บทที่ 4...ทุกข์ใจ...

บทที่ 4

...ทุกข์ใจ...

ความสุขมันช่างผ่านไปรวดเร็ว ยิ่งนักเพียงแค่ได้เริ่มร้องความรักได้เพียงไม่นานความทุกข์ระทมก็บังเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเดือนก่อนเหล่าขุนนางต่างพากันร้องเรียนให้ฝ่าบาทรับสนมเข้ามาในวังหลวง เพิ่มขึ้นมาและเลือกแต่งตั้งข้า เข้ามาเพื่อมาดำรงตำแหน่งเป็นมารดาของแผ่นดินนี่คืออีกเรื่องที่ข้าหนักใจยิ่งนักแต่อีกเรื่องนั้นก็เห็นจะเป็นเรื่องของข้ากับฝ่าบาทที่ตอนนี้มีคนรับรู้เพิ่มขึ้นอีกมากมายทำให้เป็นที่รังเกียจแก่ขุนนางคนอื่นๆ

"เจ้าเป็นอะไรหรือ"

"ตั้งแต่ที่พระองค์ทรงพระราชทานสมรสให้แก่น้องสาวของกระหม่อม ให้นางกับท่านแม่ทัพเหรินวั่งซู กระหม่อมคิดว่าพระองค์ต้องการสิ่งใด เพียงแต่คิดมากไปมันก็เท่านั้น แต่ว่ากระหม่อมคิดว่าหากกระหม่อมต้องขึ้นมาเป็นฮองเฮาเคียงข้างฝ่าบาทก็ต้องมีผู้สนับสนุน ซึ่งน้องสาวของกระหม่อมก็คือคนผู้นั้นที่ต้องแต่งงานกับแม่ทัพใหญ่เพื่อสนับสนุนข้าขึ้นเป็นฮองเฮาจริงหรือไม่พะยะค่ะ"

"อืม ข้าต้องการให้เจ้ามีผู้หนุนหลัง เพราะข้านั้นอยากให้เจ้าอยู่ตำแหน่งนี้ได้อย่างสง่าผ่าเผย”

“ฝ่าบาทเสนาบดีไป๋ส่งบุตรสาวเข้ามาดำรงตำแหน่งสนมของฝ่าบาทนั่นทำให้กระหม่อมคิดมาก"

"เรื่องมันก็อีกนานข้าไม่แต่งใครเข้ามาหรอก เจ้าอย่าได้กังวลไปคนที่ข้ารักก็คือเจ้าไม่ใช่คนอื่น"

"ผู้คนภายในวังหลวงต่างคิดว่ากระหม่อมใช้ร่างกาย ชี้นำพระองค์บำเรอความสุขให้แก่พระองค์ว่าเป็นตัวไร้ค่าที่มีแค่ร่างกายงดงามแต่สกปรกไร้ราคา"

"เด็กดีของข้า เจ้าอย่าได้คิดมากเลยถึงอย่างไรปากคนเราก็ไม่อาจห้ามไม่ให้ผู้ใดหยุดดูถูกดูหมิ่นเราเด็ดขาดได้หรอกนะ จงจำไว้ว่าข้าจะแต่งเจ้าเป็นฮองเฮาเพียงผู้เดียวและไม่แต่งสตรีอื่นเข้ามาเป็นสนมเด็ดขาด"

"กระหม่อมคิดว่าตัวกระหม่อมไม่ดีพอสำหรับพระองค์ พระองค์อย่าได้รับสั่งเช่นนี้เลย"

"เจินเป็นกษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ วันพรุ่งนี้ข้าจะให้ซินกงกง ไปประกาศราชโองการแต่งตั้งเจ้าขึ้นมา"

"ฝ่าบาท"

"เจ้ารู้ตัวหรือไม่ เจ้าดีพอสำหรับข้าที่สุดแล้ว ข้าสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้ ข้าจะรักเพียงเจ้าเพียงผู้เดียว หากข้าผิดสัญญาขอให้ฟ้าดินลงทัณฑ์"

"มีราชองค์การแต่งตั้งองครักษ์ส่วนพระองค์หลี่จิ้งขึ้นมาดำรงตำแหน่งฮองเฮาคู่บัลลังก์มังกรเคียงข้างโอรสสวรรค์ หากมีผู้ใดคัดค้านสั่งประหารโดยทันทีจบราชโองการ"

"น้อมรับราชโองการพะยะค่ะขอให้ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆปี"

"ฮองเฮาเพคะ"

"ฝ่าบาทมีรับสั่งตามหาพระญาติของฮองเฮาเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้มีคนพบญาติของฮองเฮาแล้วเพคะ"

"จริงหรือเจอน้องสาวของเราแล้วงั้นหรือ"

"เพคะ"

"รีบพาเราไป"

ความฝันของข้าคือการได้พบเจอน้องสาวทั้งสองของข้าสิ่งที่ข้าเห็นตรงหน้าคือสตรีงดงามทั้งสองคนและมีบุตรกี่คนนึงยืนอยู่น้องสาวของข้าจะยืนหันหลังให้แก่ข้านางก็ยังงดงามไม่เสื่อมคลาย

"หลี่ซิ่วอิง หลี่หลิวหยาง!!"

"ท่านพี่!!!"

"พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกินพวกเจ้าทั้งสองกลับมาหาพี่แล้ว"

"น้องก็คิดถึงท่านพี่เจ้าค่ะไม่มีวันไหนที่น้องไม่คิดถึงกันพี่เลยน้องพึ่งรู้ว่าท่านพี่อภิเษกกับฮ่องเต้แค้วนว่ยท่านพี่สบายดีไหมเจ้าคะ"

"พี่สบายดี เจ้าล่ะสบายดีไหม"

"แม้จะพูดว่าสบายดี แต่ตอนนี้ข้าหนีร้อนมาพึ่งท่าน ตอนที่อยู่แคว้นอู๋แม้จะเป็นแม่ทัพใหญ่แต่ก็โดนทรยศหักหลังจากคนที่รักตัวข้าและลูกในท้องหลบหนีออกมาไม่มีที่ไปเพียงจำได้ว่าท่านอยู่แคว้นเว่ยข้าก็เลยมาที่นี่"

"ไม่เป็นไรพี่จะดูแลเจ้าเองทุกสิ่งทุกอย่างพี่จะดูแลเจ้าต่อจากนี้เองเราจะไม่ทอดทิ้งกันอีกพี่ขอสัญญา"

"ขอบคุณท่านพี่นะเจ้าค่ะ"

"เราเป็นพี่น้องกันไม่ว่าอย่างไรก็ตัดกันไม่ขาดไม่ว่าจะหนีมาหรือไม่ในครั้งนี้พี่ก็จะออกตามหาเศร้า เพราะเราจะต้องกลับไปหาครอบครัวของพวกเราแคว้นหรงอยู่ดี"

ข้ากลับมาจากตำหนักรับรอง ข้าก็เดินทางกลับมาตำหนักฮองเฮา ข้าเองก็รู้สึกว่าข้าจะสามารถอยู่กับฝ่าบาทได้นานแค่ไหนกัน ข้ากลัวว่าความรักของข้ากับเข้าจะจบลงเร็วกว่าที่ข้าคิดกลัวเหลือเกินที่ต้องทำให้ฝ่าบาทลำบากใจ

“เจ้าเป็นอันใด เหตุใดทำหน้าเช่นนั้น”

“ฝ่าบาทมาหากระหม่อมหรือพะยะค่ะ”

“เรามาตำหนักเจ้าบ่อยยิ่งกว่าตำหนักเราเสียอีก เจ้าบอกเราได้หรือยังว่าเป็นอันใด”

“แค่คิดมากเท่านั้นพะยะค่ะ”

“คิดเรื่องใด”

“คิดว่าสักวันหากฝ่าบาทไม่ทรงรักกระหม่อมแล้วจะเป็นเช่นไร กระหม่อมทราบดีความรักความเมตตาในตอนนี้ก็เป็นเพียงในตอนนี้ ในอนาคตใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้น”

“หากข้าทำเจ้าผิดต่อเจ้า ข้าขออยู่อย่างทรมานจนกว่าจะตาย”

“กระหม่อมไม่ต้องการเช่นนั้น”

“เราสัญญากับเจ้าแล้วว่าเรานั้นจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว และจะรักเจ้าตลอดไป”

“กระหม่อมทราบแล้ว”

“เช่นนั้นอาบน้ำอุ่นๆสักหน่อยแล้วนอนพักเสีย”

“พะยะค่ะ”

“เจ้าอย่าได้คิดมากเลยนะ”

“พะยะค่ะ”