บทที่ 4

หลังจากมารดาออกจากห้องไปแล้ว หลิวหยวนผู้เป็นบิดาและหลิวต้าผิงน้องชายคนเล็กของหลิวฟ่านซี ก็รีบตรงเข้ามาเยี่ยมอาการของคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาด้วยท่าทางอกดีใจ ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกับนางมากนัก นอกจากบอกให้พักผ่อนมากๆ ทั้งยังกำชับเหล่าสาวใช้ที่อยู่ด้านนอกให้คอยเฝ้าดูแลนางอย่างใกล้ชิด จากนั้นจึงพากันกลับออกไปเพื่อให้นางได้นอนพักฟื้นต่อตามคำแนะนำของท่านหมอ

เมื่อได้อยู่กันตามลำพังอีกครั้ง หลิวฟ่านซีก็รีบหันไปถามไถ่เฉินห่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด พร้อม กับทบทวนความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างไปด้วย จนกระทั่งสามารถจดจำเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาได้อย่างครบถ้วน

ความทรงจำเดิมที่ยังหลงเหลืออยู่นับว่าเป็นสิ่งสำคัญ เพราะมันจะช่วยให้นางสามารถใช้ชีวิตในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคย

ได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะทักษะจำพวก การเล่นพิณ เดินหมาก วาดภาพ และเขียนอักษร รวมไปถึงงานเย็บปักถักร้อยซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสตรียุคนี้ ทำให้นางไม่จำเป็นต้องมาเริ่มต้นเรียนรู้ใหม่อีกครั้งให้เสียเวลา

“สรุปแล้วเจ้าของร่างเดิมกระโดดน้ำตาย เพื่อหนีความอัปยศที่ถูกว่าที่คู่หมั้นยกเลิกสัญญาการหมั้นหมาย ส่วนเสี่ยวเป่าก็เป็นสัตว์เลี้ยงผู้ซื่อสัตย์ ช่วยเห่าเรียกคนรับใช้ก่อนจะกระโดดตามลงไปช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ช่วยอีท่าไหนถึงได้ตายไปพร้อมกันทั้งคู่แบบนี้”

หลิวฟ่านซีพูดเปรย ๆ เป็นการสรุปเรื่องราวด้วยสีหน้าหดหู่ หลังจากจดจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้อย่างชัดเจนแล้ว

“ความจริงเจ้าหมาโง่ตัวนี้ก็พอจะว่ายน้ำได้ แต่เพราะมันพยายามจะดำลงไปช่วยเจ้านาย ก็เลย...”

เฉินห่าวทำหน้าละเหี่ยใจ ภาพในความทรงจำที่ปรากฏให้เห็น เป็นภาพของเสี่ยวเป่าผู้ซื่อสัตย์ กระโดดน้ำตามลงไปแล้วพยายามตะเกียกตะกายช่วยนายสาวด้วยความเป็นห่วง แต่ด้วยความที่มันเป็นเพียงสุนัข จึงไม่อาจทำได้ดังที่ตั้งใจ สุดท้ายเลยต้องจบชีวิตไปพร้อมกับผู้เป็นนาย

“ในยุคโบราณ ชื่อเสียงของผู้หญิงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ต่อให้ข้าได้มาเกิดใหม่ในร่างที่งดงามราวกับเทพธิดา แต่ในเมื่อข้าถูกคนยกเลิกการแต่งงานกลางคันอย่างนี้ ต่อไปยังจะมีผู้ชายหน้าไหนกล้ามาสู่ขออีก ตระกูลไป๋ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี แล้วต่อจากนี้ไปชีวิตข้าจะเป็นอย่างไร ผู้ใดจะมารับผิดชอบ!” หลิวฟ่านซีบ่นกระปอดกระแปด แต่ถูกเฉินห่าวสวนกลับทันควัน

“นี่! คนที่น่าจะบ่นควรเป็นข้ามากกว่าไม่ใช่หรือ!? ชาติก่อนข้าก็ไม่เคยเห็นเจ้าจะอยากแต่งงานอะไร พอมาเกิดใหม่ชาตินี้ทำมาเป็นตัดพ้อ ต่อให้เจ้าขายไม่ออกจะเป็นอะไรไป พ่อแม่เจ้ามีเงินทองมากมายให้ได้ใช้ มีจวนหลังใหญ่ให้ได้อยู่ ถึงจะขึ้นคานไปตลอดชีวิตก็ไม่เห็นจะต้องกลัว ยังไงเจ้าก็ยังได้มีชีวิตที่สุขสบายจนตาย ไม่เหมือนข้า!”

“ได้ยังไงกันล่ะพี่เฉิน! ข้าอุตส่าห์ได้มาอยู่ในร่างของคนสวย ๆ รูปร่างอ้อนแอ้น น่าทะนุถนอมอย่างนี้ทั้งที ถ้าไม่มีใครมาคอยหมายปองแย่งชิงกัน มันก็น่าเสียดายแย่น่ะสิ ไม่รู้ล่ะ ยังไง ๆ ชาตินี้ข้าก็จะต้องหาผู้ชายดี ๆ มาเป็นสามี แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้ได้ คอยดูเถอะ!”

“ตอนตายเจ้าโดนแรงระเบิดจนสมองกระทบกระเทือนไปแล้วหรือเปล่า?...ชาติก่อนข้าเห็นเจ้าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน วัน ๆ มีแต่เที่ยวออกไปไล่จับโจรผู้ร้าย ไม่เคยมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อยู่ในหัว อยู่ดี ๆ ชาตินี้จะเปลี่ยนมาไล่จับผู้ชายแทนเสียอย่างนั้น!” เฉินห่าวพ่นลมหายใจพรึ่ด แทบไม่อยากเชื่อตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน

“...”

หลิวฟ่านซีกลอกตามองเพดาน จะให้บอกอย่างไรว่า...ก็ด้วยสารรูปอันถึกเถื่อนราวกับนักมวยปล้ำหญิงของนางในชาติก่อน มันเข้ากันการเดินควงแขน พูดคุยกะหนุงกะหนิงกับผู้ชายนักหรือ? ชาตินี้นางมีโอกาสได้เกิดเป็นสตรีเอวบางร่างน้อยกับเขาบ้างแล้ว ทำไมนางจะไม่อยากลองใช้ชีวิตในแบบผู้หญิงแท้ ๆ อย่างคนอื่นดูบ้างล่ะ?

“สถานการณ์มันเหมือนกันเสียเมื่อไหร่ ในยุคโบราณอย่างนี้ ผู้หญิงไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ชาย ข้าเข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?” หญิงสาวแสร้งทำเป็นอ้างเหตุผล ก่อนจะโบ้ยกลับ “อันที่จริงข้าก็ไม่ได้อยากมาเกิดใหม่ในสภาพนี้สักหน่อย แต่ไม่ใช่เพราะมีไอ้โง่บางตัวเป็นต้นเหตุหรอกหรือ ข้าถึงต้องจับพลัดจับผลูโดนระเบิดตายจนสุดท้ายต้องถูกส่งมาอยู่ที่นี่!!”

เมื่อถูกย้อนเช่นนี้ เฉินห่าวในร่างสุนัขขาวขนฟูจนดูอ้วนปักก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง พลางทิ้งตัวลงบนเบาะผ้าไหมที่สาวใช้ในจวนเป็นผู้เย็บให้อย่างประณีต

“เออ...ว่าแต่ไอ้สองตัวนั่นล่ะ เจ้ารู้หรือเปล่าว่าพวกมันถูกส่งตัวไปเกิดกันที่ไหน?” เฉินห่าวถามถึง อู๋ทง และ เว่ยซู สองตำรวจที่เป็นลูกน้องคนสนิทของทั้งคู่

“อืม อันนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...รู้แค่ถูกส่งมาเกิดเป็นหมาเหมือนพี่เฉินนี่แหละ”

‘ปิ๊งป่อง’

ทว่ายังไม่ทันที่บทสนทนาจะดำเนินต่อไป เสียงที่ฟังดูคล้าย ๆ กับเสียงแจ้งข่าวประชาสัมพันธ์ของห้างสรรพสินค้าก็ดังขึ้น

“โปรดทราบ นี่เป็นเสียงจากระบบ นี่เป็นเสียงจากระบบ...หลังจากระบบได้ตรวจสอบพบว่า คุณหลิวฟ่านซีกำลังเกิดความไม่พอใจต่อการใช้ชีวิตในโลกต่างยุคสมัยซึ่งระบบได้เลือกสรรให้...”

เจ้าของชื่อกวาดตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาที่มาของเสียง แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า จึงรีบตอบกลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“ก็ใช่น่ะสิ ไหนทีแรกบอกว่าจะให้ข้าได้มีชีวิตที่สุขสบายไปจนถึงวันสิ้นอายุยังไงล่ะ! นี่ไม่ทันไร แค่ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับเรื่องอัปยศอดสูของตัวเองแล้ว แถมร่างกายที่ข้าได้มาก็สุดแสนจะอ่อนแอปวกเปียก จะตายแหล่มิไม่ตายแหล่อีกต่างหาก อย่างนี้มันเหมือนกับที่ตกลงกันไว้ยังไงมิทราบ?” หลิวฟ่านซียิ่งคิดก็ยิ่งฉุน

“ระบบต้องขออภัยในความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ระบบจึงได้เตรียมของขวัญพิเศษเพื่อมอบให้เป็นการชดเชย...”

“ของขวัญพิเศษอย่างนั้นหรือ?”

พอได้ยินคำว่าของขวัญพิเศษ หญิงสาวก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความสนใจ อยากรู้ว่าทางระบบจะมอบอะไรให้ตนเป็นการชดเชย

แหงล่ะ...ของฟรีมีใครบ้างที่จะไม่ชอบ!

“แต่น...แตน...แต๊น!! ‘ช่องว่างในห้วงมิติ’ ได้ถูกเพิ่มเข้าไปในไดเร็กทอรีแล้ว ช่องว่างในห้วงมิติ คืออุปกรณ์ขนย้ายสุนัขมิติที่สี่ที่สามารถบรรจุสุนัขได้ครั้งละสามตัว!”

“ดะ...เดี๋ยวนะ! อุปกรณ์ขนย้ายสุนัข? แล้วข้าจะอยากได้ของอย่างนั้นไปเพื่ออะไรไม่ทราบ!?”

“นี่ไม่ใช่อุปกรณ์ขนย้ายสุนัขธรรมดา แต่มันคือช่องว่างในห้วงมิติ ที่สามารถเปิดหรือปิดที่ใดก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องออกแรงเคลื่อนย้ายทางกายภาพ ข้อควรระวัง ช่องว่างในห้วงมิตินี้ ใช้บรรจุได้เพียงสุนัขเท่านั้น ห้ามบรรจุสิ่งของอื่นใด”

หลิวฟ่านซีกัดฟัน ควบคุมลมหายใจของตนเองด้วยความยากลำบาก ระหว่างนั้นก็พยายามนึกหาข้อดีของสิ่งที่ได้รับไปด้วย

“ไอ้ระบบเฮงซวยเอ๊ย! สรุปว่าของขวัญพิเศษที่ว่า มันก็แค่กระเป๋าใส่หมาระหว่างมิติไม่ใช่เหรอวะ!” หลังจากที่เสียงจากระบบเงียบหายไปจนแน่ใจแล้ว เฉินห่าวก็สบถออกมา

“นั่นสิ ไร้สาระจริง ๆ ของแบบนี้ใครมันจะไปอยากได้กัน...” หลิวฟ่านซีพยักหน้าพูดเออออ แต่ขณะเดียวกันก็ลอบมองดูร่างปุกปุยของอีกฝ่ายไปด้วย อดสงสัยไม่ได้ว่ากระเป๋าใส่สุนัขมิติที่สี่ใบนี้จะมีรูปร่างหน้าตาอย่างไรเวลาที่ถูกเปิดใช้

“ว่าแต่ทำไมมีแต่เจ้าที่ได้ของขวัญพิเศษล่ะ แล้วข้าที่ต้องกลายมาเป็นหมาเนี่ย ไม่สนใจความรู้สึกบ้างเหรอ” เฉินห่าวส่งเสียงโวยวาย ตัดพ้อกับความลำเอียงของระบบ

ทันใดนั้น จู่ ๆ เสียงจากระบบที่คิดว่าเงียบไปแล้วก็ตอบขึ้น จนเฉินห่าวในร่างสุนัขต้องสะดุ้งโหยง รีบตะกายพื้นลุกขึ้นยืนสี่เท้าด้วยความตกใจ