ตอนที่ 4 ยอมรับความช่วยเหลือ[2]

หานว่านอี้เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย โชคดีที่ได้ความทรงจำของร่างนี้มารวมทั้งการพูดจาและภาษาของที่นี่ เพียงแค่คิดสิ่งที่พูดออกมาก็ดูลื่นไหลกลมกลืนไปกับยุคสมัยนี้ได้ไม่ยากเย็น อาจจะลำบากในตอนแรกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เจ้าปวดท้องหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะ” หลังจากนั้นท่านหมอก็สอบถามอาการรวมทั้งตรวจร่างกายของหานว่านอี้อีกรอบ ทางด้านชุยเทียนหนิงเพียงยืนรออยู่หน้าห้องพักนั้นจนเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของโรงหมอจึงได้เดินเข้าไป

หานว่านอี้ที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้ว นางเงยหน้ามองผู้ที่มาใหม่ เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีคนหนึ่ง อายุก็ไม่มากนัก ชุยเทียนหนิงเมื่อเข้ามาแล้วจึงได้ไปนั่งตรงเก้าอี้ตรงกลางห้องที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงที่หญิงหม้ายนั่งอยู่

“แม่นาง คุณชายท่านนี้เป็นคนช่วยเหลือเจ้าไว้ ทั้งยังนำเจ้ามาส่งที่โรงหมอแห่งนี้” ท่านหมอเอ่ยบอกหานว่านอี้

“ท่านหมอรบกวนรั้งอยู่ในห้องนี้สักครู่ได้หรือไม่ ชายหญิงมิสมควรอยู่ด้วยกันตามลำพัง” เป็นชุยเทียนหนิงที่เอ่ยรั้งท่านหมอไว้ เมื่อหมอชราเห็นว่าทั้งสองคนอาจจะต้องการพูดคุยเป็นการส่วนตัว แต่เมื่อได้ยินคำร้องขอเช่นนั้นท่านหมอจึงพยักหน้ารับและไปนั่งลงตรงเก้าอี้อีกตัว ทำตนเสมือนเป็นคนใบ้เพียงเท่านั้น

“เรื่องที่เกิดขึ้น...”

หานว่านอี้เอ่ยออกไปยังไม่ทันได้จบประโยคก็ต้องหยุดเสียงลงเพราะไม่สามารถจะพูดอันใดออกไปอีกได้

“เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไปเลยแม่นาง ตอนนี้เจ้าและบุตรในครรภ์ปลอดภัยแล้ว” บุรุษหนุ่มกล่าว

“หากไม่ได้ท่านช่วยไว้ข้าคงเหลือเพียงชื่อ ขอบคุณท่านจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องขอบคุณอันใดไปหรอกแม่นาง ข้ามิได้นับว่าเป็นบุญคุณอะไร สตรีบอบบางซ้ำยังตั้งครรภ์แบบเจ้าไม่ควรจะเดินทางตามลำพัง เจ้ากำลังจะเดินทางไปที่ใดหรือ ส่วนข้านั้นกำลังเดินทางไปยังเมืองผาซาน”