บทที่ 4 ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก

"ไหนพวกเจ้าว่า นางไม่สบาย มาไม่ได้มิใช่รึ" เสิ่นจ้านมองทั้งสามคน ก็รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ได้เชิญนางมาตั้งแต่ตอนเเรก เซียวหยาปรายตามองบุรุษชุดน้ำตาล ดวงหน้าหล่อเหลา ดวงตางดงามราวกับสตรี คิ้วประดุจกระบี่พาดเฉียง รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงราวกับผลอิงเถา ใบหน้านั้นแดงก่ำ ถ้าให้นางเดา เขาต้องดื่มสุรามากเป็นเเน่เเท้

เซียวหยาเห็นเสิ่นจ้านเอ่ยขึ้นมาเยี่ยงนี้ ก็พอจะเดาได้ว่า เมื่อเสิ่นจ้านมาถึงคงจะถามหานางกระมัง แต่คนพวกนั้นบอกว่า นางไม่สบายมิอาจมาร่วมงานได้

"ท่านแม่ทัพ ที่จริง ข้าจะไม่มาเเล้วเจ้าค่ะ เพราะไม่สบาย เเต่ทว่าคิดไปคิดมา ท่านแม่ทัพมาจวนเซียวทั้งที ข้าต้องออกมาต้อนรับเสียหน่อย"

"ใช่ ๆ ในเมื่อมาเเล้ว เจ้าก็นั่งเถอะ" เซียวอี้ทีเเรกไม่รู้ว่าจะอธิบายเยี่ยงไร แต่พอเห็นบุตรสาวคนรอง เอ่ยตามน้ำเยี่ยงนี้ พลันทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

หญิงสาวคำนับเสิ่นจ้าน จากนั้นนั่งลงที่ว่าง ข้างเขา ทำให้เซียว

เหยียนไม่พอใจอย่างมาก ได้เเต่เก็บสีหน้าท่าทางเอาไว้

"เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ" เซียวอี้เป็นคนเอ่ยทำลายบรรยากาศที่อึมครึม เซียวหยายกยิ้มที่มุมปาก สาวใช้นำตะเกียบมาให้นาง หญิงสาวพลันเจ็บที่ปลายเท้านัก เมื่อมองลงไปพบว่า เซียวเหยียนพลันเหยียบเท้านางอยู่

เซียวหยาหันไปกระซิบกับเซียวเหยียน

"เจ้าคิดว่า แผนการทำข้าวสารเป็นข้าวสุก มันจะได้ผลรึ"

"เจ้า"

คาดไม่ถึงว่านังสารเลวจะล่วงรู้แผนการที่นางเตรียมไว้

"เอาเท้าเจ้าออกจากเท้าข้า ไม่อย่างนั้น ข้าจะร้องออกมาดัง ๆ ให้เจ้าขายหน้า"

เซียวเหยียนกลัวขายหน้าจึงรีบเอาเท้าออก ทุกคำพูดของพวกนางทั้งสองคน เสิ่นจ้านได้ยินทั้งหมด ไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว คาดไม่ถึงว่า เซียวเหยียนกล้าจะทำเรื่องน่าอาย เยี่ยงนี้ มิน่าเล่าสรุาถึงได้ร้อนรุ่ม ตอนนี้เขาต้องทนอาการนี้ไปก่อน

เซียวอี้มองเสิ่นจ้าน คิดว่าในใจ พิษกำหนัดทำไมยังคงไม่ออกอาการอีก

"เอาล่ะ ข้าขอตัวกลับก่อนเเล้วกัน"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ประสานมือคำนับ เซียวอี้ ในกายกับร้อนรุ่มดังเปลวเพลิง เขาจะให้คนพวกนี้รู้ไม่ได้

"ท่านแม่ทัพ"

เซียวเหยียนมองแผ่นหลังหนาเดินจากไปอย่างไม่ใยดีนาง

มุมปากหนาเซียวหยากระตุกยิ้มอย่างมีความสุขไม่คิดเลยว่า เสิ่นจ้านจะกลับไปแล้ว ดูท่าเขาคงต้องไปหาที่ปลดปล่อยเป็นแน่แท้

"เพราะเจ้าคนเดียว ที่ทำให้ท่านแม่ทัพกลับไป" เซียนเหยียนลุกขึ้นชี้หน้าด่าเซียวหยา

"พอได้เเล้ว เจ้ากลับไปที่เรือนเถอะ" ที่จริงเขาอยากตบเซียวหยาเหมือนกัน แต่เซียวอี้ต้องอดทนไว้ เเผนการดันไม่สำเร็จ หรือว่ายาปลุกกำหนัดจะมีปัญหาเสียเเล้ว

เซียวหยาเดินผ่านภูเขาจำลองมุ่งหน้ามาที่เรือนนอน พบว่าเสี่ยวอ้ายนอนรอจนหลับ ใบหน้างามยิ้มให้กับสาวใช้ตัวน้อยที่เป็นห่วงเจ้านายเยี่ยงนาง

นางจึงปลุกเสี่ยวอ้ายไปนอนไฝอีกห้องหนึ่ง สาวใช้รีบขอบคุณเจ้านาย อีกทั้งไม่ลืมที่จะปิดประตูเรือนให้เจ้านายด้วย

เซียวหยาพลันนั่งที่เตียงยาว หวนคิด ทำไมเสิ่นจ้านไม่โดนพิษ หรือเขามียาด้านพิษกันเล่า

ชั่วพริบตาเดียวนั้น เงาร่างหนาสีดำก็พลันกระโดดเข้ามาในหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

นางมองบุรุษตรงหน้า คือ ท่านแม่ทัพเสิ่นจ้าน

"ท่าน เหตุใดถึงบุกเข้ามาในห้องข้ายามวิกาลเยี่ยงนี้"

สีหน้าเสิ่นจ้านพลันแดงก่ำด้วยพิษยาปลุกกำหนัดจะไม่ให้เขามาหานางได้อย่างไร ในเมื่อจวนเซียวทำร้ายเขา นางต้องรับผิดชอบ

"ข้าโดนยาปลุกกำหนัด กระนั้นเจ้าต้องรับผิดชอบ"

เซียวหยาพลันหน้าหวอขึ้นมา ให้นางรับผิดชอบได้อย่างไร

"ท่านปล่อยข้านะ ปล่อย!!!" เซียวหยาผลักเขาออก นางไม่ยอมเป็นของเขาเป็นอันขาด

"จะให้ปล่อยได้อย่างไร ข้าไม่ยอม พวกเจ้าวางยาปลุกกำหนัดข้า จะให้ข้าปล่อยพวกเจ้าไปได้อย่างไร เจ้าต้องรับผิดชอบข้า ไหน ๆ เจ้าก็จะเป็นฮูหยินของข้าเเล้ว"

จะบ้ารึ ให้เซียวหยาชิงสุกก่อนห่ามรึ

ไม่มีทาง!!!

นางตบหน้าเสิ่นจ้านจนเขาเซ