บทที่ 5

“ระบบได้ลงความเห็นว่าชีวิตของคุณเฉินห่าวนั้นสะดวกสบายดีอยู่แล้ว มีคนคอยดูแลเอาใจใส่ นำอาหารมาให้ถึงที่ทุกมื้อ ไม่มีความยากลำบากใด ๆ กับการใช้ชีวิตในต่างยุคสมัย ระบบจึงขอยืนยันว่าทักษะที่มอบให้ก่อนหน้านี้นับว่าเพียงพอแล้ว”

“ปัญหาคือข้าไม่อยากเป็นหมาโว้ย! ไม่ใช่เรื่องกินหรูอยู่สบาย!!”

“สิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนมีหน้าที่สำคัญในโลกใบนี้ ระบบจึงมองว่าการที่คุณจะเกิดเป็นคนหรือสุนัขก็มีคุณค่าไม่ต่างกัน” “ไม่ต่างกันกะผีน่ะสิ! ปัญหาคือข้าไม่อยากเป็นหมาโว้ย! ไม่ใช่เรื่องกินหรูอยู่สบาย!!” เฉินห่าวโวยวายอย่างเหลืออด

“แต่ถ้ามันจะช่วยให้คุณรู้สึกสบายใจขึ้น ในระหว่างนี้ระบบก็จะมองหาร่างใหม่ที่เป็นมนุษย์ให้ไปพลาง เช่นเดียวกับคุณอู๋ทงและคุณเว่ยซู เนื่องจากระบบได้ตรวจสอบพบความไม่พอใจของทั้งสองคนเช่นเดียวกัน”

“แกไม่ได้หลอกข้าแน่นะ ไอ้ระบบ?”

“ระบบไม่สามารถโกหกได้”

“งั้นจะได้เมื่อไหร่ล่ะ? ยังไงก็ตาม ข้าขอร่างที่ยังหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ แล้วก็รวย ๆ มีผู้หญิงรายล้อมเยอะ ๆ ด้วยก็แล้วกัน”

เฉินห่าวรีบบอกความต้องการออกไปด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

“ถ้าให้มีคุณสมบัติตรงตามที่ระบุ ระบบอาจใช้เวลาหลายปีในการค้นหาร่างที่เหมาะสม แต่เนื่องด้วยสุนัขมีอายุขัยที่จำกัด ระหว่างที่รอนี้ ระบบจึงได้ทำการอัปเกรดร่างกายและอายุขัยของพวกคุณใหม่ เพื่อให้พวกคุณสามารถมีสุขภาพที่แข็งแรงและอายุขัยยืนยาวกว่าสุนัขปกติ...”

“ได้ยินหรือเปล่า? ในที่สุด...ในที่สุดข้าก็มีโอกาสจะได้กลับเป็นคนแล้ว!...”

เฉินห่าวในร่างสุนัขตัวอ้วนกลม ส่ายหางไปมาอย่างแรง แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้าโดยไม่รู้ตัว

เมื่อรู้ว่าระบบยอมหาร่างใหม่ให้ ถึงต้องใช้เวลานานเท่าไหร่เขาก็ยินดีที่จะรอ!

“ดีใจด้วยนะพี่เฉิน ระหว่างที่ยังเป็นหมาอยู่นี้ พี่ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะคอยดูแลพี่เป็นอย่างดีเอง...” หลิวฟ่านซีหันไปบอก จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม “ว่าแต่ข้ามีเรื่องอยากจะถามเกี่ยวกับทักษะที่ได้มาสักหน่อย ดูเหมือนว่าทักษะเหล่านี้สามารถเพิ่มระดับได้ด้วยใช่ไหม?”

“เข้าใจได้ถูกต้องแล้ว ทักษะที่พวกคุณได้รับ สามารถเพิ่มระดับได้ด้วยการทำภารกิจให้สำเร็จตามที่ระบบกำหนด เมื่อระดับของทักษะเพิ่มขึ้น ค่าสถานะทางร่างกาย อาทิ ความแข็งแกร่ง ความเฉลียวฉลาด ความรวดเร็ว ก็จะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน”

“แล้วอย่างนี้ ถ้าค่าความแข็งแกร่งของร่างกายเพิ่มขึ้นมาก ๆ ข้าจะไม่กลายเป็นผู้หญิงตัวล่ำบึ้ก กล้ามขึ้นเป็นมัด ๆ เต็มตัวหรอกเหรอ?”

หญิงสาวอดจินตนาการถึงภาพตัวเองในร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับกอริลลา แต่งหน้าทางปาก สวมชุดแต่งงาน พร้อมมงกุฎหงส์ของเจ้าสาว พานรู้สึกขนลุกขนชันไปหมด

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ถึงแม้ว่าค่าสถานะต่าง ๆ จะเพิ่มขึ้น แต่จะไม่สงผลต่อรูปลักษณ์ภายนอกแม้แต่น้อย”

“เฮ้อ!” นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นไหนลองดูหน่อยดีกว่า ว่าภารกิจเพื่อเพิ่มระดับในขั้นแรกต้องทำอะไรบ้าง”

ว่าแล้วหลิวฟ่านซีก็ปรบมือห้าครั้ง เรียกหน้าจออินเตอร์เฟสให้ปรากฏขึ้นตรงหน้า จากนั้นใช้มือปัดเลื่อนเพื่อดูรายละเอียดเกี่ยวกับการเพิ่มระดับทักษะที่ได้รับมา ซึ่งแน่นอนว่ามีเพียงผู้ใช้เท่านั้นที่จะมองเห็น

การเพิ่มระดับขั้นต้น

การเพิ่มระดับทักษะมือไว

ภารกิจ: ขโมยของสำคัญ 0/3 ชิ้น

บนหน้าจออินเตอร์เฟสมีคำอธิบายว่าจะต้องเพิ่มระดับให้กับทักษะมือไวเสียก่อนเป็นอันดับแรก จึงจะสามารถเปลี่ยนไปเพิ่มระดับให้กับทักษะตัวเบาและเท้าแมวได้เป็นลำดับถัดไป

“ขโมยของสำคัญสามชิ้น?! เฮ้ย! นี่มันทักษะโจรจริง ๆ ด้วย!” หญิงสาวอ่านรายละเอียดบนหน้าจออย่างหมดสิ้นถ้อยคำที่จะพูด เหลือบไปมองรุ่นพี่ในร่างสุนัขขนปุย ก็เห็นว่าเขากำลังนอนเกลือกกลิ้งไปมาพร้อมกับหัวเราะลั่น

“ขโมยของกินนับไหม?” เฉินห่าวรีบถาม หลิวฟ่านซีเลยอ่านตรงหมายเหตุแล้วตอบกลับไป

“ไม่นับ ต้องเป็นของสำคัญเท่านั้น!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !!”

“ขำอะไร พี่เฉิน?!”

“เคยเป็นตำรวจอยู่ดี ๆ ต้องต้องมากลายเป็นโจรแบบนี้ แล้วจะไม่ให้ข้าขำได้ยังไงกันล่ะ”

“ก็ดีกว่าเป็นตำรวจอยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นหมาล่ะนะ!” นางโต้กลับไปด้วยใบหน้าสงบนิ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“จะ...เจ้า ช่างยอกย้อนนัก!” เฉินห่าวได้แต่ยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง ถามถึง

ลูกน้องอีกสองคนที่ถูกส่งมาด้วยความเป็นห่วง

“ว่าแต่พอจะบอกได้หรือเปล่าว่าอู๋ทงกับเว่ยซู สองคนนั้นถูกส่งไปอยู่ที่ไหน? จะได้ออกตามหาแล้วไปรับตัวมาอยู่

ด้วยกัน”

“เพื่อนของพวกคุณถูกส่งไปอยู่ในร่างของลูกสุนัข ทั้งคู่อยู่ในการครอบครองของผู้ที่มีชื่อว่าหานชิงเยว่”

หลิวฟ่านซีทำหน้าฉงน “แล้วหานซิงเยว่ผู้นี้เป็นใครกันล่ะ?!!”

“ระบบสามารถให้ข้อมูลที่จำเป็นได้เพียงเท่านี้ ที่เหลือพวกคุณต้องพึ่งพาความสามารถและทักษะของตัวเองที่มีอยู่ ขณะนี้ระบบไม่มีธุระใด ๆ กับพวกคุณแล้ว พบกันใหม่เมื่อถึงเวลาจำเป็น...บรัยยยย”

สิ้นเสียงพูด...ระบบก็ตัดการติดต่อไปในทันที ทิ้งให้หลิวฟ่านซีกับเฉินห่าวได้แต่หันมองหน้ากันท่ามกลางความเงียบงัน...

“อ้าว...แล้วทีนี้พวกเราควรทำอะไรต่อไปดีล่ะ?” เขาเอ่ยถามหญิงสาว พลางเปิดหน้าจออินเตอร์เฟสของตนขึ้นมาดูบ้าง พบว่าภารกิจที่ต้องทำเป็นอันดับแรกก็คือ