ตอนที่ 5 ราชโองการ

หยางจื่อ

ในเช้าของวันที่แสนหดหู่วันนี้อากาศมืดครึ้มเหมือนฝนจะตกเสียอย่างนั้น เฮ้อ ข้าไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้เลย

"สิบเอ็ดปวดหัวหรือไม่พึ่งหายจากการเป็นระดูได้ไม่นาน"

"ท่านพี่รอง"

"ข้าแค่ไม่ชอบอากาศเช่นนี้เท่านั้นเองข้าไปก่อนนะ"

"แล้วเจ้าจะไปที่ไหนอีกไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยสักวัน"

"ไปเฝ้าเด็กเดี๋ยวคนอื่นเอาไป"

"เด็กที่ไหนของเจ้ากัน"

"ลูกนายอำเภอหลิว"

"หลิวหยูเหยียนคนนั้นหรือ"

"ใช่ ข้าไปล่ะ"

ข้าก้าวขายังไม่พ้นประตูเลยก็ได้ยินเสียงของขันทีที่ไหนไม่รู้ดังขึ้นใครมาแต่เช้าขนาดนี้กันข้าว่าจะออกไปหาเด็กน้อยอยู่แล้ว

"มีราชโองการจากฝ่าบาทให้คุณหนูสิบ หยางจื่ออภิเษกเข้ามาเป็นฮองเฮาเคียงข้างฝ่าบาทงานอภิเษกจัดขึ้นหลังจากนี้อีกหนึ่งเดือนจบราชโองการ"

"ข้าไม่แต่ง!"

"หยางจื่อ!"

"ข้าไม่แต่งงานกับฮองเต้ใครจะทำไม!!!"

"ขัดราชโองการขฝ่าบาทจะต้องถูกประหารเก้าชั่วคน"

"หยางจื่อกลับมานี้"

"ข้าจะบอกอะไรให้ราชโองการนั้นกล่าวไว้ว่าอภิเษกกับคุณหนูสิบหยางจื่อ แต่ข้าเป็นคุณหนูสิบเอ็ดของตระกูลหยางในเมื่อเป็นดช่นนั้นข้านับคำนำหน้าคือคุณหนูสิบ ก็ต้องเป็นพี่สิบแต่งงานสิ"

"เอ่อ..."

"หรือไม่จริง!"

"เอ่อ..."

ข้าขอโทษนะพี่สิบที่โยนความซวยให้แก่ท่านแต่ข้าไม่อาจแต่งงานกับฮองเต้ที่ข้าไม่รู้จักได้หรอกขอโทษด้วยจริงๆนะหากท่านกลับมาข้าจะเป็นคนดีให้ท่านก็แล้วกัน

"ข้าไปนะ"

ข้าต้องหนี หนีให้ได้ไม่งั้นข้สก็ต้องรีบแต่งงานให้เร็วที่สุด หรือจะต้องทำให้ข้าสารเป็นข้าวสุกจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้ชอบพอกัน ถ้ารอให้เจ้าเด็กนั้นหาเงินมาเป็นค่าสินสอดข้าคงโดนจับแต่งงานไปแล้วแน่เลยข้าจะต้องตามหาเจ้าเด็กนั้นให้เจอ

"นายอำเภอหลิว"

"คุณหนูสิบเอ็ดมาที่นี้มีอะไรหรือ"

"ข้ามาหาหยูเหยียนเจ้าค่ะ"

"เขาไปต่างแคว้นไปบ้านเกิดของมารดาเห็นว่าจะไปเอาที่ดินสินเดิมของมารดาเขา"

"จากที่นี้ไกลมากหรือไม่"

"ก็ถ้าไปกลับรวมๆแล้วหนึ่งเดือน"

"งั้นข้าจะไปหาเขา เขาไปนานหรือยัง"

"ได้สองวันแล้ว"

"ข้าไปก่อนนะนายอำเภอ"

ข้าจะหนีไปหาหลิวหยูเหยียนที่บ้านเกิดข้าถามที่อยู่เสร็จสรรพก่อนจะกลับจวนดตรียมของควบม้าออกไปทันที

"หยางจื่อเจ้าเด็กดื้อเจ้าจะไปไหน!!"

"ไปตามหาคนรักกกกกกเดียวข้าก็กลับมาาาาาาา!!!!!"

"ข้าไม่ให้ไปปปปปปป!!!!!!"

"เดี๋ยวข้ามาท่านพ่อออออออออ!!!!!"

รอข้าก่อนนะเจ้าเด็กน้อย!

...หลิวหยูเหยียน...

ข้ามาที่นี้เพื่อที่จะมารับมรดกของมารดาที่ตายไปทิ้งไว้ให้ตอนนี้ทางท่านตาที่ป่วยหนักอยากให้ข้ากลับมารับสิ่งที่เป็นของท่านแม่กลับไปดูแลข้าจึงต้องรีบออกเดินทางมาหาท่านตาที่เมืองเล็กแถวชายแดนแห่งนี้

"หลิวหยูเหยียน!!!!"

"เอ๊ะ!!"

"คุณชายน้อยนั้นคุณหนูสิบเอ็ดนี้ขอรับ"

"พี่สาวมาทำอะไรที่นี้ นางรู้ได้อย่างไร"

"เจ้ารอก่อน!!"

ข้าบอกให้คนขับรถม้าหยุดก่อนที่จะลงไปหาพี่สาวทันที จริงสิข้าลืมบอกพี่สาวไปเสียสนิทเลยว่าข้าจะมาที่บ้านเกิด

"หยูเหยียนแย่แล้วๆ"

"มีเรื่องอะไรเหตุใดถึงหน้าตื่นเช่นนั้นพี่สาว"

"ข้าอยากคุยกับเจ้าสองคน"

"ได้สิพี่สาวขึ้นรถม้าก่อน"

"อืม"

ดูท่าทางมีเรื่องใหญ่หลวงแน่นอนเพราะตัวพี่สาวนั้นไม่เคยทำหน้าตาหน้ากลัวเช่นนี้มาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้

"พี่สาวท่านมีเรื่องอะไร"

"ข้าถูกฝ่าบาทบังคับให้แต่งงานด้วย"

"ฝ่าบาทคือฮองเต้แคว้นฉินงั้นหรือ"

"ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้ข้าต้องชิ่งแต่งงานก่อนเจ้ามาขอข้าเร็วๆภายในเดือนนี้ได้มั้ย"

"แต่ข้า..."

"ทำไมเวลาข้าต้องการคำตอบจากเจ้าเหตุใดต้องมีแต่ด้วย!"

"ข้ายังไม่มีเงินทองมากมายที่จะไปสู่ขอท่านอีกอย่างข้าแค่อายุเพียง 13 ปียังทำอะไรได้ไม่มากเลยด้วยซ้ำ ข้าจะแต่งงานควรมีฐานะที่มั่นคงแล้ว แล้วเหตุพี่สาวถึงไม่แต่งกับฝ่าบาทล่ะ"

"เจ้ารู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา"

"พี่สาวข้าพูดจริงๆท่านจะเอาอะไรกับเด็กเช่นข้ากัน..."

"ข้าชอบเจ้า แต่ข้าไม่ชอบฝ่าบาทถ้าข้าชอบเขาป่านนี้ข้าไม่ขี่ม้าสามวันสามคืนโดยไม่ยอมพักเพื่อมาหาเจ้าหรอกนะ ป่านนี้ข้านอนรอที่จะเป็นฮองเฮาที่บ้านแล้ว!!!"

"พี่สาว..."

"พี่สาวบ้าบออะไรข้าอยากเป็นเมียเจ้าไม่ได้อยากเป็นพี่สาวเจ้า!!!"

"ท่านใจเย็นก่อนนะข้า..."

"ข้าอะไร!! เจ้ารู้มั้ยข้าชอบเจ้ามากขนาดไหนแต่ดูที่เจ้าพูดกีบข้าสิข้าแทบอยากจะเตะเจ้าให้ตายคาเท้าข้าเลย พูดมาจะแต่งกับข้ามั้ย!!!"

"ข้า..."

"ได้เป็นเจ้าไม่กล้าตัดสินใจสินะได้ข้าจะทำให้ดูว่าใครจะเหนือกว่าใคร!!!!"

"พี่สาวท่านจะทำอะไรถอดเสียข้าทำไมพี่สาวปล่อยนะพี่สาว!!"

"ข้าจะทำให้เจ้าเป็นสามีข้าอย่างเต็มตัวดูสิใครหน้าไหนจะกล้ามาขอข้าไปเป็นภรรยาอีกนอกจากเจ้า!!"

"ไม่ได้นะ ทำแบบนั้นไม่ได้นะพี่...โอ๊ยย!!"

เพี๊ยะ!!!!

"ห้ามเรียกว่าพี่ถ้าเจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวอีกข้สจะตีเจ้าตามจำนวนอายุพี่น้องของข้าเลย!!"

"ฮือๆ ปล่อยข้าเถอะนะอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฮือออๆ"

"คุณชาย คุณหนูพวกท่าน..."

"หุบปากขับรถม้าไปใครพูดข้าจะตัดลิ้นมันซะ!"

"ขอรับคุณหนู"

"เหลือแค่เจ้ากับข้าแล้วเด็กน้อย ในเมื่อขอเจ้าแต่งกับข้าดีๆไม่ชอบเจ้าจะได้รับความอับอายต่อจากนี้ไป!!!"

"ฮือออๆ พอแล้วจะทำข้าเลยนะ"

"นี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเด็กน้อย!"

นางน่ากลัวเกินไปแล้วสายตาที่จ้องมองมาปานจะกลืนข้าไปทั้งตัวจนตัวข้าสั่นสะท้านท่านแม่ช่วยข้าด้วยข้ากลัวเหลือเกิน ฮือออออ...