บทที่ 5

ทางด้านจวนตระกูลหลิว หลังจากวันงานแสดงแสนยานุภาพของกองทัพจบลง ทางวังหลวงก็ส่งของรางวัลมาที่จวนตระกูลหลิวมากมายเพื่อมอบให้แก่หลิวฟ่านซีและเสี่ยวเป่า จนหลิวหยวนถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฮ่องเต้รู้ดีว่าตระกูลหลิวไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง เลยเลือกที่จะประทานของบำรุงร่างกายมาให้แก่หลิวฟ่านซีแทน เพื่อตกรางวัลที่ในวันงาน นางสามารถแสดงความสามารถให้ทุกคนได้เป็นที่ประจักษ์ รวมถึงเสี่ยวเป่าเองก็เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน

ดังนั้นของพระราชทานจากวังหลัง จึงมีทั้งรังนกชั้นดีและโสมหากยาก รวมถึงขนมอร่อย ๆ สำหรับเสี่ยวเป่า ส่วนไทเฮาก็ไม่ยอมน้อยหน้า นางเลือกไข่มุกเม็ดงามที่มีขนาดใหญ่ไม่ธรรมดานับสิบเม็ดส่งมาให้ บอกว่าให้เอาไปใช้บดเป็นยาบำรุง หรือนำไปใช้เป็นเครื่องประดับ ก็สุดแท้แต่ผู้ได้รับจะเลือกสรร

ทั้งนี้ฮ่องเต้ยังมีรับสั่ง ให้หัวหน้าขันทีที่มาส่งของกำชับว่า งานล่าสัตว์ของราชวงศ์ที่จะจัดขึ้นในเดือนหน้า ทั้งเขาและบุตรสาวจะต้องเข้าร่วมงานนี้ด้วย ครั้นหลิวโหวจะอ้างเรื่องว่าป่วยก็คงจะไม่ได้ ในเมื่อฮ่องเต้ดันส่งหมอหลวงมาตรวจอาการของหลิวฟ่านซีและตัวเขาในทุก ๆ เช้า เพื่อให้แน่ใจว่าก่อนจะถึงวันงาน ทั้งเขาและบุตรสาวจะมีร่างกายแข็งแรงสามารถไปร่วมงานได้

ในเวลานี้ หลิวหยวนได้แต่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ปกติหากไม่ใช่เป็นเรื่องงานชนิดที่คอขาดบาดตาย เขามักพยายามหลีกเลี่ยงไม่เข้าร่วมงานที่ต้องพบเจอผู้คนมากหน้าหลายตามาโดยตลอด เพราะไม่อยากเข้าไปมีส่วนรู้เห็นในการแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายของเหล่าบรรดาขุนนางในราชสำนัก

แต่ดูเหมือนต่อให้เขาพยายามจะทำตัวให้ไม่เป็นที่สนใจ สุดท้ายกลับไม่สามารถหลบเลี่ยงจากสายตาของฮ่องเต้ไปได้อยู่ดี

ส่วนเรื่องงานเทศกาลล่าสัตว์ เขาไม่เคยมีความคิดจะให้บุตรสาวไปร่วมงานนี้แต่อย่างใด ที่ผ่านมาฟ่านฟ่านนั้นมีร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด ถ้าเกิดนางโดนลมแล้วจับไข้ขึ้นมาจะทำเช่นไร ไหนจะต้องเดินทางไกล เส้นทางก็ขรุขระไม่สบายตัวเวลานั่งรถม้าเลยสักนิด ไหนจะเรื่องอันตรายทั้งหลายแหล่ ไม่ว่าจากพวกสัตว์ หรือพวกอาวุธทั้งหลาย ต่อให้มีการอารักขาอย่างเข้มงวดก็ตามที ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจไว้วางใจได้ทั้งสิ้น

“ท่านพ่อคิดมากเกินไปแล้ว” หลิวต้าผิงมองบิดาที่กำลังเดินวนไปวนมาอย่างคิดไม่ตก พยายามพูดปลอบใจคนเป็นห่วงลูกสาวจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ให้คลายความวิตกกังวลลง

“จะไม่ให้พ่อเป็นห่วงพี่เจ้าได้เช่นไร พี่สาวของเจ้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แค่กินอะไรผิดสำแดงก็เจ็บป่วยเอาได้ การเดินทางไปร่วมงานเทศกาลล่าสัตว์ของราชวงศ์ที่ภูเขาซงซาน ใช่ว่าจะสะดวกสบายเหมือนอยู่บ้านเราสักหน่อย”

“ท่านพ่ออย่าลืมสิว่างานนี้ไทเฮาและฮองเฮาก็เสด็จไปร่วมงานด้วย ดังนั้นคงไม่ได้ลำบากอะไร อย่างไรเสียก็ต้องมีการจัดเตรียมความพร้อมในเรื่องของที่พัก อีกทั้งข้ายังได้ยินว่าฝ่าบาททรงสั่งให้ยกห้องเครื่องจากวังหลวง พร้อมด้วยบรรดาพ่อครัว ไปช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินของเหล่าราชวงศ์และคณะทูตที่นั่น”

สิ่งที่หลิวต้าผิงพูดไม่ได้เกินจริงแล้วแม้แต่น้อย งานนี้นอกจากจะเป็นการล่าสัตว์เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างแคว้นแล้ว ฮ่องเต้ยังต้องการให้เหล่าคณะทูตทั้งหลายได้ลิ้มรสบรรยากาศและอาหารเลิศรส ท่ามกลางธรรมชาติอันงดงามของแคว้นเยี่ยน

ถือเป็นการแสดงให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์และการกินดีอยู่ดี ต่อให้มาล่าสัตว์บนภูเขาสูงก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ต่างอะไรกับการมาพักที่พระราชวังฤดูร้อน

“เจ้าก็พูดได้สิ ฮ่องเต้ไม่ได้สั่งให้เจ้าต้องไปร่วมงานเหมือนกับข้านี่!” ผู้เป็นบิดาเริ่มตีรวน ราวกับสลับตำแหน่งกัน ระหว่างพ่อและบุตรชาย

“ข้าต้องอ่านตำรา” เด็กน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ใส่ใจที่ถูกบิดาพูดประชดประชันใส่

“พ่อเองก็อยากอยู่บ้านอ่านตำราเช่นเดียวกัน! หรือข้าจะหาทางแกล้งป่วยเหมือนเช่นเคยดีหรือไม่ ?” หลิวหยวนมองหน้าหลิวต้าผิงที่ไม่ต้องไปร่วมงานล่าสัตว์ด้วย แล้วก็รู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม อีกทั้งงานนี้ภรรยาของตนก็ติดธุระไม่อาจไปร่วมงานได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งทำหน้าซังกะตาย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่เคยนิยมชมชอบการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไหนจะต้องไปอยู่ท่ามกลางป่าเขาที่เต็มไปด้วยแมลงและสัตว์มีพิษ แค่คิดเขาก็อยากจะป่วยขึ้นมาจริง ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด

“แต่ท่านพี่อยากไปร่วมงานนี้ ดังนั้นท่านพ่อไม่ไปไม่ได้ หากท่านพ่อไม่ไปแล้วใครจะคอยดูแลท่านพี่ จริงหรือไม่”

“ฟ่านฟ่านอยากไปร่วมงานนี้อย่างนั้นหรือ ?” คนตรงหน้าชะงักงันไปชั่วครู่ ท่าทางดูเปลี่ยนไปในทันที

ความจริงก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกตกใจไม่หาย ยามได้ยินฮูหยินของตนกลับมาจากงานแสดงแสนยานุภาพกองทัพ แล้วเล่าเรื่องที่บุตรสาวสั่งให้เจ้าพวกสุนัขปีศาจจากซีเปียสองตัวนั่น คิดคำนวณออกมาต่อหน้าผู้คน เขาไม่รู้ลึกตื้นหนาบางว่าอะไรเป็นอะไร แต่ครั้นจะให้เชื่อสนิทใจว่าสุนัขสามารถคิดเลขได้ จ้างให้ก็ไม่เชื่อ

ดังนั้นจึงได้แต่คิดว่า บางทีอาจเป็นแผนการของแม่ทัพหานและบุตรสาวร่วมมือกันแสดงละครตบตาคนดู แต่ครั้นพอเขาลองหาทางแกล้งทดสอบเสี่ยวเป่าดู ด้วยการถามมันเรื่องจำนวนของกิน เจ้าสุนัขกลับสามารถคิดเลขออกมาได้จริง ๆ

ยิ่งคิดหลิวหยวนก็ยิ่งไม่เข้าใจ เหตุใดสุนัขของบุตรสาวถึงมีความสามารถเช่นนั้น รวมถึงเจ้าสุนัขจากแคว้นซีเปียทั้งสองตัวนั่นด้วย

“ข้ามั่นใจว่าท่านพี่อยากไปร่วมงานล่าสัตว์ในครั้งนี้ขอรับ อีกอย่างท่านพ่อคงไม่กล้าขัดพระบัญชาของฮ่องเต้กระมัง”

หลิวต้าผิงรู้ดีว่าหลิวฟ่านซีอยากไปร่วมงานล่าสัตว์ ความจริงเขาเองก็สองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็กลัวว่านางจะมีอันตราย แต่อีกใจก็อยากให้หลิวฟ่านซีได้มีโอกาสไปร่วมงานตามความต้องการ เพียงแค่ต้องกำชับนางถึงเรื่องสำคัญบางอย่างให้ขึ้นใจ และระมัดระวังตัวไว้...

ทว่ายังไม่ทันที่สองพ่อลูกจะได้พูดคุยอะไรกันต่อ หมอหลวงที่ถูกส่งตัวมาจากวังหลวงเพื่อมาตรวจดูอาการของหลิวฟ่านซีกับหลิวหยวนก็มาถึงจวนพอดี

เจียนอู่พ่อบ้านรีบมาแจ้งให้หลิวหยวนทราบ หลังจากเชื้อเชิญให้หมอหลวงใหญ่ไปนั่งพักยังเรือนรับรองตามธรรมเนียม จากนั้นผู้เป็นเจ้าของจวนก็รีบออกไปต้อนรับ ส่วนหลิวต้าผิงของแยกกลับเรือนไปอ่านตำราเพื่อทบทวนความรู้

เมื่อไปถึงยังเรือนรับรอง หลิวหยวนหัวคิ้วกระตุกเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหมอหลวงที่มาในวันนี้ คือหัวหน้าหมอหลวงใหญ่ มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลสุขภาพร่างกายของไทเฮาเป็นหลัก

นี่ฮ่องเต้ถึงขนาดบีบบังคับขุนนางตำแหน่งเล็ก ๆ อย่างเขา ด้วยการส่งคนระดับหัวหน้าหมอหลวงใหญ่มาด้วยตัวเองเชียวหรือ ?

“เชิญท่านหมอนั่งดื่มชาก่อน เดี๋ยวข้าจะรีบให้คนไปตามตัวบุตรสาวมาที่เรือนรับรอง”

“ท่านหลิวโหวไม่ต้องมากพิธี” ผู้ที่ถูกส่งมาช่วยดูตรวจอาการกล่าวด้วยท่าทางเป็นกันเอง ในใจรู้สึกยินดีที่ได้รับหน้าที่สำคัญเช่นนี้

ความจริงแล้วในวันงานแสดงแสนยานุภาพเขาเองก็อยู่ในที่นั้นด้วย เพราะต้องติดตามดูแลสุขภาพของไทเฮาและเหล่าราชวงศ์ทั้งหลาย ทำให้เห็นสิ่งที่หลิวฟ่านซีตอกหน้าแคว้นซีเปียที่หยิ่งผยองกลับไปจนหน้าหงาย สร้างความสาแก่ใจในฐานะคนแคว้นเยี่ยนยิ่งนัก

จากนั้นเขาก็ตรวจสุขภาพให้กับหลิวหยวนก่อนเป็นอันดับแรก แต่เมื่อตรวจแล้วพบว่ามีอาการร้อนใน เกิดจากการวิตกกังวลจนนอนไม่หลับ จึงได้เขียนเทียบยาบำรุงตับให้ไป

แต่ครั้นพอตรวจชีพจรให้กับหลิวฟ่านซีก็กลับพบว่านางมีสุขภาพแข็งแรงดี ไม่มีอาการหรือท่าทางของหญิงสาวอมโรคที่มีร่างกายเจ็บออด ๆ แอด ๆ เลยแม้แต่น้อย เห็นทีบิดาของนางคงจะเป็นห่วงลูกสาวมากเกินไปจริง ๆ

“ช่วงนี้ท่านหลิวโหวมีเรื่องกลุ้มใจอันใดหรือ ?” หัวหน้าหมอหลวงเอ่ยถาม พลางประเมินท่าทางที่ดูไม่สบายใจอย่างออกนอกหน้าของเขา

“ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่เป็นห่วงสุขภาพของบุตรสาว กลัวจะล้มป่วยระหว่างเดินทางไปร่วมงานเทศกาลล่าสัตว์ที่ภูเขาซงซาน” หลิวหยวนตอบไปตามตรง