ตอนที่ 7 แคว้นหรงที่ห่างไกล

หยางจื่อ

การเดินทางของข้าใช้เวลาเดินทางมาโดยมีการแวะพักบ้างตามโอกาส ข้าเดินทางมีเกือบเดือนกว่าก็ถึงแคว้นหรงที่อยู่อีกฝั่งของแคว้นฉินถ้าแคว้นฉินอยู่ทางใต้แคว้นหรงก็อยู่ทางเหนือจึงน้อยครั้งที่จะสามารถเจอคนรู้จักได้ในตอนนี้

"แม่นางเจ้าหน้าซีดมากเลยเจ้าไม่สบายหรือ"

"ท่านป้าข้าไม่เป็นไร"

"ข้าเป็นหมออยู่โรงหมอใกล้ๆนี้เจ้าไปตรวจดูอาการก่อนมั้ย"

"ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆเจ้าค่ะ"

"ถ้าเจ้าจะไปก็ตรงไปเลี้ยวขวาตรงร้านข้าเครื่องแประดับแล้วกันนะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า เอ่อ ท่านป้าพอจะมีบ้านให้ข้าพักชั่วคราวหรือไม่เจ้าคะ ข้ามาที่นี้คนเดียวอยากหาที่พักสักหลัง"

"ได้สิ บ้านป้ามีแค่ป้าและหลานสาวคนหนึ่งอายุก็น่าจะพอๆกับเจ้านี่แหละไปบ้านป้าก็ได้ถึงบ้านของป้าจะไม่ได้ใหญ่โตอะไแต่พอให้อยู่ได้ถึงหกคนเลยนะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ท่านป้าจะเอาค่าที่พัก..."

"เจ้าอย่าทำเช่นนี้เลยป้าไม่เอาหรอกนะให้อยู่ตามสบายเลย"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ข้าลุกขึ้นมาได้ไม่นานอาการหน้ามืดของข้าก็เกิดขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ

"ว้ายย!!"

"ช่วยด้วยมีคนเป็นลมช่วยอุ้มนางไปโรงหมอที่"

เมื่อข้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับคนแปลกหน้าหลายๆคนแต่ก็ยังดีที่มีท่านป้าที่รู้กันยืนอยู่ด้วย

"นางหนูเจ้าฟื้นแล้วข้าตกใจแทบแย่ เหตุใดถึงไม่บอกว่าเจ้าตั้งท้อง"

"ข้า ตั้งท้องอย่างนั้นหรือ"

"นี้เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้ากำลังตั้งท้อง มิน่าล่ะเจ้าถึงเสี่ยงจะแท้งเด็กเพราะเจ้าร่างกายอ่อนเพลียอ่อนแอจนเกินไป เจ้าเกือบเสียลูกในท้องไปแล้วนะ"

"ข้าท้อง ข้าเกือบแท้ง..."

นี้มัน บ้าที่สุดอุตส่าหนีมาตัดใจไกลถึงขนาดนี้ใครจะรู้ว่าข้าจะนำเด็กในท้องติดตัวมาด้วยแค่ครั้งเดียวเจ้าจะเก่งไปแล้วที่ทำครั้งเดียวเจ้าถึงทำข้าท้องได้ขนาดนี้

แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ในเมื่อข้าทำแบบนั้นเองโดยที่เขาไม่เต็มใจเสียด้วยซ้ำ

"นางหนูข้าของถามเจ้าได้มั้ยสามีเจ้าหายไปไหนเหตุใดถึงปล่อยเจ้ามาคนเดียวเช่นนี้"

"สามี..."

สามีข้ามีที่ไหนกันข้าไม่เคยมีสามีเลยด้วยซ้ำความคิดของข้าตีกันวุ่นวายไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเองเลย

"ใช่สามีเจ้าไปไหน..."

"เขาตายไปแล้ว ข้าเป็นหญิงหม้ายสามีตายไปข้าจึงเดินทางมาที่นี้"

"เจ้าชั่งน่าสงสารยิ่งนัก สามีเจ้าไม่น่าอายุสั้นทิ้งเจ้าเลย"

"ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ"

"งั้นในเมื่อเจ้าฟื้นแล้วเราก็กลับบ้านของข้ากันข้าจะดูแลเจ้าให้ดีเหมือนเป็นลูกสาวข้าเลย"

ลูกสาว...

ท่านพ่อ....

ท่านแม่....

ท่านพี่....

อึก ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกินฮืออออ....

ตัวของข้ามาอาศัยท่านป้าซวง อยู่ที่บ้านหลังเล็กท่านป้าซวงนางเป็นอนุภรรยาที่สามีไม่ต้องการของนายผู้เฒ่าปัน ป้าซวงจึงต้องย้ายมาอยู่กับลูกสาวที่บ้านหลังเล็กแต่อยู่ได้ไม่นานลูกสาวป้าซวงก็โดนโจรดักข่มขืนตอนไปขายของจนมีหลานสาวตัวน้อยออกมาแต่อยู่ได้ไม่นานก็ป่วยตายไปเหลือเพียงป้าซวงกับหลานสาวที่น่ารักอายุนางเพียง 12 ปี แต่ทำงานทุกอย่างจนข้ายังรู้สึกอึ้งกับนางเลย

ข้าอาศัยอยู่ที่นี้ได้ 1 เดือนรู้สึกดีมากเลยที่เดียวเพราะป้าซวงนั้นไม่เคยรังเกียจข้าที่ท้องไม่มีพ่อข้าจึงรักและเคารพนางมากเช่นกัน

"นางหนูเต้ารีบไปหลบเร็วมีคนมาตามหาเจ้า!!"

"ใครท่านป้า!"

"คนที่หน้าตาดุๆสวมชุดเกราะน่ากลัวเจ้าไปหลบในบ้านก่อนนะ"

"ท่านป้า"

"รีบไปป้าจะช่วยเจ้าเอง"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ข้ารีบมาหลบตามคำบอกเล่าของท่านป้าสักพักข้าได้ยินเสียงม้าวิ่งมาที่นี้หลายตัวแสดงว่าไม่ต่ำกว่ายี่สิบกว่าคนแน่นอน

"มีคนบอกว่าหยางจื่อที่เราตามหาอยู่ที่นี้"

"นายท่านที่นี้ไม่มีคนชื่อหยางจื่อหรอกเจ้าค่ะนายท่านมาตามหาผิดที่แล้ว"

"ยังไงข้าต้องค้นหาให้เจอพวกเจ้าไปค้นหาหยางจื่อให้พบ!!!"

"ขอรับ!!!"

ข้าแย่แน่ๆเลยข้าอุตส่าหนีมาที่นี้ได้ตั้งไกลยังตามหาข้าพบในสองเดือนคนพวกนี้เจ้าจะเก่งเกินไปแล้ว

"นี้บ้านของข้า จ้าไม่ให้ค้น!!!"

"ค้นบ้านหลังนี้เดียวนี้!!!!"

"ไม่ต้องค้น ข้าอยู่นี้แล้ว!!"

"ตามหาเจอจนได้นะหยางจื่อ!!!"

"เอ๊ะ ท่านแม่รอง!!"

"ใช่ข้าเอง"

"แม่รองอย่างนั้นหรือ!!!"

ท่านป้าซวงนางร้องขงออกมาทันทีเมื่อข้าเรียกบุรุษหน้าดุคนนี้ว่าแม่รอง

"เจ้าหนีเก่งเสียจริงมีพัฒนาการเสียจริงหนีข้าได้ตั้งสองเดือนเก่งยิ่งนัก!"

"ท่านแม่รองข้าผิดไปแล้ว"

"กลับบ้านได้แล้ว"

"ข้าไม่กลับข้าไม่อยากแต่งงาน"

"ใครจะให้เจ้าแต่งงานกันพี่สิบของเจ้าถ่อสังขารกลับมาจากแคว้นซ่งเพื่อแต่งงานแทนเจ้าเข้าวังไปแล้วสองเดือนตามเวลาที่เจ้าหนีมา"

"แต่งงานเข้าไปแล้วหรือ"

"ใช่น่ะสิ ท่านพ่อเจ้าร้องไห้คร่ำครวญด่าท้อฮองเต้น้อยว่าเพราะเขาบังคับเจ้าด้วยราชโองการเจ้าถึงหนีมาที่นี้ดีแค่ไหนที่แคว้นเราไม่ได้เปลี่ยนฮองเต้อรกครั้ง"

"เรื่องใหญ่ปานนั้นเชียว"

"ไม่อย่างนั้นพี่สาวเจ้าก็คงไม่มาแต่งงานแทนหรอกกลับบ้านกับข้า"

"ฮือออ ท่านแม่รองดุข้าอีกแล้ว ฮือออๆ"

"เดี๋ยวสิข้าไม่ได้ดุเจ้าเสียหน่อย"

"ท่านแม่ดุข้าฮือออๆ"

"นางตั้งครรภ์อยู่เจ้าค่ะ อารมณ์แปรปวนไปบ้าง"

"ตั้งครรภ์!!!"

"เจ้าค่ะนางหนูตั้งท้องได้สองเดือนแล้ว"

"ดีเสียจริงหยางจื่อ!!!!!!!!!"

"ฮือออออ แงงงงงงงง ท่านแม่ด่าข้าาาาาาา!!!!!"

ข้าร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียงจนท่านแม่ยอมใจอ่อนพูดเสียงเบาลงให้กับข้าจนข้าเริ่มหยุดร้องไห้

"ท่านแม่ข้าอยากให้พาท่านป้าซวงกับหลานสาวกลับบ้านกับเราด้วย"

"นางหนูข้าไม่...."

"ท่านป้าซวงท่านเองก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี้เป็นอนุภรรยาที่ไร้ค่าไม่ใช่หรือท่านไปอยู่กับข้าเถอะนะหลานสาวท่านจะได้ร่ำเรียนอีกด้วยที่แคว้นข้าสามัญชนคนธรรมดาไม่ว่าชายหรือหญิงสามารถเรียนวิชาหาความรู้ได้ ท่านไปกับข้าเถอะนะท่านป้า"

"ข้า...อืมก็ได้ข้าจะไปเพราะอนาคตของหลานสาวและข้าก็ห่วงเจ้าด้วยนางหนู"

"เย้ ข้าดีใจยิ่งนักเจ้าค่ะ ท่านรีบไปเก็บของเลยเจ้าค่ะข้ากผ้จะไปเก็บของเข่นกัน"

"อารมณ์ดีเชียว เฮ้อ เจ้านี้นะน่าตีจริงๆ"

ข้าส่งยิ้มยินดีส่งไปให้ท่านแม่รองก่อนจะรีบไปเก็บของม้าของข้าก็มีลูกน้องท่านแม่ขี่กลับไปส่งข้า ท่านป้าซวงและหลานของนนามว่า ซวงอิงก็นั่งรถม้ากลับกัน