บทที่ 6 คำสั่งหย่าร้าง

ว่านจิ่วซิ่นออกจากจวนมาค่ายทหาร ลงมือเขียนหนังสือหย่าด้วยความโมโห นางโมโหตัวเองที่รักคนแบบนั้นไปได้อย่างไร

ครั้งแรกที่เขาส่งนางไปให้หยวนกัง นางหวังว่าเขาจะตามมาช่วย แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มา จึงต้องหาวิธีหนีออกมาเอง ซึ่งเรื่องนี้สร้างความเจ็บปวดใจให้นางไม่น้อย พอกลับมาค่ายนางจึงข่มขู่ให้เขาแต่งงานด้วย จะว่าข่มขู่ก็ไม่เชิง เพราะเรื่องแต่งงานเป็นความต้องการของท่านเยว่ซิน แต่เขาไม่ยอม นางจึงท้าทายว่าจะยึดกองทัพทั้งหมดมาเป็นของนาง

วันนี้คงถึงเวลาแล้วล่ะที่นางต้องยอมรับความจริง สามปีแล้วนางเปลี่ยนใจเขาไม่ได้ คำตอบที่ได้รับเพียงพอให้นางตัดใจสักที ดังนั้น...

หย่าก็หย่าสิ…นางก็จะไม่ทนแล้วเหมือนกัน

ไม่รักก็ไม่รักสิ…นางก็จะไม่รักเขาอีกแล้ว หญิงสาวคิดไปร่างหนังสือหย่าไป

เมื่อร่างหนังสือหย่าเสร็จ ก็นั่งดื่มสุราดอกท้อจอกแล้วจอกเล่าในกระโจมพัก จนชิงหลันต้องเข้ามาห้าม “พอได้แล้วเจ้าค่ะ”

“หลันเอ๋อร์อีกไม่นานข้าจะไปแล้วนะ...อย่าห้ามข้าเลย” หลายปีมานี้แบกรับทุกอย่างไว้บนบ่า ไม่กล้าทำเรื่องตามใจตน คิดเผื่อหวู่ไฉตงทุกเรื่อง วันนี้หลุดพ้นจากภาระหนักอึ้งนั้นแล้ว นางก็ควรจะทำอะไรตามใจตนเองบ้าง มองไปนอกกระโจม เห็นทหารหน้าตาดีคนหนึ่งจึงเรียกเข้ามา

พอทหารหนุ่มเข้ามาแล้ว นางก็เอ่ยกับชิงหลัน “หลันเอ๋อร์เจ้ามาดื่มเป็นเพื่อนข้า เจ้าด้วย” ว่านจิ่วซิ่นที่ใจแตกสลายต้องการมีสหายร่ำสุรา จึงบอกกล่าวชิงหลันและทหารหนุ่มให้มาร่วมดื่ม

ชิงหลันเห็นรองแม่ทัพมองทหารรูปงามคนนั้นตาเป็นประกายจึงรีบเอ่ยห้าม “ไม่ได้เจ้าค่ะ มันไม่เหมาะสม อีกอย่างข้ายังต้องไปทำแผนโจมตีซ่านหู่ ชิงหมู่บ้านคืนมา ดื่มกับท่านไม่ได้”

“มีอะไรไม่เหมาะกัน ข้าเป็นหญิงไร้พันธะแล้ว หนุ่มน้อยแล้วเจ้าออกเรือนรึยัง” ว่านจิ่วซิ่นเอ่ยถาม

“ยังขอรับ” ทหารหนุ่มก้มหน้าตอบ

“เห็นหรือไม่เหมาะสมทุกอย่าง ข้าไร้พันธะ เขายังไม่แต่งงาน จะนั่งดื่มสุราด้วยกันไม่ได้เชียวหรือ” ว่านจิ่วซิ่นหันไปพูดกับชิงหลัน

น้ำเสียงรองแม่ทัพว่านอ่อนหวานจนน่าขนลุก ไม่เคยเห็นมุมนี้ของรองแม่ทัพมาก่อน เคยเห็นเพียงท่าทีองอาจเผด็จการ ออกคำสั่ง คนตอบก็ตอบเสียงเอียงอายน่าเอ็นดูเสียด้วย ชิงหลันสองจิตสองใจ ไม่กล้าปล่อยให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันลำพัง

“หนุ่มน้อยคืนนี้อยู่เป็นเพื่อนข้าดีรึไม่” เป็นครั้งแรกที่ว่านจิ่วซิ่นดื่มสุราจนขาดสติ น้ำเสียงของนางจึงดูยั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว

ทหารหนุ่มเห็นรองแม่ทัพมองตนด้วยสายตาสื่อความหมายก็เอ่ยตอบตะกุกตะกัก “รองแม่ทัพว่าน...ขะ...ข้าน้อยไม่คิดจะเป็นชายบำเรอขอรับ”

ว่านจิ่วซิ่นหัวเราะเสียงใสกังวาน “เจ้าคิดมากไปแล้ว…แต่ข้าไม่ชอบบังคับคน...หลันเอ๋อร์เจ้าไปหอชายงามนำคนที่หน้าตาดีที่สุด มาดื่มสุราเป็นเพื่อนข้า...ก่อนไปนำหนังสือหย่าส่งจวนแม่ทัพด้วย” การแต่งงานของนางกับเขาไม่มีสามหนังสือหกพิธี นางเพียงบังคับเขาลงลายมือชื่อแล้วเขียนหนังสือสมรสส่งที่ว่าการเท่านั้น วันนี้ส่งหนังสือหย่าที่เขารอคอย นางกับเขาย่อมไม่มีพันธะผูกพันใดอีก เขาคงไม่รอช้านำหนังสือหย่าส่งที่ว่าการ ก็ดีหลังจากนี้ไปนางจะไม่ไว้หน้าใครอีก จะทำตามใจตนเองทุกอย่าง เริ่มจากวันนี้เลยแล้วกัน

ชิงหลันอ้าปากค้าง หนุ่มน้อยทหารคนนั้นเบิกตาเท่าไข่ห่าน รองแม่ทัพผู้หยิ่งผยอง เคร่งครัดในกฎเกณฑ์มาแต่ไหนแต่ไรกำลังแหกกฎ ต้องการเรียกชายงามมาเพิ่มความสำราญ

บ้าไปแล้ว!! ทั้งสองตกตะลึงพรึงเพริด มีเพียงว่านจิ่วซิ่นที่รู้สึกมีความสุขยิ่งนักที่ได้ทำตามใจตน

ไม่เคยเป็นคนดีในสายตาใคร ทุกคนมองว่านางร้าย และไม่มีใครรักอยู่แล้ว นางจะทำดีไปเพื่ออะไร

ชิงหลันไปหอชายงามตามคำสั่ง พาตัวชายงามอันดับหนึ่งของหอมาให้รองแม่ทัพว่าน ชายผู้นี้ไม่ขายเรือนร่างทำให้ชิงหลันโล่งใจนัก “เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าจะเข้าไปรายงานรองแม่ทัพว่านเสียหน่อย อย่าลืมที่ข้าสั่งเจ้าไว้ล่ะ ถ้ามีสิ่งใดเกินเลยข้าจะสังหารเจ้าเสีย”

“อย่าห่วงเลย ข้าน้อยไม่ขายเรือนร่าง แค่ทำให้รองแม่ทัพผ่อนคลายมีรอยยิ้มเท่านั้น” ชายงามสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

ชิงหลันเข้าไปรายงานไม่นานก็ออกมา ทว่าชายงามผู้สวมหน้ากากหมาป่าปกปิดใบหน้าไม่อยู่ตรงนี้แล้ว ที่นี่เป็นค่ายทหารหากคนผู้นั้นแฝงตัวมาสืบข่าว นางที่พาคนแปลกหน้าเข้ามาต้องเดือดร้อนแน่ “เจ้าเห็นคนที่ข้าพามารึไม่” นางถามทหารหนุ่มรูปงามที่รองแม่ทัพว่านเรียกเข้ากระโจมก่อนหน้านี้

“เมื่อครู่ข้าน้อยพาเขาไปห้องสุขา มีทหารเฝ้าเขาอยู่ที่ห้องสุขาแล้วขอรับ...ที่ปรึกษาชิงไม่ต้องกังวล” ทหารหนุ่มหน้าตาดีตอบ

“เจ้ารีบไปเร่งเขาให้มาพบรองแม่ทัพ”

“ขอรับที่ปรึกษาชิง” ทหารหนุ่มน้อยพาชายงามมาส่งหน้ากระโจมจากนั้นก็ถอยห่างออกไป

ภายในกระโจมว่านจิ่วซิ่นเมาแล้ว ตาของนางก็มองเห็นไม่ชัด รู้เพียงว่าชายงามคนนี้ร่างสูงแผ่นหลังตรงดูองอาจ พอเขามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับนาง หญิงสาวก็ยื่นมือไปจับหน้ากากหวังจะถอดออก อยากมองชัด ๆ ว่ารูปงามสมคำร่ำลือหรือไม่

“อย่าขอรับ คนที่จะได้ยวนโฉมหน้าข้า มีเพียงว่าที่ฮูหยินข้าเท่านั้น”

“อ้อ เช่นนั้นเจ้ารินสุราให้ข้า” นางใช้มือเท้าคางมองเขายิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ่งปกปิดยิ่งอยากรู้นี่แหละตัวตนของนาง “ฮ่า ฮ่า ยอดชายงามของข้า แบบนี้ข้าก็เป็นว่าที่ฮูหยินเจ้าได้แล้ว” พอเขาเผลอนางก็ดึงหน้ากากออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พรวดเข้าไปนั่งบนตักเขา มือคล้องคอแล้วเชยคางเขาขึ้นเพื่อมองให้ถนัดตา ทว่าเห็นใบหน้าซ้อนทับกันจนแยกแยะรูปลักษณ์ไม่ออก