งานใหม่ 2

“ พี่จะออกไปไหนยังเช้าอยู่เลย..ไม่รอทานข้าวเช้าพร้อมแม่ก่อนเหรอ? อ้อแล้วก็งานกีฬาสีอีก5วันนะพี่อย่าลืมละ..พี่อะขี้ลืมตลอดเลย ”

ฟางหลินเอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยหน่ายเกี่ยวกับนิสัยขี้ลืมของพี่ชายตน..

“ พี่รู้แล้ว..รับทราบพี่จะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดไม่ลืมแน่นอน..พี่ขอไปมหาลัยก่อนนะแล้วก็วันนี้หลิน..ไม่ต้องไปทำงานนะบอกแม่ทำตัวให้ว่างไหว้ตอนเย็นพี่จะพาไปกินข้าว”

“ พี่กินยาผิดไม่เขย่าขวดรึป่าว..เราจะเอาเงินไปใช้สิ้นเปลืองแบบนั้นได้ยังไง? อีกอย่างพี่จะไปมหาลัยทำไมในเมื่อพี่ไม่ได้เรียนที่นั่นแล้ว ”

โป๊ค!!

ฟางเทียนเขกหัวฟางหลินผู้เป็นน้องเบาๆ..

“ โอ๊ย!! พี่ตีหัวหนูทำไมเนี่ย ”

“ เหมือนที่พี่บอกไปนั้นแหละทำตัวให้ว่างไว้...อย่าลืมสิวันนี้วันเกิดแม่นะ..อีกอย่างที่มหาลัยเปิดรับสมัครผู้ช่วยในห้องสมุดพี่ว่าจะไปดูซักหน่อย ”

ฟางหลินผู้เป็นน้องได้ยินเข่นนั้นก็น้ำตาคลออย่างบอกไม่ถูก..

“ นี้พี่... ”

“ พี่ไปละ..พี่รักแกนะหลินแล้วก็แม่มากๆนะ ”

“ พี่บ้า!! ”

ฟางเทียนกล่าวจบก็ออกจากบ้านไปในทันทีเหลือเพียงแค่ฟางหลินที่แก้มแดงราวกับมะเขือเพราะคำพูดของพี่ชายตนและรอยยิ้มที่ผิดแปลกออกไป..

“ นี้พี่เราเท่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ”

..............................................................................

ฟางเทียนปั่นจักรยานไปตามไหล่ทางเห็นเด็กหรือแม้แต่ผู้ใหญ่เองสวมสร้อยคือหลากสี..แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เป็นสีดำสนิทเหมือนของตนเอง..

“ ดูเหมือนว่าเกมนี้จะกระจายไปทั่วโลกแล้วสินะ..ว่าแต่ทำไมสร้อยของคนอื่นมีทั้งสีน้ำเงินสีเขียวหลากสีต่างกันไปรวมถึงแหวนที่ใส่อยู่..หรือสีดำจะผลิตออกมาแค่ตัวเดียวนะ..รู้สึกลึกลับหน่อยๆแหะ ”

เด็กหนุ่มก็ปั่นจักรยานคันเก่าของตนได้ไม่นานก็มาถึงมหาลัยที่ตัวเองเคยเรียนอยู่..เป็นมหาลัยต้นๆระดับประเทศเลยก็ว่าได้

เดิมทีฟางเทียนนั้นเป็นหนุ่มหล่ออยู่แล้วแต่ไม่ได้แต่งตัวดีๆเสื้อผ้าหรูๆมีเพียงช้างดาวกับเสื้อผ้าบางๆไร้แบรนด์ทำให้มักถูกมองข้ามเสมอ..

“ เอ้ยแกเมื่อคืนแกรู้ข่าวแล้วยังว่า ฟางเทียนคือผู้เล่นอับหนึ่งของเขตเรา ”

“ รู้ดิข่าวดังขนาดนั้นเห็นว่าผู้พัฒนาเกมจะออกมาแถลงการณ์เรื่องนี้เองตอนค่ำๆ..แล้วค่าสเตตัสพื้นฐานตอนประเมินร่างกายแกได้เท่าไหร่? ”

“ เหอะๆต่ำเตี้ยเรี่ยดิน..ค่าทุกอย่างของชั้นไม่เกิน5ซักอย่าง..ได้ข่าวว่าเกณฑ์เต็มที่คือ10 เต็ม..แต่ใครมันจะได้10วะเนี้ย ”

เด็กหนุ่มแทบจะสะดุดล้มทันทีเพราะค่าสเตตัสพื้นฐานที่ได้มาจากการประเมินร่างกายค่า STR (ค่าโจมตีพื้นฐาน)คือ10

ถึงแม้ผู้คนส่วนใหญ่อาจจะมองว่าไม่ได้สำคัญอะไรแต่..

แค่ค่าความสามารถต่างกันหนึ่งหนือสองขั้นเป็นตัวชี้วัดผลแพ้ชนะเลยก็ว่าได้..

“ ตอนเย็นกลับไปบ้านพาน้องแล้วก็แม่ไปกินข้าวเสร็จคงจะต้องเข้าเมืองเพื่อไปที่ร้านประมูลไอเทมก่อนสินะ.. ”

ระหว่างทางที่ฟางเทียนกำลังเดินไปห้องสมุดก็มีคนเข้ามาทักฟางเทียนในทันที..แต่เป็นการเหยียดซะมากกว่าการทักทายธรรมดา.

“ เอ้ยนี้มันเด็กบ้านจนนี้หว่า..เป็นไงฟางเทียนสบายดีไหม อ้อๆก็คงหางานทำไปเรื่อยสินะ..ฮ่า ฮ่า !! ”

ชายหนุ่มร่างสูงบางเอ่ยขึ้น..พลางใช้สายตาเหยียดก่อนจะเห็นฟางเทียนใส่สร้อยคอสีดำ..

“ เอ้ยๆฟางเทียนนี้แกมีเงินซื้อเกมราคาแพงแบบนี้ด้วยเหรอ? อาชีพอะไรละ..เลเวลก็กากๆคงไม่1ก็ 2 ละมั้ง ”

พวกกลุ่มเพื่อนที่ตามมาด้วยแสดงสีหน้าเย้ยหยันฟางเทียนมองตั้งแต่หัวจรดเท้า..

“ พูดจบแล้วยัง? หลินอี ไม่เจอกันนานปากก็ยัง...เหมือนเดิม ”

ฟางเทียนทำท่าทางเป็นหมาหอน..หลินอีเมื่อเห็นเชานนั้นก็เดือดดาลเป็นอย่างมาก..

“ นี้แกว่าชั้นเป็นหมาอย่างงั้นเหรอ!! ”

“ เปล่านายคิดไปเอง..ใจร่มๆน่าเอาละทักทายกันจบแล้วก็หลละหน่อย”

หลินอีแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวออกมาก่อนจะแสยะยิ้มที่น่าเกียจออกมา..

“ ฟางหลินได้ข่าวน้องสาวแกสวยดีนิ!! ”

ตึง!!!

ร่างของหลินอีถูกกระชากคอเสื้อจนร่างลอยขึ้นบริเวณนี้น้อยคนนักที่จะผ่านมาทำให้ฟางเทียนไม่คิดเกรงใจใครทั้งนั้น..

“ ถ้าแกขืนมายุ่งกับน้องสาวชั้นละก็...ครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายที่แกจะได้พูดจำใส่กะโหลกของแกไว้ จะด่าจะว่าชั้นยังไงก็เชิญ..แต่เมื่อไหร่ที่แกรามปามไปถึงน้องของชั้น..ต่อให้แกเอาพ่อแม่แกมาอ้างชั้นก็จะจัดการในวิธีแบบของชั้น!! ”

แรงกดดันบางอย่างที่หลินอีไม่สามารถอธิบายได้กำลังกดทับตนราวกับกำลังยืนอยู่หน้ามัจจุราชในร่างคน..

“ ระ..แรงบ้าอะไรวะเนี้ย!! ”

เหล่าเพื่อนของหลินอีต่างตัวสั่นเป็นลูกนกไม่กล้าแม้แต่สบตามอง..

“ เอาละ..ถือว่าแกได้ยินที่ชั้นพูดแล้วนะ..งั้นก็บายไว้เจอกันนะหลินอี ”

ฟางเทียนปล่อยหลินอีราวกับปล่อยมือออกจากลูกไก่..

“ เมื่อก่อนมันยังไม่กล้าทำอะไรขั้นเลย..แล้วเมื่อกี้มันแรงบ้าอะไรกันราวกับมันไม่ใช่แรงของมนุษย์..แต่เป็นอย่างอื่น ”

แม้หลินอีจะเป็นพวกกวนและอันธพาลแต่มันก็ยังมีความคิดพอที่จะวิเคราะห์ข้อมูลว่าสิ่งไหนควรและไม่ควร..

...........................................................................

ไม่นานฟางเทียนก็เดินมาถึงห้องสมุดพร้อมกับป้ายประกาศขนาดใหญ่..

“ ประกาศ รับสมัครบรรณสรักษ์ พร้อมทดสอบ ความสามารพิเศษ!! ”

“ ความสามารถพิเศษ? ”

จบ..