โห่..สภาพ

“อ่าวสวัสดีครับผู้กอง” น้องเล็กของทีมเอ่ยทักร่างสูงที่เดินเข้ามายังสถานนีตำรวจด้วยชุดลำลองสบายๆ เนื่องจากคืนนี้มีแผนปฏิบัติการทลายแก๊งค์ยาบ้าขนาดใหญ่ของประเทศ

“คนอื่นล่ะ” ร่างสูงเอ่ยถามใบหน้าหล่อมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยเพราะต้องเป็นฝ่ายนำทีมเองในครั้งนี้หากพลาดแม้แต่นิดเดียวก็อาจจะเกิดการสูญเสียได้

“อยู่ในห้องประชุมครับ” ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนเดินตรงไปยังห้องประชุมเพื่ออธิบายถึงแผนปฏิบัติการและแผนสำรองเผื่อเหตุฉุกเฉิน

“งั้นทุกคนไปเตรียมตัวได้ครับ” กวินท์เอ่ยสั่งส่วนตัวเขาก็แยกไปเปลี่ยนชุดสวมเสื้อกันกระสุนรวมถึงตรวจอาวุธปืนที่จะใช้ถ้าหากครั้งนี้เขาไม่สามารถจับได้อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้มากแน่ๆ

“พวกมันมาแล้วครับ” กวินท์หันมองรถหรูนับหลายสิบคันที่ถยอยกันเข้ามาจอดตามสถานที่ที่ได้นัดกันไว้เขามองหน้าลูกน้องทุกคนเพื่อบอกให้ทุกคนเตรียมตัวและเข้าตามแผนที่วางไว้

ร่างสูงของอาจารย์วิโรจน์เดินลงมาคนสุดท้ายเขามองซ้ายมองขวาก่อนจะมีคนนำเดินเข้าโกดังไป

“ทุกคนทำตามแผนนะครับ ถ้าพวกมันมีเยอะเกินไปให้ถอยทันที” ร่างสูงเอ่ยคำสั่งก่อนจะส่งสัญญาณมือไปข้างหน้าบ่งบอกให้ทั้งหมดบุกได้กวินท์วิ่งไปยังด้านหลังทางเข้ามองดูลูกน้องบางส่วนที่กำลังบุกเข้าไปทุกคนแตกตื่นก่อนจะพากันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนรวมถึงเสียงปืนที่ดังสนั่นในการใช้ยิงตอบโต้กันระหว่างผู้ร้ายและตำรวจ

“เขาอยู่นั่นครับผู้กอง!” ลูกน้องในทีมเอ่ยบอกกวินท์มองอาจารย์วิโรจน์ที่วิ่งมาทางด้านหลังตามแผนที่เขาคาดการณ์ไว้ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปในทางที่ดีเจ้าตัวเริ่มวิ่งไปข้างหน้าก่อนจะกระโดดทีบกลางหลังของอีกฝ่ายจนล้มลงพร้อมทั้งขึ้นคล่อมอีกฝ่ายดึงมือของเขามาข้างหลังและหยิบกุญแจมือขึ้นมาเตรียมใส่

“นายวิโรจน์ ผมขอจับกุมคุรข้อหาค้า..”

“ผู้กองระวัง!”

ปัง!

“เชี่ยเอ้ย!” ร่างสูงสถบออกมาด้วยความหัวเสียหลังโดนซุ่มยิงจนต้องม้วนตัวหาที่หลบเขามองวิโรจน์ที่ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งหนีไปพร้อมลูกน้องบางส่วน

“จ่าดำอยู่คุมที่นี้นะครับ น้องเล็กกับพวกนายตามผมมา” เขาเอ่ยคุมงานก่อนจะวิ่งตามร่างสูงไปพร้อมกับยิ่งปืนขู่แต่ก็โดนอีกฝ่ายยิงสวนกลับมาเช่นเดียวกัน

“ผู้กองเอาไงดีครับ อีกนิดเดียวมันจะออกถนนใหญ่แล้ว” น้องเล็กของทีมเอ่ยามด้วยความร้อนลนเพราะถ้าหากออกถนนใหญ่ไปนั่นหมายความว่าการปฏิบัติงานของเขาจะยากมากๆ เนื่องจาต้องคอยระวังเรื่องความปลอดภัยของประชาชน

“วอบอกให้ที่เหลือไปดักข้างหน้าและกันประชาชนที่อยู่ในพื้นที่ออกให้หมด”

“รับทราบครับ!” น้องเล็กรับคำสั่งก่อนจะแยกตัวออกไปร่างสูงที่ยังคงวิ่งตามอยู่ตอนนี้ยอมรับว่าเป็นต่อเอามากๆ แต่เขาก็ไม่ย่อท้อที่จะวิ่งตามไปเรื่อยๆ

ปัง! ปัง! ปัง!

กวินท์พยายามวิ่งปืนขู่ให้ได้มากที่สุดเพราะไม่ต้องการเห็นใครบาดเจ็บหรือล้มตายแต่ถ้าหากผ่านซอยนี้ไปบางทีเขาอาจจะต้องเปลี่ยนความคิดใหม่

“เอาวะแม่งเอ้ย” ร่างสูงสถบออกมาอีกครั้งก่อนจะเล็งปืนไปยังขาของอีกฝ่ายและ

ปัง!

“อึกก” ร่างของวิโรจน์ล้มลงโดยมีลูกน้องคอยพยุงทำให้เสียจังหวะดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปพร้อมลูกน้องทันที

“ยกมือขึ้น!!” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้มเล็งปืนไปยังเป้าหมาย

“ตอนนี้ตำรวจล้อมทางไวหมดแล้ว พวกแกไม่มีทางรอดเพราะฉะนั้นค่อยๆ โยนอาวุธทิ้งซะ!” ลูกน้องของวิโรจน์มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ตำรวจสุดท้ายก็ทำอะไรไมได้นอกจากต้องยอมทิ้งอาวุธและโดนจับกุมแต่โดยดี

“นายวิโรจน์ผมขอจับกุมคุณข้อหาค้ายาเสพติด” กวินท์เอ่ยขึ้นก่อนจะจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาล็อคกุญแจมือร่างสูงกำลังก้มลงไปจับมืออีกข้างแต่ทว่าอาจารย์วิโรจน์ดันคว้ามีดสั้นที่แหน็บไว้ด้านหลังขึ้นมาก่อนจะตวัดมีดฟันที่แขนของอีกฝ่ายทันที

ฉึก!

“ผู้กอง!” ลูกน้องที่พบเห็นต่างรีบกันพาร่างสูงออกไปก่อนจะกดอีกฝ่ายแนบลงกับพื้นและรีบล็อคแม่กุญแจทามกลางเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง

“ผู้กอง ผู้กองเป็นไงบ้างครับ” จ่าดำเอ่ยถามเลือดสีลดค่อยๆ ไหลอาบแขนของเจ้าตัวแต่กวินท์ไม่ได้ตกใจและเพียงหัวเราะให้กับความประมาทของเขาเพียงเท่านั้น

“ฮ่าๆ ไอห่าเอ้ยทำไมแม่งไม่ทำชุดเกาะที่แขนยาวบางวะแม่ง!” ร่างสูงเอ่ยบ่นด้วยรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเปิดแผลตัวเองดูแม้มันจะลึกจนเห็นเนื้อในสีชมพูแต่ใบหน้าหล่อก็ยังคงยิ้มให้กับผลงานตัวเองที่สามรถจับกุมพ่อค้ารายใหญ่ได้

“ยังมีหน้ามาขำอีกนะครับ ไปครับเดี๋ยวผมพาไปโรงบาล” น้องเล็กของทีมเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆ มาประคองอีกฝ่ายไปที่รถเพื่อนำตัวส่งโรงพยาบาล

โรงพยาบาล

“เป็นไงบ้างครับหมอ” จ่าดำเอ่ยถามหมอที่ทำแผลให้ผู้กองกวินท์

“แผลค่อนข้างลึกค่ะเพราะฉะนั้นหมอแนะนำให้คนเจ็บหยุดการใช้แขนไปก่อนต้องระวังเรื่องการอักเสบหรือการติดเชื้อด้วยนะคะถ้าไม่ระวังดีๆ แผลติดเชื้อขึ้นมาอันตรายสุดก็ต้องตัดแขนข้างนั้นทิ้งได้เลยค่ะ”

คำพูดของหมอทำเอาเหล่าจ่าๆ หน้าเจื่อนกันไปเป็นแทบยกเว้นคนโดนฟันที่นอนกระดิกเท้าให้น้ำเกลืออย่างสบายใจ

“คิดมากหน่าจ่า ผมสบายดีแผลแค่นี้มันอั๊ก” กะจะโชว์เท่ห์ขยับแขนให้ทุกคนดูแต่สุดท้ายก็ร้องออกมาเหมือนหมาเพราะเจ็บแผลนั้นแหละ

“นั่นๆ ได้ยินที่หมอส่ังแล้วใช่ไหมครับผู้กอง งดใช้แขนเพราะฉะนั้นจะไปคล่อมเอาหญิงไม่ได้นะครับ” อีกฝ่ายเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง

“แต่ให้หญิงคล่อมผมได้ใช่ป่ะ^^” ร่างสูงเอ่ยสวนกลับมาทันทีพร้อมกับใบหน้าลูกน้องที่มีแต่ความเหนื่อยใจ

“โอ้ยๆ รู้แล้วหน่า ไปๆ แยกย้าย” กวินท์เอ่ยไล่ก่อนจะพยายามดึงสายน้ำเกลือตัวเองเพื่อกลับบ้านแต่ก็โดนลูกน้องห้ามไว้เพราะหมอบอกว่าจะกลับได้ต้องรอน้ำเกลือหมดถุงเสียก่อนร่างสูงจึงต้องจำใจนอนรอไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เผลอหลับไปเพราะความเพลีย

“คนไข้คะ..คุณคนไข้คะ”

“เอ่อฮาวววครับ?” กวินท์ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งและบิดขี้เกียจพอได้นอนหลับก็รู้สึกมีแรงและสดชื่นขึ้นมาบ้าง

“น้ำเกลือหมดแล้วนะคะ เชิญกลับบ้านได้เลยค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยบอกกวินท์ที่ปรับสายตาได้ก็ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายทันทีเขามองพยาบาลที่ค่อยๆ แกะสายน้ำเกลือให้เขาอย่างเบามือพร้อมกับมองตาไม่กระพริบ

“ไม่ทราบว่าคุณคนสวยมี…”

Rrrrrr

ยังไม่ทันที่จะเต๊าะจบมือถือของเขาก็มีสายเข้าเสียก่อนและพบว่ามันคือเบอร์แปลกเลยกดตัดสายทิ้งไป

“เอ่อคือว่าวันนี้ว่าง..”

Rrrrr

“อะไรวะแม่ง!” ใบหน้าหล่อพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดมองพยาบาลที่พอเอาสายออกให้เสร็จก็รีบเดินหนีเขาไปทันทีนั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ร่างสูงตัดสินใจกดรับด้วยความโมโห

“โทรมาทำหอกอะไรครับ! ผมไม่ได้มีพัสดุติดค้างไม่ได้มีหนี้บัตรเครดิตไม่ได้ค้างห่าเหวอะไรทั้งนั้นแหละ” กวินท์พูดไปตามความหงุดหงิดที่มีเพราะคิดว่าคงเป็นสายจากคอลเซ็นเตอร์ที่ชอบโทรมาหลอกเงิน

“ว้าวเป็นการรับสายครั้งแรกที่น่าประทับใจจังนะคะ” ร่างสูงสตั้นไปทันทีกับเสียงที่ได้ยินก่อนจะเอาโทรศัพท์อออกจากหูและกดดูวันที่และเวลาที่แสดงอยู่

“อะ..เอ่อ” ภาพจำในหัวค่อยๆ ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดว่าตัวเองนั้นเคยมีนัดอะไรไว้ แต่ตอนนี้อาจารย์วิโรจน์ก็โดนจับแล้วถือว่างานที่คนร้ายสั่งมันก็ไมมีผลแล้วสินะ

“ใกล้ถึงรึยังคะ อยู่ไหนแล้ว?” เสียงใสเอ่ยถามอย่างไม่รู้ความเพราะเห็นว่าอีก20นาทีจะถึงเวลานัดแล้วเลยโทรมาถาม

“อะเอ่อคือว่ามันไม่จำ..”

“ชัดเลยน้ำเสียงแบบนี้พึ่งตื่นใช่ไหมคะ? โห่เป็นตำรวจได้ไงเนี่ยผิดนัดผิดเวลา” ร่างบางเอ่ยบ่นไม่หยุดจนคนที่ฟังถึงกับได้แต่นั่งกุมหัวอย่างเหนื่อยใจ

“โอเคๆ จะรีบไปโอเคนะ อีก20นาทีถึงแน่นอน จบนะ” กวินท์เอ่ยตัดจบก่อนจะกดตัดสายทิ้งพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ มองสภาพตัวเองที่ยับเยินพอดีแถมเสื้อก็ยังเปื้อนเลือดอีกด้วย ดีนะที่มีเสื้อยีนส์สีดำถูกทิ้งไว้ข้างเตียงดูจากทรงวัยรุ่นแล้วก็คงจะเป็นของน้องเล็กที่วางทิ้งไว้ให้

ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะสวมเสื้อยีนส์และเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยก่อนจะโบกแท็กซี่และไปยังที่นัดพบทันที

กริ้ง เสียงประตูร้านดังขึ้นเบาๆ

“ทางนี้ค่ะ” กวินท์มองร่างบางในชุดลำลองที่กำลังโบกไม้โบกมือให้เขาร่างสูงค่อยๆ เดินไปก่อนจะนั่งลงตรงข้ามร่างบาง

“โห่สภาพ..” คำแรกที่ทักทาก็ทำเอาเขารู้สึกแย่ทันที

ฮ่าๆๆ เข้าใจหน่อยนะลูกอิพี่มันพึ่งไปปฏิบัติภารกิจมา

อยากจะบอกว่าตอนหน้า>.< ตอนหน้ามัน>.< ตอนหน้ามันแบบ>.<

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ