ตอนที่ 3 อดีตที่ิไม่อาจลืมเลือน[2]

ทุกถ้อยคำที่อีกฝ่ายกล่าวมาล้วนเป็นการโยนภาระมาให้อานเมิ่งเหยาแต่เพียงผู้เดียว แค่เธอต้องประสบอุบัติเหตุมันก็ย่ำแย่มากพอแล้วจริง ๆ แต่เขากลับเห็นแก่ตัว คิดแค่ว่าต้องได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ ทั้งที่ถ้าเธอท้องขึ้นมาคนอุ้มท้องก็ต้องเป็นเธอ คนเลี้ยงลูกก็ต้องเป็นเธอ ทุก ๆ อย่างล้วนไม่พ้นอานเมิ่งเหยาเอง

ชีวิตนี้เธอไม่คิดเลยว่าจะต้องเกิดมาเพื่อแบกรับทุกอย่างของผู้เป็นสามีแบบนี้ หากรู้ตั้งแต่แรก อานเมิ่งเหยาคงไม่แต่งงานกับเขา ผู้ชายที่ทั้งไร้น้ำยา ไร้ความเป็นผู้นำ แถมยังไร้ความรับผิดชอบ

“ได้! ถ้าคุณพูดขนาดนั้นแล้วฉันก็จะหย่าให้ แต่คุณช่วยจำไว้ข้อนึงนะ ชีวิตนี้คุณจะไม่มีทางได้สิ่งที่คุณตามหาหรอก ถ้าคุณยังเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้อยู่แบบนี้ เอาไปซะ นี่ใบหย่าที่คุณต้องการ และหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต!”

อานเมิ่งเหยาเซ็นใบหย่าให้อดีตสามีของตน เธอโยนกระดาษที่มีลายเซ็นของตนเองไปให้อีกฝ่ายก่อนจะขึ้นห้องนอนไปเก็บสัมภาระของตนเอง เธอไม่ได้มีข้าวของอะไรมากนักจึงไม่จำเป็นต้องเก็บนาน และนั่นก็เป็นโชคดีของอานเมิ่งเหยา เพราะเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่สักวินาทีเดียว

อานเมิ่งเหยาหิ้วกระเป๋าใบเดียวออกจากบ้านที่เป็นดั่งขุมนรกนั่น กะว่าจะเดินออกไปเรียกรถแท็กซี่เพื่อเดินทางกลับบ้านเกิด แต่ไม่คิดว่าจะมีรถเบรกแตกพุ่งเข้ามาหาร่างของเธอ อานเมิ่งเหยาตกใจจนไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้ รู้เพียงว่าความเจ็บปวดที่ได้รับจากการกระแทกมันเจ็บจนไม่สามารถประคองสติตนเองได้อีกต่อไป

ไม่น่าเชื่อว่าอานเมิ่งเหยาจะมีรถยนต์เป็นเจ้ากรรมนายเวร เพราะนอกจากจะทำให้ตนเองเกือบตายจนไม่สามารถตั้งท้องได้แล้ว รถยนต์ยังทำให้ตนเองตกตายจริง ๆ อีกด้วย

ชุยเทียนหนิงตั้งใจขับรถม้าด้วยความระมัดระวังเพราะทราบจากบทสนทนาของชายขับรถม้าคนชั่วนั้นว่าหญิงตรงหน้ากำลังตั้งครรภ์ แต่อาการของนางก็น่าเป็นห่วงไม่น้อยจึงจะรอช้าไม่ได้เช่นกัน ผ่านไปหนึ่งชั่วยามชุยเทียนหนิงก็มาถึงเมืองผู้จิ้น เขารีบขับรถม้าตรงไปยังโรงหมอทันที

“ท่านหมอ นางถูกคนทำร้ายมาและนางยังตั้งครรภ์ด้วยขอรับ” ชุยเทียนหนิงเอ่ยแจ้งกับหมอหลังจากที่วางร่างของหานว่านอี้ลงบนเตียงแล้ว

“ได้ ๆ เจ้าออกไปก่อน ข้าจะดูแลนางอย่างดี” ท่านหมอชราคนหนึ่งเอ่ยไล่ชุยเทียนหนิงให้ออกไป พลางหันไปลงมือตรวจร่างกายคนไข้หญิงที่นอนแน่นิ่งบนเตียงต่อไป ชุยเทียนหนิงเห็นว่าคนไข้ถึงมือหมอแล้วจึงได้เดินออกไปนั่งรออยู่ตรงโถงที่ทางโรงหมอจัดไว้ให้กับญาติคนไข้

รอไม่ถึงสองเค่อท่านหมอชราก็เดินออกมา

“ท่านหมอ นางเป็นเช่นไรบ้าง” ชุยเทียนหนิงลุกขึ้นยืน ท่านหมอจึงเดินมายังชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า

“นางปลอดภัยแล้ว ปล่อยให้นางนอนพักที่โรงหมอสักคืน พรุ่งนี้ถ้าฟื้นแล้วค่อยเดินทางต่อไป ส่วนลูกในท้องเป็นปกติดี เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ถ้าเจ้าต้องการอยู่ดูแลนางก็ไปติดต่อตรงด้านหน้าเพื่อหาห้องพัก แต่ถ้าจะปล่อยนางไว้ก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะโรงหมอของข้ามีคนดูแลตลอดเวลา”

ท่านหมอชราแจ้งอาการของคนไข้เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงได้ขอตัวกลับไปทำงาน ชุยเทียนหนิงจึงได้ตัดสินใจว่าจะพักที่โรงหมอ เพราะอย่างน้อยก็ได้ช่วยมาแล้วจึงต้องช่วยให้ถึงที่สุด