มึงนี่มัน...เป็นโรคจิตจริงๆสินะ

"ทำอะไรคะ" ร่างบากลืมตาขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามเธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะจัดผมเผ้าช้าๆ

"ตะตื่นแล้วหรอแหะๆ พอดีที่ปากมันมีอะไรติดก็ไม่รู้เลยจะเอาออกให้" ร่างสูงรีบแก้ต่างทันทีเจ้าตัวยืนขึ้นก่อนจะหัวเราะแก้เขิน

"เป็นโรคจิตจริงๆ สินะ" เอิงเอยเอ่ยบอกที่จริงเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ได้ยินเสียงแหลมๆ ของใครบางคนที่แทนตัวเองว่ากีกี๊แล้วตอนแรกก็จะตื่นเลยแต่กลัวอีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองแอบขำกับการกระทำของเขาเลยตัดสินใจที่จะแกล้งหลับต่อ

จนกระทั่งได้ยินและได้สัมผัสถึงมือของอีกฝ่ายที่คอยเต๊ะอั๋งเธอไม่หยุดจนมันเริ่มลามปามขึ้นไปเรื่อยๆ ถ้าขืนไม่รีบหยุดมีหวังหัวใจเธอที่ทำงานหนักเกินไปจะต้องหัวใจวายตายเฉียบพลันแน่ๆ

"บ้า! ก็บอกแล้วไงว่ามีอะไรติดอยู่ที่ปาก" ร่างสูงยังคงยืนยันให้คำโกหกของตัวเองก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"ดึกแล้วรีบกลับเถอะที่บ้านคงเป็นห่วงไม่น้อย" กวินท์เอ่ยบอกพร้อมชี้ไปที่มือถือของอีกฝ่ายเอิงเอยคว้ามันมาดูแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

"งั้นหนูขอแต่งตัวแปปนะ" ร่างบางบอกพร้อมลุกขึ้นหยิบเสื้อนักศึกษาและกระโปรงที่ตากไว้กับเก้าอี้ขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

"เชี่ยเอ้ยกูทำอะไของกูวะแม่ง!" ร่างสูงสถบออกมาเบาๆ กับพฤติกรรมแปลกๆ ของตัวเอง

"จำไว้มึงชอบสาวใหญ่! นมบึ้มๆ ลีลาเด็ดๆ!" เจ้าตัวพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะตบหน้าตัวเองเพื่อเตือนสติไม่นานร่างบางก็เดินออกมาพร้อมชุดนักศึกษา

"งั้นขอตัวกลับเลยนะคะ" เอิงเอยเอ่ยบอกพร้อมเดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสพายและสวมแว่นตา

"บ้านอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวไปส่ง" กวินท์เอ่ยถามเพราะเห็นว่าดึกแล้วกลับคนเดียวคงอันตรายไม่น้อย

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวมีคนที่บ้านมารับ" เอิงเอยเอ่ยบอกเธอเดินไปหน้าประตูพร้อมใส่รองเท้าก่อนจะหันกลับมาหาร่างสูงอีกครั้ง

"ขอบคุณที่ให้เปลี่ยนเสื้อนะคะ" ร่างบางโค้งให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูออกไป ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ ในที่สุดวันที่แสนวุ่นวายก็ได้จบลงร่างสูงเดินไปยังห้องน้ำพร้อมมองเสื้อผ้าที่ร่างบางเคยใส่ถูกผับไว้อย่างดิบดีมือหนาจับมันขึ้นมาพรอมกับเสียงในหัวที่บอกให้เขาหยิบมันขึ้นมาดม

"มึงมันบ้าไอกวินท์" ร่างสูงเอ่ยด่าตัวเองเขากำเสื้อในมือแน่นพร้อมกับเดินออกมากำลังจะโยนชุดนั่นลงตะกร้าผ้าที่ใส่แล้วแต่สุดท้ายก็

ฟื๊ดดดดด~

"หอมจัง" จมูกหนาไล่ดมไปตามจุดต่างๆ ของเสื้อที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ จนกระทั่งรู้สึกถึงความโป่งพองภายในกางเกงจนต้องจับมันขึ้นมาและชักรูดเบาๆ

"อื้มมซี๊ดดดโอ้ววววว!" น้ำสีขาวพุ่งกระฉูดไปด้านหนาพร้อมกับใบหน้าที่รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่ออารมณ์กามหมดสติก็ค่อยๆ มาเขายืนมองมือที่เปียกไปด้วยน้ำกามก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะสมเพชที่ตัวเองมีอารมณ์กับสิ่งนี้

"มึงนี่มัน...เป็นโรคจิตจริงๆ สินะ"

มหาลัย

"ขอให้นักศึกษาเริ่มส่งหัวข้องานตั้งแต่วันจันทร์เป็นต้นไปนะครับ" อาจารย์วิโรจน์กล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะทำการบคลาสของตัวเองไปกวินท์มองตามร่างหนาไม่ห่างตาก่อนจะเริ่มเก็บของและจะตามออกไปปด้วยแต่โดนมือบางรั้งไว้ก่อน

"วันเสาร์ว่างไหมคะ?" เอิงเอยเอ่ยถาม

"ห้ะ? อ๋อๆ ว่างๆ" ร่างสูงเอ่ยตอบแบบขอไปทีสายตายังคงจ้องมองไปที่อาจารย์วิโรจน์ร่างบางเลยมองตามก่อนจะหันมาหาเขาอีกครั้งพร้อมกับจดอะไรบางอย่างและยัดใส่มืออีกฝ่ายไป

"เจอกันตามนี้นะคะ" ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ กวินท์มองเศษกระดาษในมือก่อนเปิดขึ้นอ่านมันเป็นสถานที่และเวลาที่ต้องนัดมาคุยเรื่องงานกันเขาเก็บมันเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินตามร่างหนาของอาจารย์วิโรจน์ไป

"สวัสดีครับ สวัสดีครับ^^" ร่างสูงมองอีกฝ่ายที่ตอบรับคำทักทายของนักศึกษาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มวันนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องขโมยมือถือของอีกฝ่ายให้ได้แต่ตอนนี้ก็ยังไมรู้ว่าจะต้องขโมยมันด้วยวิธีไหนเขาเดินตามจนมาถึงห้องพักสำหรับอาจารย์ร่างสูงยืนอยู่หน้าห้องพร้อมครุ่นคิดอยู่นานจนสุดท้ายก็ตัดสินใจที่เข้าไปเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายเดินออกมาพอดีเขาเลยแกล้งทำเป็นยืนคุยโทรศัพท์รอให้อีกฝ่ายเดินออกไปไกลๆ ก่อนจะเดินสวนเข้าไป

"มาหาใครจ๊ะนักศึกษา" อาจารย์ที่อยู่หน้าห้องเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"เอ่อ..ผมมาหาอาจารย์วิโรจน์ครับ"

"อ๋อโต๊ะนั้นเลย..อ่าวไม่อยู่แหะสงสัยไปเข้าห้องน้ำ" นักศึกษาไปนั่งรอก่อนสิ

"ครับๆ ขอบคุณนะครับ" กวินท์รีบเดินไปยังโต๊ะดังกล่าวก่อนจะตาโตเมื่อเห็นว่ามือถือของอีกฝ่ายถูกวางไว้จึงรีบมองซ้ายขวาและหยิบมันขึ้นมาทันทีก่อนจะหาที่แอบก็คือโต๊ะอาจารย์ข้างๆ ที่ว่างอยู่เจ้าตัวจึงรีบมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะทันที

"อยู่ไหนว้าา" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนลนดีที่เขาสืบจนทราบรหัสหน้าจอของอีกฝ่ายมาแล้วเหลือก็แต่หาขอความการนัดพบให้เจอเพราะมันคือพรุ่งนี้แล้วและวันนี้ก็ต้องเป็นวันที่ตกลงสถานที่กันอย่างแน่นอน

"เจอแล้ว" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างดีใจก่อนจะรีบหยิบมือถือของตัวเอขึ้นมาถ่ายภาพโดยที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะอ่านมันโดนละเอียดเนื่องจากต้องรีบทำเวลาเมื่อถ่ายได้สำเร็จก็รีบเอากลับไปไว้ที่เดิมทันทีก่อนจะรีบเดินออกมาแต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูอาจารย์วิโรจน์ก็เปิดเข้ามาก่อน

"อ่าวมาพอดีเลยค่ะเห็นว่ามีนักศึกษาอยากขอพบ" อาจารย์คนเดิมเอ่ยขึ้นก่อนจะเก็บของเตรียมตัวออกไปสอน

"อ๋อขอบคุณครับ" อาจารย์วิโรจน์พยักหน้ารับก่อนจะมองมายังร่างสูงที่ยืนยิ้มแห้งอยู่

ซวยแล้ว ซวยแล้ว ซวยแล้ว กวินท์ได้แต่คิดในใจอยู่แบบนั้นรู้ตัวอีกทีอีกฝ่ายก็มายืนต่อหน้าเขาแล้ว

"มีเรื่องอะไรหรอครับนักศึกษา" อาจารย์วิโรจน์เอ่ยด้วยเสียงสุภาพ กวินท์ยิ้มแห้งยืนตัวตรงด้วยความเกร็งเพราะไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรจะถามเรื่องเรียนก็ดันไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

"ทำไมมือถือมัน.." อีกฝ่ายเอ่ยพูดเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปจับมือถือที่วางผิดตำแหน่งนั่นยิ่งทำให้เขาลกหนักขึ้นกว่าเดิมเนื่องจากรีบวางจนลืมตำแหน่งเดิมของมัน

"ได้ทำอะไรกับมือถืออาจารย์รึเปล่าครับนักศึกษา" อีกฝ่ายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังสายตาที่เคยอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นดุร้าย

"อะเอ่อ..กะกะก็ไม่นิครับ" กวินท์เอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกักก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตัวเองเป็นถึงตำรวจเจอสถานการณ์แบบนี้มาก็เยอะไม่ควรที่จะมาลกแบบนี้สิ

"หรอครับ แล้วสรุปที่มาหามีเรื่องอะไรกันหรือว่าตั้งใจจะมาทำอะไร"

"หน้าตาก็ไม่คุ้น เป็นนักศึกษาจริงๆ หรือว่า.."

"เอ่ออาจารย์คะ" น้ำเสียงใสๆ ดังขึ้นขัดจังหวะของพวกเขาทันทีอาจารย์วิโรจน์มองไปยังด้านหลังก่อนจะส่งยิ้มเหมือนที่เคยเป็นมา

"ว่าไงครับนักศึกษา" อาจารย์วิโรจน์เดินไปหานักศึกษาดังกล่าว กวินท์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะหันตามไปดูและพบว่าอีกฝ่ายคือเอิงเอย

"พอดีหนูโทรหาอาจารย์แล้วแต่เห็นอาจารย์ไม่รับเลยเดินมาหาค่ะ" อ่าวกวินท์นายมาถึงก่อนหรอเนี่ย เอิงเอยชี้ไปที่ร่างสูงอย่างประหลาดใจ

"รู้จักกันหรอ?" อาจาร์ยวิโรจน์เอ่ยถาม

"ค่ะ ก็กวินท์คือคู่ทำงานของหนูเอง" หนูจะมาปรึกษาเรื่องหัวข้อค่ะเลยเรียกเขามาด้วยไม่รู้เลยว่ามาถึงตั้งแต่ตอนไหน ร่างบางเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกวินท์จึงเล่นตามน้ำไปทันที

"อ๋อก็สักพักอ่ะ" กวินท์เอ่ยบอกก่อนจะเดินไปยืนข้างๆ ร่างบาง

"วันนี้อาจารย์ยังไม่ค่อยว่างยังไงก็ลองเสนอมาก่อนในคลาสหน้าแล้วกันนะ" อาจารย์วิโรจน์เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มความขุ่นเคืองใจเมื่อครู่พลันหายไปชั่วพริบตาเพราะเขาไว้ใจร่างบางตรงหน้ามากๆ

"อ๋อไม่เป็นไรค่ะ ไปกันเถอะ" เอิงเอยเอ่ยขึ้นพร้อมดันแขนร่างสูงให้ออกจากห้องทันที

"นี่หนู..ทำไมถึงมีเบอร์ส่วนตัวอาจารย์ด้วยล่ะ" กวินท์เอ่ยถามเพราะมันผิดแปลกที่นักศึกษาจะมีเบอร์ส่วนตัวของอาจารย์แถมยังเป็นคนที่เป็นผู้ต้องหาค้ายาเสพติดอีก

"กะ..ก็เคยเป็นตัวแทนไปประกวดงานให้อาจารย์เขาน่ะ" เลยสนิทกันอยู่ช่วงหนึ่ง ร่างบางเอ่ยตอบแม้ความจริงแล้วเธอจะมีเบอร์อาจารย์ทุกคนที่เกี่ยวข้องก็ตามเพราะอาจารย์ทุกคนรู้ว่าเธอคือลูกนายกรัฐมนตรีเลยต้องได้รับการดูแลที่พิเศษขึ้นกว่าใครๆ หากไม่เข้าใจหรืออยากสอบถามตรงไหนก็เพียงแค่กดโทรหา

"ว่าแต่อย่าบอกนะว่าคุณมาสืบเรื่องของอาจารย์วิโรจน์งั้นหรอ?" ร่างบางเอ่ยกระซิบเบาๆ ถ้าเธอไม่เดินมาเห็นท่าทางแปลกๆ ของอีกฝ่ายตอนยืนอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง

"อืม..เห็นดูนิ่งๆ แบบนี้เป็นคนที่อันตรายต่อประเทศชาติมากเลยนะระวังตัวไว้ก็ดี" คำพูดของร่างสูงทำเอาเอิงเอยอึ้งไปทันทีเพราะเธอไม่คิดว่าอาจารย์ผู้มีรอยยิ้มและจิตใจที่อ่อนโยนแบบนี้จะกลายเป็นคนทำผิดกฏหมาย

"ยังไงก็ขอบคุณด้วยละกันที่ช่วย นึกว่าจะโดนจับได้ซะละ" กวินท์เอ่ยบอกอย่างโล่งใจ

"ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ วันเสาร์ก็มาให้ตรงเวลานะคะถึงจะไม่ใช่นักศึกษาจริงๆ แต่ยังไงหนูเป็นนักศึกษาที่ต้องการคะแนนจริงๆ ค่ะ" ร่างบางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"หึ" กวินท์หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนที่ทั้งคู่จะพากันแยกย้ายกันไป

อิพี่หลงน้องแล้วบ่หนออออ

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์นะคะ