บทที่ 1

แนะนำตัวละคร

เหรินวั่งซู

แม่ทัพใหญ่ของแคว้นเว่ย เจ้าชู้ เสเพ แต่งเก่งกาจการต่อสู้ เก่งด้านการรบอย่างมาก อายุ 25 ปี เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของสกุลเหริน

หลี่หมิ่น

บุตรสาวคนเล็กขงสกุลหลี่ แต่งเข้ามาสกุลเหรินเพราะสมรสพระราชทานที่ฮองเต้ (พี่เขยใหญ่ )พระราชทานให้แก่นาง เป็นเด็กสาวที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นหลังจากโดนสามีทอดทิ้งในเหตุการณ์ ศัตรูบุกเมืองเมื่อ 1 ปีก่อน จนทำให้นางเปลี่ยนความคิดของตัวเองใหม่อายุ 15 ปี

จิงเหมยเซียน

คุณหนูสกุลจิงเป็นคนรักกับเหรินวั่งซูตั้งแต่นางอายุ 12 ปีจนตอนนี้ผ่านมา 6 ปีแล้ว ก็ยังรักกันถึงแม้ตอนนี้ เหรินวั่งซูจะเจ้าชู้มากขนาดไหนแต่นางก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลงอายุ18 ปี

..................................................................................................................................................................................................................................................

หลี่หมิ่น

10 ปีต่อมา

แคว้นเว่ย

วันเวลาผ่านมาถึง 10 ปีตอนนี้ข้าอายุได้ 14 ปีเมื่อ 10 ปีก่อนข้าที่อายุเพียง 4 ขวบไม่รู้เรื่องราวอันใดมีเพียงพี่ใหญ่ที่เล่าเรื่องราวต่างๆให้แก่ข้าได้ฟังเมื่อโตขึ้นมา อีกเพียง 1 ปีข้าก็จะถึงวัยปักปิ่นที่บ้านข้ามีอาชีพขายผักที่ตลาดมี พี่สี่ ที่คอยช่วยขายผักในบางวันส่วนพี่ใหญ่ของข้าเข้าไปทำงานที่วังหลวงเป็นองครักษ์ชั้นผู้น้อยที่ในตอนนั้นที่พออายุ 18 ปีก็เข้าไปสมัครเป็นองครักษ์ข้าที่คอยแต่อยู่บ้านหลังเล็กกับพี่สี่ เลยตัดสินใจปลูกผักขายเพื่อเป็นรายได้ให้แก่ครอบครัวของเราสามคนถามว่าทำไมถึงเรียกพี่ใหญ่กับพี่สี่

แล้วพี่ๆคนอื่นๆไปที่ไหนข้าจะเล่าให้ฟังหลังจากเกิดเหตุการณ์ฆ่าล้างตระกูลหลี่ของข้าท่านแม่ให้คนพาพวกเราหนีออกมาในการหลบหนีออกจากตระกูลหลี่ที่ถูกฆ่าล้างตระกูลนั้น จึงมีความยากลำบากอย่างมากเพราะมีจำนวนคนมากจึงจำเป็นต้องแยกย้ายกันหนีโดยที่พี่รองและพี่สามที่โตพอที่จะหนีเอาตัวรอดได้หนี ไปด้วยกันส่วนข้าที่ยังเด็กพอๆกับพี่สี่ พี่ใหญ่เลยเลือกให้ข้ากับพี่สี่อยู่ด้วยกัน. หลังจากหนีออกมาจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นพี่ใหญ่จึงพาข้ามาที่แคว้นเว่ย และออกทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูข้ากับพี่สี่ให้สุขสบายสบายเมื่อข้าโตขึ้นจึงอยากที่จะช่วยเหลือพี่ใหญ่ให้สบายเหมือนอย่างที่พี่ใหญ่ทำให้ข้ากับพี่สี่อย่างในวัยเด็ก

"พี่สี่เจ้าคะ ข้าขอออกไปขายผักที่ตลาดก่อนนะเจ้าคะ"

"(เจ้ารีบไปเถอะ)"

ข้าลืมบอกไปท่านพี่สี่ของข้านั้นได้รับบาดเจ็บที่คอจนทำให้พูดไม่ได้แต่ตอนนี้อยู่ในระหว่างการรักษาตัวจึงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วใช้ภาษามือคุยกันเพียงเท่านั้น

"ท่านพี่อย่าลืมทานอาหารเช้าด้วยนะเจ้าคะ"

"(ไม่ต้องห่วงข้าหรอกต้องรีบไปเถอะ)"

"ข้าไปแล้วนะเจ้าคะ"

ข้าเดินทางมาขายผักตามปกติ แต่วันนี้กลับมีอันตรายอันธพาลที่ชอบมาพังร้านค้ามากมายที่มีคนมาค้าขายในตลาดเช่นนี้ทุกวันและส่วนข้าที่พึ่งมาก็พลอยโดนไปด้วยเจ้าพวกอันธพาลนี่ชอบรังแกผู้อ่อนแอจนตอนนี้ผู้ที่มาค้าขายในตลาดก็น้อยลงทุกทีเพราะพวกอันธพาลพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ไม่มีใครกล้ามาค้าขายที่นี้ จะมีผู้กล้าผู้ใดบ้างที่จะมาช่วยพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่ที่นี่

"แม่นางคนงามเจ้าจะรีบไปที่ไหนกันงั้นหรือ"

"ข้า...ข้า.."

"เจ้ามานี่สิคนงามของถ้าไม่ให้ค่าชมใกล้ๆหน่อยได้หรือไม่"

ข้ายังไม่ได้ทันได้ปฏิเสธอะไรแล้วพวกอันธพาลก็กระชากแขนข้าสุดแรงเพื่อที่จะให้ข้าเข้าไปใกล้ๆพวกมัน

"ปล่อย ข้าดีนะ!!"

"ฮ่าๆๆๆ!!!"

หมับ!!!!

"นี่พวกเจ้าไม่ได้ยินที่นางพูดงั้นหรือ!!!"

"เจ้าเป็นใคร!!!"

"ข้าคือใครงั้นหรือเจ้าเป็นใครที่บังอาจมายุ่งกับผู้อื่นเช่นนี้!!"

"จะ..เจ้า!"

"พวกเจ้าจงออกไปเสียก่อนที่ข้าจะใช้ดาบสะบั้นคอของพวกเจ้าให้มันขาดบัดเดี๋ยวนี้!!"

แล้วเจ้าพวกอัธพาล นั่นก็หนีไปข้าเดินเข้าไปขอขอบคุณ คุณชายท่านนี้ที่ช่วยเหลือข้าและเหล่าแม่ค้าพ่อค้าทั้งหลายในวันนี้

"ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะที่ช่วยเหลือพวกเรา"

"ข้าเพียงต้องการช่วยคนอ่อนแอไม่มีทางสู้เพียงเท่านั้นเจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก"

"ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือขอบคุณนะเจ้าคะ"

ว่าจบแล้วข้าก็เดินออกไปทันทีเรื่องราวคราวนั้นก็ผ่านมาถึง 1 ปีพี่ชายข้าได้รับความดีความชอบจากฮ่องเต้เมื่อตอนที่ไปอารักขาพระองค์ที่สนามล่าสัตว์แต่เกิดเหตุการณ์การก่อกบฏเกิดขึ้นท่านพี่ใหญ่ของข้าเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพระองค์จนรอดออกมาได้จึงได้เลื่อนขั้นเป็นองครักษ์ประจำกายฐานะทางครอบครัวก็ดีขึ้นมากต่างจากเดิมเป็นอย่างมาก

"มีราชโองการจากฝ่าบาทให้คุณหนูเล็กหลี่หมิ่น น้องสาวคนเล็กขององครักษ์ส่วนพระองค์ แต่งตั้งให้เป็นท่านหญิง และให้คุณหนูเล็กหลี่หมิ่น แต่งเข้าเป็นฮูหยินเอกของคุณชายเหรินวั่งซู ในอีก 1 เดือนข้างหน้าพร้อมมอบทรัพย์สินให้ดังนี้ผ้าแพร 500 พับเครื่องประดับ 50 หีบ มอบที่นา 500 ไร่ให้แก่คุณหนูเล็กหลี่หมิ่น จบการโองการ"

"หลี่หมิ่นรับราชโองการเพค่ะ ขอให้ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นๆปี"

ทำไมเรื่องราวมันจึงเป็นเช่นนี้ทำไมข้าจึงต้องแต่งให้กับคุณชาย สกุลเหรินด้วยได้ยินข่าวลือหนาหูมาว่าอีกฝ่ายนั้นเสเพล ชอบใช้กำลังชอบเที่ยวซ่องนางโลมมีอนุภรรยามากถึง 5 คนทั้งๆที่อายุเพียง 25 ปีเท่านั้นทำไมข้าต้องแต่งงานกับตาแก่นั้นด้วยแถมยังมากมายราคะเช่นนี้ด้วย

ก่อนหน้านั้น

ร่างระหงในชุดองครักษ์เดินตัวปลิวเข้าไปยังห้องทรงอักษรของฮ่องเต้เหว่ยเซียนด้วยอารมณ์โมโหขั้นสูงสุด

ปัง!!!

"หืม..เจ้ามาหาเจิ้นมีเรื่องอันใดหรือหลี่จิ้ง"

"ฝ่าบาท พระองค์ทำไมถึงกล้าทำร้ายครอบครัวกระหม่อมเช่นนี้ด้วย!"

"เพราะเจ้าดื้อ เจินจึงต้องปราบพยศแมวป่าเช่นเจ้าอย่างไรเล่า"

"พระองค์พระราชทานสมรสให้น้องสาวของกระหม่อมให้แต่งกับเจ้าคนสาระเลวนั้นได้อย่างไรพะยะค่ะ!!"

"อาจิ้ง เจ้าไม่รู้อะไรเหรินวั่งซู แม้ภายนอกจะเสเพลขนาดไหนแต่เขาก็เก่งกาจด้านการออกรบในสนามรบเขาเก่งที่สุดอีกอย่างเขาเพียงแค่แสดงออกว่าไม่เก่งเพียงเท่านนั้นเอง สาเหตุที่เจินเลือกเหริ่นวั่งซู เพราะข้อหนึ่งเขามีประโยชน์ในฐานะนักรบ ข้อที่ 2 เจินเพียงอยากให้น้องสาวของเจ้าแต่งเป็นฮูหยินเอกเพราะต้องการรักษาอำนาจที่เจินมีและเจ้าอยู่เคียงข้างเจินมาตลอด 1 ปีคือทางเลือกที่ดีที่สุดอีกอย่างเจินแต่งตั้งน้องสาวของเจ้าให้เป็นถึงท่านหญิงแห่งแคว้นให้มีศักดิ์ฐานะสูงกว่าผู้อื่นแล้วเจ้าไม่พอใจอะไรอีกว่ามาได้เลย"

"ฝ่าบาท!!!"

"น้องสาวของเจ้าต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด"

"แล้วคนเช่นนั้นหรือที่พระองค์เรียกว่าดีข้ามองมุมไหนมันก็แค่คนสาระเลวคนนึงเพียงเท่านั้น"

"เจิน มองคนไม่เคยผิด"

"ถ้าเช่นนั้นก็กระหม่อจะหนีออกไปพาน้องสาวของกระหม่อมหนีออกจากที่นี่หนีออกไปให้พ้นจากพระองค์ ที่คิดจะใช้น้องสาวของกระหม่อมเป็นตัวหมากในเกมการเมืองของพระองค์เช่นนี้ น้องสาวของกระหม่อมเพิ่ง 15 ปีเมื่อไม่กี่เดือนก่อนแต่กลับต้องแยกออกจากกระหม่อมพระองค์ทำร้ายจิตใจกระหม่อมมากเกินไปแล้ว!!!"

"เจินมีความคิดของเจินเจ้าไม่เข้าใจเจินหรอก แต่เตินขอแค่เพียงเจ้าอย่าขัดขวาเจินเลย"

"ถ้ากระหม่อมไม่เข้าใจพระองค์เช่นนั้นกระหม่อมก็ไม่มีอะไรจะพูดกระหม่อมทูลลา!!"

"เจ้าไปไม่ได้เจ้าต้องอยู่ที่นี่กับเจินจนกว่าน้องสาวของเจ้าจะแต่งงานออกไปตามราชโองการของเจิน"

"ไม่!!"

"เจ้าเป็นเมียของเจินนะ เจ้ากล้าหรือ!!"

"ทำไมกระหม่อมจะไม่กล้า พระองค์ปล่อยกระหม่อมนะพะย่ะค่ะ!!"

"เจ้าดื้อเสียจริง เจินโมโหจนจนจะขาดสติแล้วนะมาให้เจินลงโทษซะดีๆ!!"

"ไม่!!"

"หลี่จิ้ง !!!"

"ทำไมเหว่ยเซียน!!!!"