คำถาม

“ ความสามาถพิเศษ? ทำไมตอนดูประกาศในเว็ปถึงไม่มีเอาเป็นว่าเข้าไปดูก่อนละกัน. ”

ฟางเทียนเดินตรงๆเข้ามาด้วยลักษณะการแต่งกายจึงถูกตกเป็นเป้าสายตาซึ่งเด็กหนุ่มชินชาไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย..

“ มันบ้ามากคำถามอะไรวะนั่นใครมันจะไปตอบได้ ”

“ ใช่ความสามารถพิเศษที่หมายถึงคือแบบนั้น..ใครมันจะไปตอบได้กัน ”

ชายหนุ่มสองเดินออกมาอย่างหัวเสีย..ไม่นานฟางเทียนก็มาถึงที่ทำการของบรรณารักษ์ใกล้ๆกับทางขึ้นบันได..

ซึ้งมีบรรณารักษ์สาวสองคนกำลังนั่งจดบันทึกข้อมูลบางอย่างอยู่..ซึ้งแน่นอนว่าผู้คนที่มาใช้ห้องสมุดแห่งนี้ย่อมเป็นเด็กในมหาลัยทั้งสิ้นซึ่งจำนวนก็ไม่ใช่น้อยๆ..

ทำให้ถูกจับตามองจากทุกทิศทาง..

“ เอ่อ..ผมมาสมัครงานครับ? ไม่ทราบว่า.. ”

ฟางเทียนเอ่ยขึ้นด้วยความสุภาพแบะน้ำเสียงที่นอบน้อม..บรรณารักษ์สาวสองคนหน้าตาสระสวยก็มองตั้งแต่หัวจรดเท้า..

ซึ่งเด็กหนุ่มก็มิได้สนใจอะไรมากมาย..

“ นายจะมาสมัครเป็นบรรณารักษ์ที่นี่? ”

“ ใช่ครับ? ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ? ”

บรรณารักษ์สาวหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติทำให้ทุกการกระทำของทุกอย่างหยุดลง..สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องมายังเด็กหนุ่ม..

“ เอาอีกแล้วเด็กนั่นเละแน่ ”

“ เห็นจนชินซะแล้วน่าสงสารเด็กนั่นจริงๆ ”

“ แต่ชั้นไม่คิดแบบนั้นนะ..รอดูเรื่องสนุกที่จะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าดีกว่า.. ”

เหล่านักศึกษาตั้งแต่ชั้นปีที่1 ถึง 4 ล้วนต่างวิบากวิจารณ์กันไปต่างๆนาๆ..

“ ได้ แต่นายมีจะมีความสามารถพอรึเปล่ามาดูกัน..กฏนั้นง่ายมากเพียงนายตอบคำถามให้ครบ 20 ข้อ หรือ ได้10ข้อขึ้นไปนายก็มีสิทธิ์ในการเข้าทำงาน..แต่ที่สำคัญนายต้องตอบคำถามนั้นให้ถูกด้วย!! ”

ฟางเทียนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา..

“ เอ้ยๆเด็กนั่นอาจจะมีของก็ได้ ”

“ มาพนันกันดีกว่าว่าเด็กนั่นจะผ่านข้อแรกไปได้รึป่าว ”

“ ได้!! ชั้นพนันว่าไม่ได้สักข้อ 1,000 หยวน ( ราวๆ4,500บาทของไทย) ว่าหมอนั่นตอบไม่ได้สักข้อ ”

อยู่ๆผู้หญิงคนนึงก็เดินลงมาจากชั้นบนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง..แต่กลับทำให้ทุกอย่างในห้องสมุดแห่งนี้เงียบสงัด..

“ งั้นชั้นขอพนันว่าเขาตอบคำถามได้ทั้งทั้งหมด หนึ่งแสนหยวน!! ( ประมาณสี่แสนห้าหมื่นบาทของไทย) ”

แม้แต่ฟางเทียนยังต้องเหลือบไปมอง...

“ นี้เธอมั่นใจอะไรในตัวชั้นขนาดนั้น? อีกอย่างเงินนะ หายากมากนะเธอรู้ไหมจะมาใช้ฟุ่มเฟือยแบบนี้ได้ยังไงพ่อแม่เธอจะต้องทำงาน..กว่าจะได้เงินจำนวนนั้นมา ”

ฟางเทียนกล่าวขึ้นด้วยความใสซื่อ..เรื่องเงินเพียงเรื่องเดียวที่มักจะทำให้เด็กหนุ่มเป็นแบบนี้..

“ นะ..นี้มันไม่รู้คุณหนูแห่งตระกูลหวังรึไง!! ”

“ บ้าน่าทำไมคุณหนูถึงลงข้างมันเยอะขนาดนั้น!! ”

เสียงจอแจดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะสงบลงอย่างแปลกประหลาด..

“ ฮ่า ฮ่า นายนี้..น่าสนใจดีนะ ”

ฟางเทียนยักไหล่ทั้งสองข้างพลางทำหน้าเบ้ปากและหันมาจดจ่อกับคำถามจากบรรณารักษ์สาว..

“ พี่สาวเริ่มได้เลย ”

บรรณารักษ์สาวพยักหน้าก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นบางขึ้นมา..

“ เริ่มจากง่ายก่อนก็แล้วกัน..คำถามข้อ ที่ 1 ตอนไหนที่คุณมองดูเลข2 แล้วหมายถึง... ”

“ ก็แค่หันไปดูนาฬิกาเพราะเลข2หมายถึง10นาทีไงครับ? ถูกไหมพี่สาว? ”

“ !!!!!! ”

ทั้งห้องได้แต่ตกอยู่ในความเงียบสงัดมีเพียงคุณหนูตระกูลหลงเท่านั้นที่ปริยิ้มออกมา..

“ นะ..นายรู้ได้ยังไงชั้นยังอ่านโจทย์ไม่จบเลยนะ!! ”

“ พี่สาวคำถามที่พี่สาวจะถามคือ ตอนไหนที่มองเลข2แล้วหมายถึง10..มันเป็นคำถามตายตัวและคำตอบของมันก็ถูกกำหนดไว้แล้ว..ต่อเลยพี่สาว ”

บรรณารักษ์สาวตะลึงงันก่อนจะเรียกสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง..

“ ถูกต้อง..คำถามข้อที่ 2 กฏของนิวตันมี... ”

“ 3 ข้อ 1.กฏของความเฉื่อย 2.กฏของแรง แล้วก็ 3. กฏของแรงปฏิกิริยา ผมคงไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมถูกไหม? ในเมื่อคำถามแบบนี้คือคำถามที่มีคำตอบอยู่ในตัว..เพียงเราหยิบกฏมาให้ถูกก็พอ..ใช่ไหมครับ? ”

อีกแล้วทั้งทั้งห้องเงียบสงัดสามารถทำให้ได้ยินฟางเทียนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ...

“ ถะ..ถูกต้อง!! ”

“ บ้าน่าเขาเป็นใคร ”

“ ทำไมเขาถึงรู้คำตอบทั้งหมดราวกับว่าเป็นคนเขียนมันขึ้นมา.. ”

..........................................................................

ตกบ่าย

เด็กหนุ่มก็เดินออกมาจากมหาลัยด้วยใบหน้าชื่นมื่นก่อนจะมุ่งหน้าไปยังใจกลางเมืองเพื่อลงประมูลไอเทมในร้านค้าซึ่งเป็นเครือของ บริษัทอารค์ คอมมูนิตี้ ทำให้สามารถประเมินไอเทมในโลกแห่งความจริงได้..

“ ทำไมคำถามที่เราคิดเล่นๆทั้ง20ข้อนั้นถึงไปเป็นของที่ใช้ทดสอบกัน..แต่ชั่งมันละกัน!! ”

เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองทันที..

จบ...