ตอนที่ 3 แสนดีหรือโง่งม

ตอนที่ 3

หลังจากขบวนทัพของทหารเคลื่อนผ่านไปจนหมดแล้ว ซีฮันได้เอ่ยกับสหายว่าขอตัวกลับเรือนก่อน เพราะนี้ก็ใกล้เวลาที่นางจะต้องหุงหาทำอาหารให้กับท่านพ่อท่านแม่และพี่สาวแล้ว ขืนกลับช้ามีหวังนางถูกทำโทษอีกแน่

แต่ถึงกระนั้น ไม่ว่าจะรีบอย่างไร เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในเรือน ภาพแรกที่เห็นก็คือมารดายืนถือไม้หวายกระชับมั่นไว้ในมือ มีพี่สาวยืนอยู่เยื้องไปทางด้านหลังเล็กน้อย

“ไปไหนมา” วาจาของมารดาที่กล่าวถาม ทำให้ขนตามร่างกายงามลุกชันไปตาม ๆ กัน

“นางก็หนีไปยืนชะเง้อคอมองผู้ชายนะสิท่านแม่ ลูกเห็นเต็มสองนัยน์ตาเลย”

‘จ้าวหนิงเหมย’ บุตรีคนโตของใต้เท้าจ้าวกับจ้าวฮูหยินใหญ่ และเป็นพี่สาวต่างมารดาของซีฮัน ที่มารดาของน้องสาวเป็นเพียงอนุเท่านั้น

นับตั้งแต่ซีฮันลืมตาขึ้นมาดูโลก หนิงเหมยก็มีแต่ความอิจฉาริษยา ชิงชังในตัวน้องสาวผู้นี้ ที่เกิดมามีใบหน้า รูปร่างงดงาม สมกับคำกล่าวที่ว่า งามล่มเมือง ทำให้ผู้ที่ได้พบเห็น มักจะนิยมชมชอบในตัวน้องสาว ผิดกลับนางที่มีหน้าตาธรรมดาแค่พอไปวัดไปวาได้

ดังนั้นเมื่อบิดาออกไปทำงาน นางกับมารดาจึงหาทางกลั่นแกล้งซีฮันทุกวิถีทาง โดยการใช้ให้นางทำงานทุกอย่างภายในจวน เพียงแค่บอกนางว่าสภาพทางการเงินของทางบ้านย่ำแย่ น้องสาวที่โง่งมของนางก็ยอมก้มหน้าก้มตาทำไม่เคยบ่นเลยแม้แต่น้อย ทั้ง ๆ ที่ความจริงทรัพย์สินที่ท่านแม่ดูแลมีให้พอใช้กันไปได้ตลอดทั้งชาติเลยทีเดียว

“เปล่านะเจ้าคะ ลูกแค่ไปเป็นเพื่อนกุ้ยฟางเท่านั้น”

คำแก้ต่างของน้องสาว ทำให้มุมปากของหนิงเหมยคว่ำลง ความไม่พอใจที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งเพิ่มมากขึ้น เมื่อนางเห็นว่าน้องสาวตัวดีก็ไปร่วมต้อนรับแม่ทัพหนุ่มที่ตนหมายปองเหมือนกัน หนำซ้ำยังได้อยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่มด้วย นางจึงรีบนำความกลับมาฟ้องมารดา ที่หมายมาดว่าอยากได้แม่ทัพหานมาเป็นบุตรเขยเหมือนกัน

“อย่ามาแก้ตัว ในเมื่อพี่สาวเจ้าเห็นเต็มสองตาว่าไปทำระริกระรี้จนขายขี้หน้าชาวบ้าน มานี้มาให้ข้าลงโทษเสียโดยดี”

‘เฉียนฮุ่ยเยว่’ ฮูหยินใหญ่ของจวนสกุลจ้าว เงื้อไม้หวายขึ้นสูง เตรียมจะฟาดลงบนฝ่ามือบางที่ยื่นมาตรงหน้า แต่เสียงของบุตรีดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนท่านแม่ ท่านตีมือนาง แล้วคราวนี้ใครจะทำอาหารให้พวกเรากินเล่า ท่านแม่ลืมไปแล้วหรือท่านแม่ไล่พวกแม่ครัวออกไปจนหมดแล้ว”

“ตายจริงแม่ลืมไป...ขอบใจมากนะลูก ที่เตือนสติแม่”

จ้าวฮูหยินหันไปเอ่ยเสียงหวานกับบุตรีคนเดียวของนาง แต่พอหันมาเอื้อนเอ่ยกับสตรีอีกหนึ่งนางที่ยังคงหงายฝ่ามือรอรับโทษอยู่ เสียงหวานพลันเปลี่ยนมาเป็นเหี้ยมเกรียม ผิดกันลิบลับ

“หันหลังมา ข้าจะตีก้นเจ้าแทน”

ซีฮันวางมือแนบกลับไปที่ลำตัวตามเดิม พร้อมกับหันหลังยืนนิ่งรอรับแรงฟาดของไม้หวาย นัยน์ตาคู่งามมองสบสายตากับสาวใช้ข้างกาย ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่ให้สุ่ยเซียนกล่าวคำใดออกมา

สุ่ยเซียนเองแสนจะคับข้องใจ อยากจะเข้าไปแย่งไม้หวายที่กำลังฟาดลงบนบั้นท้ายของผู้เป็นนาย แล้วหักทิ้งเสีย เพียงแต่ว่าหากทำแบบนั้นคุณหนูเคยบอกว่าจะเกลียดนางไปตลอดชีวิต ดังนั้นสิ่งเดียวที่สาวใช้ทำได้ในตอนนี้คือ หลับตาฟังเสียงไม้หวายกระทบลงบนผิวเนื้อนวลงาม ปานนี้คงจะเป็นริ้วรอยมีเลือดซึมออกมาอีกแล้วกระมัง

“พอ ข้าเหนื่อยแล้ว รีบไปทำอาหารได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้เวลาที่พ่อของเจ้าจะกลับมา แล้วอย่าสะเออะไปฟ้องพ่อเจ้าล่ะ”

จ้าวฮูหยินกล่าวเสียงสั่น ๆ เหนื่อยหอบจากการออกแรงฟาดตีบุตรีของอนุที่มาแย่งความรักไปจากสามี ไม้หวายถูกวางทิ้งลงบนพื้น

“ท่านแม่ เข้าไปพักด้านในดีกว่า”

หนิงเหมยที่ยืนมองมารดาเฆี่ยนตีน้องสาวต่างมารดา แววตาของนางเต็มไปด้วยความสาแก่ใจ สมน้ำหน้า พอมารดาวางมือ นางจึงรีบเข้ามาพยุง

พอฮูหยินกับคุณหนูใหญ่กลับเข้าไปภายในเรือนแล้ว สุ่ยเซียนรีบเข้ามาประคองผู้เป็นนาย ที่ยืนกัดริมฝีปากจนห้อเลือด เพื่อกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกมา

“คุณหนู บอกให้นายท่านรู้เถอะ ฮูหยินกับคุณหนูหนิงเหมย ทำกันเกินไปแล้ว”

“อย่าเลย ท่านแม่ทำถูกแล้ว ข้าทำผิดที่แอบออกไปโดยไม่ขออนุญาตก่อน สมควรที่จะถูกตีแล้ว”

ซีฮันแม้รู้สึกว่าเจ็บบริเวณที่ถูกเฆี่ยนตีมากเพียงไหน นางก็ฝืนกัดฟัน เดินตรงไปทางห้องครัวของจวนจ้าว เพื่อลงมือเตรียมอาหารเย็นไว้รอท่านพ่อที่ออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัว

“ถึงคุณหนูไปขอฮูหยินก็ไม่มีทางให้ไปหรอกเจ้าคะ จริงอย่างที่คุณหนูกุ้ยฟางว่า จะปล่อยให้ถูกรังแกไปตลอดแบบนี้จริงหรือเจ้าคะ”

“เจ้ากับกุ้ยฟาง ควรไปเป็นนายบ่าวกันนะ ชอบมองคนในแง่ร้ายอยู่เรื่อย ท่านแม่กับพี่หญิงหาได้รังแกข้าเสียหน่อย เพียงแต่เข้มงวดกับข้ามากเกินไปเท่านั้น”

“คุณหนู ท่านเป็นคนดีเกินไปแล้ว”

สุ่ยเซียนอยากจะกล่าวต่อ ว่าเป็นคนดีเสียจนกลายเป็นคนโง่ ที่ยอมถูกโขกสับ ถูกเฆี่ยนตีอยู่แบบนี้ หนำซ้ำยังมองโลกในแง่ดี ว่าฮูหยินใหญ่กับพี่สาวต่างมารดาไม่ได้คิดร้ายกับนางอีก

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดสิ่งใดอยู่ เอาเวลาที่คิดไร้สาระ มาช่วยข้าให้ไปถึงห้องครัวโดยเร็วเถิด”

สาวใช้ข้างกายจึงจำต้องหุบปาก เพราะพูดอันใดไปคุณหนูก็ไม่มีทางเชื่อ นางรีบเข้าไปพยุงคุณหนูที่บาดเจ็บจากการถูกเฆี่ยนตี ที่สำคัญยังไม่ยอมไปทำแผลก่อน เพราะต้องการจะไปเข้าครัวทำอาหาร

เมื่อมาถึงห้องครัว บรรดาบ่าวไพร่ที่อยู่ภายในครัว รีบพากันออกไปจากห้องทันที ไม่คิดจะอยู่เป็นลูกมือช่วยคุณหนูเลย สุ่ยเซียนรู้ดีว่านี้ต้องเป็นคำสั่งของจ้าวฮูหยินแน่

...นางมารร้าย...

สุ่ยเซียนได้แต่คิดก่นด่าสตรีที่เป็นใหญ่ทั้งสองอยู่ในใจ ตัวนางเป็นแค่บ่าวไพร่ มีสัญญาทาสอยู่ จะทำอะไรก็ไม่ได้มาก เพราะกลัวจะถูกขายต่อไปให้กับสถานที่ที่โหดร้ายสำหรับสตรี เช่นพวกหอนางโลมชั้นต่ำ นางจึงจำต้องข่มความคับแค้นเอาไว้ ระบายออกมาด้วยการหั่นผักหั่นเนื้อแรง ๆ เท่าที่จะแรงได้

“เบา ๆ หน่อยสุ่ยเซียนผักช้ำหมดแล้ว”

ซีฮัน ขยับเขยื้อนหยิบวัตถุดิบ เครื่องปรุงใส่ลงไปในกระทะ แต่ละครั้งที่ขยับเปลี่ยนท่า นางต้องพบกับความเจ็บปวด แต่จำต้องกัดฟันทน ไม่ปริปากบ่น เพราะสาวใช้ข้างกายจะเป็นเดือดเป็นร้อน หาเรื่องสตรีที่เป็นเหมือนมารดาของนางคนหนึ่ง เพราะเลี้ยงดูนางมาตั้งแต่มารดาผู้ให้กำเนิดมาด่วนจากไป

เวลาผ่านไปสักพัก อาหารที่ปรุงสุกแล้ว ก็ถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะไม้ ส่งกลิ่นหอมฉุยฟุ้งกระจายไปทั่วห้องครัว

“เสร็จแล้ว เจ้าไปตามคนมาช่วยยก หากท่านพ่อถาม บอกว่าข้าปวดหัวคงไม่ออกไปรับสำรับด้วย”

สุ่ยเซียนออกไปทำตามคำสั่ง ตามบ่าวไพร่อีกสามสี่คน มาช่วยกันยกสำรับอาหารคาวหวานไปที่เรือนหลัก ภายในห้องที่ถูกจัดเอาไว้สำหรับรับประทานอาหาร นายท่านจ้าว นั่งพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่กับจ้าวฮูหยินและคุณหนูใหญ่อยู่ก่อนแล้ว

“สุ่ยเซียน ลูกฮันเอ๋อร์เล่า เหตุใดวันนี้ถึงมาร่วมโต๊ะช้านัก”

จ้าวฮูหยินเอ่ยถามเสียงเล็กเสียงน้อย น้ำเสียงนี้จะถูกใช้ก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าใต้เท้าจ้าวและบุคคลภายนอกเท่านั้น

“คุณหนูให้มาเรียนว่า วันนี้ปวดศีรษะ คล้ายกับโดนเฆี่ยน เลยอยากจะกลับไปนอนพักผ่อนเจ้าคะ”

สุ่ยเซียนเอ่ยตอบเสียงเรียบ แต่เรียกสายตาถมึงทึงจากสองแม่ลูกได้เป็นอย่างดี

“ฮันเอ๋อร์ไม่สบายหรือ เจ้ารีบกลับไปดูนางเถอะ หาข้าวหายาให้ทานด้วย อีกเดี๋ยวข้าจะไปดูนางเสียหน่อย”

สุ่ยเซียนยอบกายคำนับผู้เป็นนายทั้งสาม ก่อนจะรีบหนีสายตาพิฆาตสองคู่กลับไปดูคุณหนูของนาง ที่เรือนปีกตะวันออก

และก็เป็นไปอย่างที่นางคิดไม่ผิด ว่าใต้เท้าจ้าวไม่สามารถมาดูคุณหนูที่เรือนในยามนี้ได้หรอก เพราะสองแม่ลูกนั้น ย่อมทำทุกวิถีทาง ที่จะขัดขวางเอาไว้...