บทที่ 1 จอมยุทธ์หญิง

หยางหลิวอวี้

การเดินทางที่แสนยาวนานของข้าเกิดขึ้นนับตั้งแต่วันที่ข้าท่องยุทธภพเป็นการออกมาทำอะไรในที่ใหม่มันทำให้ข้ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกตอนอยู่จวนข้าเหมือนกับเด็กไม่ยอมโตแต่เมื่ออกมาท่องยุทธภพเองการใช้ชีวิตอิสระแบบนี้ดีที่สุด

"แม่นางจะเดินทางไปที่ใด"

"เดินทางขึ้นเหนือไปท่องเที่ยว"

"ตอนนี้มีโจรป่าออกมาเยอะมากมายแม่นางจะขึ้นเหนืออีกหรือ ข้าแนะนำให้เจ้าลงใต้ดีกว่า"

"ข้ามีธุระขึ้นเหนือจำต้องขึ้นไป"

"งั้นข้าขอให้เจ้าโชคดีก็แล้วกัน"

"ขอบคุณ"

ข้าแวะทานอาหารของโรงเตี๊ยมใกล้ๆแวะคุยกับเจ้าของโรงเตี๊ยมเรื่องการเดินทางขึ้นเหนือก่อนที่จะเอาอาหารแห้งติดตัวไปด้วยเพื่อเอาไว้กินระหว่างการเดินทางระหว่างการเดินทางสิ่งเดียวที่ทำได้คือการร้องเพลงกล่อมตัวเองไป

“ครั้งนี้มาต้าเหลียง ได้รู้จักคำใหม่ กลับไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริง ไม่ทราบว่าท่านใดจักไขข้อข้องใจนี้ได้บ้าง"

"คำเหล่านั้นคือ สายลม บุปผา เหมันต์ จันทรา”

“นี่ยากตรงไหน?--”

ดั่งวาโยพัดโบกเหนือภูผาธารา

ดั่งบุปผาทะนงแม้ยามแปดเปื้อนโคลน

ดั่งเกล็ดขาวต้องอรุโณทัยละลาย

ดั่งจันทราห่างแสนไกลกลับคล้ายใกล้เอื้อมถึง

ยอดเขายิ่งสูง

ยิ่งเหน็บหนาวไกล

หนทางผ่านจร

ย่อมมีพบพราก

วันคืนเปลี่ยนผัน

ไม่มียั่งยืน

พัดคนจากลา

ทิ้งใจคลุ้มคลั่ง

น้ำลึกหยั่งล้น

ทอดยาวไหลเลย

ผู้พ้นโศกตรม

ย่อมรู้ละวางฟ้าดินเปลี่ยนผัน

ยึดรั้งรื่นเริงเปรมปรีดิ์ไม่ลบ ไม่เลือน

สะบัดชายชุดโบกพลิ้วยามต้องพระพาย...

"แม่นางเจ้าร้องเพลงไพเราะเสียจริง"

"เจ้าเป็นใครกัน"

"ข้าหรือ อืม ข้าคือคนผ่านทางมา"

"ผ่านมาก็ผ่านไปเหตุใดยังหยุดรอฟังเพลงที่ข้าร้องด้วย"

"เสียงเจ้าดีมาก เจ้าชอบต้าเหลียงขนาดนั้นเลยหรือ"

"ข้าชอบเพลงไม่ได้ชอบต้าเหลียงขนาดนั้น"

"บ้านเกิดเจ้าอยู่ที่ใด"

"ทำไมข้าต้องบอกเจ้า"

"แต่ข้าอยากรู้"

"เจ้าเป็นใครมาจากใดก็เรื่องของเจ้าขนาดเจ้ายังไม่เอ่ยนามของเจ้าเลยยังกล้าที่จะมาพูดกับข้าอีก"

"ข้า อู๋หลิงหรูซือ ข้าเกิดที่แคว้นฉินแล้วเจ้าล่ะ"

"ข้าไม่บอกเจ้า"

"เหตุใดถึงไม่บอกล่ะ"

"ข้าก็แค่คนพเนจรเดินทางไปเรื่อย..."

"แล้วเจ้าจะเดินทางไปที่ใด"

"ขึ้นเหนือ"

"ข้าก็จะขึ้นเหนือเราสองคนร่วมเดินทางไปด้วยกันดีหรือไม่"

"ข้าไม่เอาตัวภาระอย่างเจ้าไปหรอกนะ"

"ข้าจะเป็นเด็กดีข้าจะไม่ดื้อให้ข้าไปด้วยนะ"

"หึ งั้นตามมา"

ข้าขี่ม้ามาสักพักก็หยุดพักก่อนจะพาม้าของข้าไปริมลำธารใกล้เพื่อให้ม้าหยุดพักกินน้ำกินหญ้าก่อนสัก 1 ชั่วยามเพื่อให้ม้ามันผ่อนคลาย

"เจ้าต้องเก่งกาจมากสินะถึงกล้าขึ้นเหนือคนเดียวเช่นนี้"

"ก็พอได้อยู่นะ"

"เจ้าลองกินอันนี้สิอร่อยนะ"

"เจ้าทำตัวตีสนิทข้าทำไมกัน"

"ข้าสู้คนอื่นไม่เก่งน่ะ"

"เหอะ เจ้าจึงอยากให้ข้าเป็นคนคุ้มกันสินะขี้กลัวขนาดนั้นทำไมไม่เอาคนมาคุ้มกันเจ้าล่ะ"

"ข้าขอติดตามท่านจอมยุทธหญิงไปด้วยได้หรือไม่"

"ช่างเถอะๆไม่ต้องเรียกอย่างนั้นหรอกมาๆข้าให้เจ้าตามก็ได้"

"ขอบคุณมากท่านจอมยุทธ์"

"เรียกซะข้าแก่ลงไปสิบปี แต่เอาเถอะข้าเห็นความประจบประแจงของเจ้า"

"แหะๆ"

ถ้าหน้าตาไม่ดีคารมไม่ดีข้าไม่พกตัวภาระไปด้วยหรอกนะ

ตลอดการเดินทางขึ้นเหนือล้วนมีโจรมากมายมาปล้นชิงเสบียงแต่มันคงชะตาขาดเมื่อมันมาปล้นชิงเสบียงเงินทองจากข้า ข้าจึงสอยมันไปคนละทีสองที มีแต่โจรกระจอกงอกง่อยหลังจากสำรวจแล้วล้วนแต่เป็นประชาชนที่อดยากที่ผันตัวจากชาวบ้านมาเป็นโจรฝีมือพอไปวัดไปวาได้บ้างข้าเลยสั่งสอนไปจนพวกนั้นสัญญาว่าจะไม่ทำตัวเช่นนี้อีกข้าก็เลยปล่ิยพวกนั้นไป

"เจ้าใจดียิ่งนัก"

"ข้าหรือใจดี"

"เจ้าให้เงินชาวบ้านไปตั้งตัวเหตุใดเจ้าถึงพกเงินมามากมายเช่นนี้"

"ข้าพกเงินมาแค่สองพันตำลึงทองกับตั๋วเงินอีกปึกหนึ่งเท่านั้นแต่ถ้าใช้หมดก็จะไปร้านในเมืองก็มีเงินใช้แล้ว"

"ร่ำรวยขนาดนั้นเชียว"

"จนกว่าฮองเต้แคว้นข้านิดหน่อย"

"ขนาดนั้นเชียว"

"ข้าไม่ใช่คนขี้อวดหรอหรอกนะแต่ข้ารวยจริงๆ"

"ข้าเชื่อเจ้า"

"หึๆ เจ้าเชื่อคนง่ายเสียจริง"

"เพราะเป็นเจ้าข้าถึงเชื่อ"

"หึๆเจ้าปากหวานเช่นนี้ภรรยาเจ้าคงชื่นชมเจ้าตายเลย"

"ข้าไม่มีภรรยา"

"เช่นนั้นหรือ"

"ตำแหน่งภรรยาข้าว่างท่านจอมยุทธ์สนใจมั้ย"

"เหอะ เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าจะแต่งงานแล้ว"

"ถ้าเจ้าแต่งงานแล้วสามีเจ้าก็ต้องตามเจ้าออกมาท่องยุทธ์ด้วยมิใช่หรือ"

"แสนรู้เสียจริง"

"เจ้าเองก็น่ารักเสียจริง"

"หยอดข้าเก่งเสียจริง"

"ก็เจ้าหน้าหยอดคำหวานนี้นะ"

"เหอะๆ สันดานผู้ชายเจ้าชู้เจ้ามันก็แค่นั้นบิดาข้าหยอดคำหวานให้ท่านแม่ข้าทุกวันก็แบบนี้ข้าชินช้าเสียแล้ว"

"ข้าชอบความตรงไปตรงมาของเจ้าเสียจริง"

"ชอบมากงั้นหลังจากกลับไปข้าจะให้บิดาไปสู่ขอเจ้าดีมั้ยหึๆ"

"ดีสิข้าจะรอนะ"

"เจ้านี้นะถึงแล้วเราแยกกันตรงนี้หากมีวาสนาข้ากับเจ้าคงได้เจอกันอีกครั้ง"

"ถ้าเจอกันอีกครั้งท่านจอมยุทธ์ต้องมาสู้ขอข้านะ"

"ได้ข้าเป็นคนรักษาสัญญาข้าจะมาสู่ขอบุรุษเช่นเจ้าแน่นอน"