ตอนที่ 3 อดีตที่ิไม่อาจลืมเลือน[1]

“อานเมิ่งเหยา! นับตั้งนี้เป็นต้นไปเราจบกัน” ประโยคที่ผู้เป็นสามีเอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวในวัยสามสิบกว่าแทบจะเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น

“นั่นมันไม่ใช่ทางออกที่ดีเลยนะ...” อานเมิ่งเหยาไม่เข้าใจ ทำไมถึงต้องให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ด้วย

“ดีสิ ในเมื่อเธอมีลูกให้ฉันไม่ได้เธอก็หมดประโยชน์ เพราะนั่นเป็นอย่างเดียวที่ผู้หญิงแบบเธอจะทำได้ไง!!” สามีของอานเมิ่งเหยาตะคอกใส่หน้าของผู้เป็นภรรยา

“ถะ…ถ้างั้นเราก็หารับเลี้ยงเด็กสักคนก็ได้นี่ ทำไมคุณถึงต้องยึดติดขนาดนั้นด้วย” หญิงสาวละล่ำละลักเอ่ย เธอพยายามที่จะอธิบายให้สามีเข้าใจถึงปัญหาของตนเอง แต่อีกฝ่ายนั้นก็ไม่คิดจะฟังอะไรเลย

“มันไม่เหมือนกันเมิ่งเหยา เซ็นซะ แล้วก็ไสหัวไปได้แล้ว! ฉันไม่อยากเห็นหน้าของเธออีก” ใบหย่าถูกโยนลงมาตรงหน้าของอานเมิ่งเหยาอย่างไร้เยื่อใย

“นี่คุณเตรียมพร้อมขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะตัดกันได้ง่ายขนาดนี้เพียงเพราะฉันท้องไม่ได้ คุณคิดว่าฉันไม่อยากมีลูกรึไง!” หญิงสาวตะโกนกลับ ใบหน้าของเธอนองไปด้วยหยาดน้ำตา

อันที่จริงเธออยากมีลูกใจแทบขาด ลูกของตัวเองที่อุ้มท้องและเลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือ เธอเองก็อยากจะเป็นแม่คนเหมือนกัน แต่เพราะอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำที่เกิดขึ้นกับอานเมิ่งเหยานั้น ทำให้เธอไม่สามารถมีลูกได้ตลอดชีวิต เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น ยิ่งเป็นเธอที่ต้องทนทุกข์และเจ็บปวดอยู่ในโรงพยาบาลราวกับตกนรกนานนับหลายเดือน แล้วทำไมล่ะ...ทำไมเมื่อเธอฟื้นขึ้นมามีเรี่ยวมีแรง สามารถกลับมาใช้ชีวิตดั่งคนปกติได้แล้วสามีของเธอถึงได้คิดจะผลักไสเธอไป

โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย อานเมิ่งเหยาได้แต่คิดตัดพ้อโชคชะตาเฮงซวยที่ทำให้เธอต้องมาเจอกับเรื่องงี่เง่านี่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เธอจะต้องมาโดนแบบนี้ ทุกคนล้วนเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมสามีของเธอถึงไม่คิดเห็นใจกันบ้างสักนิด

“เธอมองว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ!? เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ! เธอก็รู้ว่าพ่อแม่ของฉันและญาติ ๆ ทุกคนรอข่าวดีว่าจะได้อุ้มหลานในเร็ววันขนาดไหน แต่เธอกลับประมาทเลินเล่อขับรถออกไปให้มันคว่ำจนต้องเป็นแบบนี้ เธอทำตัวเองนะเมิ่งเหยา” สามีของอานเมิ่งเหยาเอ่ย

“ยิ่งไปกว่านั้น ในยุคข้าวยากหมากแพงแบบนี้ครอบครัวยิ่งต้องการทายาทสืบสกุล โตมาจะได้ช่วยกันทำงานและดูแลเราตอนแก่ แต่เธอเมิ่งเหยา ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ! ที่ทำให้ความฝันและความคาดหวังของพ่อแม่ฉันต้องพังทลาย”

“แต่ที่ฉันรู้มา คุณกำลังมีผู้หญิงคนใหม่ไม่ใช่หรือไง ในตอนที่ฉันต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลคุณก็มีคนใหม่แล้ว มันไม่ยุติธรรมที่จะมาโยนความผิดนี้ให้กับฉันนะ” อานเมิ่งเหยาโต้กลับอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงที่ดังไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

“เหอะ! ใครว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ มันคือความผิดของเธอเต็ม ๆ เมิ่งเหยา”