บทที่ 3 อภิเษกสมรส

หยางหลิวอวี้

งานอภิเษกได้เริ่มขึ้นในวันนี้ที่เตรียมการมานานบิดามารดาต่างร่ำให้เพราะเรื่องของข้าทำให้ข้ารู้สึกผิดต่อพวกท่านเหลือเกิน

"หากเจ้าเด็กนั้นรังแกเจ้าต่อหน้าทุกคน เมื่อลับหลังตบเขาได้เลยนะลูกพ่อ"

"ท่านพ่อเขาเป็นถึงฮองเต้เชียวนะจะให้ข้าตบตีเขาได้อย่างไร"

"ตบมันให้ตายถ้ามันรังแกเจ้า"

"ท่านพ่อ ข้าต้องขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแล้วข้าต้องไปแล้วนะเจ้าคะ"

"เจ้าเป็นลูกสาวของพ่อจงใช้ชีวิตให้มีความสุขหากมันทำร้ายจิตใจของเจ้าบอกพ่อ พ่อจะไปรับเจ้ากลับมา"

"ลูกจะจำเอาไว้ท่านพ่อถ้าลูกว่างจะกลับไปดื่มเป็นเพื่อนท่าน"

"ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวเถอะฝ่าบาทรออยู่พวกเราก็จะต้องไปเข้าร่วมงานอภิเษกในครั้งนี้เช่นกัน"

"เจ้าค่ะ"

ข้าเดินขึ้นเกี้ยวสีทองที่รอข้าอยู่ก่อนแล้วก่อนจะก้าวขึ้นเกี้ยวไปโดยมีปี้ฮวากับหรูจวนติดตามจากบ้านเดิมกลับมาด้วยผู้คนมากมายต่างร่วมยินดีกับข้าทุกคนที่นี้ข้าเคยเจอมาตั้งแต่เด็กไม่คิดว่าเพียงแค่ไม่กี่ปีพวกเข้าเริ่มมีอายุมากขึ้นไปมากแล้ว

"ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม"

ผ้าคลุมหน้าของข้าหนาพอสมควรการเดินก็จะลำบากกว่าปกติทำให้รู้สึกขัดใจอยู่บ้างการเสแสร้งเป็นสตรีที่ไร้กำลังช่างลำบากเสียจริงแถมข้างในก็ใส่ผ้าปิดครึ่งหนึ่งของใบหน้าเอาไว้เพราะถ้าเขาไม่รักข้าจากใจจริงข้าจะไม่เปิดใบหน้าให้เขาเห็นเด็ดขาดขาด

"เสร็จพิธีเชิญฮองเฮาเข้าตำหนักในคืนนี้"

ข้าเดินทางเข้าตำหนักรอคอยฝ่าบาทเข้ามาในค่ำคืนนี้ ข้าเริ่มหิวจนแสบท้องไปหมดจนไม่รู้ว่าข้านั้นจะทำอย่างไร

"ข้าหิว"

"ฮองเฮาเพคะเสวยขนมก่อนนะเพคะรองท้องก่อนหม่อมฉันจะไปเอาเครื่องเสวยมาให้พระนางเอง"

"ขอบใจเจ้าไปเถอะ"

ข้าไม่อยากพูดคำราชาศัพท์ของที่นีเเลยข้าอยากพูดคุยกับคนอื่นๆแบบ ธรรมดาสามัญชนทั่วไปโดยที่ไม่ต้องเอายศเอาบรรดาศักดิ์มาพูดคุยกันเช่นนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักแม้ว่าจะบอกว่า ดำเครื่องเสวยมาให้ข้าก็จริงแต่สุดท้ายแล้วข้าก็ไม่สามารถเสวยก่อนฝ่าบาทอยู่ดี

"ตอนนี้เวลาใดแล้ว"

"ยามจื่อแล้วเพคะ"

"หากฝ่าบาทยังไม่มาก็ปิดประตูได้แล้วเราจะนอนพักผ่อน"

"แต่ว่า พระนางต้องรอฝาบาตรก่อนนะเพคะ"

"ถ้าเกิดฝ่าบาทมารุ่งเช้าเราก็จะต้องนั่งรอกว่าบาทจนถึงรุ่งเช้าเลยหรือ"

"แต่ว่าถ้าฝ่าบาทไม่มาเปิดผ้าคลุมหน้าของพระนางพระนางจะต้องสวมผ้าปิดหน้า ทุกครั้งที่อยู่ข้างนอกนะเพคะ"

"ปิดประตูลงกลอนเราจะนอนแล้ว"

"ฮองเฮา"

"ทำตามที่เราบอก"

"เพคะ"

จะมาก็มาไม่มาก็ช่าง ในเมื่อไม่พอใจในตัวข้าก็จงนอนที่ตำหนักของตนเองเถิด ข้าไม่ได้สนใจถึงเพียงนั้น เพียงไม่นานข้าก็ดึงผ้าคลุมหน้าออกก่อนที่จะล้มตัวลงนอน เหนื่อยเหลือเกินน้ำก็ไม่ต้องอาบกันแล้วไปอาบพรุ่งนี้

"พระนางเพคะ เช้าแล้วเพคะบรรดานางสนมมารอที่ตำหนักของพระนางแล้ว"

"ยามใดแล้วเหตุใดถึงมาเร็วเพียงนี้"

"ยาเหม่าเจ้าค่ะ"

"อืม บอกให้คนของเราต้อนรับพวกนางด้วย"

"เพคะ"

หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ บรรดานางสนมมากมายนั่งตามลำดับขั้นยศของตนเอง. หลิงกุ้ยเฟย หวงกุ้ยเฟย เจี่ยเฟยก็มาที่นี้นอกนั้นก็นางสนมใหม่ทั้งหมด

"ถวายพระพรเพคะฮองเฮา!!!"

"รอนานหรือไม่"

"ฮองเฮาเพคะเหตุใดพระนางยังใส่ผ้าปิดหน้าอยู่เช่นนี้หรือว่าเมื่อคืนฝ่าบาทไม่เข้าร่วมห้องหอกับพระนาง"

"เจี่ยเฟย วังหลังคือสิ่งที่เจ้าควรพูดเช่นนี้กับฮองเฮาหรือ"

"ไม่เป็นไรหลิงกุ้ยเฟยไม่ต้องห้ามเจี่ยเฟยหรอก ฝ่าบาทไม่มาหาเราใครๆต่างก็รู้ว่าเมื่อคืนฝ่าบาทไปค้างที่ตำหนังใดตลอดทั้งคืนการต้อนรับของเจี่ยเฟยคือดีจริงๆ"

"ฮองเฮากล่าวเช่นนี้คงจะโทษเป็นความผิดของหม่อมฉันหรือเพคะ"

"เจี่ยเฟยเจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ"

"ให้นางพูดเถอะเราเองพึ่งมาวันแรกก็ได้การต้อนรับเป็นอย่างดีจากเจี่ยเฟยวันนี้ข้าดีใจที่ได้เจอกับทุกคนข้ามีของขวัญมามอบให้กับทุกคนด้วย นำของขวัญมอบให้กับหลิงกุ้ยเฟย หวงกุ้ยเฟย เจี่ยเฟยและคนอื่นๆ"

"เพคะฮองเฮา"

"นี้มันอะไรกัน!!"

"ทำไมหรือเจี่ยเฟยเจ้าไม่ชอบหรือสิ่งนี้ข้าตั้งใจให้เจ้าโดยเฉพาะความหมายดีสื่อถึงให้เจ้ามีทายาทมากมายไม่ดีหรือ"

"หม่อมฉันจะไปทูลฝ่าบาทว่าพระนางรังแกหม่อมฉัน!"

"ตามใจเจ้าหลังจากไปทูลฝ่าบาทแล้วเจ้ากลับมารับโทษด้วยก็แล้วกัน"

"ข้อหาอะไรหม่อมฉันไม่ได้ว่ากล่าวหรือทำผิดอันใด"

"หมิ่นเกียรติของเราต่อหน้าทุกคนแค่นี้เจ้าก็โดนตบปากจนฉีกถึงหูแล้วฝากบอกฝ่าบาทด้วยว่าเรารอพระองค์เสวยอาหารเช้าอยู่ที่ตำหนัก"

"ฮองเฮา!!!"

"นางกลับมาให้หลิงกงกงตบปากนางห้าสิบครั้งและให้ลงโทษคุกเข่าสองชั่วยาม"

"เพคะฮองเฮา"

ข้าจ้องมองด้วยสายตานิ่งเรียบมองไปยังสตรีตรงหน้าที่เกิดจากตระกูลผู้ดีแต่สิ่งที่ทำคือแตกต่างโดยสิ้นเชิง วันนี้ข้าเห็นหวงกุ้ยเฟยกับหลิงกุ้ยเฟยออกหน้าแทนข้าห้ามปรามนางอยู่บ่อยครั้งคงต้องดูกีนต่อไปว่าพวกนางจะเป็นคนอย่างไร

"ฮองเฮาเพคะเราสองคนอยู่กับพระนางก่อนได้หรือไม่เพคะ"

"ได้สิ"

"ขอบพระทัยเพคะ"

หลังจากนั้นหลิงกุ้ยเฟยกับหวงกุ้ยเฟยก็มานั่งเล่นพูดคุยเดินหมากแต่งกลอนกับข้าอยู่บ่อยครั้งทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีนางสองคนแสดงออกอย่างชัดเช่นมาอยู่ฝั่งข้าแต่ข้านั้นก็เคยบอกนางว่าไม่ต้องการแย่งชิงความรักจากใครทั้งนั้น

"ฮองเฮาเพคะ ฝ่าบาทเรียกพระนางเข้าเฝ้าเพคะ"

"เรากำลังไป"

"เพคะ"

นางกำนัลส่วนตัวของข้านำทางข้าไปยังห้องทรงอักษรที่ฝ่าบาทประทับอยู่ เฮ้อ...ข้าก็รอคอยให้เขาเรียกหาเช่นกันแต่ดูเหมือนจุดประสงค์ที่ฝ่าบาทเรียกหานั้นคงเป็นเจี่ยเฟยเป็นแน่

"ฮองเฮาเจ้ามาแล้วหรือ"

"เพคะ"

"นั่งลงก่อนสิเรากำลังวาดภาพสาวงามฮองเฮาก็มานั่งอยู่เพื่อนเราหน่อย"

"เพคะ"

เรียกข้ามาแค่นี้ก็ทำได้นะเจ้าคนนี้ข้านั่งเบื่อๆอยู่สักพักเป้ยกงกงก็เดินเข้ามาพร้อมกับนางสนมคนอื่นๆนี้คงเป็นสิ่งที่เขาต้องการสินะ อยากยั่วโมโหข้าหรือ เหอะ!

"ฝ่าบาทเพคะ"

"พวกเจ้าไม่ต้องทำความเคารพหรอกมานี้เถอะ"

"เพคะ!!!"

ข้านั่งมองพวกเขาโอบกอดนั่งวาดรูปด้วยกันก่อนที่ข้าและหลิงกุ้ยเฟยกับหวงกุ้ยเฟยจะมานั่งเล่นด้วยกัน

"เจ้าไม่อยากเข้าไปหาฝ่าบาทหรือหลิงกุ้ยเฟย"

"ไม่เอาเพคะหม่อมฉันอยู่กับพระนางดีกว่า"

"หม่อมฉันด้วยเพคะ"

"เอาเถอะถึงอย่างไรฝ่าบาทก็มีสาวงามมากมายก็ให้ฝ่าบาทอยู่กับสาวงามพวกนั้นเถอะ"

"พระนางไม่โกรธหรือไม่พอใจอะไรเลยหรือเพคะ"

"โกรธแล้วได้อะไรต่อให้โกรธก็จะเป็นตัวเราเองที่เจ็บสู้ไม่โกรธไม่พูดอะไรย่อมดีกว่า"

"งั้นพวกเราสามคนไปอุทยานหลวงนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำกันมั้ยเพคะ"

"หลิงกุ้ยเฟยพูดดีเราไปกัน"

ข้าทูลลาฝ่าบาทก่อนจะไปอุทยานหลวงทันทีเพื่อไปเล่นที่ศาลาริมน้ำกับหลิงกุ้ยเฟยและหวงกุ้ยเฟย เท่าที่รู้มาหลิงกุ้ยเฟยถูกบังคับเข้ามาคัดเลือกเป็นนางสนมในวังส่วนหวงกุ้ยเฟยนางเป็นคนรักของคุณชายผู้หนึ่งกำลังจะแต่งงานกันแต่คุณชายผู้นั้นกลับตายลงนางจึงถูกครอบครัวส่งเข้าวังมานั้นทำให้นางทั้งสองไม่ค่อยสนใจฝ่าบาทเท่าไหร่ฝ่าบาทเองก็ไม่สนใจพวกนางมีแต่มอบตำแหน่งให้พวกนางควบคุมดูแลเหล่านางสนมที่อยู่ในวังหลังส่วนตำแหน่งฮองเฮาฝ่าบาทนั้นล็อคตำแหน่งนี้ให้กับน้องสิบเอ็ดแต่ว่านางหนีไปข้าที่ตกกระไดพลอยโจรก็เข้ามารับตำแหน่งนี้ และนั้นทำให้ข้าโดนหมางเมินเช่นนี้