ตอนที่ 2 เบื้องหลัง

หยางลี่จูได้ยาบำรุงมาจากไป๋ฟางหรง นางมอบให้สาวใช้จัดการต้มให้นางดื่มก่อนนอน วันนี้ก็เช่นเดียวกัน แต่ทว่าเมื่อครู่นางทำให้สามีไม่พอใจ เขาจึงได้กลับไปนอนที่เรือนกลางปีกขวา

สาวใช้นามว่าอาเถา เดินเข้ามาพร้อมกับถาดยาบำรุงกลิ่นฉุน ลี่จูแม้ไม่อยากก็ต้องทนฝืนกิน หวังเพียงแค่ให้นางได้ตั้งครรภ์สมใจก็พอ “ฮูหยินน้อย กำลังอุ่นได้ที่เลยเจ้าค่ะ” อาเถาวางยาบำรุงลงบนโต๊ะตัวหนึ่งในห้องนอนของนายสาว

ลี่จูนอนเอนกายอยู่บนตั่งไม้ตัวยาวก็หยัดกายลุกขึ้นเดินมา นางเอื้อมมือจับเข้าให้กับถ้วยใบหนึ่ง สีหน้าของนางดูเรียบเฉย แต่ทว่าจิตใจก็ยังว้าวุ่นและไม่สบายใจเอาเสียเลย

อาเถาสาวใช้ ช้อนสายตามองยังถ้วยยาที่ค่อย ๆ ถูกนายสาวดื่มลงไป มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเจ้านายได้ดื่มมันจนหมดถ้วย

“อาเถา ยาบำรุงใกล้จะหมดหรือยัง หากหมดแล้วก็ไปขอตัวยาจากไป๋ซื่อแล้วก็ค่อยไปซื้อที่ร้านขายสมุนไพรก็แล้วกัน” กล่าวจบก็เดินกลับไปนั่งตั่งไม้เช่นเดิม ไม่ได้นึกเอะใจอันใดสักนิด ยาในถ้วยนี้เป็นยาบำรุงชั้นเลิศจากไป๋ฟางหรง ส่งมาให้นางเป็นประจำ

อาเถาสาวใช้ระบายยิ้มเล็กน้อย แววตาของนางดูแข็งกร้าวนัก “ใกล้จะหมดแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างท่านน้าอาชุนเขียนเทียบยากับข้ามาแล้ว เช่นนั้นฮูหยินน้อยไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ”

“อืมหมดแล้วก็ค่อยไปซื้อ ก่อนออกไปขออนุญาตท่านแม่ด้วยเล่า ทำอะไรอย่าได้ข้ามหน้าข้ามตาเด็ดขาด ประเดี๋ยวนางจะพานไม่พอใจข้าอีก” ทำอะไรผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มักจะโดนดุด่าเป็นประจำ

“เจ้าค่ะ” อาเถาลอบยิ้ม ก่อนจะถือถาดกลับไปเก็บยังห้องครัว กระนั้นเมื่อจัดการเสร็จสิ้นแล้ว จึงได้เดินเข้าไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า นั้นก็คือเรือนใหญ่ของเมิ่งซื่อ

“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ ฮูหยินน้อยดื่มจนหมดถ้วยเจ้าค่ะ” อาเถารีบกล่าวรายงาน สีหน้าช่างดูเบิกบานนัก อีกเดี๋ยวจะได้รางวัลจากฮูหยินใหญ่ มีหรือนางจะไม่ดีใจจนเนื้อเต้น

ถุงเงินใบหนึ่งถูกโยนมาจากมือของเมิ่งซื่อ หรือฮูหยินใหญ่แห่งจวนตระกูลหยวน สีหน้าของหญิงสูงอายุแย้มยิ้ม จากนั้นก็ดื่มน้ำชาดับกระหายอึกใหญ่ ด้านหลังมีสาวใช้อีกคน นางกำลังใช้กำปั้นน้อย ๆ ทุบไหล่ให้นางได้คลายอาการปวดเมื่อย

“ทำดีมาก อย่าให้นางจับได้ล่ะ” เมิ่งซื่อยกยิ้มอย่างชั่วร้าย เพราะมิอยากให้สตรีนางนี้ตั้งครรภ์ ยาที่ลูกสะใภ้ที่ไม่ต้องการได้ดื่มลงไปนั้น เป็นยาห้ามครรภ์โดยเฉพาะ มีหรือคนเช่นนางถ้าลงมือแล้ว จะมีใครจับได้และสาวตัวถึงนางกัน อะไรจะสาแก่ใจ หากถูกคนสนิททิ่มแทงหักหลังนางกันเล่า

ถ้าหากลูกชายของนางไม่ดื้อดึงจะยกย่องหยางลี่จูเป็นฮูหยินเอก เรื่องเช่นนี้ย่อมไม่เกิด อีกอย่าง หยวนไห่จงได้เอ่ยกล่าวกับมารดา ว่าสามปีหากภรรยาไม่ตั้งครรภ์ เขายินดีจะรับภรรยาเพิ่ม มีหรือเมิ่งซื่อจะไม่รอคอยโอกาส และโอกาสก็มาถึงนางเสียที

“แน่นอนเจ้าค่ะ ฮูหยินน้อยไม่มีทางจับได้แน่ ๆ” อาเถารีบเปิดถุงเงินนั้นออกถึงกับตาวาววับ นั่นเพราะในถุงเงินมีจำนวนไม่น้อยทีเดียว “ข้าจะทำงานให้สุดความสามารถ ตามที่ฮูหยินใหญ่ต้องการ” นางดีใจจนเนื้อเต้น ยิ่งในถุงมีเงิน มองเท่าไหร่ นางยิ่งทุ่มเททำให้สุดความสามารถและทำอย่างแนบเนียนเสมอ

อาเถาเก็บความดีใจเอาไว้ไม่มิด เดินออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าแย้มยิ้มอย่างดีอกดีใจนักหนา สาวใช้ที่ทุบไหล่ช่วยให้เจ้านายนั้นหายปวดเมื่อย จึงได้ปากยื่นปากยาวกล่าวขึ้นมา “ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ จะไว้ใจนางได้อีกนานหรือไม่ เพียงเท่านี้นางถึงขั้นหักหลังฮูหยินน้อย ไม่แน่ว่าสักวันอาจจะหักหลังท่านก็ได้”

ด้วยความหวังดี เกรงว่าหากถูกจับได้คุณชายคงจะเสียใจและตำหนิฮูหยินใหญ่เป็นแน่ ในจวนก็คงจะหาความสงบสุขสงบใจไม่มีเสียแล้ว และจนป่านนี้ฮูหยินน้อยถูกวางยาเป็นระยะเวลามานาน นางก็ช่างดูโง่เขลานักไม่ระแคะระคายเสียที ว่าเหตุใดจึงไม่ตั้งครรภ์

“อสรพิษอย่างไรมันก็แว้งกัดวันยังค่ำ อีกหน่อยข้าจะกำจัดนางทิ้งไปเองอย่าร้อนใจไปเลย ว่าแต่เจ้าส่งข่าวให้เหยาเอ๋อร์เตรียมตัวแล้วใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ เมื่อเช้าข้าไปส่งข่าวเอง คุณหนูเหวินบอกว่าจะรอวันที่ท่านแม่ทัพยกขบวนไปสู่ขอแต่งงาน” นางนึกถึงใบหน้าของคุณหนูเหวินที่กระโดดโลดเต้นดีใจ ยังคิดว่านางหาใช่สตรีที่แสนอ่อนหวานไม่ ดูแล้วนางช่างเป็นสตรีที่ทะเยอทะยานนัก กิริยาท่าทางหาได้เรียบร้อยไม่ ซ้ำยังชอบวางอำนาจอีกด้วย

“ดี ดี ข้าจะส่งสินสมรสให้เหยาเอ๋อร์มากกว่าหยางลี่จู คอยดูสินางจะไม่อิจฉาตาร้อนให้มันรู้ไป พอแต่งเหยาเอ๋อร์แล้ว ยังมีอีกคน ที่ข้าจะต้องให้สินสมรสกับนางอีก หมากอีกตัวของข้า จะร้ายกาจหรือไม่ เราก็ต้องมาคอยดู” เมิ่งซื่อกระหยิ่มยิ้มเข้าให้ แผนการของนางกำลังดำเนินไปด้วยดี หากไม่มีอะไรผิดพลาด

สามเดือนต่อมา

เหวินอวี้เหยาแต่งเข้ามาในฐานะอนุ นางเป็นเพียงแค่เหวินอี๋เหนียง ทำให้นางไม่พอใจอยู่มากเช่นเดียวกัน แม้จะมีขบวนใหญ่โตไปรับนางถึงหน้าจวน แต่ทว่าหาได้เข้าหน้าประตูไม่ ท่านแม่ทัพช่างข่มเหงน้ำใจนางเกินไป เช่นนั้นนางจึงทำตัวเหมือนคนไร้เดียงสา ไม่อิจฉาริษยา พูดคุยกับฮูหยินเอกเป็นอย่างดี

ส่วนว่านซูเจียว แต่งงานหลังจากที่แม่ทัพรับอนุคนแรกเข้ามาในจวนเพียงแค่ห้าวัน วันที่หกเป็นนางที่ถูกแต่งเข้ามา มีขบวนเจ้าบ่าวไปรับถึงหน้าจวน นางดีใจนักหนา แต่ทว่าพอมาถึงนางกลับได้เข้ามาด้านข้างประตูของจวน แต่นั่นไม่ทำให้นางเสียใจ

นางมีฐานะเป็นว่านเอ๋อร์เหนียง อนุคนที่สองของท่านแม่ทัพหยวน เพียงเท่านี้ก็สุขใจ ไม่นานนางจะไต่เต้าจากอนุขึ้นเป็นฮูหยินรองให้จงได้ ดีไม่ดีนางจะเขี่ยฮูหยินเอกออกจากจวนนี้เสียด้วยซ้ำ ความฝันนี้ไม่ไกลเกินเอื้อมสักเท่าไหร่ สักวันนางจะต้องเอาชนะให้ได้ จะเป็นเหวินอี๋เหนียงมีฮูหยินใหญ่ให้ท้ายแล้วอย่างไร คนเช่นนางมีหรือจะทำอะไรไม่สำเร็จ ไม่มีทาง

เรือนปีกซ้ายเป็นของเหวินอี๋เหนียง ถัดไปเป็นเรือนของว่านเอ้อร์เหนียง ส่วนเรือนปีกขวาเป็นของหยางซื่อฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพหยวน ทุก ๆ เช้าฮูหยินน้อยมักจะไปคารวะน้ำชาแม่สามี และพ่อสามีเป็นประจำ

และวันนี้นางก็ทำเหมือนเคย แต่ทว่าเมื่อนางเดินเข้าไปถึงก็พบว่าอนุทั้งสอง นั่งอยู่ก่อนหน้านางแล้ว พลันเสียงหัวเราะในห้องได้หายไป มีแต่ความเงียบกริบเข้ามาแทนที หยางลี่จูแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน แม้จะรู้สึกว่าแม่สามีไม่ต้อนรับก็ตามที

“ท่านแม่ ลูกมาคารวะน้ำชาเจ้าค่ะ” ลี่จูระบายยิ้มอ่อนมอบให้แม่สามี อนุทั้งสองนั่งเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงอันใดขึ้นมาอีก จากเมื่อครู่ที่ดูเหมือนว่าทั้งสามคนพูดคุยถูกคอ จนได้ยินเสียงแม่สามีหัวเราะเล็ดลอดออกมาถึงข้างนอก

“ไม่ต้อง ทีหลังไม่ต้องเสนอหน้ามานะ เจ้ารู้หรือไม่ กระทำตัวไร้ยางอายนัก เป็นถึงฮูหยินน้อยของจวนตระกูลหยวน กลับตื่นสายเช่นนี้ อีกอย่างเมื่อไหร่เจ้าจะตั้งท้องเสียที หากยังไม่ท้องก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้ข้าเห็น มันน่ารำคาญ!”

เมิ่งซื่อแผดเสียงตะคอกหยางลี่จู ซ้ำยังใช้คำพูดที่ทิ่มแทงใจนางนัก ลูกสะใภ้เช่นนางมีหรือหน้าไม่ชา เจ็บปวดทุกครั้งยามพบหน้า จะพูดอันใดก็ระคายหูอีกฝ่าย หยิบจับอันใดก็รำคาญลูกตาของอีกฝ่ายนัก

นางทำอะไรไม่เคยมีดีในสายตาของแม่สามี และพ่อสามี จะให้นางชินได้อย่างไรกัน ทุก ๆ ครั้งมีแต่ความเจ็บปวด ทนฝืนกินก้อนสะอื้นทุกครา กว่าจะหาเสียเจอ เนื้อตัวก็สั่นไหวด้วยความปวดใจไปหมด

“ท่านแม่ ข้า...” กระบอกตาของหยางลี่จูร้อนผ่าว กล่าวออกมาด้วยความตะกุกตะกัก

“ไป ไสหัวออกไปซะ อย่ามาวุ่นวายกับข้าอีก ทีหลังไม่ต้องมาที่เรือนใหญ่อีกแล้ว ตอนนี้มีเหยาเอ๋อร์กับเจียวเอ๋อร์ดูแลข้าก็พอ ไป! ไปรีบออกไปซะ! เห็นหน้าของเจ้าแล้ว ทำให้ข้าจะคลื่นไส้ไม่อยากอาหาร!”