ตอนที่ 2.เด็กชายโนอาร์..

“ไอเดน แบรดลี่คือพ่อของโนอาร์”

“ค่ะ แล้วไงต่อ พ่อของเด็กนั่นอยู่ที่ไหนคะ?”

“เขาไม่รู้เรื่องโนอาร์ เพราะพ่อไม่อยากให้เขารู้”

มินดาขมวดคิ้วเริ่มเดาเหตุผลของบิดาออก ความเห็นแก่ตัวของไม้ เธอเองรู้ดีที่สุด คนสูงวัยที่แบกอีโก้ไว้บนสองบ่า ยอมรับความจริงเรื่องซับซ้อนไม่ไหว

“พอเก็บเด็กนั่นไว้แทนตัวยัยมีนาไม่แปลกค่ะ แต่พ่อไม่รู้สึกละอายเหรอคะ ถึงแยกพ่อลูกไม่ให้เจอกัน” มินดาท้วง

มันไม่ยุติธรรมกับโนอาร์เลย เขาควรได้เจอหน้าบิดา

“ไอ้หมอนั่นไม่แยแสกับการมีโนอาร์หรอก” ไม้ตวาดเสียงแข็ง

“พ่อตัดสินใจแทนเขาเหรอคะ?” มินดาย้อนถาม

“แกไม่เข้าใจฉันหรอก” ไม้พูดเสียงอ่อนลง

“มินเข้าใจพอดีค่ะ มินเข้าใจพ่อที่สุดด้วย” มินดากดยิ้มมุมปาก

บิดามักจะอ้างเหตุผลสั่วๆ ที่มาจากความเห็นแก่ตัวของตัวเองล้วนๆ

“มันก็เหมือนเรื่องที่มินยอมไปจากที่นี่ไงคะ เหตุผลเดียวกันเลย พ่อชอบเป็นผู้ออกคำสั่ง ไม่ชอบให้คนอื่นคิดแทน”

“ยัยมิน แกยังเป็นลูกฉันหรือเปล่าหะ?”

“พ่อลืมแล้วเหรอคะ พ่อเป็นคนบอกมินเอง ‘มินไม่ใช่คนในครอบครัว’ นี้อีกแล้ว” มินดาตอบเสียงแหบแห้ง บิดาของเธอเสือกไสให้เธอเดินจากไปเอง

บิดาควรเป็นฝ่ายลืมเธอด้วยซ้ำ

“แกมันลูกอกตัญญู” ไม้ตะคอกใส่มินดา

“เพราะมินไม่ยอมทำตามสิ่งที่พ่อกำหนด แล้วมินกลายเป็นลูกอกตัญญูมินก็ต้องยอมรับค่ะ พ่อไม่ได้อยู่กับมินจนมินตายนะคะ หากมินจะแหกคอก ไม่ยอมทำตามสิ่งที่พ่อกำหนด มินเป็นลูกอกตัญญูก็ได้ค่ะ ว่าแต่...ทำไมถึงใส่ชื่มินแทนชื่อยัยมีนาละคะ?”

บิดาคงตุกติก ทำอะไรสักอย่างกับผู้ชายคนนั้น

“เพราะตอนนั้น ยัยมีนาไม่รู้สึกตัวแล้วไง”

เพราะฝืนร่างกายแบกรับ ‘เด็กชาย’ ไว้ ร่างกายของมีนาเลยรับไม่ไหว วันที่ให้กำเนิดโนอาร์ มีนาก็แทบไม่มีสติแล้ว เธอจากไปหลังจากคลอดลูกได้ไม่ถึงสองชั่วโมง

และเพราะไม้เข้าตาจน เขาเลยจำใจใช้เอกสารของมินดา แทนมีนา ที่ด่วนจากโลกนี้ไปเสียแล้ว

ตอนที่ 3.เลยตามเลย

มินดาถอนใจแรงๆ แม้จะรู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองนัก แต่ก็อดเวทนาหลานชายไม่ได้ เด็กวัยนี้กำลังอยู่ในช่วงจดจำ เธอไม่ควรทำลายความหวังของหลาน แม้ตอนที่เขาโตจนรู้ความจะผิดหวังเกี่ยวกับความทรงจำที่ผิดเพี้ยนนั่นก็ตาม

“เอาเถอะค่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เลยตามเลยแล้วกันค่ะ”

ความจริงมินดาก็ไม่ได้ยี่หระกับคำนำหน้าของตัวเองเท่าไหร่ มันเป็นเรื่องขี้ผงสำหรับเธอเชียวแหละ เพราะตอนนี้สิ่งที่มินดาสนใจคือเรื่องงาน ไม่ใช่ ‘ผู้ชาย’

“แกจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยไหม?” ไม้ถามพร้อมกับมองสบตาบุตรสาว

มินดาไหวไหล่ ตอบบิดาตามตรง “ยังไม่แน่ใจค่ะ”

“ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ” ไม้ท้วงเสียงแผ่ว

มินดามองสบตาบิดา “พ่อยังเหลือเด็กนั่นไงคะ มีนาอุตส่าห์ฝืนสังขารตัวเอง เธอทิ้งเขาไว้ให้พ่อเชียวนะ”

ไม้เม้มปาก แววตาอ่อนเศร้า “เพราะตอนนั้นฉันใจร้ายกับแกใช่ไหมมินดา แกถึงไม่ไยดีฉันเลย”

เสียงถอนใจดังพรวด “มันไม่เกี่ยวกันนะคะพ่อ การที่มินอยู่ที่นี่ อาจทำให้พ่อไม่สบายใจมากกว่า พ่อจะบงการใครไม่ได้เลยเพราะมินเป็นต้นแบบ การที่มินจากไป น่าจะดีสำหรับพ่อไม่ใช่เหรอคะ”

“แกเป็นลูกสาวของฉันนะมินดา”

“ค่ะ ข้อนี้มินไม่เคยลืม มินตอบแทนบุญคุณพ่อด้วยวิธีอื่นได้ ไม่จำเป็นต้องให้มินสนองความต้องการพ่อ แต่ขัดความรู้สึกมินนี่คะ”

“แล้วโนอาร์ละ?”

มินดาขมวดคิ้ว “โนอาร์เกี่ยวอะไรกับมินคะ?”

ไม้รวบมือตัวเองไว้ เขาเหลือแค่มินดาที่จะทำให้โนอาร์ถูกยอมรับ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไอเดนไม่ใช่แค่นักธุรกิจกิ๊กก๊อกที่เขาเคยดูถูก ผ่านมาหกปี ไอเดนกลายเป็นมหาเศรษฐี เขามีรายได้ต่อปีมากจนนับไม่ไหว ธุรกิจอย่างเดียวที่เขายกให้ไอเดนบริหาร สร้างรายได้ให้กับไม้ได้ไม่น้อยเลย

แต่ทว่า...ตอนนี้เขากลับเข้าใกล้ไอเดนไม่ได้อย่างที่ต้องการ

มีเงินปันผลส่งเข้าบัญชีเขาทุกปีไม่ขาด

เป็นการตอบแทนน้ำใจที่ไม้ไม่เคยคิดไว้ ผู้ชายคนนั้นไม่ต้องการติดต่อกับไม้ และครอบครัวเพลงพัดทั้งหมด