ซุกหญิงไว้หรอครับ

“เอ้าจ่ามากันได้ไงครับเนี่ย” กวินท์เอ่ยย้มร่าพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพาทุกคนมานั่งที่ห้องนั่งเล่นดีที่ก่อนเปิดประตูเขาเก็บรองเท้าขอร่างบางไปแอบแล้ว

“หลบฝนไง มีเรื่องคดีจะมาคุยด้วย” จ่าดำเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางเหล่ากระป๋องเบียร์และกับแกล้มวางไว้บนโต๊ะอาหาร

“จัดเต็มเชียวนะจ่า” กวินท์เอ่ยขึ้นพร้อมมองทุกคนที่กำลังจัดเตรียมของเหมือนจะมาปาตี้เล็กๆ ที่บ้านของเขาก็ไม่ปาน

“ผู้กองเป็นอะไรปะครับ ทำไมดูลกๆ” น้องเล็กของทีมเอ่ยถามหลังสังเกตได้ว่าร่างสูงมีอาการลกตั้งแต่ที่เปิดประตูรับพวกเขาเข้ามา

“ห้ะ!..บ้าลกอะไรแค่ผมกลัวความลับแตกน่ะสิจู่ๆ ก็มีผู้ชายรุ่นนี้มาหา” ร่างสูงชี้ไปที่จ่าสองคนที่อมีอายุเกิน35ปีโชคยังดีที่ไม่ได้มาด้วยชุดตำรวจไม่งั้นคนในคอนโดคงแตกตื่นกันหมดแน่

“โห่พูดงี้พวกผมน้อยใจนะครับ” จ่าสองคนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าที่จริงก็ไม่อยากมาหรอกแต่เพราะส่วงนี้ติดต่ออีกฝ่ายไม่ค่อยได้เลยต้องมาหาถึงที่แทน

“ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ ไหนเล่าเรื่องที่จะพูดมาสิ” กวินท์รีบเปลี่ยนเรื่องแม้หูจะฟังรายงานคดีต่างๆ แต่สายตาก็อดเป็นห่วงคนในห้องไม่ได้จนสุดท้ายต้องขอตัวลุกขึ้นและบอกว่าจะเข้าไปเปลี่ยนกางเกงในห้องแต่เพราะบอกให้เธอล็อคประตูเขาเลยต้องใช้กลยุทธ์ในการปลดล็อกมันเสียหน่อย

ร่างสูงค่อยๆ เปิดประตูด้วยความระวังเพราะกลัวจะมีคนเห็นว่ามีอีกคนอยู่ด้านในพอเปิดได้ก็รีบแทรกตัวเข้ามาและปิดประตูทันที

“นี่มันอะไรกันคะ” ร่างบารีบพุ่งมาเอ่ยถามตอนนี้เธอนั่งติดแง็กอยู่ในห้องนอนของเขามาครึ่งชั่วโมงแล้ว

“ไม่รู้เหมือนกันจู่ๆ ก็มา แต่เดี๋ยวจะรีบไล่ไปให้ อยู่เฉยๆ นิ่งๆ ล่ะ” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปค้นหากางเกงขาสั้น

“เร็วๆ นะคะ หนูต้องรีบกลับบ้าน” เอิงเอยเอ่ยบอกเพราะเธอกลัวที่บ้านจะเป็นห่วงแม้จะส่งข้อความไปบอกแล้วว่าจะกลับเย็นหน่อยแต่นี่ก็เป็นเวลาใกล้จะเย็นแล้ว

“อืมๆ หันหลังไปหน่อยจะเปลี่ยนกางเกง” ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับปัดมือให้อีกฝ่ายหันไปเมื่อเห็นว่าเธอหันไปแล้วก็รีบเปลี่ยนกางเกงทันทีเพราะถ้าไม่เปลี่ยนเดี๋ยวก็สงสัยอีกว่าทำไมเข้าห้องไปนานแต่ไม่ยอมเปลี่ยนกางเกง

“มีหูฟังรึเปล่า” กวินท์เอ่ยถามหลังจากเปลี่ยนกางเกงเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อมีค่ะ ทำไมคะ?”

“ใส่หูฟังเปิดหาอะไรดูในมือถือไปซะต่อไปจะเป็นการพูดคุยถึงเรื่องคดีผมไม่อยากให้คนนอกรับรู้” ร่างสูงเอ่ยบอกและเรื่องของพวกมันก็ไม่ควรให้คนนอกรู้อยู่แล้วด้วย

“ค่ะๆ” เอิงเอยพนักหน้ารับก่อนจะค้นหาหูฟังของตัวเอง

“ถ้าง่วงก็นอนนะ ไปละ”

“คะ!?” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรเจ้าของคำพูดก็เปิดประตูออกไปเสียแล้วคำพูดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ทำไมไม่รู้ที่พอได้ฟังใจมันก็เต้นแปลกๆ ร่างบางเลิกคิดถึงประโยคนั้นก่อนจะใส่หูฟังและหาอะไรดูตามที่เขาบอกพร้อมกับนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงที่มีกลิ่นความเป็นชายของเขาอยู่อ่อนๆ

“ผมให้ไม่เกิน6โมงนะจ่า รีบๆ เขาเรื่อง” กวินท์เอ่ยบอก

“อะไรกันพวกผมกะว่าจะกินเหล้าและนอนที่นี้นะ” จ่าดำเอ่ยบอกเพราะคิดไว้แบบนั้นเลยเตรียมเหล้าเบียร์และกับแกล้มมาเต็มมือ

“นี่มันคอนโดนักศึกษานะครับไม่ใช่แมนชั่นที่เคยทำกัน..เขาก็ต้องมีกฏของเขาบ้างห้ามใช้เสียงเกินเท่านี้ห้ามอยู่ในห้องเกินเท่านี้บลาๆ” กวินท์พูดหาข้อแย้งออกไปก่อนจะเจอสายตาของน้องเล็กที่พยายามหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด

“ไรว้า เซ็งเป็ด” จ่าดำเอ่ยขึ้นเซ็งๆ ก่อนจะเริ่มหยิบแผ่นคดีขึ้นมาเข้าเรื่องงาน

“อันนี้ประวัติเพิ่มเติมของวิโรจน์ครับ” ร่างสูงรับแผ่นกระดาษมาก่อนจะอ่านดู

“เชี่ยใช้ได้เลยนี่ แต่พอมาสอนอย่างกับพ่อพระมาโปรดหึ”

“ก็นั่นแหละครับเพราะคาแรคเตอร์ที่แตกต่างกันมากทำให้มันหนีไปได้ทุกครั้งอีกอย่างเราสืบทราบมาว่าจะมีการซื้อขายยากันในคืนวันศุกร์ที่โกดังร้างแถบชานเมือง”

“แน่ใจแล้วหรอ” กวินท์เอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะมีหลายครั้งที่บอกสถานที่มาและมันก็ไม่ตรงจนเสียเวลาไปฟรีๆ

“อันที่จริงก็ไม่ค่อยมั่นใจครับ ถ้าจะให้ชัวร์ต้องดูที่มือถือของอีกฝ่ายเพราะพวกมันจะนัดสถานที่สุดท้ายกันก่อนวันส่งยา”

“เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจะพยายามเอามือถือมันมาเองเสร็จแล้วใช่ไหม? ..ปะๆ กลับๆ” ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมเก็บเอกสารต่างๆ ส่งคืนให้อีกฝ่ายด้วยความเร่งรีบ

“อะไรเนี่ยผู้กองเรายังไม่ได้ดื่มกันเลยนะครับ” จ่าดำเอ่ยบอก

“ดื่มอะไรล่ะตอนนี้ผมเป็นนักศึกษานะครับแถมพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปเข้าเรียน” กวินท์หาข้ออ้างพร้อมกับพยายามดันเพื่อนๆ ตำรวจให้รีบแต่งตัวและกลับออกไป

“ซุกหญิงไว้หรอครับ..” คำพูดของน้องเล็กทำเอาร่างสูงชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าไม่ตอบจ่าอีกสองคนก็ยิ้มกรุ่มกริ่มพร้อมกับหรี่ตาอย่างจับผิด

“ฮันแน่ใช่แน่ๆ! ผู้กองเรานี่มันร้ายจริงๆ” เรียกหมอนวดมาถึงห้องเลยหรอครับหรือว่าจะเป็นนักศึกษาแถวนี้กันฮิ้ววว

“บะบ้าา! พูดอะไรเลอะเทอะรีบๆ ไปได้แล้วจ่าดำผมฝากเตรียมชุดกับอุปกรณ์ให้ด้วยนะส่วนน้องเล็กส่งแผนปฏิบัติงานมาทางเมลให้ที แยกย้ายครับ”

“กิ้วๆ มีหญิงแน่ๆ ฮ่าๆ ไปก็ได้ครับพวกเราทำความเคารพ!” ทั้งสามยกมือตะแบงให้อีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ ถยอยออกจากห้องไปพร้อมกับการนินทาที่สนุกปากร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา1ทุ่มแล้วไม่คิดเลยว่าแค่คุยงานเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้

กวินท์เดินไปเปิดประตูห้องเพื่อจะเรียกอีกฝ่ายให้กลับบ้านแต่พอเปิดเข้าไปก็พบร่างบางที่กำลังนอนกลับปุ๋ยอยู่บนเตียงของเขาร่างเล็กๆ กับใบหน้าซีดๆ ของเธอที่นอนหลับสนิทช่างน่าเอ็นดูไม่น้อยกวินท์ค่อยๆ เดินไปใกล้ๆ พร้อมกับเอาหูฟังออกให้อย่างเบามือแต่เหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มรู้สึกตัวเลยพยายามปัดมือไล่พร้อมกับทำหน้ามู่อย่างน่ารัก

ใบหน้าที่ไร้แว่นตาช่างน่าเอ็นดูอย่างประหลาดผิวขาวเนียนละเอียดจมูกน้อยๆ และริมฝีปากบางๆ ที่สวยสมวัยทำเอาผู้ชายเต็มตัวอย่างเขาอดที่จะใช้มือไล้ไปตามกรอบหน้าของอีกฝ่ายไม่ไหว มือหนาค่อยๆ สัมผัสไปที่ใบหน้าของร่างบางอย่างเบามือยิ่งเห็นอีกฝ่ายทำหน้ามู่ทีไรก็ยิ่งสนุก

ครืด ครืด

เสียงของมือถือสั่นขึ้นมาเบาๆ กวินท์ที่กลัวร่างบางจะตื่นก็รีบคว้ามือถือที่สั่นขึ้นมาพร้อมกับดูหมายเลขที่ขึ้นโชว์มันเป็นมือถือของเอิงเอยที่ตอนนี้กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ร่างสูงยืนคิดสักครู่ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับกดรับและบีบจมูกของตัวเอง

“ซาหวัดดีค๊าาา~” กวินท์ทำเสียงให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

(คะ? นี่มือถือของคุณหนูเอิงเอยรึเปล่าคะ?) อีกฝ่ายเอ่ยถาม

“ใช่ค๊าา ตอนนี้เอิงเอยนอนหลับอยู่ที่บ้านหนูค๊าา~” ร่างสูงทำท่าเหมือนจะอ้วกเมื่อต้องทำเสียงกระแดะ

(ละหลับหรอคะ)

“ใช่ค๊า พอดีเรามาทำงานด้วยกันและเอิงเอยก็เกิดง่วงขึ้นมาแต่ไม่ต้องห่วงนะคะกีกี๊จะดูแลเอิงเอยเอง”

(อะอ๋อค่ะๆ ถ้ายังไงคุณหนูตื่นแล้วรบกวนให้โทรกลัด้วยนะคะ)

“ดั้ยเลยค๊าา~” ร่างสูงรีบตัดสายทันทีพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งและวางมือถือของอีกฝ่ายไว้บนหัวเตียงก่อนจะนั่งลงบนพื้นจ้องมองเด็กสาวที่ยังคงนอนหลับสนิท

“หลับสนิทดีจังเลยนะ..” กวินท์เอ่ยขึ้นมาอย่างเอ็นดูก่อนจะเคาะไปที่จมูกสวยเบาๆ ได้ยินว่าปลายสายเรียกอีกฝ่ายว่าคุณหนูที่บ้านก็คงจะมีฐานะไม่น้อยดูจากผิวพรรณที่สะอาดตาแบบนี้ก็พอที่จะเชื่อได้อยู่

กวินท์ยังคงนั่งจ้องร่างบางอยู่แบบนั้นไม่รู้ทำไมเขาถึงทำอยู่แบบนี้เขาเพียงแค่รู้สึกเอ็นดูเธอจนมักจะอดใจไม่ไหวที่จะใช้มือจับนั่นจับนี่บริเวณใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ตลอดจะว่าเป็นโรคจิตได้รึเปล่านะ

“ปากเล็กๆ นั่นยัดข้าวได้กี่คำกัน” ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างพิจารณาก่อนจะใช้นิ้วแตะไปที่ริมฝีปากบางอ่อนนุ่มและค่อยๆ ไล้มันไปมาเบาๆ จนกระทั่ง

งั่ม!

“เห้ย!” ปากบางกัดที่นิ้วมือของเขาเบาๆ พร้อมกับดวงตาสวยที่มองเขม็งมาทางเขา

“ทำอะไรคะ”

กรี๊ดดอิผู้กองโดนจับได้แล้วค่า>.<

ใครรอไม่ไหวซื้ออีบุ๊คได้เลยน้าคิกๆ

ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ