ตอนที่ 9 คนแปลกหน้า

หยางจื่อ

อั๊ก!!!!

พรวดดดดด!!!!

ข้าทำลายเด็กคนนี้เองกับมือเพราะเขา ทุกคนต้องเจ็บปวด

"สิบเอ็ด!!!!"

"เด็กก็ตายไปแล้ว อึก ท่านแม่ใหญ่ท่านปล่อยพวกเขาเถอะ"

"เจ้าโง่หรือไงทำไมถึงยอมทำลายคนบริสุทธิ์เพื่อเขาเช่นนี้ เหลียงซือฟงเจ้ามาดูอาการของนางซะ ส่วนพวกเจ้าปล่อยตัวหลิวหยูเหยียนกลับไปตระกูลหยางจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับตระกูลหลิวอีก!"

"นายท่านใหญ่"

"อย่ามายุ่งกับลูกสาวข้าอีกจำเอาไว้คนเช่นเจ้าไม่มีสิทธิ์เป็นบิดาของใครอีกชั่วชีวิต"

.............................

"อื้ออออ..."

"สิบเอ็กเจ้าฟื้นแล้ว"

"ท่านแม่รอง"

"เจ้ารู้สึกปวดท้องอีกมั้ย"

"เขา...เขาจากไปแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ"

"เขา..."

"วางใจได้ แม่ใหญ่ของเจ้าใช้พลังปราณในตัวปกป้องเจ้าเอาไว้ได้ส่วนเด็กก็ได้หมอเหลียงช่วยเอาไว้ได้ปลอดภัยทั้งคู่"

"เหตุใดไม่ปล่อยให้เขาได้ตายจาก..."

"สิ่งที่เจ้าพูดออกมาเจ้าอยากให้ลูกที่เจ้ารักษาดูแลมาสองเดือนต้องตายจริงๆหรือ"

"ท่านแม่ใหญ่"

"พี่ใหญ่ นางยังเด็กท่านอย่าได้ต่อว่านางอีกเลย"

"น้องรอง นางยังเด็กก็จริงแต่การกระทำทุกอย่างย่อมเกินตัวอยู่แล้วนางใจดำถึงขั้นทำร้ายคนบริสุทธิ์ในท้องตัวเองที่เป็นถึงสายเลือดของตัวเองเพื่อปกป้องคนโง่คนหนึ่งเพียงเท่านั้น นางคิดจะทำอะไรเหตุใดคนเป็นพ่อเป็นแม่จะไม่รู้เจ้ารู้มั้ยที่ข้าทำทั้งหมดเพื่อให้มันผู้นั้นยอมรับผิดเพื่อแต่งเจ้าและอยู่กับเจ้า แต่นอกจากมันยังดึงดันไม่ยอมแต่งกับเจ้าแล้วยังไม่มีความคิดเห็นใดๆกับเจ้าอีก"

"เขากับข้ามันไม่เคยเริ่มต้นมันเลยไม่มีจุดจบเป็นข้ามีมีความคิดความรู้สึกนั้นคนเดียวข้าผิดเองข้าสำนึกเสียใจแล้ว"

"เฮ้อ ช่างเถอะเรื่องนี้ข้าอยากให้จบเพียงเท่านี้จงใช้ชีวิตให้ดีๆต่อไปเถอะแม่ไม่อยากให้เจ้าต้องเสียใจอีกดูแลหลานแม่ให้ดีเขาไม่ได้ทำอะไรผิดอย่าทำร้ายเขาอีก อีกอย่างหลังจากหายแล้วไปดูแลกิจการของเจ้าด้วย"

"เจ้าค่ะลูกจะดูแลและเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด"

2 เดือนต่อมา

ข้าก็อาการดีขึ้นแต่ก็มีข่าวฉาวมากมายที่ตัวข้าเป็นคนก่อ ข้าแค่กลับไปใช้ชีวิตเป็นคนเดิมทำสิ่งที่ทำอย่างเดิมข้าไม่อยากจะคิดเรื่องข่าวลือต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นอีก

ป้าซวงมีความรู้ด้านการเงินข้าเลยให้นางดูแลเรื่องเงินใครเป็นหนี้ ใครกู้เงินจะเป็นนางที่ตรวจข้าแค่ตรวจทุกสิ้นเดือนเท่านั้นส่วนซวงอิงข้าให้นางไปเรียนหนังสือโดยมีเสี่ยวหม่าคอยไปรับไปส่งดูท่าทั้งสองคนจะเข้ากันได้ดีกว่าที่ข้าคิด

"นางหนูมานั่งนี้เร็ว"

"ป้าซวงมีอะไรหรือ"

"มีลูกหนี้ที่ยังไม่ได้จ่ายเงินเลยตอนนี้รวมๆแล้วติดเงินที่บ่อนเรา สองหมื่นตำลึงเงินจำนวนนี้มันเยอะเกินเราควรทำอย่างไร"

"ท่านไม่ต้องห่วงเดี๋ยวข้าจะพาคนไปทวงเงินเอง"

"เจ้าท้องอยู่นะนางหนู"

"ถ้าท่านไม่พูดคนอื่นก็ไม่รู้ท่านวางใจข้าจะดูแลตัวเองให้ดี ข้าจะพาคนมีฝีมือเก่งๆไปด้วยท่านจะได้วางใจ"

"อย่างนั้นก็ได้"

"ท่านดูแลพวกนี้ด้วยนะข้าจะรีบไปรีบกลับ"

"ได้ข้าจะดูแลให้รีบมานะ"

"ข้ารู้แล้วข้าไปล่ะ"

ข้าพาคนของท่านแม่รองมาเก็บเงินที่บ้านนายอำเภอหลิวที่ไปขอกู้มาตอนที่ข้าไม่อยู่เป็นพี่รองที่เข้ามาดูแลและให้นายอำเภอหลิวกู้เงินไปเพราะคนลงนามคือพี่รอง

"นายอำเภอหลิวคุณหนูสิบเอ็ดมาขอรับ"

"เอ่อ...เชิญนางเข้ามา"

เมื่อข้าได้ยินดังนั้นก็ก้าวเดินเข้าไปแต่สิ่งที่ข้าพบเห็นคือคุณหนูตระกูลไหนสักตระกูลกับหลิวหยูเหยียนนั่งคุยกันพร้อมรอยยิ้มข้าแม้ในใจจะเจ็บขึ้นมาแต่ไม่นานมันก็คลายลงข้าไม่ได้มองพวกเขาทั้งสองคนอีกก่อนจะเดินไปหานายอำเภอหลิวทันที

"เหตุใดคุณหนูสิบเอ็ด เอ่อ เดินทางมาที่บ้านของพวกเราได้"

"ไม่มีอะไรมากหากไม่มีเหตุจำเป็นข้าคงไม่มา วันนี้ข้าแค่จะมาถามเรื่องเงินสองหมื่นที่หยิบยืมไปเมื่อสี่เดือนก่อนที่พี่รองของข้าประทับตราให้ท่านกู้ยืมมาผ่านมาสี่เดือนแล้วเหตุใดเงินสองหมื่นถึงยังไม่คืน"

"เอ่อ...คือว่าตอนนี้"

"พูดมาเถอะ"

"ข้ายังไม่มีเงินให้ขอร้องให้คุณหนูสิบเอ็ดโปรดเมตตาข้าสักหนตอนนี้ข้ากำลังเก็บเงินไปคืนคุณหนูอยู่ขอเวลาสักสองเดือนได้หรือไม่"

"เงินสองหมื่นขอยืมไปข้าไม่ว่าเหตุใดต้อง ผลัดผ่อนไปนานขนาดนั้น"

"เมื่อ 4 เดือนที่แล้วบุตรชายคนเดียวของข้ากำลังจะแต่งงานกับคุณหนูเหมยที่คบหาดูใจกันมาตั้งแต่บุตรชายข้ากลับบ้านเกิดมารดาจนตอนนี้นางก็แต่งเข้ามาอยู่ที่นี้แล้วเป็นข้าที่ไม่มีเงินจึงต้องกู้ยืมมาเป็นเงินสินสอดในครั้งนี้..."

"...."

"คุณหนูท่านเป็นอะไรไป..."

"......"

"คุณหนู..."

"....."

"คุณหนูท่านได้ยินข้ามั้ย..."

"...."

ข้าจ้องมองไปยังคนที่ข้ารักมานานที่แท้ที่เขายอมรับข้าไม่ได้เพราะสตรีตรงหน้าในขณะที่ข้าตั้งท้องลูกของเขา เขาเองกลับมีคนรักอายุใกล้เคียงกันอยู่ด้วยนี้เองข้ามันโง่มากเสียจริงไม่รู้ว่าข้าเดินออกมาจากจวนนายอำเภอหลิวตอนไหนจำได้เพียงแค่ว่าข้าเดินอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางจนกระทั้งมาถึงกระท่อมที่ข้าจำได้ว่าเมื่อครึ่งปีก่อนข้าเคยมาที่นี้ มาพร้อมกับหลิวหยูเหยียนขี่ม้ามาด้วยกัน เล่นน้ำด้วยกันเปลี่ยนชุดกันที่กระท่อมแห่งนี้ข้าอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

"คุณหนูท่านนั่งอยู่ที่นี้มาหลายชั่วยามแล้วนะขอรับ"

"คุณหนูกลับจวนเถอะขอรับ"

"ออกไปให้หมด!!!"

"คุณหนู..."

"ไปเอาตะเกียงมาให้ข้า"

"ขอรับ"

ข้าเดินออกมาจากกระท่อมแห่งนี้ที่มรแต่ความทรงจำมากมายที่เคยเกิดขึ้นมา ข้ายืนมองอยู่นานก่อนจะรับตะเกียงส่องทางในมือพร้อมมองไปที่กระท่อมหลังนี้ที่ข้าตั้งใจตกแต่งมันขึ้นมาเพื่อเขาในนั้นมีข้าวของมากมายที่เป็นของข้าและของเขาอยู่ในนั้นเก็บไว้มีประโยชน์อะไรในเมื่อข้ามองเห็นมันมีแค่เรื่องเจ็บปวด ข้าเจ็บจนไม่รู้ว่าจะเจ็บที่ไหนได้อีก

โครมมม!!!!

บึ้มมมมมมม!!!!!

ไฟลุกลามไปทั่วกระท่อมหลังน้อยแห่งนี้อย่างรวดเร็วข้ายืนมองพร้อมกับน้ำตาที่ใหลออกมาอย่างทุกข์ทรมารใจจนยากจะทำใจได้ มันต้องมีสักวันที่เรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้นมา

"หึๆ ฮ่ะฮ่าาาๆๆ!!!!"

"คุณหนูท่าน..."

"หึๆ ฮ่ะฮ่าาาๆๆ!!!!"

"ข้าคือตัวโง่งม ฮ่ะฮ่าๆๆ!!!!"

"คุณหนูท่านอย่าทำอย่างนี้เลย"

"ข้าโง่งมชื่นชมในรักที่เป็นเป็นจริง ข้าเฝ้ามองตามหารักที่ข้าคิดเองขึ้นมาทำทุกอย่างแล้วอย่างไรในเมื่อทุกอย่างกลับกลายเป็นเช่นนี้ ทุมเททำไมในเมื่อสุดท้ายข้าก็แค่ฝุ่นที่ผ่านเข้าตาแล้วก็หาย!!!"

"ข้ามันโง่ ข้ามันน่ารังเกียจ ข้ามันเป็นคนเลว! ข้ามัน...หึๆ ฮ่ะฮ่าๆ ข้ามันก็แค่คนล้มเหลวในชีวิตรักข้ามันไม่ได้เรื่องมีความงามแล้วอย่างไรมีครอบครัวร่ำรวยแล้วอย่างไร แค่หัวใจของคนๆหนึ่งข้ายังเก็บเอาไว้เป็นของตัวเองไม่ได้ข้ามันน่าสมเพชเสียจริง..."

"คุณหนูกลับบ้านเถอะขอรับ"

"พวกเจ้าดูสิตอนนี้ข้าคือคนแปลกหน้าของพวกเขาเชียวนะในตอนนั้นข้าเพียงคิดเองว่าลืมเขาได้แต่ตอนนี้คืออะไรเพียงเห็นเขาอยู่กับคนอื่นข้าทำไมต้องเจ็บที่ใจมากมายถึงเพียงนี้!!!!!!!!!!!!!"

"พวกเจ้าไปเอารถม้ามาคุณหนูสิบเอ็ดเป็นลมไปแล้ว!!"

"ขอรับ"

..................

"นางคงรักท่านมาก"

"เจ้ากำลังตั้งท้องลูกของข้านะเจ้าอย่าได้คิดมาก"

"นางน่าสงสารมากท่านไปดูนางหน่อยได้หรือไม่"

"ข้า..."

"ไปเถอะถ้าท่านไม่สบายใจข้าไปด้วยแล้วกัน"

"อืม"

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของหลิวหยูเหยียนทั้งหมดน้ำตาของเขาก็ค่อยๆใหลออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของนางที่เขาเคารพนางเหมือนพี่สาว แม้จะล่วงเกินกันมามากแต่ใจของเขาก็เคารพนางเช่นเดิม

ที่แห่งนี้เคยเป็นที่เขาเคยมาเที่ยวเล่นหลายครั้งตอนนั้นเมืี่อครึ่งปีก่อนการเที่ยวเล่นนั้นเป็นนางที่ขี่ม้าให้เขานั่ง เป็นนางที่อุ้มเขาตอนเขาเล่นน้ำ เป็นนางที่เตรียมเสื้อผ้าให้กับเขา และเป็นนางที่ได้ครั้งแรกของเขาไปในชีวิตของเขานางคือคนแรกในทุกอย่างของเขาจริงๆและเขาคือครั้งแรกของนางเช่นกัน

"นางรักท่านมากเหตุใดถึง..."

"ข้ารักนางเหมือนพี่สาวไม่อาจทำอะไรล่วงเกินนางได้อีกเรื่องที่พลาดไปแล้วข้าเองที่ผิด"

"เรื่องความรักไม่มีใครผิดใครถูกหรอกนะ"

"เหมยเหลียน เจ้าอย่าคิดมากเรื่องอดีตของข้าเลยเพราะข้าจะไม่ให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอีก..."

"พวกเจ้าไปเอารถม้ามาคุณหนูสิบเอ็ดเป็นลมไปแล้ว!!"

"ขอรับ"

เขาชงักค้างไปรีบหันกลับไปมองร่างของหยางจื่อที่ล้มลงไปแม้ใจอยากจะเข้าไปช่วยแต่สตินึกคิดหันมามองภรรยาข้างกายเขาตัดใจพาภรรยากลับจวนนายอำเภอทันที