ตอนที่ 4 ยอมรับความช่วยเหลือ[1]

อานเมิ่งเหยาฟื้นขึ้นมาเป็นครั้งที่สองในตอนที่ตะวันเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า สอบถามจากคนที่ยกเอาอ่างล้างหน้ามาให้เธอในตอนนั้นจึงได้ความว่า

ที่นี่คือโรงหมอของเมืองผู้จิ้น เมื่อวานเธอถูกชายหนุ่มคนหนึ่งพามาส่งที่โรงหมอแห่งนี้เพราะถูกทำร้ายร่างกายมา ท่านหมอจึงให้นอนพักรอดูอาการหนึ่งคืน ส่วนคนที่มาส่งก็พักอยู่ที่โรงหมอนี้ด้วยแต่คนละห้องกัน

อานเมิ่งเหยาเพียงทำตามที่หญิงคนนั้นบอก เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นหญิงคนนั้นก็ออกไปจากห้อง ปล่อยให้เธอนอนอยู่บนเตียงคนเดียว อานเมิ่งเหยาที่พอมีสติจึงได้พิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง

เธอจำได้ว่าตนเองถูกรถชนหลังจากที่ได้ใบหย่าจากสามีที่ไม่ได้เรื่องคนนั้น หวังเดินทางกลับบ้านเกิดแต่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้กลับบ้านเกิดจริง แต่เกิดใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย อานเมิ่งเหยาได้รับรู้ถึงเรื่องราวของร่างนี้ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในครั้งแรกในตอนใกล้รุ่งไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่สามารถพูดคุยกับหญิงคนนั้นได้

เมื่อหายตกใจแล้วจึงได้แต่ยอมรับกับตนเอง และบอกลูกน้อยในครรภ์เบา ๆ ว่าขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ฝันของเธอเป็นจริง ถึงแม้ว่าชีวิตของหานว่านอี้จะเหมือนกับตนเอง เธอจะรักและดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด

“หานว่านอี้เจ้าอย่าได้เป็นกังวล ฉันจะรักและดูแลเด็กคนนี้อย่างดี ขอให้เธอไปสู่สุขคติ” อานเมิ่งเหยาหลับตาตั้งจิตภาวนาถึงวิญญาณของร่างนี้ พร้อมกับบอกตนเองว่า

อานเมิ่งเหยานั้นได้ตายไปแล้ว ต่อไปข้าคือ หานว่านอี้

ในยามซื่อ (9.00 – 10.59น.) ชุยเทียนหนิงก็กลับมาจากข้างนอก เขาไปสอบถามถึงอาการของคนไข้ที่ตนเองพามาส่งเมื่อวาน เมื่อได้รับคำตอบว่านางฟื้นแล้วอาจารย์หนุ่มจึงได้เดินตามหมอเจ้าของโรงหมอแห่งนี้ไปยังห้องพักฟื้น

“นางพักรักษาตัวอยู่ห้องนี้แหละ ข้าจะตรวจนางสักครู่ เมื่อข้าตรวจเสร็จแล้วคุณชายค่อยเข้าไปก็ไม่สาย” เจ้าของโรงหมอเอ่ยขึ้นพลางเคาะห้องไปสามที เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตจึงได้เดินเข้าไป

“แม่นางรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง” ท่านหมอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมีเมตตา

“ข้ารู้สึกเจ็บคอเล็กน้อยเจ้าค่ะ”