ตอนที่ 6 จับหลิวหยูเหยียน

หยางจื่อ

"ได้เป็นเจ้าไม่กล้าตัดสินใจสินะได้ข้าจะทำให้ดูว่าใครจะเหนือกว่าใคร!!!!"

"พี่สาวท่านจะทำอะไรถอดเสียข้าทำไมพี่สาวปล่อยนะพี่สาว!!"

"ข้าจะทำให้เจ้าเป็นสามีข้าอย่างเต็มตัวดูสิใครหน้าไหนจะกล้ามาขอข้าไปเป็นภรรยาอีกนอกจากเจ้า!!"

"ไม่ได้นะ ทำแบบนั้นไม่ได้นะพี่...โอ๊ยย!!"

เพี๊ยะ!!!!

"ห้ามเรียกว่าพี่ถ้าเจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวอีกข้สจะตีเจ้าตามจำนวนอายุพี่น้องของข้าเลย!!"

"ฮือๆ ปล่อยข้าเถอะนะอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฮือออๆ"

"คุณชาย คุณหนูพวกท่าน..."

"หุบปากขับรถม้าไปใครพูดข้าจะตัดลิ้นมันซะ!"

"ขอรับคุณหนู"

"เหลือแค่เจ้ากับข้าแล้วเด็กน้อย ในเมื่อขอเจ้าแต่งกับข้าดีๆไม่ชอบเจ้าจะได้รับความอับอายต่อจากนี้ไป!!!"

"ฮือออๆ พอแล้วจะทำข้าเลยนะ"

"นี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเด็กน้อย!"

ข้ากระชากเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดมีเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่ารูปร่างที่ชวนมองของเขาชั่งยั่วยวนใจข้าเสียจริง เฮ้อ เหตุใดท่านถึงส่งข้ามาเกิดเป็นสตรีทำไมไม่ส่งมาเป็นบุรุษล่ะเจ้าคะสวรรค์ถ้าข้าเกิดเป็นบุรุษปานนี้ข้าคงมีภรรยาเยอะกว่าท่านพ่อที่มีท่านแม่เสียอีก

"ฮืออออออๆ...พี่สาว อ๊ะ!!!"

"บอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามเรียกข้าว่าอะไร!"

"ฮืออออ~ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย"

"เรียกหาแม่อยู่นั้นไหนว่าโตแล้วกลัวข้าข่มขืนเจ้าหรือไง"

"พี่ เอ่อ ท่านจะไม่ทำอะไรข้าใช่มั้ย"

"ทำ!"

"ฮือออ สวรรค์ช่วยข้าด้วย!"

"ข้าแก้ผ้าเจ้าขนาดนี้แล้วเหตุใดเจ้าจึงคิดว่าข้าจะไม่ทำอะไรเจ้าล่ะ"

"ข้าเป็นเด็กถูกท่านขืนใจข้าจะสามารถไปสู่ขอใครเขาได้อีก โอ๊ยยย!!"

"เจ้ายังมีหน้าจะไปสู่ขอใครเขาอีกหรือเจ้าเด็กนี้!"

"ฮือออออ!!!"

"เงียบ!!!"

"อึก ฮือออออ อ๊ะ!"

ข้ารำคาญเสียงร้องไห้ของเขาจึงใช่ผ้าเช็ดหน้าอุดปากเขาเอาไว้ส่วนมือก็คว้าเขาที่แก่นกายที่นอนหลับอยู่เพราะความกลัวข้าจึงต้องปลุกมันให้ตื่นก่อนไม่อย่างนั้นจะทำเรื่องอย่างนั้นได้อย่างไรกัน

"อื้ออออ!"

"อุดปากแล้วยังร้องได้อีกเจ้าเด็กนี้มีความสามารถจริงๆ!"

ชกท้องเลยดีมั้ยนะ ไม่ได้สิแรงข้ามีเยอะผ่อนแรงไม่เป็นเสียด้วยถ้าชกเขาแรงเกินเขาอาจจะสลบไปเลยก็ได้ ความคิดนี้ไม่ดีเอาเสียเลย

"จอดรถม้าที่ป่าก่อนเราจะพักแรมที่นี้!!"

"ขอรับ"

"พวกเจ้าเตรียมที่พักเอาไว้และห้ามเข้าใกล้รถม้านี้จนกว่าข้าจะเรียก"

"ขอรับคุณหนู!"

"ไปได้!"

"ขอรับ"

เอาล่ะมาเริ่มกันเลยหลังจากที่เป็นระดูอยู่หลายวันจ้าศึกษาเรื่องนั้นจนข้ารู้สึกว่าข้าน่าจะเป็นคนที่เก่งที่สุดแล้วสำหรับสตรีดีที่บ้านข้าอ่านหนังสือบ่อยเลยไม่มีอะไรหน้าห่วงเรื่องนี้แถมยังศึกษาเรื่องการตั้งครรภ์เอาไว้เสร็จสรรพ เฮ้ออ คนอะไรรอบคอบเสียจริง

งั้นเริ่มเลยดีกว่า ข้าเริ่มปลุกปั่นน้องชายที่หลับใหลขหลิวหยูเหยียนก่อนค่อยๆปลอบประโลมอีกฝ่ายให้สู้มือยิ่งขึ้นไปอีกเจ้าเด็กนี้ก็ครางอู้อี้อยู่อย่างนั้นจนแก่นกายที่ข้ากำลังสัมผัสเริ่มร้อนขค้นเรื่อยๆแต่เพียงไม่นานบางสิ่งบางอย่างก็ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็ว เร็วถึงขนาดนั้นเชียวหรือ

"จิ๊! หยูเหยียนเจ้าอ่อนเกินไปแล้วนะเหตุใดถึงปลดปล่อยเร็วถึงขนาดนี้เนี่ยใจเสาะจริงๆ"

"ฮืออออออ!!!!!"

"ได้ๆ ข้าขอโทษที่ด่าเจ้าเรื่องนี้นะอย่าร้องเลยนะ"

ควับบบ

ข้าขึ้นคล่อมร่างของเขาเอาไว้ก่อนจะจับแก่นกายตั้งตรงเอาไว้ก่อนค่อยๆนั่งทับลงตรงส่วนนั้นความเจ็บจี๊ดแล่นขึ้นมา

"อ๊ะ!!!"

"อื้อออ!!!"

ข้าทำผิดขั้นตอนหรือเหตุใดถึงเข้ายากและเจ็บแบบนี้แต่จะถอนออกตอนนี้ก็ดูจะเป็นการให้เจ้าเด็กนี้ดูถูกเราได้ ข้าต้องทำต่อให้เสร็จแม้จะเจ็บก็ตามใครใช้ให้เจ้าเด็กนี้ใหญ่เกินตัวกันล่ะ!!

ข้าถอดเสื้อชั้นนอกออกเหลือเพียงเสื้อตัวในบางๆพลางถอดเอี้ยมออกจนเผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มขข้า ข้าจับมือของหลิวหยูเหยียนมากุมหน้าอกเขาที่ตอนแรกดิ้นนี้แต่พอได้จับหน้าอกของข้ากลับยอมจับแต่โดยดีส่วนช่วงล่างข้าก็พยายามขยับโยกเพื่อให้แก่นกายขเขาเข้าได้ลึกและสุดแก่นกายของเขา

"อ๊าาา ดีจริงๆด้วยสินะ"

"อื้อออออ อ๊ะ!"

ข้าเร่งความเร็วมากขึ้นจนรู้สึกได้ว่ารถม้าโยกไปทั้งคันรถแต่ข้าหาได้สนใจไม่ข้ายคงทำเรื่องนั้นกับหลิวอยูเหยียนต่อจนเขาปลดปล่อยออกมาข้างในตัวข้าจนรู้สึกร้อนวูบวาบในท้องรู้สึกดีนะแต่ข้ายังไม่เต็มอิ่มเลยข้าจึงจัดการเขาต่อเหมือนเขาจะรู้ชะตากรรมของตัวเองจึงยอมรับชะตามกรรมนั้นทันที

ข้าดึงผ้าเช็ดหน้าของข้าออกจากปากเขาก่อนที่เข้าจะหอบหายใจหนักขึ้นเรื่อยจนหน้าใจหาย

"อีกรอบนะ"

"ขะ ข้าไม่ไหวแล้วท่านได้สิ่งที่ต้องการแล้วปล่อยข้าเถอะนะ"

กึก!!

ร่างของข้าหยุดชงักไปในทันทีจริงสินะเรื่องแบบนี้ข้าทำกับเขาเพราะต้องการเขาหรือแค่ไม่อยากแต่งงานกับฮองเต้กัน เมื่อมานึกตั้งสติใหม่สิ่งที่ข้าทำมาทั้งหมดเพื่ออะไรหรือว่าข้าแค่ต้องการร่างกายของเขาข้าก้มมองใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาไม่มีรอยยิ้มให้ข้าเลยแม้แต่น้อยตอนนี้มีแต่น้ำตากับสายตาที่เจ็บช้ำส่งมอบมาให้ข้า

"เจ้ารักข้ามั้ย"

"ตอนแรกข้าคิดว่าท่านเป็นพี่สาวที่ดีและตอนที่เราเริ่มแตะเนื้อตัวกันข้าเสียใจที่ทำแบบนั้นกับท่านจนถึงตอนนี้ที่ท่านบังคับขืนใจข้าโดยที่ข้าไม่ยอมรับ เพราะท่านไม่ต้องการที่จะแต่งเข้าวังเลยจับข้าขืนใจเพื่อต้องการเอาชนะเท่านั้นข้าเคารพท่านเหมือนพี่สาว..."

"เจ้ารักข้ามั้ย"

"ข้า...ข้าเคารพท่านเหมือนพี่สาว"

"งั้นก็ชั่งเถอะ"

ข้าลุกขึ้นขากตัวเขาก่อนจะแต่งตัวให้เรียบร้อยพร้อมโยนเสื้อผ้าให้กับเขาใส่ทันทีข้าไม่พูดอะไรอีกจนกระทั่งลุกขึ้นก้าวเดินลงจากรถม้าข้าเองก็ผิดที่ไม่นึกถึงใจของเขากล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างหน้าไม่อาย เมื่อมองรอบๆกลับไม่มีบ่าวไพร่ที่ติดตามรถม้ามาเลยสักคน แต่ก็เห็นคนหนึ่งยืนอยู่ไกลเพื่อรอคำสั่ง

"เจ้า มานี้หน่อย"

"ขอรับ"

"นำม้าของข้ามาให้ข้าหน่อย"

"ขอรับ"

"แล้วดูคุณชายของเจ้าด้วยพรุ่งนี้ส่งเขาให้ถึงบ้านเกิดด้วยแล้วกัน"

"คุณหนูสิบเอ็ด ท่านจะไปไหนขอรับไม่ไปกับคุณชายของบ่าวหรือ"

"ข้าทำให้เขาลำบากใจเรื่องทั้งหมดเจ้าเก็บไว้เป็นความลับนี้คือถุงเงินที่ข้ามอบให้เจ้าเพื่อเก็บความลับที่เกิดขึ้น ข้าต้องไปแล้ว"

"คุณหนูจะไปที่ใดกลับแคว้นฉินหรือ"

"ข้าจะหนีงานแต่งถ้ามีใครถามก็บอกว่าไม่เห็นข้าก็แล้วกัน"

"คุณหนูบ่าวไม่เอาหรอกขอรับคุณหนูต้องเดินทางไกลต้องมีเงินเอาไว้..."

"ไม่ต้องหรอกข้ารวยข้ามีเงินมาเยอะเจ้าเก็บไว้เถอะข้าไปล่ะ"

"ขอรับ"

ข้าพูดคุยกับบ่าวรับใช้คนนั้นเสร็จก็เก็บของใส่ย่ามแล้วตรวจดูว่ามีอะไรบ้างก็จะขึ้นม้าของตัวเองแล้วจากไป ข้าทำตัวเอาแต่ใจจนข้าทำลายเด็กคนหนึ่งได้ขนาดนี้ข้าชั่งน่าไม่อายเสียจริงในเมื่อหนีมาแล้วต้องหนีไปให้ไกลที่สุดในเมื่อตั่งใจว่าจะไม่แต่งให้เจ้าฮองเต้นั้นข้าก็จะไม่แต่งให้ใครทั้งนั้น