ภาค 1 ตอนที่ 4 ข้ากับการเริ่มต้นใหม่

4

ข้ากับการเริ่มต้นใหม่

หลี่ซิ่วอิง

หลังจากที่องค์หญิงอู๋เซียวเหยา เข้าเฝ้าฮ่องเต้ซึ่งเป็นพี่ชายขององค์หญิง หลังจากที่คุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้วองค์หญิงก็กลับมาด้วยใบหน้าที่สดชื่นขึ้นมากว่าก่อนไปดูแล้วมีความสุขกับรอยยิ้มขององค์หญิงข้าก็อยากรู้ว่าจะเป็นเช่นไรแต่ก็ไม่กล้าถาม จึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ แต่เมื่อสังเกตองค์หญิงแล้วแสดงว่า ต้องมีข่าวดีอย่างแน่นอน องค์หญิงเมื่อมาถึงก็ไม่ปล่อยให้ข้าทนสงสัยได้นาน จึงเอ่ยปากขึ้นมาก่อนที่ข้าจะถามนาง เสียอีก

"สหายข้า ข้ามีข่าวดีมาบอกเจ้าเมื่อกี้นี้ข้าไปเข้าเฝ้าเสด็จพี่ทูลร้องขอความเป็นธรรมให้แก่เจ้าตรัสว่าไม่ให้เจ้าสอบเข้ากองทัพแล้วแต่ให้เจ้าขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นท่านแม่ทัพทันทีและให้เจ้าคอยดูแลหัวเมืองฝั่งซ้ายแทนแม่ทัพใหญ่ที่เคยดูแลทั้งหมดและท่านแม่ทัพใหญ่ต้องโดนลงโทษเพราะดูหมิ่นเชื้อพระวงศ์เช่นข้า"

“องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันจะไม่โดนผู้อื่นต่อว่าข้อหาใช้เส้นขององค์หญิงที่เป็นขนิษฐาของฝ่าบาทหรือเพคะ หม่อมฉันไม่อยากถูกกล่าวหาโดยไร้ซึ่งความผิดนะเพคะ"

" เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงเสด็จพี่กล่าวไว้ว่าจะออกราชโองการประทานยศให้แก่เจ้าหากใครดูหมิ่นในตัวเจ้าก็เปรียบเสมือนดูหมิ่นพระองค์โดยเช่นกันเจ้าไม่ต้องห่วงพวกมันโกงเจ้าก่อนไม่เช่นนั้นเจ้าจะทวงสิทธิ์ของตนเองทำไมจงจำไว้เจ้าทำดีก็ได้รับผลตอบแทนจงจำเอาไว้"

“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลานะเพคะ"

“งั้นข้าจะให้คนของข้าไปส่งเจ้าดีไหม"

“คงไม่ดีมั้งเพคะ"

"สกุลหยางไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ที่ไปหักแขนขาบุตรชายของพวกเขาเช่นนั้นงั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะให้กุนซือซึ่งเป็นคนรู้จักของข้านั้นไปส่งเจ้าแล้วให้องครักษ์ของข้าไปตามดูแลเจ้าดีกว่า"

"แต่ว่า...”

"เจ้ากล้าทำลายความปราทนาดีของข้าหรือ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นนะเพคะงั้นแล้วแต่องค์หญิงเลยเพคะ"

"งั้นอาหลิงไปตามหลิวจวินไปส่งซิ่วอิงที่จวนที"

"เพค่ะ"

เพียงไม่นานหลิวจวินที่องค์หญิงเรียกหาก็ปรากฏกายขึ้นมา ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงผิวไม่ขาวและก็ไม่ดำ ใบหน้ามีหนวดเคราขึ้น รุงรัง ยังกับโจรป่าเจ้าเล่ห์เพทุบายก็ปรากฏกายขึ้นแม้จะมองภายนอกว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างกับโจรป่าแต่พอมองดีๆใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นก็ยังทะลุออกมาแต่ก็หาได้สนใจที่หน้าตาดีกว่านี้รูปงามกว่านี้ก็เห็นมานักต่อนักแล้วแต่ก็ไม่สามารถ เปลี่ยนใจที่แข็งกระด้างของข้าได้

"ข้าหลิวจวิน ยินดีที่ได้พบท่านแม่ทัพคนใหม่"

"ท่านกุนซือเกรงใจกันไปแล้วตอนนี้เราออกไปจากตำหนักขององค์หญิงกันเถอะ"

"ได้งั้นข้าจะพาเจ้ากลับจวนของเจ้าตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้วข้าจะไปส่งเจ้าเอง"

"ขอบคุณท่านกุนซือมาก"

"ไม่เป็นไรข้ายินดี"

วันต่อมา

ข้าได้รับราชโองการให้เข้ามารับตำแหน่งแม่ทัพคนใหม่ตามที่องค์หญิงอู๋เซียวเหยาบอกกล่าวกับข้าเมื่อวันก่อน ขันทียศสูงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนของข้าแล้วประกาศราชโองการแต่งตั้งต่อหน้าประชาชนทั่วไปอย่างบ่งบอกให้รู้ว่าข้าคือคนที่ก้าวสูงกว่าคนอื่นในตอนนี้และประกาศเป็นนัยว่าไม่สมควรยุ่งกับข้าที่ได้ตำแหน่งมาด้วยมือของข้าโดยไม่โกงใครข้ายื่นมือไปรับราชโองการตามคำบอกของขันทีของฝ่าบาทก่อนที่ขันทีจะบอกลาข้าว่าจะกลับวังแล้วไม่ต้องไปส่งข้าจึงมองตามทันทียศสูงที่เดินขึ้นเกี้ยวกลับวังไป

"ยินดีด้วยท่านพี่ซิ่วอิง"

"เจ้าชั่งปากหวานยิ่งนักหลิวหยาง"

"มาเถอะท่านพี่มาทานอาหารกันเถอะข้าเตรียมอาหารเพื่อท่านพี่เลยนะเจ้าค่ะ"

"ดีจริงๆ...หลิวหยางเจ้าอยากเปิดร้านขายอาหารมั้ย"

"ท่านพี่จะทำให้ข้างั้นหรือเจ้าค่ะ"

"เจ้าอยากได้มั้ย"

"อยากได้เจ้าค่ะ"

"ดี เราสองคนไปดูร้านกันในตอนเย็นดีมั้ย"

"ดีเจ้าค่ะ"

"ซิ่วอิงเจ้าอยู่มั้ย"

"ใครมาท่านพี่"

"ข้าก็ไม่รู้"

ข้าวางตะเกียบลงก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ประตูจวนของข้าถามว่าทำไมไม่มีสาวใช้ข้าพึ่งได้จวนใหม่ได้ไม่นานแถมยังไม่อยากใช้เงินจ้างคนมากมายถึงจะได้จวนใหม่มาแต่ก็อยู่กันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น ข้าเดินไปเปิดประตูจวนก็เห็นกุนซือหลิวยืนรอข้าอยู่หน้าประตู

"กุนซือหลิว เชิญข้างในก่อนเจ้าค่ะ"

"รบกวนท่านแม่ทัพแล้ว"

"ไม่ต้องเกรงใจข้าอยู่กับน้องสาวแค่สองคน"

"ขอบคุณ"

"ท่านทานอาหารมาหรือยังมาทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนสิ"

"ขอบคุณมาก"

"ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ"

"ข้าเพียงอยากมาหาเจ้า"

"งั้นหรือ"

"ข้าเอาของมาฝากเจ้าด้วย"

"ไม่เห็นต้องนำอะไรมาฝากข้าเลย"

"ไม่ลำบากหรอกข้าเพียงอยากมอบให้"

"ขอบคุณท่านกุนซือมาก"

........

.......

....

ค่ายทหาร

ในปีนี้ตัวข้าเองได้มีโอกาสมายังค่ายทหารแห่งนี้แคว้นอู๋แม้จะมีกำลังคนไม่มากเท่าแคว้นหรงที่ข้าที่ยังเป็นเพียงผู้เยาว์ในวัยนั้นมีโอกาสตาท่านแม่ไปยังค่ายทหารที่มีทั้งสตรีและบุรุษที่ออกรบช่วยกันข้าที่ยังยังไม่เก่งเท่าตอนนี้ก็คอยมองพวกเหล่าทหารฝึกซ้อมรบกัน ข้าคิดถึงตอนนั้นจริงๆการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาของครอบครัวของเราแต่ตอนนี้ข้ายังไม่อาจกลับไปยังบ้านเกิดได้เพราะท่ารแม่เคยพูดเอาไว้กี่ยวกับแคว้นหรงของเรา

“เจ้าเหมออะไรหรือ”

“ข้าไม่เป็นอะไรท่านกุนซือพักอยู่ที่นี้หรือ”

“บางครั้งเพียงเท่านั้นแต่ส่วนมากข้าต้องอยู่ข้างกายเจ้าตลอดเวลา”

“ท่านกุนซือหลิวข้ามิใช่สามีท่านนะที่ท่านต้องคอยตามข้าตลอดเวลา”

“ข้าก็อยากเป็นนะภรรยของเจ้าน่ะ”

ข้ามองอีกฝ่ายทันที่แต่ไม่อาจจะพูดอะไรออมาได้อีกต่อไปข้าเดอนเข้าไปที่กระโจมของข้าที่นี้ที่พักเป็นเพียงกระโจมของใครของมันสำหรับแม่ทัพและกุนซือส่วนทหารที่เป็นเพียงนายทหารยศต่ำก็จะนอนรวมกันข้ามีที่อาบน้ำส่วนตัวของข้าซึ่งองค์หญิงอู๋เซียวเหยาเป็นคนสั่งกุนซือหลิวเตรียมไว้ให้แก่ข้า

“เจ้าไม่อยากแต่งงานหรือเหตุใดจึงมาที่นี้”

“ข้าไม่อยากแต่งงานอีกแล้ว ข้าไม่อาจจะแต่งงานได้แล้วถ้าในเมื่อไม่อาจเป็นภรรยาของใครได้ข้าก็ขอเป็นเพียงผู้ที่ช่วยเหลือบ้านเมืองออกรบเพื่อประชาชนดีกว่า”

“เจ้าน่าสนใจจริงๆ”

…………………………………………………………………………………………………………………………………

ข้าได้ออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับกุนซือหลิวเป็นเวลาหลายเป็นและรู้ใจอีกฝ่ายมากกว่าผู้ใดทั้งสิ้นจนผู้คนอื่นในค่ายทหารอยากให้พวกข้าทั้งสองคนแต่งงานกันข้าชื่นชอบกุนซือหลิวมากกว่าแต่ก่อนแต่ว่าข้าไม่รู้ว่าเขาจะชอบข้าบ้างหรือไม่

หลังจากที่ข้าได้รู้จักกับท่านกุนซือหลิว วันเวลาก็ผ่านมาจนข้าอายุได้ 24 ปี เขาก็ยังโสดสนิทส่วนข้าก็ยังครองตัวเป็นโสดเช่นเดียวกันการออกเรือนของสตรีสมควรออกตั้งแต่อายุ 15-16 เมื่อแก่ไปแล้วเช่นข้า 24 ปีนั้นช่างห่างไกลคำว่าสาวแรกรุ่นเหลือเกิน อีก 6 ปีข้าก็จะเป็นสาวแก่ ไม่มีผู้ใดเอาอีกต่อไปแล้ว ปีนี้ท่านกุนซือ ก็ 32 ปีแล้ว ข้ารู้จักและสนิทสนมกับกุนซือหลิว มานานหลายปีออกรบเคียงข้างกัน อยู่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาใจของข้าที่มีให้แก่กุนซือหลิวทำให้ข้ารู้จักคำว่าสาวแรกรุ่นอีกครั้ง แม้เขาจะไม่พูดออกมาว่าเขาคิดยังไงกับข้าแต่การกระทำที่เขามีให้แก่ข้านั้น มันมีมากมายเหลือเกิน

“แม่ทัพหลี่ ท่านก็ 24 ปีแล้วเมื่อไหร่ท่านจะออกเรือนเสียที"

"ข้ารอให้คนมาขอข้าอยู่ เจ้าไม่รู้หรือ"

"ใครกันที่จะขอเจ้ากันท่านแม่ทัพหลี่"

"ใครมาขอข้า ข้าก็จะดูว่าเขานั้นทนข้าได้มากแค่ไหน"

"งั้นคงต้องเป็นข้าแล้วล่ะเพราะข้ารู้จักเจ้ามาหลายปีรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้ามามากกว่าคนอื่นๆอีกเจ้าจะแต่งกับข้ามั้ย"

"เหอะ! ข้าสตรีแต่งงานได้หน้านิ่งมาก ทำอย่างนี้ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าพูดเล่นพูดจริง"

"ข้าย่อมพูดจริงทุกคำ เจ้าจะยอมแต่งเป็นฮูหยินของข้ามั้ย"

"หากเจ้าสัญญาว่าจะรักข้าคนเดียวมีข้าคนเดียว และจะไม่โกหกข้าเจ้าสัญญาได้มั้ย"

", ข้าสัญญากับเจ้า”

"ดีงั้นอีกสองเดือนเราค่อยแต่งงานกันนะ"

"ได้ งั้นข้าไปส่งเจ้านะ"

ซ่าาาาาๆๆๆๆ!!!

เปี๊ยงงงง!!!!!

ซ่าาาาาาๆๆๆ!!

"หลบฝนก่อน"

"ไปกัน"

"อืม"

ฝนตกหนัก ข้าแล้วกุนซือหลิว ไปหลบฝนกันในถ้ำแห่งหนึ่งที่พวกข้าชอบมาเล่นกันที่นี่ เราทั้งสองคนก่อไฟช่วยกันนั่งหลบฝนภายในถ้ำบรรยากาศเริ่มเย็นและเป็นใจอย่างมาก กุนซือหลิว หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆจงมองข้าตาไม่กระพริบ ใบหน้าของข้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆจงมองไปยังใบหน้าของเขา ใบหน้าของเขาค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้ๆข้าริมฝีปากบางของเขาแนบลงมาที่ปากของข้าช้าๆแต่หนักหน่วงเราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มลึกซึ่งเขายื่นมือมาเค้นหน้าอกอย่างสนุกมือน่าอายอย่างยิ่งเมื่อเสื้อผ้าของข้าและเข้าค่อยๆหลุดออกไปที่ละชิ้นอย่างรวดเร็ว

"ซิ่วอิง ข้า...”

"หลิวจวิน อื้อ!! ข้า..อื้อ.."

"ข้าต้องการเจ้า...ซิ่วอิง”

"อื้อ!!!"

ร่างกายร้อนผ่าวทั้งสองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันความรักที่อดกั้นมานานหลายปีได้ปลดปล่อยออกมาในวันนี้ร่างของทั้งคนทั้งสองแนบชิดกันมอบความอบอุ่นและความรักให้แก่กันและกันอย่างหวานซึ่ง

วันต่อมา

วันนี้ ข้าออกไปซื้อของและซื้อผ้าเนื้อดีเอามาตัดชุดแต่งงานของข้า และเตรียมของแต่งงานในอีก 2 เดือนข้างหน้าของข้ากับ กุนซือหลิว เมื่อคืนที่ข้ากับเขามอบความรักให้แก่กันจนถึงเช้าบ่ายของวันนี้ข้าจะมีแรงออกมาซื้อของข้าคงยังไม่ได้เล่าเมื่อ 2 ปีก่อนน้องสาวของข้าได้ออกเรือนไปกับรองแม่ทัพ ซึ่งที่จวนของข้าก็เหลือแต่เพียงผู้เดียว ข้าจึงต้องอยู่ผู้เดียว แต่เมื่อคืนนี้ค่าไฟค้างที่จวนของกุนซือหลิว แต่ก็ไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่นั่นหรอกนะข้ายังอยากที่จะอยู่ที่จนของข้าเช่นเดิมในก่อนแต่งงานก็ควรอยู่จวนองตัวเองแค่ใจง่ายยอมเขาเมื่อวานก็น่าอายเกินพอมากแล้ว

"ซิ่วอิง ผ้าผื่นนี้ก็เนียนสบายมากเลยนะ"

"อืมข้าก็ว่างั้น เฒ่าแก่ข้าเอาผืนนี้"

"แม่นางเลือกได้เก่งจริงๆผ้าผืนนี้ข้าพึ่งได้มาจากเมืองทางใต้บอกผ้าผืนนี้นั้นมาจากโรงทออี้เหรินที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากเลยนะยี่สิบห้าตำลึงขอรับ"

"นี้เงินของเจ้าเฒ่าแก่"

"พวกเจ้ากำลังจะแต่งงานกันหรือ"

"ใช่แล้วเฒ่าแก่ท่านตาถึงจริงๆ"

"ข้าดูดวงเป็นนะ ไอหยา...ข้าคงดูไม่ได้แล้วล่ะแม่นาง"

"อ้าวทำไมล่ะ"

"ข้าดูไม่ได้จริงๆงั้นข้าจะแถมผ้าให้เจ้าอีกผืนนะแม่นาง"

"งั้นก็ได้ขอบคุณท่านมากนะท่านผู้เฒ่า"

"เชิญๆ"

...

...

"อุ๊ย! ดูสิใครมา"

"นั้นสิข้าก็นึกว่าใครกันที่มาตลาดเดียวกับข้า"

"กลายเป็นแม่ทัพไม่กี่ปีหยิ่งพยองขึ้นเยอะเลยนะหลี่ซิ่วอิง"

"ใช่สิไม่เจอกันนานฮูหยินหยางยังคงปากหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เลย!"

"เจ้า!!!"

"แล้วจะทำไม เจ้ายังคอยหาเรื่องข้าไม่เว้นวันอยู่เลยสตรีเช่นเจ้าจะทำอะไรข้าได้งั้นหรือ!!"

"เจ้า!!!!"

"ข้าจะบอกเจ้าให้ได้รู้ว่าข้ากำลังจะแต่งงาน แล้วเลิกคิดว่าข้าจะมาเอาสามีของเจ้าสักทีเถอะข้ารังเกียจไปกันเถอะหลิวจวิน"

"อืม"