ตอนที่ 5 : ไม่เป็นอย่างที่คิด 1/2

ตอนที่

[2]

ไม่เป็นอย่างที่คิด

“ฮูหยิน เดี๋ยวนี้ไม่ขังตนเองไว้ในเรือนแล้วหรือ จึงได้มีเวลามาทำร้ายผู้อื่นเช่นนี้” แม้ว่าจะยังไม่เชื่อว่าลู่หรงซินจะกล้าทำ เพราะรู้ ๆ กันอยู่ว่าอีกฝ่ายเป็นเช่นไร แต่วันนี้เป็นโอกาสที่จะได้ระบายความไม่พอใจออกไป ผิดไม่ผิดอย่างไร วันนี้ลู่หรงซินก็ไม่รอดแน่

“ก็คนมันไม่รู้จักฐานะตนเอง สั่งสอนบ้างจะไปเป็นไรไป” ลี่ฉุนที่กำลังคิดแผนการตนเองก็ต้องชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ย

นางยอมรับ?

ลู่หรงซินยอมรับว่าทำร้ายผู้อื่น! เมื่อครู่นางว่าอันใดนะ ไม่รู้จักฐานะตนเอง

สองแม่ลูกเริ่มมองหน้ากันเอง

“ฮูหยินว่าพวกบ่าวไม่รู้จักฐานะตนเองเช่นนั้นหรือ พวกนางทำอันใดผิด” ฟ่านหงเอ่ยถามออกไป ในถ้อยคำไม่ได้มีความนอบน้อมเลยสักนิด

ลู่ซินหรงไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้าไปในห้องโถงของเรือนใหญ่ และไปนั่งยังตำแหน่งที่มีแต่ประมุขของบ้านนั่ง

“เจ้า!”

“ทำไม ข้านั่งไม่ได้หรือ ในเมื่อตอนนี้ท่านแม่ทัพไม่อยู่ ข้าเป็นภรรยาของเขา ย่อมถือว่ามีอำนาจรองจากเขามิใช่หรือ”

คำว่า ‘ภรรยา’ เสียดแทงใจลี่ฉุนยิ่งนัก มือในตอนนี้จึงเริ่มกำเป็นหมัด

“ว่าแต่พวกเจ้าไม่นั่งหรือ อ้อ แล้วก็ลากบ่าวรับใช้ที่ไม่รู้จักฐานะตนเองพวกนั้นเข้ามาด้วย”

สองแม่ลูกแม้จะไม่พอใจแต่ก็เตรียมตัวจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ถัดออกมาจากลู่หรงซิน

“เดี๋ยว…...”

“…..”

“มิใช่ที่นี่” สองแม่ลุกชะงักไปทันที ไม่นานก็มีใบหน้าเขียวคล้ำ ลู่หรงซินก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“เป็นบ่าว ควรนั่งข้างล่าง มิใช่นั่งเสมอเจ้านาย” และจังหวะนั้นเองฉีฉีก็เดิมกุมหน้าตนเองเข้ามา พร้อมกันกับอีกสองคนที่มีสีหน้าโกรธจัด

ด้านฟ่านหงกำลังสูดลมหายใจเข้า ในขณะที่ลี่ฉุนแทบจะควบคุมตนเองไม่ได้แล้ว แต่หญิงสาวที่นั่งบนเก้าอี้ตำแหน่งประมุขของจวนกลับเลือกที่จะไม่สนใจ

“ถ้าพวกเจ้าไม่นั่งลงก็ยืนฟังแล้วกัน”

“ฉีฉีผู้นี้ มีหน้าที่ดูแลข้า แต่ไม่เคยดูแล ไม่เคยให้เกียรติ หนำซ้ำยังทำร้ายข้า หนึ่งในนั้นคือเอาข้าวบูดมาให้ข้ากิน ส่วนพวกนางอีกสามคนก็นินทาข้าอย่างโจ่งแจ้ง เห็นทีว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรก ไม่ทราบว่าแม่บ้านใหญ่กับหัวหน้าอู๋ รับรู้เรื่องราวเหล่านี้หรือไม่”

“จวนเราทำอาหารสดใหม่ทุกวัน จะมีข้าวบูดได้อย่างไร หากฮูหยินไม่พอใจอันใดก็บอกกล่าวมาตรง ๆ ไม่ต้องสร้างเรื่องเช่นนี้ และอีกอย่างฉีฉีก็อยู่ที่นี่มาก่อนฮูหยิน เรื่องฐานะลำดับขั้นต่าง ๆ ข้าว่านางรู้ดี” ลี่ฉุนกล่าวจบก็ยกยิ้มและเชิดหน้าอย่างถือดี

ผู้ใดสำคัญหรือไม่สำคัญย่อมรู้กันอยู่แล้ว

“อ้อ นั่นหมายความว่าพวกเจ้ารู้ดีว่าพวกนางทำอันใด แต่ก็คิดว่าพวกนางทำถูกสินะ”

“เช่นนั้นจวนนี้บ่าวรับใช้มีฐานะเหนือกว่านาย ได้กินดีกว่า ได้ใช้ชีวิตดีกว่า ได้รับความเคารพจากบ่าวคนอื่นมากกว่า ข้าเข้าใจเช่นนั้นถูกหรือไม่” ลู่หรงซินกล่าวแล้วกวาดสายตามองทั้งคู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

ฟ่านหงรู้สึกว่าวันนี้ท่าทางของลู่หรงซินนั้นแปลกมาก สายตานั้นทำให้นางรู้สึกวูบวาบขนลุกอย่างไม่รู้สาเหตุ แต่อย่างไรก็ยังทำใจดีสู้เสือ พลางคิดว่าตนคงคิดไปเอง และเมื่อครู่นั้นตนรู้สึกไม่ชอบใจกับคำว่าบ่าวรับใช้ของอีกฝ่าย มิใช่ว่ากำลังว่ากระทบพวกตนหรือ

“ฮูหยินกล่าวอันใดเช่นนั้น ฮูหยินเป็นถึงฮูหยินของท่านแม่ทัพ….”

“หากข้าเข้าใจผิด เช่นนั้นก็เอาบัญชีและกุญแจต่าง ๆ ของจวนมาให้ข้า ต่อไปนี้ข้าจะดูแลจวนตระกูลเซวียเอง!” ลู่หรงซินไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายกล่าวจบก็รีบกล่าวตัดบททันที

“นั่นจะได้อย่างไร!!”

ลี่ฉุนทนไม่ไหวอีกต่อไป เหตุใดพวกนางต้องสนใจสตรีผู้นี้ สามเดือนที่ผ่านมาไร้ตัวตนเช่นไร วันนี้เป็นบ้าอันใดเกิดอยากมีอำนาจขึ้นมา เช่นนั้นมิเท่ากับมาแย่งหน้าที่ของนางหรืออย่างไร!

“ลู่หรงซิน ข้าได้ข่าวมาเจ้ามีคนรักอยู่แล้วก่อนจะมาแต่งกับท่านแม่ทัพ แต่ละวันก็ร่ำร้องโหยหาจะไปหาบุรุษผู้นั้นมิใช่หรือ สตรีเช่นเจ้าคู่ควรที่จะมาเป็นผู้ดูแลจวนแห่งนี้หรือ เจ้าไม่คู่ควรกับท่านแม่ทัพเสียด้วยซ้ำ!!”

ฟ่านหงคราแรกจะห้ามบุตรสาว แต่ไม่นานก็เปลี่ยนใจ การกำราบให้สตรีผู้นี้อยู่ในพื้นที่ของตนเองก่อนท่านแม่ทัพกลับมานั่นจะเป็นการดีกว่า หรือหากทนไม่ไหวลู่หรงซินก็อาจจะหนีออกจากจวนไปเองก็ได้ ถึงเวลาพวกนางก็รายงานไปตามนั้น

“ในที่สุดก็เผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาแล้วสินะ พวกเจ้าไม่เคารพข้าจริง ๆ ด้วย”

“มีอันใดต้องเคารพ ข้าได้ข่าวมาอีกว่าเจ้าถึงจะเป็นบุตรีของฮูหยินเอก แต่ก็เป็นเพียงฮูหยินในอดีต หนำซ้ำบิดาก็ไม่ได้สนใจเท่าน้องสาวที่เป็นบุตรีของฮูหยินเอกคนปัจจุบัน ชีวิตที่แล้วมาก็ไม่ได้มีอำนาจ ไม่ได้มีใครสนใจ มาอยู่ที่นี่คิดว่าจะมาทวงถามอันใด” ลี่ฉุนจ้องมองไปที่สตรีตรงหน้าที่ยามนี้วางท่าราวกับผู้สูงศักดิ์ในวังก็ไม่ปานยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ

แม้ว่าหลายอย่างจะทำให้ลู่หรงซินเป็นสตรีที่ไม่น่าสนใจ แต่ต้องยอมรับว่านางมีใบหน้าที่งดงาม เรื่องนี้ทำให้ลี่ฉุนระแวดระวังมาโดยตลอดว่าท่านแม่ทัพของตนจะชื่นชอบใบหน้างาม ๆ นั้นเข้า แต่โชคดีที่เขาไม่กลับจวนเลยตั้งแต่วันแต่งงาน นางจึงพอหายใจหายคอไปได้ อย่างไรวันนี้เมื่อมีโอกาสจึงขอฝากรอยแดงที่ใบหน้านี้เสียหน่อยเถิด!