ตอนที่ 1 คุณหนู 11

หยางจื่อ

"คุณหนูหยางสิบเอ็ดมาแล้ว!!"

เสียงชาวบ้านมากมายต่างร้องดังขึ้นมาเมื่อเจอข้าที่มาตลาดตามปกติที่อาทิตย์หนึ่งข้าจะมาสองวันเว้นระยะห่าง 5 วันถึงจะเข้าตลาดต้องมาเก็บเงินค่าเช่าที่วันอาทิยตย์ละ 10 อีแปะ ค่าเช่าที่ถูกแสนถูกแต่ว่าชาวบ้านหรือพ่อข้าต่างฝ่ายต่างไม่อยากให้เงินค่าเช้าเลยแม้แต่น้อยข้าที่หน้าด้ารหน้าทนกว่าพี่น้องคนอื่นๆจึงรับหน้าที่มาเก็บเงินที่นี้ดดยปริยาย

"ช้าก่อน จะปิดร้านไปไหนค่าเช่าแค่ 10 อีแปะต่ออาทิตย์เหตุใดจึงจ่ายไม่ได้"

"ข้าจะพาลูกไปหาหมอ"

"เสียใจด้วยวันนี้โรงหมอที่รักษาฟรีเขาไม่เปิดจะเปิดพรุ่งนี้อย่าหาทางไปจ่ายมา ที่อื่นเขาเก็บ 5 ตำลึงเงินพวกเจ้ายังจ่ายให้แล้วเหตุใดถึงจ่าย 10 อีแปะไม่ได้!!"

"พวกเราๆ ไม่เช่าที่แล้ว..."

"อย่างงั้นพวกเจ้ายิ่งต้องจ่ายในเมื่อพวกเจ้าไม่อยากที่จะเช่าต่อยิ่งต้องจ่ายแล้วรีบไปคนอื่นที่พร้อมเข้ามาเขาจะได้ย้ายเข้ามา"

"คุณหนูสิบเอ็ดเจ้าชั่งหน้าเลือดยิ่งนัก"

"พวกเจ้าพึ่งรู้หรือถ้าทำการค้าแล้วขายดทุนใครจะทนได้พวกเจ้าค้าขสยยังอยากได้เงินอยากได้กำไรข้านอกจากไม่ได้กำไรอะไรแล้วยังต้องหน้าด้านหน้าทนมาตามเก็บเงินพวกเจ้าเช่นนี้อีกพวกเจ้าไปก็ดีข้าก็ขี้เกียจตามเก็บเงินคนที่เห็นแก่ตัวเช่นกัน เสี่ยวหม่าเก็บแผง"

"ขอรับคุณหนูสิบเอ็ด"

"เจ้ามัน!!"

"ข้าทำการค้าไม่ใช่การกุศลจะไปก็ไปไม่ไปต้องจ่ายถึงไปก็ต้องจ่าย!"

และนี้ก็คือข้า คุณหนูสิบเอ็ดของจวนตระกูลหยางที่มีชื่อเสียงตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่ามาถึงรุ่นข้าเลยก็ว่าได้ บิดาของข้ามีนามว่า หยางเฟิงผู้ไม่กลัวฟ้ากลัวดินแม้แต่ฮองเต้ท่านพ่อก็ได้รับอภิสิทธิ์พิเศษคือไม่ต้องคุกเข่า ข้าเองก็ไม่เคยเข้าวังมาก่อนเพราะท่านพ่อหวงลูกสาวไม่ยอมให้ลูกสาวทุกคนเข้าวังมีเพียงพี่ชายของข้าเท่านั้นที่มีโอกาสเข้าวังข้าจึงไม่รู้ว่าในวังมีอะไรดีท่านพ่อถึงถูกเชิญเข้าวังบ่อยๆ

"คุณหนูเสร็จแล้วขอรับ"

"อืม เก็บครบทุกร้านแล้วใช่มั้ย"

"ขอรับ"

"ดีงั้นกลับบ้านได้"

"เตรียมม้ามาให้คุณหนูเร็ว"

"ขอรับ"

เกิดเป็นบุตรชายบุตรสาวของคนตระกูลหยางสิ่งที่ต้องทำเป็นก็คือ หนึ่ง ขี่ม้าเป็น สอง วีวรยุทธ สาม ต่อสู้เก่ง และ สี่ใช้ดาบยิงธนูเป็นนี้คือสิ่งง่ายๆที่ทุกคนต้องทำได้ ท่านพ่อหลงท่านพี่สี่รักท่านพี่สี่ที่สุดแม้จะแต่งงานไปแล้วแต่คนที่ท่านพ่อรักและหลงมากก็คือพี่สี่ เพราะเหตุการณ์ล่าโจรภูเขาในครั้งนั้นทำให้พี่สี่ต้องโดนธาตุไฟเข้าแทรกจนวรยุทธขาดหายไปสามส่วนเหลือเพียงเจ็ดส่วนเท่านั้นในบรรดาพี่น้องทั้งสิบห้าคน พวกเรา สิบสามคนตอนนี้อายุเพียงแค่ 16 ปี เท่านั้น แต่อีก สองคน คือน้องสิบสี่กับน้องสิบห้าอายุเพียง 14ปี ที่มีลักษณะโดดเด่นขึ้นมาในบรรดาพี่น้องพวกเรามีนิสัยต่างกันมีความสามารถแตกต่างกันโดยเราจะมีหน้าที่ ที่แตกต่างกันออกไป

(เรื่องนี้เป็นเรื่องของหยางจื่อที่เริ่มเล่าตั้งแต่เด็กจวบจนปัจจุบันไม่ต้องรู้สึกว่ามันงงอะไรเพราะมีแค่เหตุการฯ์แต่ละช่วงเท่านั้นที่เหมือนกันแต่จะเป็นเรื่องใครเรื่องมันไม่ยุ่งเกี่ยวกันมากนักอ่านส่วนใครส่วนมันได้เลย)

พี่ใหญ่จะมีหน้าที่ดูแลโรงน้ำชาแสงจันทร์คอยให้ความสำราญของคนที่มาโรงน้ำชาแห่งนี้

พี่รองมีหน้าที่ดูแลการเงินของครอบครัวมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างในจวนเพราะพี่รองเก่งเรื่องเก็บเงินที่สุดเรียกง่ายๆคือใช้เงินเป็น

พี่สามเป็นจอมยุทธ์น้อยตามหาความเที่ยงธรรมงานของเขาจึงไม่ได้มีอะไรเพราะเขาไม่ค่อยอยู่จวน

พี่สี่มีหน้าที่ดูแลโรงเตี๊ยมทุกสาขาที่เรามีเขาจะเข้าไปตรวจบัญชีทุกวันทุกสาขาที่มีทั้งในเมืองและต่างแคว้น

พี่ห้ามีหน้าที่ดูแลขบวนสินค้าเดินทางไปกับคารวานนานทีปีหนถึงจะกลับมา

พี่หกเขาเป็นจอมยุทธที่ต้องการฝึกวิชาเพลงกระบี่ตอนนี้แต่งงานไปอยู่บ้านแม่สามีแล้ว

พี่เจ็ดมีหน้าที่ฝึกสอนฝึกการต่อสู้ให้กับศิษย์ในสำนักของท่านแม่เจ็ดที่เป็นเจ้าสำนักในตอนนี้

พี่แปดมีหน้าที่ขนส่งสินค้าตามที่ท่านพ่อให้ไปทำคุ้มกันขบวนสิ้นค้าไปแคว้นต่างๆ

พี่เก้าเป็นบัณฑิตที่กลายร่างเป็นหนอนหนังสือเข้าวังท่องบทกวีกับเชื้อพระวงศ์จนข้าคิดว่าจะต้องถูกตกแต่งเข้าวีงแน่นอน

พี่สิบเป็นสตรีที่ใช้วิชาหมัดมวยกับการใช้เพลงดาบเก่งที่สุดนางจึงชอบออกเดินทางไปช่วยคนจนในถิ่นทุรการดาลโดยไม่สนใจโลกนางเป็นคนไม่ค่อยพูดจาแต่นางน่ากลัวที่สุดในบรรดาพี่น้อง

น้องสิบสองเป็นมือปราบที่ต้องสืบคดีให้กับราชสำนักโดยไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับงานของครอบครัว

น้องสิบสามทำงานเกี่ยวกับโรงท้อผ้าของครอบครัว

น้องสิบสี่ไม่มีหน้าที่ในครอบครัวแต่เป็นสตรีคนแรกที่เข้าวังบ่อยมากเพราะเป็นสหายร่วมเรียนกับท่านหญิงสิบหก

และคนสุดท้ายน้องสิบห้าเป็นแม่ทัพหญิงคนที่สองของแคว้นฉินนางได้รับตำแหน่งนี้เพราะงานคัดเลือกของแคว้นฉิน

แต่ละคนนั้นต่างพากันทำงานและมีหน้าที่ต่างกันข้าเองก็มีหน้าที่เหมือนกันพูดมาทั้งหมดก็แค่อยากให้รู้จักข้ามากขึ้นเท่านั้นเอง

พลั๊กกก!!!!

ใครเดินชนข้ากัน!!!!!!

"แม่นางเจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

"มุขเดิมข้ารู้ทัน ข้าไม่เป็นไรเดินอย่างไรมาชนข้าได้เช่นนี้"

"ข้าไม่ทันระวังชนแม่นางจนล้มแบบนี้ข้าขออภัย"

"ชั่งเถอะๆ ข้าล่ะ"

"แม่นางเจ้าชื่ออะไรเป็นลูกสาวบ้านใด"

"คุณหนูสิบตระกูลหยาง"

ใครจะไปบอกฐานะที่แท้จริงให้เจ้ารู้กันท่านพี่หญิงสิบช่วยข้าก่อนนะขอแอบอ้างชื่อท่านหน่อยก็แล้วกัน

"ไว้เจอกันอีกนะคุณหนูสิบ"

"ใครอยากเจอเจ้ากัน เหอะ"

"ข้าอยากเจอกเจ้านะคุณหนูสิบ"

"แบร่!!"

"น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก"

"ฝ่าบาท"

"เป้ยกงกง เราอยู่ข้างนอกเรียกแค่คุณชายก็พอ"

"พะยะค่ะ"

"นางน่ารักข้าชอบนาง"

"เรื่องนี้เพียงแค่ฝ่าบาทมีรับสั่งนายท่านหยางก็ไม่อาจขัดราชโองการได้แล้วนะพะยะค่ะ"

"นั้นสินะ แต่เจ้าก็รู้ถ้าไม่ใช่เพราะนายท่านหยางข้าก็คงไม่มีโอกาสเป็นฮองเต้เขาเอาใจยากจะตายไป"

"กระหม่อมก็คิดเช่นนั้นพะยะค่ะ"

"นางน่ารักจริงๆข้าอยากแต่งงานางเข้ามาเป็นฮองเฮาในวังคงสนุกน่าดู"

"ฝ่าบาทคิดอะไรแปลกๆอีกแล้วใช่หรือไม่พะยะค่ะ"

"หึๆ"

หลังจากจบเรื่องนี้จะต่อด้วยฮองเฮาเฮาเคียงใจต่อจากเรื่องนี้ค่ะ