ภาค 1 ตอนที่ 5 ความลับไม่มีในโลกนี้้

5

ความลับไม่มีในโลกนี้้

หลี่ซิ่วอิง

ข้าเดินทางมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่ตอนนี้นั่งอยู่บนบัลลังค์ใบหน้าหล่อเหลาของฝ่าบาทที่ปกติมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอบัดนี้หน้าตาบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

"ซิ่วอิงเจ้ามาแล้วหรือ"

"เพคะ"

"วันนี้ทูตของแคว้นหรงจะมาส่งตัวองค์หญิงแคว้นหรงมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นเรา"

"แคว้นหรงงั้นหรือเพคะ แล้วฝ่าบาทจะให้ใครแต่งกับองค์หญิงแคว้นหรงล่ะเพคะ"

"แม่ทัพกล่าวมาทำให้เจินจิตตกมากนัก เจินไม่รู้ว่าจะให้ใครไปแต่งงานดี"

"ฝ่าบาททรงอยากให้ใครไปล่ะเพคะ"

"เจินอยากได้อ๋องเจ็ดไป"

"ท่านอ๋องเจ็ด...ทำไมหม่อมฉันถึงไม่เคยได้ยินเลยเพคะ"

"อ๋องเจ็ดชอบเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ชอบยุ่งกลับใครเขาคือคนเดียวที่ช่วยเราได้"

"แล้วฝ่าบาททรงเรียกหม่อมฉันเข้าเฝ้ามีเรื่องอันใดเพคะ"

"ก็เรื่ององค์หญิงแคว้นหรงนั้นแหละเจินจะให้เจ้าและองค์หญิงเก้า ไปช่วยดูแลองค์หญิงแคว้นหรงเพราะอย่างไรเจ้าก็เป็นสตรีคงรู้ใจสตรีด้วยกันอีกอย่างมีองค์หญิงเก้าไปด้วยไม่ต้องกลัวอันใด"

"หม่อมฉันรับพระบัญชาเพคะ"

"เจ้าเตรียมตัวได้เลย"

"เพคะ"

ข้ามีความรู้สึกว่าการมาขององค์หญิงแคว้นหรงผู้นี้ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจอย่างไรอย่างนั้นหรือว่าข้าจะคิดมากไปเอง ขบวนราชทูตเชื่อมสัมพันธไมตรีของแคว้นหรงมาถึงแคว้นอู๋ข้ากับองค์หญิงอู๋เซียวเหยาหรือองค์หญิงเก้าที่มารอเช่นเดียวกับข้า

"ได้ยินมาว่าคู่หมั้นของท่านก็มาใช่หรือไม่องค์หญิง"

"เป็นเช่นนั้นข้าล่ะเบื่อเสด็จพี่ที่ให้ข้าหมั้นกับอ๋องสี่แคว้นหรงตาแก่นั้นคราวบิดาของข้าแล้วยังให้ข้าแต่งด้วยอีก"

"เอาน่าองค์หญิงท่านไม่อาจหลีกหนีได้หรอกนะเพคะ"

"เฮ้อ..."

"ขบวนราชทูตมาแล้วล่ะเพคะ"

นางกำนัลสาวคนสนิทเอ่ยขึ้นมาข้าและองค์หญิงหันไปทันที่ข้ารีบเดินเข้าไปหาขบวนราชทูตอย่างรวดเร็วก่อนจะทำความเคารพ

"คาราวะราชทูตทุกท่านข้า หลี่ซิ่วอิงเป็นแม่ทัพฝ่ายซ้ายและเป็นคนที่มาคอยดูแลองค์หญิงตลอดจนกว่าจะอภิเษกกับอ๋องเจ็ด"

"คาราวะท่านแม่ทัพ ข้าเป็นขันทีส่วนพระองค์รับหน้าที่ดูแลองค์หญิงหลี่อิงหรงเพื่อมาอภิเษกสมรสเชื่อมสัมพันธ์ในครั้งนี้"

"เชิญเหล่าคณะราชทูตและองค์หญิงเข้าพำนักที่ตำหนักรับรองกันก่อนที่จะเข้าเฝ้าฝ่าบาทในช่วงค่ำตอนนี้พวกท่านพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนตามข้ามา"

ข้าพาทุกคนไปยังตำหนักรับรองก่อนจะปล่อยให้ทุกคนได้พักผ่อนข้าเดินกลับมาพักที่กองทัพแต่เมื่อมาถึงข้ายังไม่เห็นกุนซือหลิวเลยเขาไปไหนกันนะ

"รองแม่ทัพหวัง เจ้าเห็นกุนซือหลิวบ้างหรือเปล่า"

"ไม่เห็นแต่เช้าแล้วล่ะท่านแม่ทัพ"

"เจ้านี้ใช้ไม่ได้เลย งั้นข้าจะออกไปหาเองเอออย่าลืมซื้อถังลู่หู่ไปให้น้องสาวข้าด้วยล่ะน้องเขย"

"ได้ๆท่านไม่ต้องห่วง"

เพียงแค่ข้าก้าวเท้าออกไปก็เจอกับกุนซือหลิวคู่หมั้นคู่หมายของข้าเดินหน้าเครียดมาแต่ไกลเขาเป็นอะไรถึงำด้เครียดขนาดนั้นกัน

"ท่านไปไหนมา แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นอย่างกับถูกใครบับคับแต่งงานมา"

"เฮ้อ..."

"เอ้! ข้าล้อท่านเล่นหรอกหนวดเครารุงรัง หน้าตาอย่างกับโจรป่าใครจะบังคับท่านแต่งงานได้กัน"

"ข้าแค่เหนื่อยเท่านนั้นแล้วเจ้าจะไปที่ใดกัน"

"ข้าหรอ ข้าจะตามหาท่านนั้นแหละแล้วอีกอย่างข้าจะคุยเรื่องงานแต่งงานของเราในอีกสองเดือน มันจะชนกับงานอภิเษกสมรสของอ๋องเจ็ดหรือไม่"

"คงจะไม่ถ้าวันนั้นเป็นวันที่อ๋องเจ็ดอภิเษกเราก็จะแต่งงานเช่นเดิม"

"เจ้าจะบ้าหรือ เอาเถอะเรากลับจวนกันเถอะเที่ยงนี้ข้าจะโชว์ฝีมือเอง"

"เจ้าจะฆ่าข้างั้นหรือข้าทำเองได้"

"เจ้ามันเลวเกินไปแล้ว หลิวจวิน!!"

"ฮ่ะฮ่าๆๆ ข้าแค่ยังไม่อยากตายเร็วเท่านั้นเอง"

"แค่กินอาหารฝีมือของข้าคงไม่ตายหรอกมั้ง"

"ได้ๆตามใจภรรยา"

"เจ้าคนบ้า"

ฟอดดดดด!!!!!

"แก้มเจ้าหอมจริง"

"เจ้าๆๆๆๆ"

"ข้าทำไม อย่าลืมเจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้วเหชือแค่แต่งงานตามกฏหมายนะคนดี"

"เหอะ!! ถ้าฝนไม่ตกเจ้าจะได้เห็นขาอ่อนของข้างั้นหรือเหอะฝันไปเถอะ"

"งั้นเอาอย่างนี้ข้าจะเปิดขาอ่อนให้เจ้าด฿แลกเปลี่ยนกันดีมั้ย ฮ่ะฮ่าๆๆ"

"มานี้เลยข้าจะทุบเจ้าให้ตายไปเลย"

"ข้ากลัวตายล่ะ แบร่!!"

"เจ้าบ้าหยุดวิ่งนะ!!!"