ตอนที่ 2.เด็กชายโนอาร์

เด็กชายวิ่งนำหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักกึก ที่ห้องโถงของบ้าน มีคนแปลกหน้าท่าทางคุ้นตายืนหันหลังให้อยู่ เปลือกตาเด็กชายหรี่ลง มีภาพจำซ้ำทับบนด้านหลังคนแปลกหน้านั่น จนน้ำตาของโนอาร์ไหลปรี่ออกมา

“แม่มี แม่มีครับ โนอาร์คิดถึงแม่ครับ”

เด็กชายโผเข้าหา แต่เมื่อคนแปลกหน้าหมุนตัวกลับมา เขาก็ต้องรีบเบรกจนตัวโก่ง ถึงหน้าตาจะคล้ายมารดาของตนเองแค่ไหน แต่ก็แค่คล้าย ความรู้สึกของเขาบอกว่าไม่ใช่เลย

มินดาขมวดคิ้ว มองเด็กชายวัยเยาว์นิ่งๆ ดวงตาของเด็กนั่นคลอขังด้วยน้ำใสๆ ที่ไหลเอ่อออกมา “ร้องไห้ทำไม?” มินดาถามสั้นๆ

โนอาร์เชิดหน้าสูดจมูกแรงๆ เขาใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้ง

“เปล่า”

“โกหก เห็นๆ อยู่ แล้วเราน่ะเป็นลูกใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” มินดาถามต่อ

“ลูกใครก็ชั่ง ตัวน่ะมาที่นี่ทำไม?” โนอาร์ย้อนถาม ท่าทางถือดีแต่กลับน่าเอ็นดู

“ฉันถามก่อน ตามมารยาทตัวน่ะต้องเป็นคนตอบนะ”

“ไม่ตอบ ไม่อยากบอกคนแปลกหน้า” โนอาร์เถียงกลับ

“ตามใจ หิวแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ที่นี่แทบไม่เปลี่ยนเลยนะ” มินดาเปรยลอยๆ ไม่ได้หวังคำตอบ แต่เมื่อมินดาขยับตัว โนอาร์ก็วิ่งไปยืนกางมือขวางหน้าไว้

“ตัวน่ะเป็นใครตอบมาก่อน แล้วคนแปลกหน้าที่ไหนเดินเพ่นพ่านในบ้านคนอื่นหะ ไม่มีใครสอนมารยาทเหรอ”

มินดาอมยิ้ม “ฉันเป็นลูกสาวของพ่อฉันที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไง”

โนอาร์ขมวดคิ้ว เอียงคอมองมินดา “ตัวชื่อมินดาหรือเปล่าหะ?”

“ใช่ ฉันชื่อมินดา ว่าแต่ ทำไมเราถึงรู้จักชื่อฉันละ” มินดาถามกลับ

โนอาร์โถมเข้าใส่ มือเล็กๆ โอบรัดรอบขาของมินดา จนเจ้าตัวสะดุ้ง!!

“แม่มิน แม่มินกลับมาแล้ว คุณตาไม่ได้โกหกโนอาร์”

มินดาชะงัก พลางค่อยๆ ย่อตัวลงนั่ง โนอาร์โผเข้าหาไม่คิดปิดบังความยินดี น้ำตาใสใสที่ไหลปรี่ออกมานั่น มินดาเลยทำได้แค่กอดปลอบขวัญ

ไม้กับโมลีเดินตามหลานชายมา ไม้ยืนนิ่งที่ประตู โมลีเองก็เช่นกัน

“นี่มันอะไรกันคะพ่อ เด็กนี่ ทำไมเรียกมินว่าแม่?”

มินดาถามบิดาทันที ที่มองเห็นไม้ เธอพยายามทรงตัวยืนแต่โนอาร์ไม่ยอม เลยจำใจต้องอุ้มขึ้นมาอยู่ในวงแขน ก่อนจะเดินเลยไปหาที่นั่ง เด็กชายในอ้อมกอดของเธอมีน้ำหนักไม่เบาทีเดียว

โมลีเดินเลี่ยงไปอีกทาง นางแอบกรีดน้ำตาทิ้ง ฝืนยิ้มทั้งที่ในหัวใจเริ่มมีความกังวล

ไม้มองหน้าบุตรสาวตาไม่กะพริบ สติของเขาคืนกลับมาเพราะเสียงของหลานชาย

“คุณตาครับ แม่มินกลับมาแล้วครับ”

ไม้ยิ้มให้หลานชาย เดินเลยไปนั่ง “กลับมาเร็วดีนี่”

มินดาถอนใจแรงๆ “พ่อยังไม่ตอบมินนะคะ เด็กนี่ลูกใคร ทำไมเรียกมินว่าแม่?”

โนอาร์เดินมาเกาะมือมินดา แววตาปริบๆ นั่นทำให้มินดาพูดไม่ออก

“โนอาร์เป็นลูกของยัยมี” ไม้อธิบายช้าๆ

“แล้วทำไม?” มินดาขยักคำพูดไว้ เธอเกรงใจแววแป๋วแหว๋วของหลานชายที่จับจ้องเธอไม่วางตา

“เรื่องมันยาว ไว้พ่อจะอธิบายคราวหลัง” ไม้บอกปัด

“ก็ได้ค่ะ ทีนี้บอกมินมาสิคะ ทำไมคำนำหน้ามินถึงเป็นนาง?” มินดาคาดคั้น บิดามีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่ๆ

ไม้ถอนใจดังพรวด เขาเม้มปาก แล้วก็คลายออกช้าๆ “พ่อมีความจำเป็น”

“ความจำเป็นอะไรคะพ่อ ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นหน่อยนะคะ” มินดากอดอกมองหน้าบิดาแววตาขุ่น เธอข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกล ไม่ใช่เพื่อมาฟังเหตุผลที่ไม่เข้าท่า ในเมื่อบิดาตัดขาดเธอออกจากครอบครัวแล้ว ทำไมถึงลากเธอไปเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้เธอเสียชื่อเสียงด้วย

“ยัยมีนา เสียแล้ว” ไม้กลั้นใจพูด

“หะ!!” มินดาเบิกตาโต

“ยัยมีนาครรภ์เป็นพิษ หมอให้...” ไม้พูดไม่ออก ตอนที่หันไปสบตาหลานชาย

“นี่ เป็นเด็กดีใช่มั้ย?” มินดาหันไปคุยกับหลานชาย แววตาอ่อนลง

โนอาร์พยักหน้ารัวๆ “ฉันหิว ช่วยไปเอาน้ำเย็นๆ สักแก้วหนึ่งมาให้ฉันทีสิ” มินดาพูดยังไม่ทันขาดคำโนอาร์ก็วิ่งตื๊อไปทางหลังบ้าน

“สรุปคือเด็กนั่นเป็นลูกยัยมีนา แล้วพ่อเขาละคือใครคะ?”

มินดาซักไซ้ เหตุผลของบิดาฟังแหม่งๆ