บทที่ 5 ...หมดใจ...

บทที่ 5

...หมดใจ...

5 ปีต่อมา

ข้าใช้ชีวิตร่วมกันกับฝ่าบาทมาตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ข้ากับฝ่าบาทรักใคร่กันดีแต่ดูเหมือนช่วงนี้ฝ่าบาททรงงานหนัก ไม่ว่างมาหาข้าเลยสักวันมันผ่านมาแล้วถึงสามเดือน ช่วงนี้เปลี่ยนไปมากพอดูจนข้าจับความรู้สึกเช่นนี้ได้ ข้าเองก้มีความรู้สึกแปลกๆมาหลายวันแล้ว

"ฮองเฮาเพคะ!!!"

"ลู่เจิน เจ้ามีเรื่องอะไรเสียงดังเช่นนี้"

"มีข่าวมารายงานฮองเฮาเพคะ"

"มีเรื่องอะไรค่อยๆเล่ามา"

"ฝ่าบาทแต่งตั้งคุณหนูไป๋เซียนเข้ามาเป็นพระสนมขั้นสูงเป็นกุ้ยเฟยเพคะ ตอนนี้ทานอำนาจฝ่ายเรานั้นยิ่งไม่มีเลยเพคะ ตอนนี้เหล่าขุนนางย้ายฝ่ายไปอยู่ข้างเสนาบดีไป๋กันหมดแล้วรวมทั้งตระกูลเหรินด้วยเพคะ"

"เรื่องจริงหรือ เดิมทีเราก็ไม่มีใครอยู่ฝ่ายของพวกเราอยู่แล้ว อย่าได้คิดมากไปเลย"

"แต่ว่าฮองเฮา..."

"คุณหนูไป๋เซียนงดงามราวกับเทพเซียนเทพธิดา ใครเห็นก็ต้องหลงรักฐานอำนาจของฝ่าบาทสำคัญที่สุดแม้ว่าฝ่าบาทจะเคยสัญญากับข้าว่าจะมีข้าเป็นภรรยาเพียงผู้เดียวก็ตามที"

"ฮองเฮา..."

"เจ้าออกไปเถิดข้าจะอยู่คนเดียวสักพัก"

"เพคะฮองเฮา"

แม้ว่าปากของข้าจะบอกว่าไม่คิดอะไร แต่ในใจของข้ากับร้อนรนและบีบแน่นไปทั่วทั้งหัวใจ นับวันจิตใจของข้ายิ่งเหนื่อยเหมือนกับสตรีมากขึ้น ที่เหมือนกับว่าเห็นสามีของตน ไปหาหญิงอื่นก็ร้อนรน เหมือนถูกไฟแผดเผาไปทั่วทั้งกายกว่าแต่ก่อนมากนัก มีเรื่องกระทบใจนิดหน่อยก็กระเทือนไปทั่วหัวใจ ฝ่าบาทผิดสัญญากับข้า

ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา เหมือนกับข้าจะมีความสุขมาก มากจนเกินไปจนลืมไปว่าตัวข้านี้เป็นบุรุษไม่ใช่สตรี ไม่มีสิ่งไหนที่เหมือนสตรีเลย น้ำตาของข้าค่อยๆไหลออกมา น้ำตาที่แสนเจ็บปวดของการโดนหักหลัง เขาเคยสัญญากับข้าว่าจะมีข้าแค่เพียงผู้เดียวแต่แล้วเหตุใดถึงแต่งนางเข้ามาอีกคนเช่นนี้ ข้าอยากเห็นแก่ตัวรั้งจนถึงที่สุด

"คืนนี้ฝ่าบาทจะบรรทมที่ตำหนักของไป๋กุ้ยเฟยเพคะฮองเฮา"

"เป็นเช่นนั้นหรือข้าเข้าใจแล้ว"

"ฮองเฮาเพคะ..."

"เจ้าไปพักเถิดข้าก็จะพักผ่อนเช่นกัน"

"เพคะฮองเฮา"

นี่ก็ผ่านมาถึง 2 เดือนแล้ว ข้าก็เป็นแค่ของเก่าที่ฝ่าบาทไม่เหลียวแลอีกต่อไป ช่างน่าขันสิ้นดี หยิ่งทะนงในตนเองว่าฝ่าบาทจะรักข้าเพียงผู้เดียว หลงมัวเมา เชื่อคนมักง่าย เป็นฮองเฮาแล้วอย่างไร มีความสุขแล้วอย่างไร ฮองเฮาไม่เคยมีความสุขเลยสักนิด ตัวข้านี้เหนื่อยเหลือเกิน หรือกับคำว่ารักที่มอบให้เขาแล้วถูกโยนทิ้งเหมือนของที่ไร้ราคา นับตั้งแต่ที่ แต่งนางเข้ามาเป็นกุ้ยเฟยเป็นเวลา 2 เดือนแล้ว ที่ตัวข้านั้นไม่มีความหมายในสายตาของฝ่าบาท ใกล้ถึงเวลาของข้าที่ข้าจะต้องไปเสียแล้วใช่ไหมทำไมมันช่างผ่านไปรวดเร็วอย่างนี้ ข้าไม่เคยเข้าใจในความรู้สึกนี้เลย แต่ก็ต้องทำความเข้าใจกับสิ่งนี้ให้มากขึ้น ก่อนจากลาข้าควรมีความรู้สึกเช่นไรต่อจากนี้ข้าควรทำเช่นไร แม้ตอนนี้ข้าเจ็บปวดแต่ก็จะพยายามทำใจให้จงได้

ในเช้าวันต่อมาฝ่าบาทก็มาหาข้า ข้าไม่เคยรู้สึกดีใจเลยสักนิดที่ฝ่าบาทมาหาข้าที่นี่ ข้ามีความรู้สึกเจ็บปวดมากเกินจนทนไหวข้าไม่อยากจะทำให้คนพวกนั้นรับรู้ว่าข้าเจ็บปวดมากเพียงใด น้องสาวข้าสละตนเองมาแต่งงานเพื่ออำนาจของข้าแล้วอย่างไรข้าไม่ต้องการเลยสักดนิด ข้าไม่ต้องการใช้น้องสาวไต่เต้าเช่นนี้ ข้านั่งนิ่งไม่ขยับไปที่ใดอีกตอนนี้ข้าไม่อยากทำอะไรอีก

"ฝ่าบาทเสด็จ"

"ไปบอกกับฝ่าบาทว่าข้าป่วยไม่สามารถเข้าพบได้"

"เพคะฮองเฮา"

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ ตอนนี้ฮองเฮาประชวนอยู่เพคะ ไม่สามารถพบฝ่าบาทได้ในตอนนี้ ถ้าฮองเฮาหายประชวนแล้วจะเข้าพบโดยเร็วเพคะ"

"ถอยไปเราจะเข้าไปหาฮองเฮา"

"...เอ่อ"

"ให้ฝ่าบาทเข้ามา"

"เจ้าป่วยเป็นอะไรหรือว่าแค่หลอกลวงข้าว่าเจ้าป่วยเรียกร้องความสนใจจากข้างั้นหรือ"

"ฝ่าบาทมีเรื่องอะไรถึงมาหากระหม่อมที่นี่"

"ทำไมข้าต้องมีเรื่องถึงจะมาหาเจ้าได้ แล้วทำไมข้าจะมาหาเจ้าไม่ได้"

"ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาฝ่าบาทไม่เคยมาที่นี่ มาครั้งนี้มีเรื่องอะไรถึงมาหากระหม่อมพะยะค่ะ"

"ข้ามาคิดดูแล้ว ข้าว่าเจ้าคงไม่เหมาะกับตำแหน่งฮองเฮาอีกต่อไป ข้าจะมอบตำแหน่งนี้ให้กับไป๋กุ้ยเฟย แต่งตั้งนางให้ขึ้นดำรงตำแหน่งของเขาแทนเจ้า"

"ที่แท้ก็แค่อยากได้ตำแหน่งคืนให้แก่คนที่ฝ่าบาทรักจริงๆ กระหม่อมไม่ขัดพระองค์เลยแม้แต่นิด ในเมื่อฝ่าบาทอยากได้คืนกระหม่อมก็จะมอบให้ กระหม่อมไม่ได้ต้องการที่จะมาเป็นฮองเฮา เพราะอยากได้อำนาจคืออะไรทั้งสิ้น ที่กระหม่อมขึ้นมาดำรงตำแหน่งนี้ เพราะเป็นการยืนยัน ว่ากระหม่อมคือคนที่รักพระองค์รักและจะคอยอยู่เคียงข้างพระองค์ แต่บัดนี้กระหม่อมรู้แล้วว่าพระองค์ไม่เคยที่จะรักกระหม่อมเลยสักนิด ฝ่าบาทเพียงต้องการอำนาจหาใช่ต้องการกระหม่อมไม่ ขอถามฝ่าบาทสักคำเคยรักกระหม่อมบ้างไหม หรือรักแค่เพียงร่างกายของกระหม่อม"

"ข้ารักเจ้า รักร่างกายของเจ้า เพราะเจ้าเคยบอกกับข้าว่าถ้าทำให้เจ้ารักข้าได้ เจ้าก็จะมอบร่างกายของเจ้าให้แก่ข้า ความภักดีที่เจ้ามีให้ข้า ข้าสนุกกับเจ้ามาพอแล้ว ข้าเบื่อที่จะต้องเสแสร้งแกล้งทำว่ารักเจ้า สตรีที่ข้ารักคือไป๋เซียนไม่ใช่เจ้า ข้าอุตส่าห์อดทน แกล้งทำว่ารักเจ้ามาถึง 5 ปี แต่งงานอยู่กับเจ้าให้ผู้คนต่อว่าข้ามาถึง 5 ปีเต็ม ตอนนี้เจ้าหมดประโยชน์กับข้าแล้วข้าเบื่อเจ้าเต็มทน"

"หึๆ ฝ่าบาทฉีกกระชากหัวใจของข้าจนไม่เหลือชิ้นดี พระองค์รู้หรือไม่ว่าที่ข้าอยู่ตรงนี้เพื่อพระองค์ เพราะพระองค์ข้าจึงรออยู่ที่นี่โดยมีความหวังลมๆแล้งๆ ว่าพระองค์จะรักข้าบ้างแต่ไม่ใช่เลยต่อแต่นี้เราขาดกันจะได้พบเจอกันอีกเลย ตำแหน่งฮองเฮาข้าไม่เคยต้องการมันแม้แต่น้อย ข้าหลี่จิ้งจะไม่ขอพบเจอเจ้าอีกตลอดชีวิต!!!"

"ฝ่าบาท!!"

"มีอะไร!!!"

"นอกประตูเมืองมีข้าศึกบุกเข้ามา แม่ทัพเหรินออกสู้รบตอนนี้ฝ่ายเราชนะแล้ว แต่แม่ทัพเหรินนั้นเกิดอะไรขึ้นไม่รู้สังหารฮูหยินเอกของตนพะยะค่ะ"

"หลี่หมิ่น!!"

ข้ารีบวิ่งออกจากวังโดยทันที โดยตอนนี้ข้าวิ่งมาถึงจวนสกุลเหรินแล้ว น้องสาวของข้ากำลังถกเถียงกับฮูหยินเหรินโดนสตรีนางนี้ดูถูกเหยียดหยามจนข้าทนไม่ไหวใช้ดาบตัวหัวของนางทันที ข้าล้วนเจ็บปวดกินกว่าจะทนไหวข้าทรมานกับการต้องจากกับน้องสาวอย่างไม่มีวันกลับข้านั้นไม่อยากให้นางนั้นต้องมาตายเช่นนี้เพราะข้า หากข้าฉุกคิดก่อนหน้านี้ไม่พลักน้องสาวแต่งงานกับคนชั่วช้านี้ ข้ากับน้องคงไม่เจ็บปวดเช่นนี้

"ใครสั่งให้เจ้าสังหารฮูหยินเหริน!!!"

"คนที่บังอาจ ไม่ให้เกียรติน้องของข้าไม่สมควรที่จะให้ข้าให้เกียรติเช่นกัน"

"จับตัวอดีตฮองเฮาและพระญาตเข้าคุกหลวงบัดเดี๋ยวนี้!!!"

“จับข้าหรือ เจ้ามันคนสารเลว ชาตินี้ทั้งชาติข้าจะจงเกลียดจงชังเจ้าชั่วชีวิต!”

ข้าใช้ดาบที่อยู่ในมือ ปกป้องน้องสาวของข้าทั้งสามคน โดยที่น้องเขยของข้าก็ปกป้องคนรักของตัวเองเช่นกัน ข้าจะไม่มีวันยอมให้น้องของข้าคนใดคนหนึ่งต้องมาตายอีกเป็นอันขาดไม่ว่าข้าหนีรอดไปได้สักวันข้าจะกลับมารับตัวเจ้าหลี่หมิ่น พวกเราทั้ง 5 คนและเด็กน้อยอีก 2 คน หนีออกมาจากแคว้นเว่ยได้สำเร็จตอนนี้กำลังเดินทางข้ามชายแดนไปยังแคว้นบ้านเกิดของตนเอง เป็นเวลา 1 เดือนเต็มที่ร่อนเร่พเนจรมา เครื่องประดับที่อยู่บนตัวก็ขายจนหมด อีกแค่ไม่นานข้าก็จะถึงบ้านเกิดของตนเองแล้ว ข้าจะต้องพาเด็กๆทั้งหมดรอดไปให้ได้

ทหารยามเฝ้าประตูวังมองพวกเราสายตาน่าสมเพชเวทนา แต่ก็ยังมีความเมตตาพวกเราที่พวกเขาคิดว่าข้าและคนอื่นๆเป็นขอทานรีบไปกราบทูลว่าข้าขอเข้าเฝ้าองค์หญิงหลี่ชิงเซียน เพียงไม่นานสตรีที่คิดว่าจะอายุมากขึ้นไปหลายสิบปีก็เดินออกมา เมื่อพวกเราทั้งหมดพบเธอกัน น้ำตาของข้าก็ร่วงหล่นเมื่อเห็นพระมารดาของตน ยืนร้องไห้มองมาที่พวกเรา

“เสด็จแม่”

“ลูกแม่!!!”

“รีบพา ท่านหญิงและท่านอ๋องน้อยเข้าวังเดี๋ยวนี้!!”

“ลูกแม่สู้เป็นเช่นไรบ้าง ทำไมเจ้ามีสภาพเช่นนี้ลูกแม่”

“เสด็จแม่ลูกคิดถึงแม่เหลือเกิน”

“หลี่จิ้ง ทำไมเจ้าถึงเป็นเช่นนี้พวกเจ้าด้วยทำไมทรุดโทรมกันเช่นนี้หลี่หมิ่น อยู่ที่ใดทำไมไม่พาน้องกลับมาด้วย”

“เสด็จแม่หลี่หมิ่นตายแล้วขอรับท่านแม่น้องตายแล้วน้องไม่อาจกลับมาที่นี่ได้อีกแล้วลูกขออภัยที่ไม่สามารถดูแลน้องได้ลูกขอโทษเสด็จแม่ด้วย”

“หลี่หมิ่น...”

“ลูกขอโทษด้วยที่ไม่สามารถปกป้องน้องได้”

“พวกเจ้าปลอดภัยแม่ก็ดีใจเข้ามาเถิด พักผ่อนให้เต็มที่แม่จะไปตามพ่อของเจ้ามา”

“ขอรับ”

“เจ้าค่ะ”