ตอนที่ 1 ความร้ายกาจ

หยวนไห่จง มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่น้อยนัก เขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่หลากหลายความรู้สึก เป็นแม่ทัพแดนใต้มานานหลายปี กลับมาแต่ละครั้งก็มักจะอยู่กับฮูหยิน แต่ทว่าฮูหยินของตนมิได้ตั้งครรภ์เสียที

จึงได้เกิดเรื่องกระทบกระทั่งขึ้นมา เห็นจะเป็นมารดาของตนหาเรื่องนางก่อน ตัวเขาจะออกปากห้าม เช่นนั้นแล้วมารดาของตนจะกล่าวหาว่าเขารักนางมากกว่ามารดาผู้ให้กำเนิด

เขาเป็นคนกลางก็ลำบากใจนัก จะไกล่เกลี่ยทั้งสองก็ยากเย็น เห็นจะเป็นเพียงแค่ท่านแม่ของตน ที่ช่างใจร้อนวู่วามและก็มักจะพูดจาว่ากล่าวฮูหยินของเขาเป็นประจำ

“จูเอ๋อร์” เขาเดินเข้ามาในห้องนอน เรือนหลังของภรรยา เห็นนางนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ สีหน้าของนางดูจะเสียใจนักหนา “อย่าโกรธท่านแม่เลยนะ ที่ท่านพูดก็เพราะว่าอยากได้หลาน” เขาจะปลอบใจนางอย่างไรดี

“เจ้าค่ะ แต่ว่าท่านพี่ ข้าก็กินยาบำรุงทุกอย่างแล้ว เป็นยาดีของหรงเอ๋อร์มอบให้ เหตุใดข้าจึงยังไม่ตั้งครรภ์เสียที” ดวงหน้าของนางเศร้าเสียใจนัก กระบอกตาร้อนผ่าวไปหมด นั่นเพราะแม่สามีก่นด่านางทุกครั้งที่เห็นหน้า จะไม่ให้นางเสียใจก็แปลกพิกล

“ข้าจะให้หมอมาตรวจอีกครั้ง หากยังไม่ท้องอีกท่านแม่บอกว่า จะรับภรรยาเพิ่มให้ข้าอีกสองคน” ถึงแม้ท่านหมอจะมาตรวจบ่อยครั้ง ทุกครั้งก็คงได้คำตอบเหมือนเดิม คือร่างกายนางไม่แข็งแรง ยังไม่อาจมีบุตรได้ในตอนนี้

ชายหนุ่มหย่อนก้นนั่งลงบนเตียง มือหนายื่นไปจับและกอบกุมมือของนางเอาไว้ เห็นสีหน้าของลี่จูไม่สู้ดี ตัวเขาก็ไม่รู้จะปลอบใจนางอย่างไร

ตัวเขาก็ทุกข์ใจนัก จะกล่าวปฏิเสธมารดาอย่างไรดี นั่นก็คือการรับภรรยาเพิ่มเข้ามา หนึ่งเป็นญาติห่าง ๆ ของฮูหยินข้างกาย อีกคนก็เป็นลูกสาวของสหายมารดา ตัวเขาไม่กล้าเอ่ยรับปาก จึงมาถามภรรยาเสียก่อน

“แล้วท่านพี่คิดจะรับเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ” ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่า หากสามีของนางกล่าวปฏิเสธ แม่สามีก็ต้องมาลงที่นาง คิดว่านางยุแยงสามีให้แข็งข้อ ตัวนางจะบงการอันใดเขาได้กัน เพียงแค่คิดจะอ้าปาก บางครั้งเขาก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่แล้ว เรื่องเช่นนี้ก็คงหนีไม่พ้นต้องรับมาอยู่ดี

“ข้าก็แล้วแต่เจ้า” น้ำเสียงของแม่ทัพแดนใต้ดูจะแผ่วเบานัก เขาสงสารภรรยาจับใจ แต่งงานกับนางมาก็หลายปี สุดท้ายนางก็ไม่ตั้งครรภ์ มารดาเร่งเร้า บิดากล่าววาจาไม่น่าฟัง ตัวเขาเห็นใจนางเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าคงจะออกปากอะไรไม่ได้ หากท่านแม่ยืนกราน ข้าจะคัดค้านได้หรือเจ้าคะ เชิญพวกท่านคิดอ่านอันใดตามสบาย ข้าขออยู่เรือนหลังอย่างสงบ ๆ จะดีกว่า” ดวงตาของนางไหวระริก เกิดเป็นคลื่นเสียใจบนดวงตาคู่สวยของนาง

แม้สามีจะรักใคร่ หากแต่ว่ามารดาสามีห่างเหิน ทั้งยังเมินหน้าและชิงชัง ส่วนพ่อสามีเห็นหน้านาง ก็มักจะก่นด่าพึมพำอยู่เป็นประจำ ตัวนางหน้าหนาทนอยู่มาหลายปี หัวใจดวงนี้ชอกช้ำแสนคณานับ ใครเล่าจะคิดว่า ฮูหยิน เอกแม่ทัพแดนใต้จะมีชะตากรรมเช่นนี้

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าก็คงจะต้องรับพวกนางเข้ามา แต่ว่าท่านแม่จะให้พวกนางเป็นภรรยารอง ข้าคิดว่าไม่สมควร จึงให้นางเป็นแค่อนุ เท่านั้น เพราะข้ายังคงรักเจ้า ให้เกียรติเจ้า”

หยางลี่จูแค่นหัวเราะเคล้าน้ำตา ให้เกียรตินาง รักนางเช่นนั้นหรือ หากรักจริงเหตุใดไม่เอ่ยปากปฏิเสธ มารดา ลมปากอันหวานหอมเชื่อไม่ได้จริง ๆ ฝ่ามือที่ถูกเขากอบกุมเอาไว้ นางดึงกลับมา แม้จะไม่พอใจ นางยังคงสำรวมกิริยา ไม่เคยแง่งอน ชักสีหน้ากระทั่งน้ำเสียงแข็งกร้าว นางก็ไม่เคยได้ทำมัน สิ่งใดที่จะทำให้สามีไม่สบายใจ นางไม่เคยกระทำเสียด้วยซ้ำ

นางหยัดกายลุกขึ้น เดินมานั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจกขัดเงาบานหนึ่ง “เจ้าค่ะ ท่านพี่” เสียงของนางแผ่วเบาด้วยเพราะปวดใจ ดวงตาคู่งามดูแดงเรื่อ นางกลั้นน้ำตามิให้ไหลออกมา แม้จะเจ็บปวดหัวใจเพียงใดก็กลั้นเอาไว้มิให้มันพรั่งพรูลงมา เดี๋ยวพวกเขาจะคิดว่า นางเรียกร้องความสนใจ

เมิ่งซื่อ คือแม่สามีของหยางลี่จู ยามนี้กำลังปั้นหน้ายิ้มแย้ม เมื่อทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่นางคาดเดาเอาไว้ เสียเวลาไปหลายปี กว่าลูกสาวของสหายรักของนางจะได้เข้า

เสียงหัวเราะเริงร่า “ในที่สุดเหยาเอ๋อร์ของข้าก็จะได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว” นางเหลือบตามองสามี ที่กำลังนั่งโขกหมากรุกอยู่บนกระดาน แม้จะเพิ่งหัวค่ำก็ตาม แต่ทว่าสามีของนางชมชอบยิ่งนัก ฝั่งตรงข้ามเป็นพ่อบ้านชายที่รับเข้ามาทำงานได้หนึ่งปีกว่า ๆ หน้าตาคมคายไม่เบา

“ก็ตามใจเจ้าเถอะ หวังว่านางจะท้องเร็ว ๆ ก็พอแล้ว” ชายชราไม่รู้ร้อนรู้หนาว หวังเพียงแค่มีหลาน ๆ น่ารักก็พอใจ เห็นจวนตระกูลจ้าวให้กำเนิดทารกแฝด พวกเขาเห็นก็อดอิจฉาไม่น้อย เด็กสองคนนั่นน่ารักน่าชังยิ่งนัก

“แน่นอนอยู่แล้วท่านพี่ แม้ว่าลี่จูจะได้ยาดีอย่างไร นางจะท้องไม่ได้เด็ดขาด ข้าจะต้องมีหลานที่เกิดจากเหยาเอ๋อร์เท่านั้น ส่วนลูกสาวของหานซื่อที่รับเข้ามาก็แค่เป็นหมากของข้า ทำให้นางไม่อาจจะทนอยู่ได้ ต่อไปตำแหน่งฮูหยินเอกจะต้องตกมาเป็นของเหยาเอ๋อร์”

ผู้ที่ถูกกล่าวถึง นั่นก็คือลูกสาวของหานซื่อ ยามนี้นางกำลังจัดเตรียมอาภรณ์ สำหรับที่จะออกเรือนในไม่ช้า สีหน้าของนางมีแต่รอยยิ้ม น้ำเสียงหวานกล่าวขึ้นมา “ท่านแม่ ชุดนี้สวยหรือไม่ หากท่านแม่ทัพหยวนเห็นเข้า เขาจะต้องชอบแน่ ๆ”

“ไปอยู่ที่จวนนั้น ทำตัวให้เรียบร้อย อ่อนหวานเข้าไว้ ทำให้เขารักเขาหลงได้ก็ยิ่งดี เฉดหัวหยางลี่จูออกจากจวนได้ก็จะสาแก่ใจข้านัก!” เพราะความเจ็บปวดถูกแย่งชิงคนรักมันเจ็บปวดมากขนาดไหน ต่อไปนี้หยางลี่จูก็จงรับมันไปเถิด

แววตาของว่านซูเจียวดูเจิดจ้านัก ริมฝีปากกดยิ้มขึ้นมา มีหรือนางจะใช้มารยาหลอกล่อให้ท่านแม่ทัพหยวนเอ็นดูรักใคร่นางไม่ได้ และนางจะต้องเป็นหนึ่งในใจของเขา ด้วยเพราะนางชื่นชอบเขาอยู่แล้ว ตำแหน่งแม่ทัพแดนใต้ ใหญ่โตไม่เบา คนตระกูลหยวนก็ร่ำรวยไม่น้อย ถึงจะมีฐานะเป็นอนุ นางก็จะใช้กลอุบายทั้งหมด หวังจะเลื่อนตำแหน่งเป็นฮูหยินรองก็ยังดี นางไม่เชื่อหรอกว่า ฝีมือของนางจะทำให้ท่านแม่ทัพหยวนหลงรักนางไม่ได้

สีหน้าของนางช่างดูเย่อหยิ่งนัก มุมปากบิดขึ้นเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยไฟแห่งความทะเยอทะยานพวยพุ่ง หากนางคิดจะแย่งชิงให้ได้เขามา มีหรือที่นางจะทำไม่ได้ หยางลี่จูโง่งมไม่ทันคนปานนั้น ใครดีด้วยย่อมดีตอบ สตรีโง่เง่าจะทันเล่ห์เหลี่ยมนางได้อย่างไร ขี้คร้านนางพูดจาดี ๆ ใส่ อีกฝ่ายจะหลงนึกดีใจที่มีน้องสาวแสนดีเช่นนี้

คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด!

“แน่นอนท่านแม่ ข้ามั่นใจว่าจะจัดการนางได้แน่”