้ๆชั้นนี้แหละฟางเทียนผู้เล่นอันดับ1ในเขตนี้พอใจเธอแล้วยัง..คุณหนูเสี่ยวหยิน? ”

เด็กหนุ่มแทบจะเอามือกุมขมับไม่น่าให้เสี่ยวหยินตามมาเลย..แต่ในเมื่อเรื่องมันเกินเลยมาขนาดนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้..

“ พอใจมากเลย..วางใจได้ชั้นจะเก็บเรื่องนี้ไว้..เป็น..ความ..ลับ..ระ..หว่าง..เรา..สอง..คน!! ”

เสี่ยวหยินนำมือมาทาบที่ปากก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ชวนลุ่มหลง..ซึ้งฟางเทียนก็ไม่เข้าใจ

“ แล้วคุณผู้จัดการร้าน..จะรับซื้อดาบเล่มนั้นไหมครับ? อีกอย่างช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยได้ไหม? ”

ฟางเทียนที่กล่าวออกไปเช่นนี้เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาในภายหลัง..

“ แน่นอนครับข้อมูลของลูกค้าคือความลับของทางร้าน..แต่ติดตรงที่ว่าราคาของดาบเล่มนั้นอาจจะมีมูลค่าสูงกว่าหากนำมาประมูล..ราคาอาจจะพุ่งทะยานไปประมาณ 2 ถึง 3 เท่าโดยประมาณ ”

เด็กหนุ่มปริยิ้มอ่อนออกมา..

“ งั้นเอาเป็นว่าผมขอแค่ราคาที่ทางร้านให้ได้คือ สามแสนหยวนก็พอ..ส่วนที่เหลือถ้าทางร้านจะจัดการประมูลก็ได้ครับรายได้ทั้งหมดก็เอาเข้าร้าน..ถือซะว่าเป็นการทำธุระกิจร่วมกันครั้งแรกก็ได้!! ”

แน่นอนว่าทั้งผู้จัดการร้านและพนักสาวสองคนต่างยิ้มหน้าบานจนแก้มปริ..

“ฟางเทียนนายคิดดีแล้วเหรอ? ราคาของมันอาจจะเพิ่มเป็น3-4เท่ามาก กว่าราคาเดิมที่มีอยู่นะ ”

เด็กหนุ่มเพียงส่ายหน้าเบาๆ..

“ ราคานี้แหละ..ฝากผู้จัดการร้านโอนเงินเข้าเลขบัญชีนี้ด้วยนะครับ ”

“ รอสักครู่นะครับคุณลูกค้า..ในเมื่อคุณลูกค้ามีบุญคุญแก่ร้านของทางเราขนาดนี้ทางเราขอมอบ บัตร VIP ของทางร้านให้เพื่อเป็นการตอบแทน..ซึ่งคุณลูกค้าสามารถใช้บัตรนี้ชำระสินค้าภายในร้านได้ทุกอย่างแต่ใช้ได้เพียงเดือนละครั้งเท่านั้น.. ”

แน่นอนว่าฟางเทียนไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว..เพราะนี้คือสิ่งที่เด็กหนุ่มคาดการณ์เอาไว้..

หลังจากเงินจำนวนหนึ่งล้านกว่าถูกโอนเข้าบัญชีฟางเทียนก็ยิ้มแก้มปรินึกถึงใบหน้าหน้าของน้องและผู้เป็นแม่..

“ ไว้ผมจะมาที่ร้านนี้อีกนะครับ ”

“ ได้ครับคุณลูกค้าโอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ ”

ซึ้งแน่นอนว่าผู้จัดการร้านออกมาส่งด้วยตัวเองเช่นนี้ย่อมเป็นบุคคลที่สำคัญค่อทางร้านเป็นอย่างสูง..ทำให้สายตาทุกคู่จับต้องไปยังทิศทางที่ฟางเทียนและเสี่ยวหยินเดินไป..

“ นี้นายไหนๆก็ไหนๆแล้วรับเพื่อนชั้นด้วยนะคุณผู้เล่นชื่อดัง..ชั้นแอดนายไปแล้วเมื่อกี้..อีกอย่างไหนๆก็มีเงินแล้วชั้นจะพานายไปซื้อชุดแต่เท่าที่ชั้นดูแล้วนาย ควรจะซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองก่อนนะ.. ”

“ ก็แค่เสื้อผ้ามันไม่ได้สำคัญกับชั้นขนาดนั้นสักหน่อย..แต่แม่และน้องของชั้นไม่ใช่..ชั้นอยากให้พวกเขาได้ใส่เสื้อผ้าดีๆใส่มีอาหารอร่อยๆอีกหลายอย่างที่แม่และน้องของชั้นชอบ..เอาเงินที่จะซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองไปซื้อของใช้ให้แม่ไม่ดีกว่า..เธอไม่คิดงั้นเหรอเสี่ยวหยิน? ”

ทุกครั้งที่ฟางเทียนพูดถึงครอบครัวจะให้บรรยากาศรอบตัวของเด็กหนุ่มอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก..

“ พิลึกคนจริงๆนายเนี่ย..แต่การนึกถึงครอบครัวแบบนั้นของนายชั้นก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะกลับกัน... ”

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

อยู่ๆ ชายชุดดำปริศนาก็ถืออาวุธสงคราม..ยิงกราดขึ้นฟ้าแต่โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ..แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะเกิดอาการหลอนจากฤทธิ์ยา..

เหล่าบอดี้การ์ดที่แอบตามเสี่ยวหยินมาโผล่ออกมาในทันทีพร้อมตั้งขบวนป้องกันโดยมีเสี่ยวหยินอยู่ตรงกลาง..

“ คุณหนูปลอดภัยนะครับ!! ”

เสี่ยวหยินเพียงตกใจเล็กน้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่านั้น..

“ แล้วฟางเทียนหายไปไหน!! ”

อยู่ๆเหล่าบอดี้การ์ดต่างใบหน้าขาวซีดเพราะอาวุธสงครามกำลังจ่อมาที่พวกตนโดยที่พวกตนนั้นยังไม่ได้นำอาวุธออกมาแม้แต่น้อย..

แต่แล้วอยู่ๆก็มีเสียงเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความเฉยชา..และหายไปจากการรับรู้ของบอดี้การ์ดนับร้อยราวกับภูติผี..

“ นี้พวกลุงๆถ้ามัวชักช้าและลังเลอยู่แบบนั้นจะตายเอานะ!! ”

ตึง!!

จบ..