ตอนที่ 8 กลับตระกูลหยาง

หยางจื่อ

การเดินทางกลับบ้านของข้านั้นรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับอกสั่นใจสั่นขนาดนั้นข้าเองก็ยังอุ่นใจที่มีป้าซวงกับซวงอิงมาที่นี้ด้วย

"พี่สาว ท่านมีบิดาที่หล่อเหลามากเลย"

"ซวงอิงเด็กน้อยเขาไม่ใช่บิดาแต่เป็นมารดาของข้าต่างหาก"

"แต่เขาเป็น..."

"ข้ามีมารดาเป็นบุรุษไม่เห็นแปลก"

"แปลกสิข้าไม่เคยเห็นมาก่อน"

"เด็กน้อยบ้านข้ามีมารดาที่เป็นบุรุษอีกตั้งสิบคนอย่าได้คิดว่าแปลกไป"

"งั้นหรือข้าอยากเห็นแล้ว"

"เดินทางอีกสองวันก็ถึงแล้ว"

"จริงหรือพี่สาว"

"ข้าว่าเจ้าควรเรียกข้าว่าพี่หยางจื่อดีกว่านะข้าไม่ชอบให้เจ้าเรียกพี่สาวเลย"

เพราะมันทำให้ข้าคิดถึงใครคนหนึ่ง

"อ้อ งั้นก็พี่หยางจื่อ อิอิ"

"อ่าา เด็กคนนี้น่ารักเสียจริง"

"สิบเอ็ด"

"เจ้าคะ ท่านแม่รอง"

"คราวนี้เจ้าได้เจอบิดาเจ้าเร็วขึ้นแล้วล่ะ"

"เจ้าคะ?"

"สิบเอ็ดดดดดดด!!!"

นี้มัน!!

"ท่านพ่อ!!"

"สิบเอ็ดลูกพ่อ ฮือออออ เจ้าเด็กดื้อไหนบอกจะรีบไปรีบกลับนี้สองเดือนเชียวนะ ฮืออออ จะให้พ่ออกแตกตายเลยใช่มั้ย!"

"ท่านพ่อท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ"

"ขี่ม้าหนีแม่ใหญ่เจ้ามาหาเจ้า"

"ท่านพ่อ ท่านกลับไปจะไม่โดนท่านแม่ใหญ่ตีหลังหักหรือเจ้าคะ"

"แม่รองเจ้าก็อยู่ให้เขาช่วยพ่อก็ได้"

"ท่านไม่น่ามาเลย"

"ฮูหยินรองเหตุใดถึงพูดเช่นนั้นล่ะ"

"ข้าพูดความจริง ท่านมาทำไมมันอีกสองวันก็จะถึงตระกูลหยางแล้ว"

"ข้ามารับมันเร็วกว่า"

"สิบเอ็ดขึ้นม้าไปกับพ่อเถอะ"

"สิบเอ็ดขึ้นม้าไปกับท่านไม่ได้นะท่านพี่"

"ทำไมจะไม่ได้ สิบเอ็ดแข็งแรงจะตายแค่ขี่ม้าจะเป็นไรไป!"

"นี้ท่านกล้าขึ้นเสียงกับข้าหรือ!!"

"เจ้าก็กล้าขึ้นเสียงกับข้าเหมือนกัน!"

"หยางเฟิง!!!"

"ฮือออ สิบเอ็ด อึกฮืออออ แม่รองเจ้าด่าพ่อ ฮืออออ อึก ฮืออออ"

"เอ่อ..."

"เจ้าต้องจัดการให้พ่อนะฮือออ"

"ท่านพ่อข้าท้องข้าขี่ม้าไปกับท่านไม่ได้!"

"อืม แค่ท้องเอง...ห๊ะ!!!! เจ้าท้อง!!!!"

"เจ้าค่ะ ได้สองเดือนแล้ว"

"ท้องสองเดือน เจ้าไปตั้งท้องกับใคร พ่อจะไปจัดการมันให้มันมารับผิดชอบเจ้า!"

"ตายไปแล้ว"

"ห๊ะ ตายไปแล้ว! ได้ไงกันทำไมถึงใจเสาะปานนั้น!!"

"ท่านพ่อใจเย็นๆก่อน"

"โอ้ๆ เด็กดีของพ่อเจ้าอย่าเครียดไปเดี๋ยวไม่ดีต่อหลานของพ่อนะ งั้นเราค่อยๆไปดีกว่านะ"

"เจ้าค่ะ"

"ฮูหยินรอง ที่รัก...อย่างอนข้าเลยนะ"

"....."

"คนดีของข้า อย่าโกรธเลยนะคนดี"

"...."

"ฮือออออ!!!!! เจ้าไม่รักข้าแล้วใช่มั้ยเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ฮืออออ"

"รำคาญ"

"อึก ฮือออออออออออ!!!!!!"

ข้าปวดหัวเสียจริงท่านพ่อก็เป็นอย่างนี้ไม่ดุไม่ด่าเอาใจลูกให้ท้ายลูกทุกคน เย็นวันนั้นข้าก็หยุดพักตั้งกระโจมอยู่ชายป่าที่ใกล้แคว้นฉินเราเดินทางเร็วขึ้นไปอีกเท่าตัวเพราะท่านพ่ออยากพาข้าไปหาหมอเต็มทีแล้ว

"ท่านพ่อ"

"สิบเอ็ดหรือ เหตุใดยังไม่นอน"

"ท่านไม่โกรธข้าหรือที่ทำให้ท่านเสียหน้าและเสียใจ"

"เหตุใดต้องโกรธนั้นคือชีวิตเจ้า เจ้าควรเรียนรู้ถูกผิดด้วยตัวเอง ชีวิตนั้นเป็นของเจ้าพ่อกับแม่ของเจ้ามีหน้าที่เลี้ยงดูเจ้าแต่การใช้ชีวิตก็เป็นเจ้าที่เลือกเองพ่อแม่ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับได้"

"ท่านพ่อไม่อายคนอื่นหรือที่มีลูกอย่างข้าเป็นลูกที่ไม่ดี"

"คนพวกนั้นคือคนอื่นต่อให้พวกเจ้าแต่งงานและหย่าออกมาหลายครั้งอย่างไรพวกเจ้าก็เป็นลูกคนอื่นก็คือคนอื่น เจ้าพลาดตั้งท้องขึ้นมาพ่อก็เข้าใจสิ่งที่มันพลาดไปแล้วจะทำไงได้ก็คนมันพลาดไปต่อให้ไปซ้ำเติมนอกจากไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมันกลับแย่ลงใช้บทเรียนที่ผิดพลาดสร้างบทเรียนให้แก่ตัวเองอย่าผิดพลาดกับเรื่องเดิมซ้ำอีกก็พอแล้ว"

"ท่านพ่อ อึก ข้าขอโทษที่เป็นลูกที่ไท่ดีให้ท่านพ่อได้เจ็บปวดแบบนี้"

"เจ้าเป็นเด็กดีของพ่อเสมอถูกผิดอยู่ที่ตัวเจ้าไม่ใช่ใครที่ไหน เอาล่ะไปนอนได้แล้วเดี๋ยวหลานพ่อจะเหนื่อย"

"คืนนี้ท่านพ่อจะง้อท่านแม่รองอย่างไร"

"ก็พ่อตั้งกระโจมห่างจากพวกเจ้าไปไกลเพราะจะง้อท่านแม่รองเจ้าไงล่ะ"

"งั้นข้าไม่กวนที่ท่านพ่อแล้วนะ ท่านพ่อข้ารักท่านพ่อที่สุดเลย"

"พ่อก็รักเจ้านะไปนอนได้แล้ว"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

2 วันผ่านไปข้าเดินทางมาถึงบ้านอย่างรวดเร็วเพราะท่านพ่อเอาแต่พูดจาว่าข้ากำลังอ่อนแอทั้งยังตั้งครรภ์ต้องรีบกลับบ้านเพื่อให้ท่านหมอเหลียงรักษา

"พวกเรากลับมาแล้ว!!"

"ท่านพ่อเสียงดังเกินไปแล้ว"

"กลับมาแล้วหรือแล้วนั้นพาใครมาด้วย"

"ท่านแม่ใหญ่ นี้คือป้าซวงกับซวงอิงหลานสาวของป้าซวงที่คอยดูแลข้าตอนที่อยู่แคว้นหรง"

"ขอบคุณท่านมากที่คอยดูแลลูกสาวของข้าอย่างดี"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"

"เตรียมเรือนให้ป้าซวงกับหลานสาวเอาไว้ด้วยนางจะได้เข้าพัก"

"ขอรับนายท่านใหญ่"

"ท่านแม่เจ้าคะ ข้า..."

"ข้ารู้แล้วมารับโทษที่กลางเรือนด้วย"

"ท่านพ่อ..."

"เอ่ออ..."

"หยางเฟิงเจ้าเงียบปากไป น้องหกไปจับหยางเฟิงเอาไว้"

"ขอรับ พี่ใหญ่"

"ฮูหยินหกเจ้าอย่ารังแกข้านะข้าแค่จะช่วยเจ้าสิบเอ็ดเท่านั้น"

"สามีนางทำผิดข้าก็ช่วยนางไม่ได้"

"เตรียมไม้หวายมาให้ข้า"

"มู่ซูหลานเจ้าอย่าตีลูกนะ!!"

"เอาไม้หวายมา!!"

ข้าจะต้องถูกท่านแม่ใหญ่ตีข้าตายอย่างแน่นอนเลย ฮืออออ

"พี่ใหญ่ข้าเป็นมารดาไม่สั่งสอนบุตรสาวข้าควรได้รับโทษขอรับ"

"ท่านแม่ข้ากลัวเหลือเกิน แม่ใหญ่ท่านจะตีข้าก็ได้แต่ข้านั้นกำลังตั้งครรภ์อยู่ท่านอยากทำก็ทำเลย"

"อย่าคิดว่าข้าจะไม่กล้าทำเจ้านะ ไปลากตัวหลิวหยูเหยียนมา"

"ท่านแม่ใหญ่!!"

"ทำไมกลัวหรือ กลัวว่าคนที่ทำเจ้าท้องจะต้องเจ็บตัวหรือไร!"

"ท่านแม่ใหญ่ข้า ข้าไม่ได้ท้องกับเขา..."

"ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่ชายป่านั้นแล้วอย่าลืมสิข้าสั่งคนสะกดรอยตามเจ้าอยู่ไม่เช่นนั้นแม่รองเจ้าจะตามเจ้าไปจนถึงแคว้นหรงหรือ!!"

"ฮือออ ข้าผิดไปแล้ว"

"จะแต่งงานหรือจะตายหลิวหยูเหยียน!!!"

"ท่านแม่อย่าบังคับเขาเลยข้าผิดเองข้า..."

"ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายจะแต่ง หรือ จะตาย!"

"นายท่านใหญ่ข้านายอำเภอหลิวเองนะข้าเป็นบิดาสั่งสอนบุตรชายไม่ดีข้าจะให้บุตรชายมาตบแต่งคุณหนูสิบเอ็ดทันทีนายท่านใหญ่อย่าทำอะไรบุตรชายของข้าเลยนะ"

"นายท่านใหญ่ฆ่าข้าเถอะ"

"หลิวหยูเหยียนเจ้าอย่าพูดเช่นนั้นเจ้าอยากให้คนเป็นพ่อเช่นข้าต้องอกแตกตายหรือ!!"

"ข้าเคารพนางเหมือนพี่สาวข้าทำไปเพียงแค่สิ่งที่ผิดพลาดเท่านั้นข้าไม่ตั้งใจให้เกิดเรื่อง..."

"นางตั้งท้องลูกของเจ้ายังจะคิดว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดอีกหรือ!!"

"ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเช่นนั้น..."

"ท่านแม่ข้า...ข้าขืนใจเขาเองเพราะข้าไม่อยากแต่งเข้าเป็นฮองเฮาข้าไม่ได้รักเขา ข้าเพียงแค่จะทำให้ตัวเองมีมลทินที่ไม่สามารถแต่งงานออกไปได้ข้าเองที่ผิดลงมือต่อข้าเถอะ"

"ดี ข้าจะตีเจ้าจนลูกในท้องเจ้าใหลออกมาเลย!!"

ข้ารู้ว่าแม่ใหญ่จะลงมือต่อข้าจริงๆข้าทำผิดข้าต้องยอมรับผิดต่อสิ่งที่ทำลงไปเป็นข้าที่ผิดเองที่ทำอะไรไม่คิดเช่นนี้

ข้ารวบรวมกำลังภายในของข้าก่อนจะชกเข้าที่ท้องตัวเองทันที

อั๊ก!!!!

พรวดดดดด!!!!

ข้าทำลายเด็กคนนี้เองกับมือเพราะเขา ทุกคนต้องเจ็บปวด

"สิบเอ็ด!!!!"

"เด็กก็ตายไปแล้ว อึก ท่านแม่ใหญ่ท่านปล่อยพวกเขาเถอะ"

"เจ้าโง่หรือไงทำไมถึงยอมทำลายคนบริสุทธิ์เพื่อเขาเช่นนี้ เหลียงซือฟงเจ้ามาดูอาการของนางซะ ส่วนพวกเจ้าปล่อยตัวหลิวหยูเหยียนกลับไปตระกูลหยางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลหลิวอีก!"

"นายท่านใหญ่"

"อย่ามายุ่งกับลูกสาวข้าอีกจำเอาไว้คนเช่นเจ้าไม่มีสิทธิ์เป็นบิดาของใครอีกชั่วชีวิต"