บทที่ 4

บทที่ 4

ข้าถูกเหรินวั่งซูพาตัวมาที่ค่ายทหารด้วยความไม่เต็มใจ แต่ต้องอดทนให้มากแม้จะไม่ชอบเรื่องใช้ความความรุนแรงเท่าไหร่ แต่ก็จำเป็นต้องอดทนให้มากเข้าไว้เพราะถ้าทำกิริยาไม่เหมาะสมก็อาจจะส่งผลเสียไปถึงท่านพี่ก็เป็นได้จึงทำได้เพียงแค่ยอมอ่อนโอนตามเขาไปเท่านั้นนี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องราวเหล่านี้ในตอนนี้ตัวของข้าก็มาถึงค่ายทหารเป็นที่เรียบร้อยแล้วบรรยากาศในที่นี้แตกต่างจากอยู่ในเมืองหลวงโดยแท้มีทหารหลายคนมากเสียยิ่งกว่าราษฎรในเมืองอีก

“ท่านพาข้ามาที่นี่เพื่ออะไรกันสตรีเช่นข้าจะมีประโยชน์อะไรที่จะมาอยู่ที่นี่”

“เหตุใดสตรีจะไม่มีประโยชน์ในเมื่อที่นี่ขาดคนที่จะต้องมาดูแลเรื่องการกินการอยู่เมื่อไม่กี่วันก่อนแม่ครัวของที่นี่ลาไปคลอดบุตรที่บ้านเกิดกว่าจะกลับมาก็คงจะเป็นปีหน้าไม่มีใครอยู่ที่นี่ในเมื่อเจ้าว่างเว้นจากการทำงานก็จงมาช่วยงานที่นี่ไม่ดีกว่าหรือ”

“ถ้าเป็นความต้องการของท่านข้าก็พร้อมยินดีที่จะช่วยพ่อท่านกับข้าก็เป็นสามีภรรยากันมีสิ่งใดที่ท่านต้องการข้าก็จะช่วยเหลือให้สุดความสามารถ”

“เส้นนั้นก็ต้องขอบใจเจ้าเอาไว้เสียก่อนเข้าไปเถอะที่โรงครัวเขียนต้องการคนทำงานอยู่มาก”

ตัวของข้าไม่ได้สนใจใยดีอะไรอีกก่อนที่จะเดินมุ่งหน้าเข้าไปยังโรงครัวที่มีคนทำอาหารอยู่ 5 คนนับว่าน้อยมากเหลือเกินที่คน 5 คนทำอาหารให้กับทหารเกือบแสนนายพี่ต้องอดทนทำงานหนัก เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่ทุกวี่ทุกวันฉะนั้นแล้วก็จำเป็นที่ต้องเดินเข้าไปช่วยงานให้รวดเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นก็คงจะมีคนอดอาหารกันเยอะมากมายมากขึ้น

“แม่นางคือผู้ใดเหตุใดมาที่นี่ไม่แจ้งล่วงหน้าเสียก่อน”

“แม่ครัวใหญ่ข้าคือภรรยาของท่านแม่ทัพเหรินเจ้าค่ะ”

“เป็นฮูหยินใหญ่ของท่านแม่ทัพนี่เองต้องขออภัยคนที่นี่เดินเข้าเดินออกต้องเป็นกฎระเบียบไม่ทราบว่าฮูหยินใหญ่ของท่านแม่ทัพมาที่นี่ด้วยเหตุประการใดเจ้าคะ”

“ได้ยินมาว่ามีคนลาไปคลอดบุตรอยู่หลายคนคนก็เลยขาด ข้าเองว่างเว้นไม่ทำงานอะไรก็เลยอยากจะมาช่วยเหลือที่นี่มากกว่าอยู่ที่บ้านฝากตัวกับแม่ครัวใหญ่ด้วยนะเจ้าคะ”

“นับเป็นบุญของพวกเราเหลือเกินที่มีฮูหยินใหญ่มาช่วยเหลือไม่คิดเลยว่าท่านจะมีความสามารถมากแบบนี้”

“สิ่งใดพอช่วยเหลือกันได้ตัวของข้าก็จะช่วยเหลือแม่ครัวใหญ่ต้องการให้ข้าวช่วยงานใดก็บอกได้เลยไม่ต้องเกรงใจในเมื่อลงทุนลงแรงมาที่นี่แล้วก็ล้วนแล้วแต่อยากมาช่วยเหลือกันทั้งนั้น”

“เช่นนั้นก็รบกวนฮูหยินช่วยเตรียมผักให้ด้วยนะเจ้าคะ”

“ได้เลยรับรองไม่มีปัญหา ข้าเก่งเรื่องงานครัวเป็นอย่างมาก”

การเตรียมผักเตรียมเนื้อและอาหารต่างๆให้กับบรรดาเหล่าทหารทั้งหลายก็ล้วนแล้วแต่ทำเสร็จเป็นที่เรียบร้อยเตรียมอาหารไม่ได้เตรียมแค่เพียงแค่เช้าและตอนเที่ยงวันแต่ยังเตรียมไปถึงตอนเย็นเป็นอาหารครบ 3 มื้อที่จำเป็นต้องทำอาหารเอาไว้ให้กับทหารเพื่อจะได้มีแรงไปทำงานทหารหลายแสนคนจะแบ่งเป็นหลากหลายกลุ่มแล้วจะมีผู้ดูแลแต่ละกลุ่มมีแม่ครัวนับร้อยชีวิตที่จะมาช่วยในการแบ่งปันไม่ให้เราทหารหิวโหยในตอนออกรบ

เมื่อทำงานเสร็จเรียบร้อยตัวของข้าก็จำเป็นต้องกลับไปยังจวนท่านแม่ทัพอีกครั้งเพราะต้องการที่จะกลับไปดูแลบ้านเรือนของตนไม่เช่นนั้นแม่สามีอาจจะพูดได้ว่าตัวของข้าไม่มีประโยชน์อะไรในการช่วยเหลือสามีและไม่มีประโยชน์ในการดูแลบ้านช่วยเหลือแม่สามีลิ้นไม่มีกระดูกก็ย่อมพูดแบบนั้นได้อยู่แล้วแล้วยิ่งตอนนี้มีทั้งคนรักเก่าและเหล่าบรรดาอนุภรรยามากมายรายล้อมท่านแม่ทัพอยู่ถ้าตัวของข้าหลุดออกจากวงโคจรของพวกเขาฮ่องเต้ก็อาจจะไม่พอใจก็เป็นได้

“ถ้าเจ้าเหนื่อยก็บอกข้าได้จะให้คนไปเตรียมรถม้าให้เจ้ากลับจวน”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“ไม่เห็นจะปากเก่งเหมือนตอนนั้นเลยน่าเบื่อจริงๆ”

“ตัวของข้าเคยปากเก่งใส่ท่านด้วยหรือตั้งแต่รู้จักกันจนถึงตอนนี้ก็ของข้าไม่เคยพูดจาไม่ดีกับฉันเลยแม้แต่คำเดียวนอกจากท่านที่พูดจาไม่ดีกับตัวของข้า”

“ตอนนี้อย่างไรล่ะที่เจ้ากำลังพูดจาไม่ดีกับข้า”

“สิ่งเดียวที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือคนที่ดูถูกท่านพี่ของข้าถ้าจะไม่ยอมเด็ดขาดจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนก็ตามมาพูดจาไม่ดีให้กับท่านพี่ต้องเจ็บปวดหรือมีผลกระทบใดๆกับท่านพี่หากคนคนนั้นทำข้าก็จะไม่ละเว้นเช่นเดียวกัน”

“เจ้าเองก็ตัวแค่นี้คิดหรือว่าจะชนะข้าได้”

“เหตุใดต้องเอาชนะด้วยความเปลืองแรงเช่นนั้นตอนที่ท่านกำลังหลับข้าอาจารย์เอาหมอนปิดหน้าท่านให้ตายก็ได้ใครจะรู้”

“น่าเบื่อจริงๆด้วยปากเก่งแบบนี้โยนลงรถมาเลยดีไหม”

“เอาแต่พูดว่าตัวของข้าน่าเบื่อท่านต่างหากที่น่าเบื่อวันๆไม่ทำอะไรอยู่ไปวันๆ”

เพี๊ยะ!!!

“นี้ท่านกล้าตีข้างั้นหรอ”

“หน้าอกก็เล็ก ก้นก็ยังเล็กต่างหาก ไม่เห็นจะเต็มไม้เต็มมือตรงไหนเลยดูแข็งทื่อไปหมด”

“แล้วใครใช้ให้ท่านมาตีก้นของข้าเป็นบุรุษเสียเปล่ารังแกแม้กระทั่งสตรีตัวเล็กๆเช่นข้า”

“เจ้าเนี่ยนะสตรีตัวเล็กไม่น่าเชื่อตัวใหญ่ขนาดนี้เล็กตรงไหน”

“เหรินวั่งซู เจ้าอย่ามาปากพล่อยพูดจาไม่ดีเช่นอีกนะไม่เช่นนั้น...”

“ไม่เช่นนั้นอะไรเจ้าจะทำอะไรตัวแค่นี้ทำมาเป็นเก่งกล้าสามารถอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีความสามารถมากเพียงใด”

“ก็มากกว่าท่านที่ไม่มีปัญญา...”

“เลิกใช้วาจาที่ล้ำเส้นตัวของค่ามากเกินไปได้หรือไม่ปรับไปได้แล้วหมดประโยชน์แล้วก็กลับไปอย่าได้วุ่นวายอยู่ที่นี้อีก”

“รู้แล้วไม่ต้องสั่ง”

เปล่าจบตัวของข้าก็ขึ้นรถมาไปเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่จะกลับมายังจวนแม่ทัพแล้วก็พบกับอดีตคนรักของสามียืนพูดคุยกันกับแม่สามีอย่างมีความสุขน่าเบื่อและน่ารำคาญคนเช่นนี้นับว่าเป็นคนที่มีการศึกษาอยู่หรือไม่ สตรีที่ยังไม่แต่งออกเรือนกลับมาที่บ้านของบุรุษอยู่ทุกวี่ทุกวันนับว่าเป็นตัวอะไรกันหน้าด้านหน้าทนเสียจริง

“นายหญิงกลับมาแล้ว บ่าวเป็นห่วงแทบแย่ นายหญิงเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านแม่ทัพพานายหญิงไปที่ใด”

“เจ้าอย่าได้กังวล ข้าไม่เป็นอะไรทั้งสิ้นเพียงแค่ไปช่วยแม่ครัวทำอาหารที่ค่ายทหารเท่านั้น คนมันขาดพอดีช่วยหน่อยช่วยหน่อยจะเป็นอะไรไปตอนนี้ไปเตรียมน้ำเอาไว้ ตัวของข้าจะไปอาบน้ำเหนื่อยมามากพอแล้ว”

“ได้เลยเจ้าค่ะเดี๋ยวบ่ายจะรีบไปเตรียมเอาไว้ให้นายหญิงจะได้ไปพักผ่อนอาบน้ำให้สบายใจ”

“เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

สรุปแล้วตัวของท่านแม่ทัพเป็นคนเช่นใดกันนะบางครั้งก็ดีบางครั้งก็กวนประสาทหรือบางครั้งก็น่าหวาดกลัวเป็นบุรุษที่มีหลายบุคลิกเสียจริงเป็นคนหลายบุคลิกจนน่ากลัวไม่คิดว่าตัวของเขาจะเป็นคนเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย