ตอนที่ 2 ชื่อเสียงนี้ไม่ได้มาเพียงโชคช่วย

หยางจื่อ

'ได้ข่าวหรือไม่ว่าคุณหนูสิบเอ็ดคนๆนี้ชั่งน่าไม่อายทวงเงินหน้าด้านหน้าทนเสียจริง'

'ใช่ๆ ใครๆต่างก็ไม่ชอบคุณหนูสิบเอ็ดกันทั้งนั้น'

เสียงต่างๆดังออกมาเหมือนจงใจให้ข้าได้ยินวันนี้เป็นอีกวันที่ข้ามาบ่อนพนันของข้าเองข้าเป็นเจ้าของบ่อนพนันที่ถูกภาษีของแคว้นฉินซึ่งแน่นอนคนที่พูดและนินทาข้าอยู่นั้นต่างเป็นลูกหนี้ของข้ากันทั้งนั้น

"นั้นๆนางหันมาแล้ว"

"นินทาดังขนาดนี้พวกเจ้าเดินหน้ามาพูดกับข้าเลยดีกว่า ทำไม มองหน้าข้าทำไมพวกเจ้าที่นินทาข้าพวกเจ้าดีนัก มาเล่นการพนันแต่ไม่มีเงินมากู้เงินข้าแล้วว่าข้าอีก ให้ข้าทวงหนี้เลยมั้ย!!!"

"นั้นๆดูสิยังมาทวงนี้เราอีก!"

"ป้าจวง เจ้าติดเงินข้าอยู่เสี่ยวหม่าเอาบัญชีหนังหมา มาให้ข้าข้าจะคิดเงินคนใครไม่จ่ายตัดมือมันให้เป็นขอทาน!"

ข้าหยิบลูกคิดออกมาคำนวณเงินอย่างรวดเร็วเพราะหนี้แต่ละส่วนที่พวกนั้นติดล้วนเป็นเงินที่แยกส่วนกันคำนวณให้พวกนั้นได้ฟังกันไปเลยข้ามีหลักฐานชัดเจน

"เสี่ยวหม่าจดรายละเอียดของแต่ละคนด้วย"

"ขอรับคุณหนู"

"เริ่มจากป้าจวงก่อนเลย ป้าจวงเจ้าเป็นหนี้บ่อนพนันข้า 500 ตำลึงทอง กับอีก 30 อีแปะ........"

ข้าเริ่มคำนวณเงินแต่ละคนจนคนพวกนั้นหน้าทอดสีออกมาเหอะ ชื่อเสียงของข้าไม่ได้มาเพราะโชคช่วยหรอกนะข้าได้มาเพราะฝีมือล้วนๆ

"....คนสุดท้ายคุณชายหวง 50,000 ตำลึงทอง จ่ายมา!"

"เจ้ามาทวงกลางตลาดเช่นนี้ใครจะไปมีจ่าย"

"ตอนแรกข้ามาแค่เก็บข้าแผงขายลองแต่พอดีเจอลูกหนี้นินทาคนอย่างข้าไม่ยอมคนอยู่แล้วในเมื่อเป็นหนี้กล้านินทาเจ้าหนี้พวกเจ้าจะต้องรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรไม่ใช่หรือ!"

"ข้าฟ้องศาลให้จัดการกับเจ้า"

"เหอะ พวกเจ้าเนี่ยนะได้เชิญไปฟ้องศาลเลยข้าแยากรู้เหมือนกันใครจะขึ้นศาลให้เจ้า"

"นายอำเภอมาให้จะจัดการเจ้าแน่"

"เก่งกันนักงั้นก็ไปเลยข้าจะรออยู่บ้าน"

"ฝากไว้ก่อนพวกเรารวมตัวกันไปฟ้องศาลกัน"

"ไปๆพวกเรา"

"คุณหนูเอาไงดีขอรับได้ข่าวมาว่านายอำเภอมาใหม่เที่ยงตรงนักเรา..."

"เจ้าจะกลัวอะไรในเมื่อเจ้าไม่ได้ทำผิดขนาดข้ายังไม่กลัวชาวบ้มนเห็นแก่ได้คนพวกนั้นเลยเตรียมหลักฐานกันเราจะขึ้นศาลกันแล้วไปดื่มน้ำชานที่ว่าการกัน"

"คุณหนู..."

"หึ เดี๋ยวก็รู้"

คนพวกนี้รู้จักน้อยเกินไปแล้วข้าทวงเงินค่าแผงเสร็จก็กลับบ้านนอนเล่นอย่างสบายใจ เฮ้อ อยากกินขนมเสียจริง

"ท่านแม่เจ็ดเจ้าคะ"

"ว่าอย่างไร"

"ท่านแม่ทำอะไรอยู่เห็นนั่งอยู่นี้นานแล้ว"

"กำลังปลูกต้นไม้ท่านพ่อของเจ้าชอบกุ่ยฮวาแม่เลยหามาปลูกให้"

"ท่านแม่เอาใจใส่ท่านพ่อดีเสียจริง"

"ก็เหมือนว่าท่านพ่อเจ้าเอาใจใส่แม่นั้นแหละแค่ทำอะไรที่ชอบให้ก็อารมณ์ดี ดีกว่าให้ท่านพ่อเจ้าหน้าดุ โวยวายไม่ใช่หรือ"

"ดูไม่ออกว่าท่านแม่แต่งงานกับท่านพ่อตั้งแต่อายุ 13 ปี ท่านแม่เป็นผู้ใหญ่กว่าท่านพ่อเสียอีก"

"เจ้าก็พูดไปเดี๋ยวท่านพ่อเจ้ามาได้ยินก็ร้องไห้เอาหรอกยิ่งน้ำตาพังง่ายๆอยู่"

"ข้าแค่ยอกเล่นเอง ว่าแต่ท่านแม่ทานอาหารหรือยังถ้ายังเดี๋ยวเราไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันนะ"

"ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าตอนที่ไปฝึกซ้อมให้กับลูกศิษย์ในสำนักดีหน่อยที่มีพี่เจ็ดของเจ้ามาคอยช่วยเหลือแม้ว่านางจะอายุแค่ 16 ปีแต่นางก็เก่งกาจสมกับเป็นคนตระกูลหยาง"

"ท่านพี่เจ็ดเก่งจริงๆนั้นแหละนะ งั้นเราทานอาหารด้วยกันนะเจ้าคะ"

"ไปสิ"

ข้ามานั่งรอที่ห้องทานอาหารซึ่งที่นี้มีโต๊ะที่ยาวมากเพราะจำนวนพี่น้องเราเยอะมากจึงต้องมีโต๊ะที่ทานอาหารกันที่ยาวและใหญ่มาก

"ของโปรดข้าทั้งนั้นเลย"

"สิบเอ็ดค่อยๆกินอย่ารีบเดี๋ยวติดคอ"

"เจ้าค่ะท่านแม่"

"เจ้านี้นะอย่างกับเด็กผู้ชายทั้งที่เจ้าเป็นสตรีหัดทำตัวเป็นสตรีหน่อยได้มั้ย"

"อื้อ ข้ารู้แล้ว"

"แม่ได่ยินมาว่าเจ้าจะได้ขึ้นศาล"

"เจ้าค่ะ ลูกหนี้ไม่ยอมจ่ายเงินเราเลยพากันไปฟ้องศาลเจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าจะเอาอย่างไรต่อไป"

"ขึ้นศาลพร้อมหลักฐานคนเรามีหนี้ต้องชดใช้ยืมเงินผู้อื่นต้องจ่ายเจ้าค่ะ"

"เจ้ามุทะลุดุดันเกินสตรีเจ้าก็เบาๆเรื่องนี้หน่อยแม่กลังว่าเจ้าจะโดนอุ้มไปฆ่า"

"ท่านแม่ พวกนั้นต่างหากที่กลัวข้าให้ลูกน้องไปอุ้มฆ่าน่ะเจ้าค่ะ ตอนมากู้บอกจะคืนแต่พอไม่มีคืนก็ฟ้องศาลก็ดีนะเจ้าคะจะได้ไปดูนายอำเภอใหม่ด้วย"

"เจ้านี้นะไม่กลัวอะไรเลยหรือไง"

"ทำไมต้องกลัวล่ะเจ้าคะลูกๆม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย"

"เอาเถอะอย่าทำให้ตัวเองติดคุกก็แล้วกัน"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ก็ต้องทานเยอะๆนะเจ้าคะ"

"เจ้าเองก็ต้องทานเยอะๆเจ้าจะได้โตเร็วๆ"

สามวันต่อมาข้าได้มาที่ศาลจริงๆด้วยสินะคนพวกนั้นคงคิดว่าตัวเองจะชนะงั้นสินะ

"นายอำเภอหลิว"

"คุณหนูสิบเอ็ด"

"เชิญตัดสินเลยเจ้าค่ะ"

ข้านำหลักฐานที่เป็นจริงที่คนเหล่านี้มาลงนามสัญญาเรื่องการกู้เงินและการติดหนี้พนันในบ่อนของข้า แม้แต่คนเที่ยงตรงก็ไม่สามารถเอาชนะความถูกต้องตรงไปตรงมาของข้าได้

"ข้าไม่เอาเงินดอกแต่ข้าจะเอาเงินต้นคืนและข้าจะไม่ปล่อยเงินกู้ให้กับใครอีกบ่อนก็จะเปิดปกติเพราะข้าเสียภาษีให้กับราชสำนักอยู่แล้วนายอำเภอหลิวท่านเป็นคนกลางช่วยเป็นพยานด้วย"

"ได้ข้าจะเป็นพยานให้แต่ถ้าคนจนไม่มีจริงล่ะจะต้องทำอย่างไร"

"ไปทำงานชดใช้หนี้ที่ร้านของข้าตามจำนวนเงินที่ยืมไป"

"อย่างนั้นก็ได้"

ข้าเองก็ไม่ได้ใจร้ายถึงเพียงนั้นคนติดหนี้ก็ส่วนติดหนี้กู้เงินมาใช้จ่ายข้าไม่ว่าแต่คนที่ติดหนี้พนันต้องจ่ายเงินสถานเดียว

.........