บทที่ 5

บทที่ 5

วันต่อมาที่รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่แสนสดใสยิ่งกว่าวันก่อนๆ เพราะว่าเมื่อตื่นเช้ามามาร่วมทานอาหารกันกลับพ่อสามีกับแม่สามีของข้าวันนี้ไม่มีคุณหนูจิงมารวมโต๊ะทานอาหารด้วยนับว่าเป็นข้อดีอย่างหนึ่งที่วันนี้นางไม่มาที่นี้ แค่คิดว่าตื่นขึ้นมาทุกวันก็ต้องเจอหน้าของนางทุกวันก็ทำให้ตัวของข้าปวดหัวเหลือเกินที่หน้าของนางมากเกินทน

“วันนี้เป็นเทศกาลลอยโคมเจ้าอยากจะไปหรือไม่”

“ท่านพ่อตัวของข้าไม่อยากออกไปข้างนอกเจ้าค่ะไม่ไปไม่ได้หรือเจ้าคะ”

“เจ้ายังอายุยังน้อยไปเที่ยวเล่นให้สนุกเหมือนคนอื่นๆเสียบ้างอย่าอุดอู้อยู่แต่ในเรือนของเจ้าเลยมีของเจ้าก็เว้นว่างไม่มีอะไรทำอยู่แล้วก็ให้เขาพาไปก็แล้วกัน”

“คงจะไม่ดีเจ้าค่ะ อยู่ที่จวนก็สบายดีไม่ได้ออกไปข้างนอกก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนะเจ้าคะ”

“ไปเสียเถอะจะได้มีโอกาสได้เล่นให้สนุกพอตั้งครรภ์แล้วจะไม่ได้มีโอกาสออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกอีกแล้วนะ เจ้ามีความเห็นเช่นไร”

“ท่านพ่อมีความเห็นเช่นไรลูกก็เห็นเช่นนั้นเย็นนี้ลูกจะพานางไปเที่ยวเล่นดูเทศกาลลอยโคมเองขอรับ”

“เช่นนั้นก็ดีดูแลน้องให้ดีอย่าให้ได้รับอันตรายใดๆทั้งสิ้นเข้าใจหรือไม่”

“ขอรับลูกจะจำเอาไว้”

ท่านพ่อจะรู้ไหมนะก็ตัวของข้าไม่อยากจะออกไปข้างนอกเลยแม้แต่น้อยคนอื่นเขาร่ำลือกันว่าตัวของข้าใจแคบไม่ยอมให้ใครเข้ามาเป็นอนุภรรยาอีก บอกว่าข้าใจเจ็บใจดำขัดขวางความรักของคุณหนูจิงกับท่านแม่ทัพอย่างออกนอกหน้ากลั่นแกล้งอนุภรรยาที่อยู่ในจวนทั้งๆที่ตัวของข้าเจ็บตัวยิ่งกว่าอะไรเสียอีกกลับโดนคำเล่าลือจากคนภายนอกเช่นนี้นับว่าน่าโมโหยิ่งนักถ้าตัวของข้าทำอะไรผิดก็คงจะรู้สึกดีกว่านี้ แต่นี่ข้ากลับไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับโดนนินทาว่าร้ายปากคนมันยาวยิ่งกว่าปากกาเสียอีก

ในค่ำคืนนี้ ตัวของข้าก็เดินเที่ยวชมเทศกาลลอยโคมทั้งๆที่ข้าไม่อยากจะมาแล้วก็เป็นไปอย่างที่คิดเพราะที่เขาตั้งใจจะมาที่นี่กลับไม่ใช่อยากมากับข้าเพราะเขานัดพบเจอกับคนรักของเขาเองเหมือนเป็นการเยาะเย้นข้าเหลือเกินที่ต้องมาทนเห็นภาพคู่หยวนหยางพลอดรักกันในป่าดงพงพรเช่นนี้สตรีก็หน้าหนาเกินกว่าจะให้อภัยเสียจริงกอดบุรุษในที่แบบนี้ทั้งๆที่ตนเองยังไม่ได้แต่งงานเช่นนี้เรียกอันใดได้อีกนอกจากสตรีไร้ยางอาย

“ข้าขอโทษไม่ทันได้มองดูว่าเป็นฮูหยินใหญ่ของจวน”

“คุณหนูคงจะไม่มองเห็นเพราะตัวของข้าอาจจะตัวเล็กเกินไปถึงได้มองข้ามกอดกับสามีคนอื่นเช่นนี้หน้าตาอย่างยิ่งแม้ว่าตรงนี้จะเป็นที่ปลอดตาของคนอื่น แต่ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่สามารถเดินผ่านไปผ่านมาเห็นพวกท่านทั้งสองคนได้ขนาดตัวของข้ายังเดินมาเห็นเลยนับประสาอะไรกับชาวบ้านคนอื่น”

“มีตัวของข้าทำให้ท่านถึงหวงท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ”

“เจ้าอย่ามาทำตัวเหลวไหลกลับไปก่อนตัวของข้าจะอยู่ที่นี่กับ...”

“กับคนรักเก่า พวกท่านนี่หน้าด้านหน้าทนเสียจริงแม่เอาไปบ้างหรือที่ทำเช่นนี้ได้หน้าตาเฉย อย่างน้อยพวกท่านควรให้เกียรติตัวของข้าเสียบ้างในฐานะที่ข้าเป็นภรรยาก็ควรจะให้เกียรติภรรยาของตนเสียบ้างเป็นถึงท่านแม่ทัพกลับทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้นับว่าไม่คุ้มกันเสียเลย”

“เจ้าอย่าริอาจมาสั่งสอนตัวของข้าเจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้คำพูดนั้นคนที่ขอสมรสพระราชทานเป็นพี่ชายของเจ้าในครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะตัวของข้าอดทนกล้ำกลืนหลับนอนกับเจ้าคิดถึงว่าข้าจะไม่กล้าสังหารเจ้า ข้านั้นคิดทุกค่ำคืนอยากบีบคอเจ้าให้ตายทุกวัน ข้าอดทนมากขนาดนี้แล้วยังจะมาเรียกร้องอะไรอีก”

“ฉะนั้นเจ้าอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะจนปัญญาที่จะพูดอีกแล้วเชิญพลอดรักกันให้มีความสุขเสียเถอะข้าขอตัว”

ก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครหรอกนะเมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นจึงกลับมายังจวนแม่ทัพทันที โดยไม่ได้เที่ยวงานต่อหรือทำอะไรเลยหลังจากนั้นเบื่อหน่ายเหลือเกินกับชีวิตที่ต้องอดทนกับความรู้สึกของคนอื่นตอนนี้ตัวของข้าไม่ได้เป็นคนที่ใช้ชีวิตครองตนเป็นโสดไร้คู่หมั้นคู่หมายอีกต่อไปตอนนี้ตัวของข้ามีสามีมีครอบครัวของสามีไม่อยากจะคิดเลยถ้าเกิดในอนาคตตัวของข้ามีลูกไม่ต้องทุกข์ทรมานจิตใจอย่างแน่นอนที่ต้องเจอกับคนเช่นนี้

ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็พบว่าท่านแม่ทัพถูกฝ่าบาทเรียกตัวเข้าไปพบโดยด่วนในช่วงสายกลับมาพร้อมกับร่างกายที่แสนบอบช้ำจากการถูกเฆี่ยนตีหรือว่าถ้าแม่ทัพไปทำอะไรผิดมาถึงได้ถูกกระทำเช่นนี้ข่าวลือหนาหูขึ้นมาว่าในค่ำคืนเทศกาลลอยโคม ถูกกงกงที่ออกไปเยี่ยมชมเทศกาลลอยโคมข้างนอกพบเห็นท่านแม่ทัพกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนและไม่ใช่ภรรยาของตนจึงถูกขุนนางคนอื่นต่างไม่พอใจเรียกร้องให้รับผิดชอบจัดการเรื่องราวต่างๆ ให้เสร็จสิ้นโดยการถูกลงโทษที่บังอาจนอกใจภรรยาไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตถือเป็นการนอกใจภรรยาผิดกฎของบ้านเมืองจึงทำให้ถูกลงโทษแม้ว่าทางครอบครัวไม่ได้ต้องการเอาผิดท่านแม่ทัพก็ตามอยู่ตำแหน่งสูงกว่าคนอื่นๆก็ควรเคารพกฎ เคารพธรรมเนียมจารีตประเพณีชายหญิงไม่อัดแต่เนื้อต้องตัวกันได้ยกเว้นก็แต่แต่งงานกันแล้วนั่นยิ่งเป็นกฎที่ต้องกระทำแต่ท่านแม่ทัพกลับละเว้นเรื่องเหล่านี้

จึงถูกลงโทษสถานเบาโดยการถูกโบย 50 ไม้เป็นการลงโทษต่อการกระทำผิดในครั้งนี้นับว่าทำให้ข้ารู้สึกพอใจอย่างยิ่งแต่เพราะเรื่องนี้ทำให้ตัวของเขาโกรธเคืองตัวของข้าและไม่ยอมมาพบเจอข้าอีกเลยก็นับว่าเป็นเรื่องดีที่ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมาเขาไม่ได้ใส่ใจดูแลอะไรตัวของข้าเลยแม้แต่น้อยก็ยังดีกว่าที่ต้องทนอยู่ด้วยกันแบบฝืนทนไม่มาก็ดีน่ารำคาญจะตายปล่อยให้ไปรักษาแผลที่ถูกโบยอยู่ที่เรือนของตนเถอะ