ตอนที่ 3 ถูกตาต้องใจ

...หยางจื่อ...

ข้าเดินออกมาจากศาลที่ว่าการเกือบจะดีแล้วถ้าข้าไม่ชนกับใครบางคนนี้ข้าเป็นอะไรถึงชนคนทุกวันตาข้ามีปัญหาหรือไรกันนะ

"ขะ ข้าขออภัย"

"นี้เจ้าติดอ่างน้อยหน้าตาก็ดีเหตุใดจึงติดอ่างเช่นนี้"

"ข้าไม่ได้ติดอ่างนะ"

"เจ้าเป็นลูกชายบ้านใดไม่เคยเห็นหน้า"

"ข้ากับครอบครัวพึ่งย้ายมาที่นี้ได้ไม่ถึงสามวันเลย"

"เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว"

"13 ปี"

"งั้นเรียกข้าว่าพี่สาวสิเด็กดี"

"ข้าเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่สาวหรอกนะ"

"น่ารักเสียจริง ข้าหยางจื่อเจ้าล่ะ"

"หลิวหยูเหยียน"

"ลูกนายอำเภอหลิวงั้นหรือ"

"เจ้ารู้จักท่านพ่อของข้าด้วยหรือ"

"รู้จักสิ รู้จักเมื่อกี้นี้เลยเจ้าไปเล่นบ้านข้ามั้ยบ้านข้ามีขนมกับน้ำหวานอร่อยๆเยอะเลยนะ"

"จริงหรือ แต่ว่าข้าต้องขอท่านพ่อก่อน"

"รีบไปขอสิข้ารอที่นี้"

"อืม ข้าจะรีบไปนะ"

เด็กดีชมัดข้าชักจะชอบเด็กคนนี้แล้วสิ น่าตาน่ารักน่าเอ็ดดูเสียจริงข้าชอบเขาถูกตาต้องใจข้าเป็นอย่างมาก

"เป็นยิ้มที่น่ารักจริงๆ"

"พี่สาวข้าขอท่านพ่อไปได้แล้ว"

"งั้นไปกัน"

"อื้อ!"

ต้องขุนให้อ้วนให้โตไปจะได้แข็งแรงตากลมโตนั้นสิอือ...น่ารักเสียจริง

เด็กน้อยที่ข้าเจอหลิวหยูเยียนก็รู้จักข้ามาเกือบสามเวลาชั่งผ่านมาอย่างรวดเร็วเสียจริงข้าก็ขุนเด็กน้อยตากลมคนนี้ให้ดีๆหน่อย

"พี่สาวข้าเอาขนมมาฝากท่านด้วยท่านแม่ข้าทำขนมอร่อยมากเลยนะ"

"วันนี้เราสองคนไปขี่ม้าเลนกันมั้ย"

"ไปสิขอรับ"

"งั้นไปกันเถอะเอาขนมกับน้ำไปด้วย"

"ได้เลยพี่สาว"

ข้ากับเจ้าเด็กน้อยขี่ม้าตัวเดียวกันเพราะเด็กน้อยตรงหน้าขี่ม้าไม่เป็นข้าเลยพามาเลยที่ตีนเขาที่มีธารน้ำสวยงามที่ดินนี้ก็เป็นที่ดินของข้าที่ซื้อเอาไว้นานทีปีหนข้าจึงจะมาที่นี้สักครั้ง

"เล่นน้ำกันมั้ย"

"เล่นๆ แต่ข้าว่ายน้ำไม่เป็น"

"ข้าว่ายน้ำเป็นเจ้าไม่ต้องห่วง"

ข้าพาเขาลงน้ำเพื่อเล่นน้ำข้ามีเสื้อผ้าเตรียมมาเปลี่ยนด้วยเตรียมของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ด้วยพอลงถึงน้ำเด็กน้อยก็ตกใจดิ้นทันทีมือกอดรอบคอข้าเอาไว้ส่วนขาก็เอาเกี่ยวเอวข้าเอาไว้ใบหน้าซบลงเข้ากับหน้าอกข้าชุดสีขาวของข้านั้นใช้ได้จริงๆ

"พี่สาวข้ากลัว"

"ไม่ต้องกลัวค่อยๆปล่อยตัวลงนะเด็กดี"

"ข้าไม่ได้เด็กแล้วนะ"

"ข้ารู้แล้วว่าเจ้าไม่เด็กแล้ว"

เพราะสิ่งที่ทิ่มข้าอยู่ก็รู้ว่าไม่เด็กแล้ว ขนแขนข้าลุกตั้งขึ้นหมดแล้ว

"พี่สาวเหตุใดตรงนี้ถึงใหญ่กว่าของข้า"

"อ๊ะ!"

"ท่านพี่เจ็บมากหรือท่านลองจับหน้าอกข้าดูสิมันเล็กมากเลยของท่านใหญ่กว่าของข้าอีก"

"ไหนดูสิขึ้นฝั่งก่อนก็ได้"

"อืม"

"ไหนหน้าอกเจ้าเป็นอะไร"

"มันเล็กมากเลยเมื่อไหร่จะใหญ่เท่าท่านได้"

"ให้ข้าดูหน่อยสิ"

"ท่านดูสิ"

ข้ามองหน้าอกเล็กที่ชูชันข้าจ้องมองเหมือนกับว่าเด็กน้อยหน้าอกพึ่งมีเพราะอายุยังน้อยข้าใช้มือลูบไล้ไปมาจนอีกฝ่ายเผลอครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"อ๊ะ พี่สาวข้ารู้สึกแปลกๆ"

"เจ้าอยากลองจับหน้าอกข้าดูมั้ยล่ะ"

"จับได้หรือขอรับ"

"สำหรับคนอื่นไม่ได้แต่สำหรับเจ้านั้นได้"

มือเรียวสวยของหลิวหยูเยียนค่อยๆยกขึ้นจับหน้าอกข้าอย่างเบามือก่อนจะออกแรงบีบด้วยแรงที่เพิ่มขึ้นความรู้สึกแปลกๆแล่นไปทั่วท้องน้อยเมื่อหน้าอกโดนขย้ำบีบเค้น

"อื้ออออ~"

"ท่านลูบหน้าอกของข้าด้วยสิขอรับ"

"ได้สิ ใกล้ๆนี้มีกระท่อมข้าอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย"

"ขอรับ"

แม้จะพูอย่างนั่นแต่การทำเรื่องน่าอายแบบนี้ต่อที่สารธารณะเป็นเรื่องไม่ควรต้องอยู่ในที่ลับตาคนถึงจะถูกต้อง

"พี่สาวข้าอยากจับอีก ได้หรือไม่"

"ได้สิ"

"นุ่มจังเลยขอรับพี่สาว"

"เป็นอย่างไรเจ้าชอบมั้ย"

"ชอบขอรับ"

"อ๊า~ งั้นจับอีกได้เลยเด็กดี"

"อ๊ะ ท่านพี่น้องชายข้าเป็นอะไรไม่รู้ขอรับ"

"ไหนมาดูหน่อยสิ"

"ไม่เอาขอรับข้าอาย"

"ก็ได้ๆเจ้าแต่งตัวเถอะข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว"

"ขอรับ"

ข้าเอาชุดที่เตรียมมายื่นให้แก่เขาก่อนที่เขาจะหยิบเอาแล้วนำเอาไปใส่ทันที

ข้าจะทำให้เด็กน้อยผู้นี้หลงใหลข้าจนถึงที่สุดเลยคอยดูคนนี้ต้องเป็นสามีข้าในอนาคตแน่นอน!!

"พี่สาวท่านทาอะไรที่ปาก"

"เขาเรียกว่าชาดทาปาก"

"อร่อยมั้ย"

"ลองดูมั้ย"

ข้าก้มลงบรรจงแนบริมฝีปากของข้ากับเขาแนบชิดกันก่อนขบเม้มเด็กน้อยจนสีชาดติดที่ปากของเขา

เด็กน้อยหน้าแดงเป็นผลตำลึงสุกเลยก้ว่าได้ดูท่าทางน่ารักจนข้าอดใจไม่ไหวก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางเล็กนั้นทันทีอีกครั้งจนเด็กน้อยอารมณ์เตลิดไปไกลใช้สองมือกอบกุมหน้าอกข้าก่อนจะบีบเค้นตามแรงอารมณ์ของเขา

"ข้าขอโทษพี่สาวข้าคิดเกินเลยต่อท่านเช่นนี้ข้าผิดไปแล้ว"

"งั้นเรื่องนี้เก็บไว้เป็นความลับของเราสองคนดีมั้ย"

"พี่สาวไม่โกรธข้าหรือ"

"ไม่หรอก"

ใครจะโกรธเจ้าลงหากเจ้าไม่ใช่เด็กน้อยปานนี้ข้าจับเจ้ากินไปตั้งนานแล้ว

เราทั้งสองคนจึงแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะขี่ม้ากลับไปยังบ้านข้าแวะส่งเด็กน้อยที่บ้านนายอำเภอหลิวก่อนจะกลับบ้านตัวเองเฮ้อ ข้าทำเด็กใจแตกไปแล้วสินะ

"กลับมาเสียมืดค่ำไปทำอะไรมา"

"กำลังเตรียมตัวหาลูกเขยให้ทันพ่ออย่างไรล่ะ"

"ใครจะเอาเจ้าไปเป็นภรรยาด่าคนเก่งเสียขนาดนี้ ถ้าใครได้เจ้าไปเป็นภรรยาคงสงสารเขาน่าดู"

"ข้าออกจะงดงามถึงเพียงนี้ คนที่ไม่อยากได้ข้าแสดงว่าคนๆนั้นโง่เง่าเบาปัญญา มองคนไม่ออกเสียแล้ว"

"แล้วเจ้าชื่นชอบใครที่ไหน"

"ยังบอกท่านไม่ได้เดี๋ยวท่านพ่อจะทำให้เขาไม่ยอมแต่งให้กับข้าหรอก"

"ก็ขอให้เด็กคนนั้น อยู่รอดปลอดภัยถึงตอนนั้นก็แล้วกันถ้ากลัวเหลือเกินถ้าทำไม่ถูกใจเจ้าจะโดนเจ้าเตะกระเด็นเอา"

"ข้าไม่ทำเช่นนั้นหรอกท่านพ่อ"

"ให้มันจริงเถอะ เข้าบ้านได้แล้วมืดค่ำเสียจริงกว่าจะกลับมาได้เที่ยวเล่นเหมือนเด็กผู้ชายไปได้ ดูอย่างพี่ชายของเจ้าแต่ละคนกลับบ้านตรงเวลาพี่สาวของเจ้าก็ยิ่งอยู่ติดบ้านเจ้านี่นะทำตัวให้มันเหมือน เด็กผู้หญิงหน่อยได้ไหม"

"ข้าโตแล้วนะท่านพ่อข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ"

"เจ้าโตแล้วก็โตไป เอาเถอะบ่นไปเจ้าก็ยังทำตัวเหมือนเดิมเข้าบ้านได้แล้ว ท่านแม่ของเจ้าลงมือเข้าครัวเองเลยนะ"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"