(มี่เค่อ)ผู้มาเยือนอย่างลึกลับ

“เด็กๆ ตบปาก”

เสียงเข้มทรงอำนาจ หญิงสองสามคนตรงเข้ามาจับตัวแพรวาไว้ทั้งแขนขา ป้าร่างอวบอ้วนเดินเงื้อมือมาแต่ไกล

“จะทำอะไรฉันปล่อยนะ”

เอาจริงแน่เลย มืออวบอูมเกือบฟาดลงบนปากสวยของแพรวา โหดร้ายเธอป่วยอยู่นะถ้าไม่มีเสียงขานดังมาขัดจังหวะ

“ฮ่องเต้ เสด็จ”

มืออ้วนๆ ชะงัก

“ปล่อยนาง”

คนตัวสูงเดินสาวเท้ายาวๆ เข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คารวะฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปี”

ประสานเสียงพร้อมเพรียงกัน

“นางทำอะไรผิด หรือเสด็จแม่”

ไทเฮามองหน้าลูกชายด้วยแววตาสนเท่ห์

“วาจานาง ต่างจากพวกชนชั้นสูง หยาบคาย ทั้งกิริยาไม่น่ามอง”

“เพียงเท่านี้ท่านก็กล่าวโทษนางแล้วหรือ”

“แม่ปกครองวังหลัง ฮ่องเต้ก็ทราบดี ถ้าแม่ไม่ลงโทษนางต่อไปใครจะเกรงกลัว หยางหลงฮ่องเต้ก็รีบแต่งตั้งฮองเฮาเสียแม่จะได้วางใจ”

“นางไม่มีตำแหน่งใดๆ ไม่รู้ที่มาที่ไป อีกทั้ง ไม่ใช่คนในวังต้องห้ามหรือวังใดๆ แล้วยังล้มป่วย เสด็จแม่จะลงทัณฑ์คนป่วยไข้ได้อีกหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ไทเฮา ระงับอารมณ์โกรธได้แต่ หันหน้าไปทางอื่น

“กษัตริย์ตัดแล้วไม่คืนคำ แม่เป็นแม่กษัตริย์ฮ่องเต้จะให้แม่คืนคำได้หรือ”

“เสด็จแม่กดดันลูก อย่างนั้นไม่สู้ ลูก... แต่งตั้งนางเป็น ฮองเฮาเสียดีกว่า”

นั่งลงกันอย่างเร็วเสียงกระโปรงดังพรึบพรับทั้งสนมฮุ่ยและ พวกขันที

“ฮ่องเต้ โปรดไตร่ตรอง”

ฮ่องเต้หน้าหล่อมองคนนู้นคนนี้อย่างผู้ชนะ

“ลุกขึ้น ข้าแค่ อยากรู้ว่าในวังนี้ข้าเป็นฮ่องเต้หรือใครกันแน่ที่เป็นฮ่องเต้” ไทเฮายิ้มเยือกเย็น

“ฮ่องเต้ อย่าได้เป็นกังวลไป แม่เองแค่เพียงอยากรู้ว่า แม่นาง ...คนนี้สำคัญกับฮ่องเต้ เหมือนที่สองสามวันมานี้มีข่าวลือไปถึงแม่หรือเปล่า”

แพรวาขมวดคิ้วดกสวยเข้าหากัน คนสำคัญจริงๆ ตัวเธอนี่ มีแขกมาเยือนเต็มไปหมดว่าแต่ นี่เรื่องจริงหรือในหนัง ไม่ได้แล้วแบบนี้ต้องหาคำตอบโดยเร็ว

“ว่าแต่นางมีนามว่าอะไร “

ไทเฮาเปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนหวาน

เวรแล้วชื่ออะไรดีวะ รายชื่อนางเอกหนังจีนหลายชื่อ วนเวียนอยู่ในสมอง หยางมี่ ไม่เอาๆ สวยไป หลิวซือซือ โห่คนรู้จักเยอะ หลิวอี้เฟย ดังไปไหม จ้าวลี่อิง น่ารักไปเหอะ จ้าวลู่ซื่อ เสี่ยวจ้าน หยางจื่อ หมีเซียะเอาชื่อนี้ดีไหม นะชื่อโบราณดี

“เฟยลี่เสด็จแม่ ..นางชื่อเฟยลี่” (โบยบินอย่างงดงาม) เสียงฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าแพรวาไม่มีท่าที จะบอก

“ชื่อ ดี ความหมาย เพราะ เป็นแม่ที่ประเมินนางผิดไป”

“ลูกเองยังไม่รู้จักนางดีเท่าไหร่คงต้องใช้เวลา... กับ...นางอีกนานกว่าจะรู้จักนางมากกว่านี้”

จะมาใช้เวลาอะไรกับเธอแพรวาคิดคงพูดประชดแม่ ไปตามเรื่อง เฮ้อถ้าเป็นการย้อนเวลาเหมือนในหนังคงเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากไม่ใช่แค่ย้อนเวลาอย่างเดียว ยังมาต่างชาติต่างภาษาอีกซวยเลยแพรวา เธอเองต้องหาทางกลับไปโลกของเธอให้เร็วที่สุด แต่ว่าจะทำอย่างไร

“วันนี้ให้นางพักผ่อนไปก่อน เสี่ยวโอ เจ้าตามหมอหลวงหรือยัง”

ประโยคสุดท้ายหันไปยังเด็กหนุ่ม ที่คงจะเป็นขันทีประจำกาย

“พ่ะย่ะค่ะ หมอหลวงทรงรอพระบัญชาอยู่ข้างนอก”

“หม่อมฉันทูลลาเพค่ะ”

สนมฮุ่ย ย่อตัวพร้อมสาวใช้

“แม่ก็คงต้อง ไปเช่นกัน”

“สนมฮุ่ยเสด็จ”

แววตาอ่อนหวานซ้อนขึ้นมองฮ่องเต้ ด้วยแววตาเชื้อเชิญอาลัยอาวรณ์

“ไทเฮาเสด็จ”

ไปเสียให้หมด คนร่างสูงไม่ยักกะไปมองมาที่เธอเขม็ง

“คราวหลังต้องระวังตัว ในวังแห่งนี้ ถ้าพลาดเพียงก้าวก็เหมือนตกเหวทั้งชีวิต”

ไม่มีคราวหลังยะขอบอก

“เจ้าใช้ชื่อเฟยลี่ ไปก่อนแล้วกันหากนึกชื่อเจ้าได้เมื่อไหร่ค่อยบอกข้า”

รู้ได้อย่างไรฟะ เดาเก่งจริง

“เสี่ยวโอ เชิญหมอหลวง”

ชายแก่ร่างกายยังแข็งแรงหากแต่แววตาค่อนข้างเป็นมิตร

นั่งคุกเข่าก่อนจะ เดินมาจับชีพจรของเธอแพรวาทำตัวนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อรักษาท่าที

“ร่างกายนางฟื้นฟู เกือบจะเต็มที่แล้ว หม่อมฉันจะจัดยาให้อีกเทียบหนึ่ง “

หันหน้ามาหาแพรวากระซิบเบากริบ

“ยาเทียบนี้เจ้าจะขาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะฟังภาษาเราไม่เข้าใจ”

แพรวาตะลึงงัน น่านนนนงัยมาแล้วเงื่อนงำ ว่าแล้วทำไมเข้าใจภาษาจีนโบราณเหมือนภาษาตัวเองเลยทีเดียว ตาหมอหลวงคนนี้ต้องมีส่วนรู้เห็นกับการ เดินทางย้อนเวลาของเธอแน่ๆ

“ฉันต้องทำอย่างไรบ้าง”

แพรวากระซิบตอบ

รอยยิ้มที่มีเลศนัยนั้นไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา

“เสี่ยวโอ ส่งเทียบยาให้นางกำนัล แล้วให้ปรุงยามาให้นาง”

“น้อมบัญชา ฝ่าบาท”

“มันเป็นชะตาของเจ้า ข้าเป็นเพียงผู้ช่วยเหลือและนำสารมาสู่เจ้า”

งงงงไหมล่ะนั่น ใครเป็นคนทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้นะหมอหลวงจากไปเหลือไว้เพียงฮ่องเต้ขี้เก็ก

สงสัยจังในนิยายจีนฮ่องเต้มักจะแก่ง่ำเหงือกทำไมองค์นี้ หล่อ......รัสเซียขนาดนี้ ขยับตัวเข้ามาใกล้เมื่อไม่มีใคร อยู่ภายในห้องแล้วเอาหล่ะว้าฮ่องเต้มักจะสายหื่น สนมมากมาย เสร็จแน่แพรวา

“เจ็บตรงไหนไหม”

ดวงตาเบิกกว้างคิดผิด555เป็นห่วงนี่หน่า

“ไม่ ค่ะเออคือไม่ฉัน เออข้าไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน”

รอยยิ้มโลกสว่างนั้นแฝงไว้ด้วยความขบขัน.ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองเรียบเนียนเหมือนหลุดมาจากภาพวาด ในกูเกิ้ลมีแต่ภาพฮ่องเต้แก่ๆ พุงพลุ้ย

“ต้องแทนตัวเองว่า หม่อมฉันหรือข้าพระองค์ เจ้านี่สงสัยต้องส่งไปฝึกมารยาท กับไทฮองไทเฮา พระอัยยิกาสักพัก”

แพรวาเชิดหน้าจมูกรั้น ด้วยความทะนงตน หาว่าเธอมารยาทไม่ดี

ขยับเข้ามาใกล้ทรุดตัวลงนั่งข้างๆบนเตียง เอื้อมมือแตะหน้าผากแพรวาเบี่ยงตัวหลบ กับถูกล็อกไว้ด้วยแขนอีกข้างของหยางหลงฮ่องเต้

“อย่าดิ้นไป ข้าแค่จะดูว่ามีไข้ไหม”