บทที่ 2 ทิ้งอิสระ

หยางหลิวอวี้

"ถ้าเจอกันอีกครั้งท่านจอมยุทธ์ต้องมาสู้ขอข้านะ"

"ได้ข้าเป็นคนรักษาสัญญาข้าจะมาสู่ขอบุรุษเช่นเจ้าแน่นอน"

........

........

เวลาเกือบ 1 ปีที่ข้าอยู่ที่ทางเหนือช่วยเหลือคนในหมู่บ้านยากไร้จนตอนนี้ข้าได้รับจดหมายจากท่านพ่อให้กลับบ้านด่วน ข้าจึงต้องเดินทางกลับบ้านทันทีตามคำสั่งของท่านพ่อ

"ท่านมีอะไรนะเหตุใดถึงได้เรียกข้ากลับบ้านเร็วขนาดนี้"

ข้าขี่ม้ากลับบ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะกลับมาถึงบ้านใช้เวลาเกือบ 5 วันเมื่อมาถึงบ้านก็เจอกับท่านพ่อและท่านแม่นั่งน่าเครียดอยู่ที่ห้องโถง

"ท่านพ่อท่านแม่"

"เจ้าสิบ เจ้ากลับมาแล้วหรือ"

"กลับมาเหนื่อยๆเจ้าพักดื่มชาก่อนนะ"

"เจ้าค่ะ ท่านแม่ ท่านพ่อมีเรื่องอะไรเหตุใดท่านถึงได้หน้าเครียดเช่นนี้"

"สิบเอ็ดหนีออกจากบ้าน"

"เหตุใดน้องสิบเอ็ดถึงหนีออกจากบ้านได้เจ้าคะ"

"นางถูกบังคับแต่งงานแต่นางดันไปบอกกับฮองเต้ว่านางคือคุณหนูสิบ แอบอ้างเจ้าเมื่อราชโองการมาถึงนางจึงอ้างว่านางชื่อหยางจื่อก็จริงแต่นางไม่ใช่คุณหนูสิบนางจึงหาข้ออ้างจนได้และหนีหายไปเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วมีแค่เจ้าที่จะช่วยพวกเราได้เจ้าสิบ"

"ฮองเต้คือ..."

"อู๋หลิงหรูซือ"

"สามี ท่านเอ่ยนามจริงของฮองเต้เลยหรือ"

"ก็แค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น"

"อู๋หลิงหรูซือ งั้นหรือ หึ!"

"ข้าจะแต่งกับเขา"

"เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าจะแต่งกับฮองเต้อย่างนั้นหรือ"

"ข้ามีสัญญาที่อยู่ในใจข้าเป็นคนรักษาสัญญาข้าจะแต่งกับเขาเอง"

"ถ้าเจ้าแต่งงานงานออกไปเจ้าจะไม่มีอิสระเลยนะเจ้าจะไม่ได้ทำตามสิ่งที่เจ้าต้องการเจ้าจะได้ได้ออกไปท่องยุทธภพอีกเจ้าจะ..."

"ท่านพ่อข้าจะแต่งงานกับฮองเต้เองเจ้าค่ะข้าพูดคำไหนคำนั้น"

"เจ้าแน่ใจนะ"

ท่านพ่อเอ่ยย้ำคำเดิมขึ้นมาข้ารู้ว่าท่านพ่อรักพวกเราทุกและท่านพ่อไม่อยากให้เราข้องเกี่ยวกับราชวงศ์จึงไม่ให้บุตรสาวทุกคนเข้าวังไปให้บรรดาองค์ชาย ท่านอ๋อง หรือแม้แต่ฮองเต้ท่านพ่อก็ไม่ให้เข้าไปให้เห็นซึ่งแน่นอนท่านพ่อย่อมรู้ว่าอะไรควรไม่ควรข้ามองไปที่ท่านพ่อท่านแม่ที่นั่งอยู่ข้าเลยเตรียมตัวไปพักผ่อน

"ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ"

"ไปเถอะเรือนเจ้ามีคนไปดูแลอยู่ตลอดเมื่อเช้าพึ่งทำความสะอาดไป"

"เจ้าค่ะงั้นข้าขอตัวก่อน"

"ไปเถอะตอนเย็นอย่าลืม..."

"ทานอาหารเย็นร่วมกันข้ารู้เจ้าค่ะ"

"ดี งั้นเจ้าไปเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

ข้ากำลังทำตามสัญญาของเจ้าแล้วนะเจ้าฮองเต้น้อยอู๋หลิงหรูซือ เราคงจะได้เจอกันอีกไม่นาน

หลังจากวันที่ข้าจากกันกับเขาข้าก็เฝ้ารอคอยที่จะได้พบกับอู๋หลิงหรูซืออีกครั้งรอจนวันเวลาผ่านไปเกือบปีจนตอนนี้ข้าได้มีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้งแล้วข้าดีใจจนเริ่มเก็บอาการไม่ไว

"เอ๊ะ แปลกจริงแม่รองไปที่ใดหรือเจ้าคะไม่เห็นน่าแม่รองตั้งแต่กลับมาแล้ว"

"แม่รองเจ้าออกตามหาน้องสาวเจ้าน่ะสิตอนนี้ก็เป็นเวลา 1 เดือนกว่าเกือบจะสองเดือนแล้วที่ออกตามหานางไม่คิดเลยว่านางจะหาตัวยากเพียงนี้"

"นิสัยของสิบเอ็ดนางดื้อรั้นและไม่ยอมคนมากนางถูกบังคับย่อมต้องหาที่ซ่อนตัวแน่นอนท่านแม่เจ็ดไม่ต้องห่วงไปเดี๋ยวก็เจอน้องสิบเอ็ดแล้ว"

"นางดื้อรั้นได้ท่านพ่อเจ้าอย่างไรล่ะมารดาก็ดื้อนะแม่แปดของเจ้าก็ดื้อรั้นชอบกลั้นแกล้งคน..."

"ท่านพี่ใหญ่ก็ว่าข้าเกินไป"

ท่านแม่เอ่ยปากออกมาข้าย่อมรู้จักท่านแม่แปดดีใครบ้างจะกล้ารังแกนายท่านหยางท่านพ่อของข้านอกจากท่านแม่แปดและท่านแม่สามที่กล้าด่าท่านพ่อนอกนั้นก็รักและเอาใจท่านพ่ออย่างกับราชาแต่ก็มีย่อยครั้งที่ท่านแม่ทั้งสิบต่างงอนท่านพ่อทำให้ท่านพ่อร้องไห้เหมือนเด็กน้อยดื่มสุราปลอบใจกับท่านพี่ใหญ่และท่านพี่รองอยู่บ่อยครั้งแต่ช่วงนี้เห็นเป็นท่านพี่เจ็ดจะมาดื่มสุรากับท่านพ่อบ่อยกว่าคนอื่นๆอีก

"เจ้าสิบ"

"เจ้าคะท่านพ่อ"

"พี่เจ็ดของเจ้าไม่ว่างวันนี้เจ้าดื่มสุราเป็นเพื่อนพ่อหน่อยสิ"

"ได้เจ้าค่ะ"

"แสงจันทร์คืนนี้งดงามเสียจริงเจ้าว่ามั้ย"

"ท่านพ่ออยากมาคุยกับลูกเพราะเรื่องที่ข้าจะแต่งงานใช่มั้ยเจ้าคะ"

"นั้นก็ส่วนหนึ่ง"

"ลูกมีสัญญาที่ให้เอาไว้กับอู๋หลิงหรูซือ"

"เจ้าอยากแต่งงานกับฮองเต้ที่มีสนมเป็นร้อยเป็นพันเช่นนั้นหรือ"

"ลูกรู้ดีว่าการเป็นที่หนึ่งย่อมต้องมีที่สองและที่สามตามมาเรื่อยๆแต่ลูกยินดีที่จะแต่งให้กับเขา"

"ถ้าเจ้าคิดดีแล้วพ่อก็จะไม่ห้ามและไม่ถามหาสาเหตุเรื่องนี้อีก แต่จงจำไว้หากโดนรังแกหรือเจ้าเด็กนั้นทำให้เจ้าเสียใจพ่อจะพาเจ้ากลับมาเอง"

"เจ้าค่ะ ลูกรู้ว่าท่านพ่อรักลูกและพี่น้องคนอื่นๆมากนักแต่ลูกเองก็เข้มแข็งพอที่จะเอาตัวรอดจากวังหลวงแห่งนั้นได้แน่นอน"

พ่อก็หวังเจ้าจะมีความสุข"

"เจ้าค่ะ ลูกก็หวังให้เรื่องมันเป็นอย่างนั้น"

"ดื่ม สุราที่ท่านแม่หกเจ้าหมักเถอะหอมอร่อยหวานยิ่งนัก"

"เจ้าค่ะ"

ใช่ ข้าเองก็หวังว่าข้าจะมีความสุขและขอให้เขาจำข้าได้ข้าเองก็อยากมีความสุขไปพร้อมๆกับเขาเช่นกันการดื่มสุราร้องเพลงกับท่านพ่อทำให้ข้าผ่อนคลายยิ่งขึ้นไปอีก ข้าหวังว่าจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไป

...........

........