บทที่ 5 แม่ทัพจะกินข้า

ใบหน้าปูดโปนมีเส้นเลือดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มเป็นถึงเทพสงคราม มีสตรีมารังแกเขาเยี่ยงนี้ เขารับไม่ได้

มือหนาใหญ่กระชากร่างบางเข้าหาเเล้วจุมพิตอย่างหนักหน่วง

สมองของเซียวหยาชาไปหมดเเล้ว เขากำลังจะกินนาง ไม่นะ เซียวหยาพยายามจะขัดขืนสุดชีวิต แต่ทว่า ก็มิอาจหนีรอดเงื้อมมือมารไปได้ ร่างกายของเซียวหยางดงามยิ่งนัก

ยิ่งเห็นส่วนร่างตรงนั้น เสิ่นจ้านดวงตาแทบถลนออกมา เห็นใดนางจึงมี ไอ้นั่นเหมือนของเขา

เขาคิดว่า นางจะเป็นบุรุษหรือสตรี มันก็ไม่สำคัญ เพราะยาปลุกกำหนัดในร่างกายเขามันได้กำเริบอย่างร้ายเเรงเเล้ว

เซียวหยาหายใจอย่างแรง หวาดกลัว เมื่อเขารู้ความจริงว่านางคือบุรุษ หาใช่สตรี แต่ทว่านั้นกลับไม่สนใจ เสียบเข้าบริเวณร่องหลัง จนเซียวหยาพลันร้องอย่างเจ็บปวดเเล้วกระแทกอย่างแรง

หัวใจเซียวหยาแทบจะละลายพ่ายแพ้ให้แก่เสิ่นจ้าน

สำหรับเสิ่นจ้านนั้น ของแค่ได้ปลดปล่อยเขาก็พลันมีความสุขเเล้ว

พิษราคะถูกกำจัดหมดเเล้ว เขาปรายตามองหนุ่มน้อยใบหน้างดงามราวกับสตรี ดูเหมือนว่าคนในจวนจะยังไม่รู้ว่า เซียวหยาคือบุรุษ เสิ่นจ้านจุมพิตที่แก้มงามของเซียวหยา

เขาต้องการคำอธิบายอย่างชัดเจนจากเซียวหยา

"ท่านแม่ทัพ" ในตอนนั้นเซียวหยาตื่นขึ้นมาพอดี ร่างกายของเขาพลันเจ็บปวดที่ร่องก้น อีกทั้งยังมีอาการบอบช้ำอย่างมาก

"จงเล่าเรื่องราวทั้งหมด ของเจ้าให้ข้าฟัง" เสิ่นจ้านอยากรู้เรื่องราวมันเป็นอย่างไร จากคุณหนูรอง กลายเป็นคุณชายรองไปได้

เซียวหยาจำได้ตั้งแต่เกิดมา มารดาเป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียงของเซียวอี้ กระนั้นมารดาจึงตั้งใจเลี้ยงเขาเยี่ยงสตรีก่อนตายมารดาฝากฝังแม่นมไว้ เพราะว่าถ้าเลี้ยงเขาเยี่ยงบุรุษ กลัวฮูหยินใหญ่จะมาทำร้าย หรือสังหารเซียวหยา กระนั้นก่อนที่มารดาจะจากไป ขอให้เเม่นมเก็บความลับนี้ไว้ตลอดไป

เสิ่นจ้านมองดวงหน้างาม เพราะเหตุนี้นี่เอง ทำให้เซียวหยาต้องใช้ชีวิตเยี่ยงสตรี เพราะต้องการเอาตัวรอดในจวนเซียว

"ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าจะบอกข้าหรือไม่ว่า เจ้าเป็นบุรุษ ตอนที่พวกเราออกเรือนกัน"

เรื่องนี้ไม่ใช่ว่า เซียวหยาไม่คิด เขาคิดว่าต้องหาทางบอกเสิ่นจ้านว่าเขาเป็นบุรุษ แต่ใครจะไปคิดเล่าว่า เสิ่นจ้านจะมาปลุกปล้ำจนรู้ความจริง

"ข้าตั้งใจจะบอกท่านเช่นกัน"

เสิ่นจ้านตอนนี้พึงใจเซียวหยามาก ไม่ว่าจะเป็นบุรุษสตรีไม่สำคัญ สำคัญที่ว่า เขาหลงรักเซียวหยาเข้าเเล้ว

"เอาล่ะ ในเมื่อข้ารู้ความลับเจ้าเเล้ว ในอนาคตข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ เรื่องของเจ้าจะเป็นความลับตลอดไป"

เซียวหยาไม่คิดว่าเขาจะดีกับตนขนาดนี้ รู้ว่าเป็นบุรุษยังจะรักอีก เซียวหยาดีใจจนน้ำตาไหล นี่สินะเขาเรียกว่ารักแท้

"ท่านแม่ทัพ"

"ไม่ต้องเรียกท่านแม่ทัพ เรียกข้าว่าเสิ่นจ้าน"

ความอบอุ่นหัวใจเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เซียวหยายิ้มให้เสิ่นจ้านอย่างงดงาม

"เสิ่นจ้าน"

"นับจากนี้ไป ข้าจะดูแลเจ้าเอง อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี อย่าไปมีเรื่องกับคนพวกนั้น" คนพวกนั้นที่เสิ่นจ้านหมายถึงคือ เซียวเหยียน ฮูหยินใหญ่

จริงสิ มีเรื่องหนึ่งที่เขาต้องรายงานให้เสิ่นจ้านทราบ

"วันก่อนท่านพ่อต้องการให้ข้าเกลี้ยกล่อม ท่านอยู่ข้างองค์ชายสาม แต่ทว่าข้าไม่ยอม มาบัดนี้ข้าเข้าใจเเล้วเหตุใดต้องจัดงานเลี้ยง เชิญท่านมา เพราะต้องการให้ข้าวสารเป็นข้าวสุก เพื่อให้ท่านกับเซียวเหยียนได้เสียกัน"

ตาเฒ่าเซียวอี้เจ้าเล่ห์นัก

"ขอบใจเจ้านักที่บอกข้า เซียวหยามองตาข้า" เซียวหยามองตาคู่นั้นของเสิ่นจ้าน ทำให้เซียวหยาหัวใจหวั่นไหว เสิ่นจ้านมอบจุมพิตให้เซียวหยาจากนั้นสงครามราคะก็เริ่มขึ้น ร่องด้านหลังของเซียวหยาอัดแน่นไปด้วยแท่งรักขนาดใหญ่ ทั้งสองครวญครางกันออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ค่ำคืนนั้นเสิ่นจ้านลืมไม่ลงเลยทีเดียว