บทที่3/1

เอวาเดินตรงมายังโต๊ะของกลุ่มเวย์สันนั่งอยู่ สายตาของหญิงสาวเพ่งไปยังชายที่เธอหมายปองอยากได้มาครอบครอง เพราะหลงรักมาตั้งแต่เด็กไม่วางตา เรียวขายาวเดินตรงไปอย่างมั่นคง

“สวัสดีค่ะพี่โอดิน เอวามาช้าไปหรือเปล่าคะ” ซันเจย์หันมองหญิงสาวที่ตัวเองนั่งมองตั้งแต่เดินเข้ามาตาค้าง มองไกลๆ ว่าสวยแล้ว มองใกล้ๆ นี่โคตรน่ารักและน่าฟัดในเวลาเดียวกัน

“ไม่หรอก นั่งก่อนสิ” โอดินกล่าวชวน เอวาจึงเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างชายหนุ่ม และก็เป็นฝั่งตรงข้ามกับเวย์สันพอดิบพอดี

“นี่มึงสนิทกับน้องด้วยเหรอวะ สวัสดีครับ พี่ชื่อพี่ซันเจย์นะครับเรียกว่าพี่ซันก็ได้” ซันเจย์ไม่รั้งรอที่จะแนะนำตัวสานความสัมพันธ์ ซึ่งแน่นอนว่าเอวาไม่ปฏิเสธสัมพันธ์ที่ซันเจย์ยื่นให้

“สวัสดีค่ะ เอวานะ เรียนที่มหาลัยของพี่โอดิน และก็เป็นรุ่นน้องที่คณะของพี่โอดินเหมือนกันค่ะ”

“เสียดายนะครับ ตอนเรียนพี่ไม่เห็นน้องเอวาเลย”

“เอวาคงไม่สวยมั้งคะ พี่ซันเลยไม่สนใจ กลายเป็นคนนอกสายตาของพี่ซัน”

“ถ้าแบบน้องเอวาไม่สวย พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วครับ ทั้งสวยทั้งน่ารัก น่ารักมากด้วยซ้ำ”

อีกคนที่นั่งนิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศไร้ตัวตน เมื่อคนที่ตั้งใจอ่อยเมื่อวาน มาวันนี้กลับไม่เห็นเขาในสายตา เอาแต่นั่งคุยกับเพื่อนของเขา ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์จนน่าหมั่นไส้ อย่าบอกนะว่าไม่ได้เขาเลยเปลี่ยนมาอ่อยเพื่อนเขาแทน

แรดว่ะ!!

“ขอบคุณนะคะ พี่ซันนี่เข้าใจพูดเอาใจสาวๆ นะคะเนี่ย ปากหวานแบบนี้สาวๆ คงมาหาจนหัวบันไดบ้านไม่แห้งแน่”

“ไม่ได้พูดเอาใจครับ พูดจริงทุกคำ ใช่ไหมมึงไอ้เวย์ นั่งเงียบเป็นคนใบ้เชียว ไม่ทักน้องบ้างเหรอ นี่ไอ้เวย์สันครับ เพื่อนพี่” เอวาหันมายิ้มให้ ทำเหมือนดั่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่เวย์สัน” เวย์สันเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ ยกแก้วบรั่นดีในมือขึ้นดื่ม ไม่ได้เอ่ยทักทายกลับไป ซึ่งเอวาก็ไม่ได้รู้สึกเสียหน้าอะไร ตรงกันข้ามยังยิ้มให้ชายหนุ่มเช่นเดิม

“น้องเอวาดื่มอะไรครับเดี๋ยวพี่สั่งให้” โอดินหันมาถาม

“ค็อกเทลเบาๆ สักแก้วก็ได้ค่ะ” โอดินพยักหน้ารับ ยกมือเรียกเด็กในร้านมารับออเดอร์

“เอวาขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ ขอตัวนะ” หันมาบอกซันเจย์ที่นั่งยิ้มตาเยิ้ม ลุกเดินออกจากโต๊ะไปยังห้องน้ำ โดยทั้งสามหนุ่มไม่มีใครเห็นเลยว่าใบหน้าของเอวานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน

“น่ารักว่ะ” ซันย์เจเอ่ยตามหลังไปตาเยิ้ม ยิ่งทำให้เวย์สันหงุดหงิดงุ่นง่าน

“พอได้แล้วมึง จะชมอะไรนักหนา กูก็เห็นว่าหน้าตาธรรมดาทั่วไปงั้นๆ” โอดินอมยิ้มมองคนที่บอกว่างั้นๆ แต่สายตานี่มองตามหลังไปเชียวนะ

“งั้นๆ บ้านมึงดิ น้องน่ารักจะตาย พูดก็เพราะน่าฟัง ยิ้มทีละลายเลย มึงจะเอาไหม ถ้าไม่กูจัดนะ” เวย์สันไม่ตอบแต่ยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม ก่อนจะวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ ยกมือขึ้นตบบ่าซันเจย์เบาๆ

“กูไปล่ะ มึงไม่ต้องรอนะ ทั้งกูและก็เอวา ค่าเหล้าเท่าไหร่ทิ้งแชทไว้เดี๋ยวกูโอนให้” ลุกเดินไป โดยไม่สนใจคำพูดของซันย์เจที่ดังตามหลังมา

“เสร็จไอ้เสืออีกจนได้” โอดินได้แต่นั่งอมยิ้ม ไม่พูดอะไรออกมา

เอวามองสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมในห้องน้ำ เมื่อทุกอย่างเข้าที่ก็อมยิ้มให้กับความสวยของตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อกลับไปยังโต๊ะ

“แต่งตัวมาขนาดนี้ จะแต่งมาอ่อยผู้ชายคนไหนอีกล่ะ” ร่างบางชะงักกับคำพูดไล่หลังที่ดังตามมา จึงหมุนตัวกลับไปมองและยิ้มให้

“พี่เวย์นี่เอง เอวานึกว่าใคร มีอะไรหรือเปล่าคะ” ตีหน้าซื่อเอ่ยถาม ดั่งเมื่อสักครู่ไม่ได้ยินในสิ่งที่เวย์สันพูด ร่างสูงจึงเดินเข้ามาใกล้

“ฉันพูดไปแล้วเมื่อกี้” คิ้วเรียวเลิกขึ้นทำปากยู่ใส่

“อ้าว! เหรอคะ เสียงมันดัง เอวาไม่ค่อยได้ยิน” พูดมาถึงตรงนี้ ร่างบางก็ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะพูดต่อ

“พี่เวย์ว่าอะไรนะคะ” ช้อนสายตาขึ้นมองชายหนุ่มยิ้มๆ เวย์สันอมยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์ จนเอวาใจสั่น ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้กระซิบชิดใบหูเล็ก

“ถ้าตรงนี้เสียงมันดัง สงสัยคงต้องไปหาที่เงียบๆ คุยกันล่ะมั้ง”

“แล้วจะไปคุยที่ไหนคะ” เอ่ยถามหน้าซื่อตาใส ทว่ากลับกรีดนิ้วเรียวเล่นบริเวณหน้าท้องแกร่งสูงขึ้นมายังแผงอกกว้าง ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างยั่วยวน ยกแขนโอบรอบลำคอหนาเบียดตัวเข้าหา มือหนาจึงรวบเอวคอดเข้าแนบกาย กลิ่นความหอมของหญิงสาวโชยเข้าจมูกจนเผลอสูดดมเข้าเต็มปอด

ยัยบ้านี่ตัวหอมชะมัด

ไม่ต่างจากเอวาก็สูดความหอมของเวย์สันเช่นเดียวกัน ไม่คิดว่าผู้ชายจะตัวหอมแบบนี้

“ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวของฉัน” เพราะนั่นคือเขตหวงห้าม ที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปวุ่นวาย ยิ่งผู้หญิงประเภทนี้ยิ่งไม่สมควรได้เข้าไปเหยียบ

“ถ้าอย่างนั้นขอเป็นโรงแรมที่มีระดับหน่อยได้ไหมคะ ให้สมฐานะคุณเวย์สันหน่อย”

“เงี่ยน แต่ก็ยังหัวสูงอีกนะเนี่ย” เรียวปากอิ่มเม้มแน่น มือที่คล้องลำคอแกร่งปล่อยออก

“ถ้าพี่เวย์จ่ายไม่ได้ เอวาไปขอพี่ซันก็ได้ค่ะ ดูท่าทางพี่ซันน่าจะใจดี ใจป้ำพร้อมจ่ายมากกว่าพี่เวย์ซะอีก” ผละตัวเดินออกอย่างไม่ไยดี คนถูกหยามหน้ารีบคว้าตัวกลับมาตามเดิม

“คนอย่างฉัน ไม่ชอบให้ใครมาหยามหน้า ท้าทาย แล้วเธอจะรู้ว่าฉันมีปัญญาจ่ายไหม”