บทที่ 2

หลี่หมิ่น

1 เดือนต่อมา

ข้านั่งในเกี้ยวเจ้าสาว 8 คนหามสีแดงงดงามเพื่อเดินทางไปยังสกุลเหริน เพื่อแต่งเข้าเป็นฮูหยินเอกแม้ข้าจะมีฐานะที่สูงขึ้นเพียงเพราะฝ่าบาทพระราชทานให้จึงได้แต่งเป็นฮูหยินเอกเช่นนี้ เป็นเช่นนี้ก็ดีท่านพี่ใหญ่ของข้าก็ไม่ต้องอายใครแล้วเขาจะต้องภูมิใจเพราะข้าหลังจากทำพิธีแต่งงานเสร็จคืนเข้าหอก็มาเยือนแต่คืนเข้าหอนี้มันช่างเงียบเหงาเสียจริงๆ

"ฮูหยินเจ้าคะ หิวหรือไม่บ่าวนำขนมกับชามาให้ฮูหยินได้ทานรองท้องก่อนเจ้าค่ะ"

"ขอบใจมาก เจ้าชื่ออะไร"

"บ่าวชื่อ จู่เหนียนเจ้าค่ะ"

"จู่เหนียนงั้นหรือ ขอบใจเจ้ามากนะที่นำขนมมาให้ข้า"

"เป็นหน้าที่ของบ่าวเจ้าค่ะ รีบกินนะเจ้าคะเดียวอีกไม่นานท่านแม่ทัพจะมาแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม"

"ท่านแม่ทัพมาแล้ว"

พูดถึงก็มาเลยหรือเร็วอะไรขนาดนั้น ข้ายังกินไม่หมดเลยเสียงที่ร้องโวกเวกนั้นทำเอาข้าไม่กล้าขยับตัวอีกมีจู่เหนียนช่วยจัดผ้าคลุมให้ให้กับข้าอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานแม่ทัพเหรินวั่งซู่ก็เข้ามาที่ห้องหอ มือใหญ่ของเขาเปิดผ้าคลุมหน้าของข้าออกมาอย่างรวดเร็วจนข้าตกใจ

"ท่านจะทำอันใดเหตุใดถึงจะถอดชุดข้า"

"นอนกับเจ้ายังไงล่ะ คนเป็นสามีภรรยากันก็ต้องนอนด้วยกันและทำลูกกันเจ้าอยู่เฉยๆข้าทำเอง"

"ขะ ข้า..."

"ทำไม คิดว่าห้ามข้าแล้วข้าจะหยุดหรือ หึ ข้าจะทำอยู่ดี"

"ทะ ท่าน..."

"ข้าทำไม"

"ข้ากลัวแล้ว อย่าทำข้าเลย อ๊ะ!"

"หน้าอกนิดเดียวเอง"

"นี้ท่าน ข้าเจ็บนะ ท่านบีบหน้าอกข้าแรงเกินไปแล้วนะ"

ท่านแม่ทัพเหรินเอามือมาล้วงเข้าไปในกระโปรงของข้าทำให้ข้าตกใจยิ่งกว่าเดิมข้ากลัวจนไม่กล้าดิ้นแรง แต่ข้าก็ใช้มือปัดป้องเขาไม่ให้เขาเข้ามา แต่สู้แรงเขาไม่ได้ตัวข้าเองก็เริ่มหมดแรง เขาก็เริ่มจับขาของแยกออกจากกันจนทำให้ข้ากลัวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ข้าเริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาออกก่อนที่เสื้อผ้าเหล่านั้นจะหลุดออกจากร่างกายที่สูงใหญ่ของเขา รูปร่างสูงใหญ่สมชายชาตรีทำเอาข้าใบหน้าแดงระเรื่อที่ต้องเจอกับสามีตนเองที่มีใบหน้าและรูปร่างหล่อเหล่าเช่นนี้ทำเอาข้าแทบคลั่งตาย

"หน้าเจ้าแดงหมดแล้ว"

"ทะ ท่าน..."

"อื้มมม!!!"

"โอ๊ย ท่านพี่ อื้ออ ข้าเจ็บ หยุดก่อน อื้อออ!!!"

"อย่าดิ้นมากเดี๋ยวเจ็บข้าขยับไม่ได้ อ๊า"

"อ๊ะๆๆ อื้ออ ๆๆ ข้าเจ็บเหลือเกินอื้ออ...."

ร่างกายของข้าโดนคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีทำให้ข้าร้องครวญครางทั้งคืนจนถึงเช้าไม่รู้ว่าเขาปลดปล่อยไปกี่รอบ เมื่อรู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว รุ่งเช้าข้าถือน้ำชามาเคารพท่านแม่ ท่านพ่อ ตั้งแต่เช้าแต่พอข้ามาถึงก็เจอบรรดาอนุภรรยาของสามีทั้ง 5 คนกับคุณหนูสกุลจิง จิงเหมยเซียน ที่เป็นคนรักกับสามีข้านางไปมาหาสู่กับสามีข้าบ่อยๆตอนแรกคนที่จะได้แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินเอก ก็คือนางแต่ข้าก็มาแทนที่นางจนทำให้ทุกคนชังน้ำหน้าข้าเช่นนี้ผ่านมาได้ไม่นานสามีของข้านั้นก็กลับมาหาข้าบ่อยครั้งที่เราทั้งสองร่วมหลับนอนกัน

"คาราวะท่านพ่อ คาราวะท่านแม่"

"ลุกขึ้นเถอะ"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

"เจ้าเป็นลูกสะใภ้ของข้าแล้วเจ้าก็ควรรู้จักกับอนุภรรยาของสามีเจ้าด้วยก็แล้วกัน จิ่งหลิน จินเจิน ฮวาอิน ซีเอิน จั่วผิง"

"ฮูหยินใหญ่ ข้าจิ่งหลินเจ้าค่ะ"

"ฮูหยินใหญ่ ข้าจินเจิน เจ้าค่ะ"

"ฮูหยินใหญ่ ข้าฮวาอินเจ้าค่ะ"

"ฮูหยินใหญ่ ข้าซีเอินเจ้าค่ะ"

"ฮูหยินใหญ่ ข้าจั่วผิงเจ้าค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนข้าหลี่หมิ่น"

"เจ้าค่ะ พวกเรารู้จักฮูหยินใหญ่แล้ว"

ข้ามองพวกนางก่อนจะนั่งเก้าอี้ที่เป็นต่ำแหน่งที่ข้าควรนั่งแต่คุณหนูจิเหมยเซียนนั้นกลับไม่ยอมลุกออกแถมยังนั่งอยู่ที่นั้นไม่ยอมขยับไปไหนเลยสักนิด ข้าจึงได้แต่นั่งที่อีกฝั่ง ท่านพ่อมองมาด้วยสายตาตำหนิท่านแม่อย่างน่ากลัวที่รักคุณหนูจิงเหมยเซียนออกหน้าออกตาจนเกินไป ข้าเองก็รับรู้ว่าท่านแม่สามีไม่ชอบข้า แต่ข้าก็ไม่อะไรกับพวกนางหรอกนะข้ามาที่นี้เพื่อเป็นภรรยาของเหรินวั่งซูเท่านั้นไม่อาจที่จะคิดให้ใครรักข้าทั้งนั้น นี้หน้าที่ของข้าหน้าที่ที่ไม่อาจละเลยได้

"คุณหนูจิง สมควรถึงเวลากลับจวนแล้ว"

"ท่านลุงไล่เซียนเอ้อร์หรือเจ้าคะ"

"วันนี้เจ้ามานานแล้ว เจ้ายังไม่ได้แต่งงานทำเช่นนี้ไม่ได้มันไม่ดีที่เจ้าจะมาอยู่ที่นี้นานๆ"

"เซียนเอ้อร์เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เซียนเอ้อร์ขอลาท่านลุงกับท่านป้าเจ้าค่ะ"

"เซียนเอ้อร์อย่าพึ่งกลับเลย ตามป้ามาเถอะป้าจะพาเจ้าไปดื่มชากันที่สวนดอกไม้ ช่วงนี้ดอกไม้กำลังบานสะพรั่งเลยล่ะ"

"เจ้าค่ะท่านป้า"

พวกนางสองคนเดินออกไปแล้วโดยที่ไม่ได้สนใจข้าแม้แต่น้อยข้าได้แต่นิ่งเฉยปล่อยให้คนเขารักกันไปเที่ยวเล่นกัน ข้าเบื่อหน่ายที่จะออกไปเที่ยวเล่นกับพวกนางทั้งสอง นางถูกวางตัวให้เป็นฮูหยินใหญ่แต่ข้ากลับแทรกกลางนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้พวกนางสองคนไม่ชอบข้า ข้าเองก็ไม่ชอบแย่งของใครอยู่แล้วข้าเบื่อจะตายที่ต้องมาทนทำดีกับใครเพราะสงสารคนคนนั้น

"ฮูหยิน..."

"มีอะไรจู่เหนียน"

"ฮูหยินไม่ไปดื่มชากับฮูหยินผู้เฒ่าหรือเจ้าคะ"

"ไม่จำเป็นหรอกปล่อยพวกเขาไปสองคนเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

"เรากินอาหารเช้าเถอะ จะได้กลับเรือน"

"เจ้าค่ะบ่าวจะไปเตรียมอาหารมาให้เจ้าค่ะ"

"อืม"